PRYMAS POLSKI - AUGUST HLOND.jpg

August Józef Hlond urodził się 5 lipca 1881 w Brzęczkowicach, małej górnośląskiej wsi, jako drugie dziecko dróżnika kolejowego i gospodyni domowej. Był jednym z 12-ciorga rodzeństwa. Czworo z tej gromady poszło na służbę Bożą, wstępując w szeregi Salezjańskiego Zgromadzenia: Ignacy, August, Antoni i Klemens. August w dwunastym roku życia wraz ze swoim starszym bratem, wyjechał ze Śląska do Italii, do Turynu, gdzie w jednym z zakładów wychowawczych, prowadzonych przez księży salezjanów, przeznaczonych na kształcenie i wychowanie polskiej młodzieży, podjął naukę, budząc podziw zdolnościami i pilnością. Tam jako szesnastolatek wstąpił do zgromadzenia księży salezjanów Jana Bosco i w roku 1897 złożył śluby zakonne. Jako kleryk studiował na Papieskim Uniwersytecie Gregoriańskim w Rzymie. Studia zakończył doktoratem z filozofii i teologii. W latach 1900–1909 był nauczycielem i kierownikiem domów salezjańskich w Oświęcimiu, Krakowie, Przemyślu i Lwowie. W roku 1904 zdał maturę w Cesarsko-Królewskim Gimnazjum we Lwowie. W roku 1905 otrzymał święcenia kapłańskie w Krakowie. Przez dwa następne lata uzupełnił studia z zakresu literatury polskiej na Uniwersytecie w Krakowie i we Lwowie. W roku 1919 został prowincjałem salezjańskiej prowincji niemiecko-austriacko-węgierskiej w Wiedniu, gdzie poznał Achille Rattiego, późniejszego papieża Piusa XI. Dnia 7 listopada 1922 roku został mianowany pierwszym administratorem apostolskim na śląskiej ziemi, przyznanej Polsce w wyniku plebiscytu. 24 czerwca 1926 papież Pius XI mianował Go arcybiskupem gnieźnieńskim i poznańskim oraz Prymasem Polski, a 20 czerwca 1927 - kardynałem. 22 grudnia 1927 r., z rąk Piusa XI kard. Hlond odebrał w Watykanie kapelusz kardynalski, a 15 stycznia 1928 r. objął w Rzymie swój kościół tytularny – Matki Bożej Pokoju. Kardynał Hlond był członkiem Kolegium Kardynalskiego przez 21 lat. Jako kardynał i prymas Polski brał udział w wielu ważnych uroczystościach kościelnych, m.in. w koronacjach obrazów Matki Bożej w Ostrej Bramie i w Gostyniu, w międzynarodowych kongresach eucharystycznych w Kartaginie, Dublinie, Buenos Aires, Lublanie i Budapeszcie. Jako protektor Polonii odwiedzał Polaków na całym świecie. W 1939 r. brał udział w konklawe, które wybrało papieża Piusa XII, a pięć lat wcześniej uczestniczył w kanonizacji św. Jana Bosko, założyciela salezjanów, bo i on się wywodził z tego zgromadzenia. Po dramacie lat wojennych (tułaczka i 14 miesięcy w więzieniu lub pod nadzorem gestapo) i powrocie do Polski, w 1946 r. został metropolitą warszawskim, zachowując funkcję w Gnieźnie. Korzystając z nadzwyczajnych pełnomocnictw Stolicy Apostolskiej, ustanowił organizację kościelną na Ziemiach Zachodnich i Północnych. 8 września 1946 r. na Jasnej Górze poświęcił naród polski Niepokalanemu Sercu Maryi. Zmarł 22 października 1948 r. w szpitalu sióstr elżbietanek w Warszawie. Pochowany został w archikatedrze warszawskiej. Jego serce znajduje się w archikatedrze gnieźnieńskiej. Jest kandydatem na ołtarze.