Ogórecznik lekarski (Borago officinalis(1).bmp

Ogórecznik lekarski (Borago officinalis]

Roślina znana od średniowiecznych czasów, występuje nie tylko w Europie ale także w Azji. Jest jednoroczną rośliną, która podczas kwitnienia wydziela sporo nektaru-stąd ogórecznik zaliczany jest do roślin miododajnych. Kwiaty ma od białych, poprzez niebieskie po czerwonawe. Często uprawiany jest w przydomowych ogródkach. Jak sama nazwa wskazuje, ogórecznik pachnie świeżym ogórkiem.
Liście oraz kwiaty są jadalne, całe ziele jest surowcem zielarskim. Liście zawierają przede wszystkim substancje śluzowe, garbniki, saponiny, kwasy owocowe (cytrynowy i jabłkowy),żywice i antocyjany. Ponadto roślina zawiera witaminę C, krzemionkę , karoten oraz azotan potasowy. Nasiona tej rośliny zawierają olej, który bogaty jest w kwas gammalinolenowy (GLA) oraz inne substancje czynne , takie jak flawonoidy (kwercetyna), kwasy organiczne, saponiny i inne. Kwas GLA należy do grupy niezbędnych kwasów tłuszczowych typu omega-6, kwas ten wpływa na strukturę i nawilżenie skóry. Z tego względu olej z ogórecznika można stosować zewnętrznie na przesuszoną skórę oraz wewnętrznie, wówczas działa „od środka”.
Ogórecznikowi przypisuje się właściwości przeciwzapalne, ściągające oraz moczopędnie. Zawarta w zielu krzemionka wpływa korzystnie na regenerację naskórka. Medycyna naturalna stosuje też ogórecznik w stanach depresyjnych i nerwicach. Liście mają też zastosowanie w gośćcu, ze względu na zawarte śluzy stosuje się je jako środek powlekający i wykrztuśny.
W kuchni świeże liście ogórecznika są świetnym dodatkiem do sałatek, zup, farszów, sosów, past i nie tylko. Liście (młode, rozetkowe) można przyrządzić podobnie jak szpinak. Kwiaty natomiast, służą nie tylko ku ozdobie- można je zjeść. Przystraja się nimi zupy owocowe, desery czy sałaty. Suszone liście tracą aromat, z tego względu nie są wykorzystywane w celach kulinarnych.