Gdańsk. Sala Czerwona 2.jpg

Swój stosunek do imienia Bożego wyraził syn Boży Jezus Chrystus, gdy się modlił: „Objawiłem im Twoje imię i nadal będę objawiał”. A w powszechnie znanej Modlitwie Pańskiej powiedział: „Ojcze nasz, który jesteś w niebie, niech się święci imię Twoje!” (Jana 17:26, BT; Mateusza 6:9, BT).

▪ Jezus posługiwał się imieniem Bożym oraz mówił o nim innym. W modlitwie do Boga rzekł: „Ujawniłem twoje imię ludziom, których mi dałeś ze świata”. Co ciekawe, samo imię Jezus znaczy „Jehowa jest wybawieniem” (Jana 17:6, 11, 12, 26).
▪ W Pismach Greckich występuje skrócona forma imienia Bożego. W Objawieniu 19:1, 3, 4, 6 imię to jest częścią słowa „Alleluja” („Halleluja”). Oznacza ono: „Wysławiajcie Jah!”. Jah to skrócona postać imienia Jehowa.
Przekład Biblii Nowego Świata nie jest pierwszym tłumaczeniem, w którym przywrócono w Nowym Testamencie imię Boże. Komitet Przekładu Biblii Nowego Świata niczym sędzia rozpatrujący sprawę, w której nie ma naocznych świadków, pieczołowicie analizował dostępne dowody. Biorąc pod uwagę fakty, Komitet ten postanowił przywrócić imię Boże w przekładzie Chrześcijańskich Pism Greckich. Przyjrzyjmy się dwom ważnym powodom tej decyzji.
1) Chrześcijańskie Pisma Greckie są natchnionym przez Boga uzupełnieniem świętych Pism Hebrajskich. Dlatego w przekonaniu tłumaczy nagłe zniknięcie z tekstu imienia Jehowy naruszałoby integralność całej Biblii.
Dlaczego wniosek ten jest rozsądny? Mniej więcej w połowie I wieku n.e. uczeń Jakub oznajmił starszym w Jerozolimie: „Symeon wyczerpująco opowiedział, jak to Bóg po raz pierwszy zwrócił uwagę na narody, aby z nich wziąć lud dla swego imienia” (Dzieje 15:14). Czy twoim zdaniem wypowiedź Jakuba byłaby logiczna, gdyby w I wieku n.e. nikt nie znał lub nie używał imienia Bożego?
2) Gdy odnaleziono odpisy Septuaginty zawierające tetragram, a nie słowo Kýrios (Pan), dla tłumaczy stało się jasne, że w czasach Jezusa imię Boże występowało we wczesnych kopiach tego przekładu greckiego i oczywiście w tekstach hebrajskich.
Wygląda na to, że uwłaczająca Bogu tradycja usuwania świętego imienia z manuskryptów greckich rozwinęła się nieco później. Czy Jezus i apostołowie kultywowaliby taką tradycję? (Mateusza 15:6-9)

Imię Boże użyte w polskiej twórczości literackiej

Juliusz SŁOWACKI (1809–1849)
Znajdzie — ja sądzę, że znajdzie — i życzę
Ludziom małego serca: kornej wiary,
Spokojnej śmierci. — Jehowy oblicze
Błyskawicowe jest ogromnej miary!
(„Beniowski”, pieśń V, w. 461-464)

A koronę Jehowy przyozdobię perłą
ludu zmartwychwstałego…
(„Kordian” Akt III — Scena 4, w. 857-858)

Onego czasu jedna z gwiazd wiecznego gmachu
Obłąkała się w drodze, jam ją zganił lotem,
Czułem w dłoni jej serce bijące z przestrachu
Jak serce ptaka, ludzkim dotkniętego grotem;
I drżącą położyłem przed tronemJehowy.
(„Kordian. Przygotowanie” w. 281-285)

Głuche cierpiących jęki, śmiech ludzki nieszczery
Są hymnem tego świata — a ten hymn posępny,
Zbłąkanymi głosami wiecznie wniebowstępny,
Wpada między grające przed Jehową sfery
Jak dźwięk niesfornej struny, Ziemia ta przeklęta,
Co nas takim piastunki śpiewem w sen kołysze.
Szczęśliwy, kto się w ciemnych marzeń zamknął ciszę,
Kto ma sny i o chwilach prześnionych pamięta.
(„Godzina mysli”, w. 1-8)

I niechaj będzie jakoby stoletnie.
Lecz nie. O Boże! nie słuchaj, Jehowa.
(„Beniowski” Pieśń II w. 185)

Jemu mówił Jehowa
Tajemnicę stworzenia
Ze światła i z promienia,
Z miłości i ze słowa.
Ja ci dam tajemnicę
Duchów, Jehowy sług,
(„Na drzewie zawisł wąż” w. 5)


======================================================

Adam MICKIEWICZ (1798–1855)
Pokłon Przeczystej Rodzicy!
Nad niebiosa Twoje skronie,
Gwiazdami Twój wieniec płonie
Jehowie na prawicy
(„Na dzień zwiastowania N.P. Maryi”)

======================================================

Cyprian Kamil NORWID (1821–1883)
Dziejów sąd ma u siebie tę straszną potęgę,
Że może słowa nie rzec i utworzyć księgę,
Skoro nie gwałcąc zdania ani rzeczy biegu,
Postawi tylko trumnę przy trumnie w szeregu,
A wiatr kątami onych zaświśnie w te słowa:
’Nie rzekłem nic… czytajcie! co zmówił Jehowa!’
(„Rzecz o wolności słowa”, XII, w. 162-167)


Druk — gocka litera,
Litera umiera…
Tyś rzekł, o! Panie.
Jehowo, Jehowo,
Wracamy w Twe Słowo:
My bo Słowianie.
To słowo w bez-mowie,
Choć z niego przysłowie
I zmartwychwstanie!…
(„Pol listu. Slowotwor”, s. 383)

=====================================================

Zygmunt KRASIŃSKI (1812–1859)
Moc Jehowy — nie gniew —
Zlana z myślą Chrysa
(„IV Psalm żalu”, II, w. 1)

=====================================================

Józef SZUJSKI (1835–1883)
Co nam się pytać, jaki będzie los,
Co czasy przyniosły i lata:
W piersi każdego jest Jehowy głos
I przyszłość, i przeszłość świata.
(„Maksyma”, w. 5-8)

=====================================================

Teofil LENARTOWICZ (1822–1893)
Jehowa mocny, strzeż, żeby dzieci tej ziemi
Nie poszły z Polski precz, jak my z Jerozolimy,
By studni ludy swych nie zamknęły przed niemi,
Gdy środkiem wielkich miast iść będą te pielgrzymy;
(„Izrael”, w. 1-4)

=====================================================

Adolf NOWACZYNSKI (1876–1944)
Od Jehowy począwszy każdy artysta znajduje na
początku tylko chaos. Rzadko który jednak ma
ostatniego dnia czas spoczynku.
(„Skotopaski sowizdrzalskie”, s. 28)

=====================================================

Mieczysław ROMANOWSKI (1834–1863)
Słucha ich rabin i rzecze: „Posłowie,
Na sądzie Pana przeniewiercom biada!
Jam się tu zrodził, tu służąc Jehowie
Zginę, gdy zginie braci mych gromada.”
„Rabinie!” — poseł niemiecki odpowie —
„Nie miotaj darów, ktore-c kraj nasz składa”;
(„Rabin”, w. 17-22)

=====================================================

Artur OPPMAN (1867–1931)
Zgasł mój Eli jak świeca zdmuchnięta,
Taka ładną śmierć mu dal Jehowa,…
Pan dobrodziej Majzelsa pamięta?
Pan dobrodziej nie widział Jastrowa?
(„Berek Jawor”, V, w. 5-8)

=====================================================

Ludwik KONDRATOWICZ (1823–1862)
W doli narodów, nim burza Jehowy
O ściany kraju uderzy w zapędzie,
Bóg najprzód miesza stary ład domowy,
Żywioły bytu porozprzęga wszędzie,
(„Stare wrota”, V, w. 1-4)

=====================================================

Kornel UJEJSKI (1823–1897)
Od słońca pożaru sczerniała mi głowa,
A wkoło pustynia; do Ciebie Jehowa,
Podnoszę płaczący mój głos.
(„Hagar na puszczy”, w. 1-3)

Jehowa! Jehowa ! och wody, och rosy,
Kropelki, kropelki choć dżdżu!
(Ib., w. 47-48)

=====================================================

Jacek KACZMARSKI
Jak ja powiem Jehowie:
Jahwe przy mnie stań
(„Opowieść pewnego emigranta”)
Tutaj występuje połączenie dwóch różnych wersji Imienia Bożego.

=====================================================

Szymon BUDNY (ok.1530–1593)
Rzekę Jehowie, nadzieja moja i zamek moj, […]
(…) Bo Ty, Jehowo, nadzieja moja; (…)
(„Biblia nieświeska” Psalm 91 [90] wersety: 2 oraz 9)

=====================================================

Wacław POTOCKI (pk.1621–1696)
Że Jehowa z ludzkiego rodzaju się samem,
Z jego ukontentuje dziećmi, Abrahamem.
(„Dialog o zmartwychwstaniu Pańskim” werset 9)

Ażeby miał na świecie wiarę kapłan nowy,
Oraz był z pokolenia samego Jehowy.
(„Księża katolicy nie są lewitowie” w. 23)

=====================================================

Józef KOBLAŃSKI (1738–1822)
Ojcze powszechny, dają narody któremu
Cześć w imionach Jehowy, Jowisza i Pana,
Pierwszy rzeczy początku, bronisz oku memu,
By Twa istota chwały nie była widziana.
(„Modlitwa Deo Optimo Maximo” werset 1

=====================================================

Wespazjan KOCHOWSKI (1633–1700)
Niech pozna ich harda głowa,
Żeś najwyższy Ty, Jehowa!
(„Niepróżnujące próżnowanie” [Księga I] Pieśń XIX albo Psalm 81 w. 55)

Dopieroż człowiek winien z każdej miary
Wysławiać wzięte od Jehowy dary.
([Księga II] Pieśń XXII w. 11)

=====================================================

Adam Jerzy CZARTORYSKI (1770–1861)
Za cóż to? — rzekł — za jakież ojców ciężkie zbrodnie
Gniew Jehowy dosięga nas, nieszczęsne syny?
(„Bard polski” Obraz w. 47)

=====================================================

Krystyn OSTROWSKI (1811–1882)
Bo czy cię Pan Bóg, czy Jehowa spłodził,
Żyj i umieraj, jakeś się narodził.
(„Galicjanie”)

=====================================================

Zygmunt KRASIŃSKI (1812–1859)
CZĘŚĆ TRZECIA
• CHÓR PRZECHRZTÓW
„Jehowa pan nasz, a nikt inny.”
•CHÓR:
„Jehowa Pan Izraela, a nikt inny.”
•CHÓR PRZECHRZTÓW:
„Pogardzeni wstaną w gniewie swoim, w chwałę Jehowy się ustroją;
słowo Jego zbawienie, miłość Jego dla nas zniszczeniem dla wszystkich”
•PRZECHRZTA:
„Bluźnierce Jehowy, po trzykroć pluję na zgubę wam.”
(„Nie-Boska Komedia”)

=====================================================