home_1_02.jpg

W The New International Dictionary of New Testament Theology (Nowy międzynarodowy słownik teologii Nowego Testamentu, t. II, s. 649) czytamy: „Jedną z fundamentalnych i najistotniejszych cech charakterystycznych objawienia biblijnego jest to, że Bóg nie jest bezimienny: ma imię, którym można i należy Go wzywać”. Jezus niewątpliwie miał na myśli to imię, kiedy uczył swych naśladowców, aby się modlili: „Nasz Ojcze w niebiosach, niech imię Twoje będzie uświęcone” (Mateusza 6:9).
Imię Jezus w rzeczywistości nie oddaje dokładnie pierwotnej formy imienia Syna Bożego, jak je wymawiali jego naśladowcy, a przecież nie skłoniło to do zrezygnowania z tego imienia i użycia w zamian jakiegoś tytułu, na przykład „Pośrednik” lub „Chrystus”. Co prawda używa się tych tytułów, ale jako dodatku do imienia Jezus, a nie zamiast tego imienia.
Należałoby odróżnić prawdziwego Boga,bo ludzkość oddaje cześć milionom bogów. Apostoł Paweł napisał: „Jest wielu ‛bogów i panów,dla nas istnieje tylko jeden Bóg,Ojciec,od którego wszystko pochodzi i dla którego my istniejemy oraz jeden Pan,Jezus Chrystus..."-1 Koryntian 8:5-6.W Liście do Filipian 3:19 napisał apostol Paweł "Ich bogiem jest brzuch,a chwała w tym,czego winni się wstydzić". Oczywiście jest tylko jeden prawdziwy Bóg, używanie Jego imienia odróżnia Go od wszystkich bogów fałszywych. Poza tym jeżeli posługiwanie się imieniem Bożym jest „absolutnie niestosowne”, to dlaczego w oryginale Pism Hebrajskich pojawia się ono prawie 7000 razy?