Pasterze.jpg

Pasterze

Pasterze to królowie zwierząt. Pasterze żyją prawie zawsze w samotności i odosobnieniu. Nic nie wiedzą o dalekim świecie i o świętych ziemi. Jakikolwiek zdarzy się wypadek w ich sąsiedztwie, choćby drobny – czują się nim poruszeni. Strzegli trzód swoich w długą noc – przesilenia światła z mrokiem, gdy nagle uderzeni zostali blaskiem i słowami anioła (Łuk. 2:8-20). – A byli to pasterze „straż nocną trzymający...” I dziś czuwających jest niewielu, a świat cały pogrążony w uśpieniu nie wie o tym, że Pan przyszedł po raz drugi, aby objąć swe władztwo. – Oznajmił to Pan li tylko pasterzom i to straż nocną trzymającym.

- Pasterze ofiarowali tę odrobinę, jaką mieli, tę odrobinę, która stanowi jednak wiele, gdy dana jest ze szczerego serca – przynieśli białe dary pasterstwa: mleko, ser, wełnę, baranka. Dziś jeszcze w naszych górach, gdzie wymierają ostatnie ślady gościnności i braterstwa, gdy czyjaś żona urodzi, zbiegają się natychmiast siostry, matki i córki pasterzy. A żadna z rękoma próżnymi, ta niesie parę jaj jeszcze ciepłych z gniazda; owa dzbanek mleka ze świeżego udoju; tamta kęs sera tylko co wyjętego spod prasy; jeszcze inna – kurę na rosół dla położnicy.

Nowa istota zjawiła się na świat z płaczem. Sąsiedzi, jakby pragnąc ją pocieszyć, składają matce podarunki.

Pasterze starożytni byli ubodzy – nie mieli więc w pogardzie ubogich; byli prości jak niemowlęta i cieszyli się widokiem niemowląt. Pochodzili z ludu zrodzonego przez pasterza z ziemi madyjańskiej. Pasterzami byli jego pierwsi królowie: Saul i Dawid – pasterzami owiec, nim stali się pasterzami ludu. Pasterze betlejemscy nie grzeszyli pychą. Urodził się ubogi między nimi, oni patrzyli nań z miłością i składali przed nim swe ubożuchne bogactwa. Wiedzieli, że to dzieciątko ubogich – urodzone w ubóstwie, prostych – urodzone w prostocie, z gminu – urodzone pośród gminu, stanie się Odkupicielem maluczkich – tych ludzi dobrej woli, którym anioł zwiastował pokój (Izaj. 2:11-22).