he111.jpg

Heinkel He 111 — podstawowy średni bombowiec niemieckiej Luftwaffe wykorzystywany w początkowej fazie II wojny światowej i prawdopodobnie najbardziej charakterystyczna niemiecka maszyna bombowa wykorzystywana podczas bitwy o Anglię. He 111 został opracowany jeszcze przed wybuchem wojny w wytwórni Heinkel i znajdował się na wyposażeniu Luftwaffe do 1942 roku, chociaż w produkcji pozostał aż do 1944.

Na początku lat 30. niemiecki konstruktor Ernst Heinkel zdecydował się zbudować najszybszy na świecie samolot pasażerski. Mimo sceptycznego podejścia ówczesnych niemieckich wytwórni lotniczych do tej idei, Heinkel powierzył projekt budowy nowej maszyny zatrudnionym w jego fabryce inżynierom, braciom Siegfriedowi i Walterowi Günterom.

Wkrótce zaprezentowano nową maszynę, która okazała się rzeczywiście szybsza od osiągającego ówcześnie największe prędkości amerykańskiego samolotu Lockheed 9 Orion. Pierwszy egzemplarz samolotu Heinkla He 70 Blitz (niem. błyskawica) oblatany 1 grudnia 1932 roku zaczął bić wszelkie ówczesne rekordy prędkości. W podstawowej wersji dla 4 pasażerów osiągał on prędkość 320 km/h, chociaż jego napęd stanowił tylko jeden silnik BMW V1 o mocy 600 KM (447 kW). Skrzydła maszyny miały obrys eliptyczny wypróbowany przez braci Günther po raz pierwszy w sportowym samolocie Bäumer Sausewind, zbudowanym przez nich zanim zostali zatrudnieni w wytwórni Heinkla. Wiele późniejszych konstrukcji autorstwa Güntherów również posiadało ten charakterystyczny obrys.

Po rozpoczęciu produkcji Heinkla He 70 było tylko kwestia czasu[potrzebne źródło] podjęcie przez konstruktorów próby zbudowania większej i mocniejszej, wyposażonej w dwa silniki wersji maszyny. Nowy samolot, He 111, wykorzystywał rozwiązania opracowane przy pierwowzorze takie jak eliptyczne skrzydła, małe eliptyczne powierzchnie sterowe na ogonie, oraz te same silniki. Jedyną cechą inną niż w He 70 było umiejscowienie dwóch silników, dlatego maszyna została nazwana podwójną błyskawicą (Doppel-Blitz)[potrzebne źródło].

Powiększona wersja maszyny przyciągnęła uwagę dowództwa Luftwaffe, które poszukiwało samolotu transportowego łatwego do zaadaptowania na bombowiec. Na mocy traktatu wersalskiego Niemcy nie miały prawa produkować i posiadać samolotów bojowych. Wkrótce zamówiono pewną liczbę maszyn, oficjalnie w celu zachowania tajemnicy określanych jako samoloty pasażerskie.