3.jpg

Ten wysoki, przystojny aktor szybko wzbudził zaufanie widzów. Podczas trwającej trzydzieści pięć lat kariery aktorskiej, wystąpił w ponad siedemdziesięciu filmach. Świetnie sprawdzał się w komediach, zwłaszcza screwball comedy, i thrillerach. W 1970 roku został uhonorowany Oscarem za całokształt twórczości.
Ten wysoki, przystojny aktor szybko wzbudził zaufanie widzów. Podczas trwającej trzydzieści pięć lat kariery aktorskiej, wystąpił w ponad siedemdziesięciu filmach. Świetnie sprawdzał się w komediach, zwłaszcza screwball comedy, i thrillerach. W 1970 roku został uhonorowany Oscarem za całokształt twórczości.
Dzieciństwo spędził w Bristolu. Kiedy miał 9 lat jego matka została umieszczona w zakładzie dla osób umysłowo chorych. Pięć lat później Grant porzucił szkołę i przyłączył się do trupy aktorskiej Boba Pendera. Występował jako żongler i piosenkarz. W 1920 roku zespół wyjechał na gościnne występy na Broadwayu. Przedstawienie „Good Times” cieszyło się ogromną popularnością wśród widzów. Cary Grant zasmakował w amerykańskim stylu życia. Zanim zadebiutował na srebrnym ekranie minęło dwanaście lat wypełnionych pracą na scenie po obu stronach Atlantyku.
W 1932 roku pojawił się w krótkometrażowym filmie „Singapurska Sue” Caseya Robinsa, w którym zagrał beztroskiego marynarza. Po podpisaniu długoterminowego kontraktu ze studiem Paramount oraz zmianie nazwiska na Cary Grant, aktor zadebiutował w komedii „To jest ta noc” Franka Tuttle. W 1932 r. wystąpił także w filmach: „Singers in the Sun” Alexandra Halla, „Merrily We Go to Hell” Dorothy Arzner, „Devin and the Deep” i „Madame Butterfly” Marion Gering, „Upalna sobota” Williama A. Seitera oraz u boku Marlene Dietrich w „Blond Wenus” Josefa von Sternberga. Seksowna Mea West zażyczyła sobie, by wystąpił z nią w komedii „Lady Lou” (1933) Lowella Shermana. Pracowali razem także w „Nie jestem aniołem” (1933) Wesleya Rugglesa. Pierwsza połowa lat 30. XX wieku to ogromnie pracowity czas dla Granta. Wystąpił w ponad dwudziestu obrazach, pracując z takimi gwiazdami, jak: Nancy Carroll, Carol Lombard, Loretta Young, Myrna Loy,
W komediach Georga Cukora z II połowy lat 30. stworzył niezwykle udany duet z Katharine Hepburn. Był wdowcem, ojcem tytułowej bohaterki (Hepburn) w „Sylvii Scarlett” (1935). W „Holiday” (1938) zagrali już parę kochanków. Wcielił się w pierwszego męża Tracy Lord, cynicznego, ale czarującego C. K. Dextera Havena w „Filadelfijskiej opowieści” (1940). Całą gażę za ten film, ok. 150 tys. dolarów, przekazał na pomoc brytyjskim cywilom i armii. Para Hebpurn – Grant spotkała się również na planie filmu Howarda Hawksa „Drapieżne maleństwo” (1938).
W 1937 roku wystąpił w satyrze na nowojorskich bogaczy, komedii romantycznej „Naga prawda” Leo McCareya. Współpracował z reżyserem George Stevensem, „Gunga Din” (1939), „The Penny Serenade” (1941) – nominacja do Oscara za główną rolę męską – i „Głosy miasta” (1942). Wystąpił w kilku filmach Howarda Hawksa. Był zdystansowanym pilotem w „Tylko aniołowie mają skrzydła” (1939). Próbował zapobiec powtórnemu małżeństwu swojej byłej żony w komedii „Dziewczyna Piętaszek” (1940). Wystąpił w „I Was a Male War Bride” (1949) oraz u boku Ginger Rogers i Marilyn Monroe w „Małpiej kuracji” (1952).
Cary Grant zagrał kapitana amerykańskiej łodzi podwodnej w filmie wojennym „Cel: Tokio” (1943) Delmera Davesa. Drugą nominację do Oscara otrzymał za rolę Erniego Motta w dramacie „Nic oprócz samotnego serca” (1944) Clifforda Odetsa. W komedii Franka Capry „Arszenik i stare koronki” (1944) stworzył postać przerażonego zachowaniem własnych ciotek (Josephine Hull i Jean Adair) i brata (Raymond Massey), ale mocno zakochanego w swojej przyszłej żonie Elaine (Priscilla Lane), Mortimera Brewstera. Wcielił się w anioła w „Bishop’s Wife” (1947) Henry’ego Kostera.
Mistrzowsko portretował amerykańskiego everymana w filmach Alfreda Hitchcocka. Panowie spotkali się po raz pierwszy przy okazji kręcenia thrillera „Podejrzenie” (1941). Opowieść o kobiecie, która myśli, że mąż zamierza ją zamordować przyniosła partnerującej Grantowi Joan Fontaine statuetkę Oscara. W „Osławionej” (1946) aktor spotkał się z Ingrid Bergman. Dzięki Hitchcockowi miał okazję pracować z przyszłą księżną Monaco, Grace Kelly. Wystąpili razem w „Złodziej w hotelu” (1955). Najlepiej znany jest z roli Roger O. Thornhill, człowieka przypadkowo zamieszanego w rozgrywkę między CIA a grupą przestępczą w thrillerze „Północ, północny zachód” (1959).
W latach 50. i 60. wystąpił w czterech filmach Stanleya Donena. W komedii wojennej pt. „Urlop na lądzie” (1957) wcielił się w pilota myśliwca, komandora Andy Crewsona. Był mężczyzną marzeń aktorki Anny Kalman (Ingrid Bergman) w „Niedyskrecja” (1958). Zagrał właściciela zamku, męża pięknej Hilary (Deborah Kerr), o którą musi walczyć z potentatem naftowym w komedii „Cudze chwalicie...” (1960). W thrillerze „Szarada” (1963) opiekował się zagubioną wdową (Audrey Hepburn). Cary Grant pracował ponadto z takimi reżyserami, jak: Joseph L. Mankiewicz („People Will Talk” 1951), Sidney Sheldon („Dream Wife” 1953), Leo McCarey („Niezapomniany romanc” 1957), Stanley Kramer („Duma i namiętność” 1957), Blake Edwards („Operation Petticoat” 1959), Ralph Nelson („Father Goose” 1964). Ostatnim obrazem, w którym zagrał była komedia romantyczna „Walk Don’t Run” (1966) Charlesa Waltersa. Przez wiele lat różni reżyserzy, m.in. Howard Hawks, Billy Wilder i Stanley Kubrick namawiali go do powrotu na plan filmowy.
W latach 50. Grant założył własną firmę producencką Grantley Productions. W 1966 roku został dyrektorem firmy kosmetycznej Fabergé, produkującej m.in. męskie wody toaletowe Brut. Cary Grant był pięciokrotnie żonaty. Jego żonami były: aktorka Virginia Cherrill, milionerka Barbara Hutton, aktorka Betsy Drake, aktorka Dyan Cannon, z którą miał córkę Jennifer Grant, również aktorkę. Grant często wspominał romans z Sophią Loren - zakochał się w niej na planie filmu „Duma i namiętność” (1957). Barbara Harris była piątą żoną Granta. Spędzili razem pięć ostatnich lat życia aktora. Grant zmarł niemalże na scenie. 28 listopada 1986 roku podczas występu w show „An Evening With Cary Grant” w Adler Theater w Davenport miał śmiertelny atak. Jego prochy zostały rozrzucone nad stanem Kalifornia.
W kilku filmach można usłyszeć jak śpiewa, były to m.in. „Moja najmilsza żona” (1940) Garsona Kanina, „Night and Day” (1946) Michaela Curtiza, w którym wcielił się w kompozytora Cole Portera oraz „Małpia kuracja” (1952). Grant był wielkim fanem Elvisa Presleya oraz miłośnikiem literatury.