karas1.jpg

jendrzej49 / Ksiazki / Atlasy-Mapy-Encyklopedie / Atlas ryb / karas1.jpg

Download: karas1.jpg

Pobierz

14 KB

(510px x 294px)

Nazwa polska: Karaś
Nazwa lacińska: Carassius carassius
Rodzina: karpiowate
Cyprinidae

Rysunek #1
Wygląd: silnie wygrzbiecone, krępe, spłaszczone bocznie ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest stosunkowo miękki, elastyczny, a jego tylna krawędź jedynie delikatnie piłkcwana. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Ubarwienie: grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem, boki jaśniejsze, żółtawobrązowe, brzuch z do brudnobiałego. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 2,5 kg), maksymalnie 50 cm.
Występowanie: od Anglii i Francji po wschodnią Rosję. W wielu krajach wsiedlony.
Środowisko: głównie płytkie, obficie zarośnięte stawy, starorzecza, torfowiska, glinianki, jeziora, spokojne odcinki rzek.
Tryb życia: jedna z najbardziej plastycznych ekologicznie ryb karpiowatych, znosząca nawet znaczne zanieczyszczenie wód i niedobór w nich tlenu. W zimie zagrzebuje się w mulistym dnie i zapada w coś w rodzaju snu zimowego; również gdy dojdzie do wyschnięcia zbiornika, w którym żyje, potrafi przetrwać ukryty w mule.
Rozród: trze się w maju i czerwcu w płytkich, obficie zarośniętych miejscach. Samica składa 150 000-400 000 lepkich jaj, przyklejających się do wodnych roślin. Rozwój zarodkowy trwa 3-7 dni.
Pokarm: niewielkie bezkręgowce. a także zjadane wraz z nimi rośliny wodne.
Gdzie łowimy: Nagrzane i zarośnięte wody stojące, zwłaszcza starorzecza, stawy, doły potorfowe. Dzięki niespotykanej odporności na niedostatek tlenu (przez pewien czas może się całkiem obejść bez niego) przebywa w całkiem nawet bagnistych bajorkach, gdzie żadna inna ryba nie wytrzyma. W wodach bieżących występuje rzadko. Trzyma się na ogół dna — w warunkach mu odpowiadających najczęściej mulistego.
Kiedy łowimy: Od wiosny do jesieni; zimę spędza w odrętwieniu, zagrzebany w mule. Najlepszy okres przypada na lipiec i sierpień. Na ochłodzenie reaguje zaprzestaniem brań. Na co: Wszelkie drobne przynęty roślinne i zwierzęce, najlepsze ochotki i małe czerwone robaczki.
Jak łowimy: Z zanętą rozproszoną (twarda więzłaby w mule), przynętą najczęściej umieszczoną kilka centymetrów nad dnem. Sposób brania taki, że wymaga bardzo precyzyjnego obciążenia; w przeciwnym razie może się ono nie odbić na zachowaniu spławika. On sam także przy łowieniu odległościowym zamocowany raczej dwupunktowo, jedynie w obecności przeszkadzających prądów powierzchniowych lepiej przejść na jednopunktowy, chyba że wystarczy zmiana na cięższy. Małe karasie należą do żywych przynęt najczęściej stosowanych, ze względu na dużą żywotność; nie wszędzie jednak wykazują skuteczność.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jendrzej49

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

peluga1.jpg

Nazwa polska: Peluga Nazwa lacińska: Coregonus peled Rod ...

Nazwa polska: Peluga Nazwa lacińska: Coregonus peled Rodzina: siejowate Coregoninae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: krępe, stosunkowo silnie wygrzbiecone niemniej jednak śledziowate ciało z bardzo małą głową o zaostrzonym pysku. Linia boczna pełna. Niewielki, końcowy otwór gębowy sięga do przedniego brzegu oka. Na pierwszym ługim skrzelowym 44-68 (zwykle 50) wyrostków filtracyjnych. Ubarwienie: grzbiet niebieskozielony do ciemnozielonego, boki i brzuch srebrzysty; Dlugość: 140 cm; w wodach Syberii zwykle 60-70 cm, maksymalnie do 75 cm. w dolnych biegach dużych rzekach i jeziorach Syberii, wsiedlona również do pn.-zach. Rosji, Finlandii, Szwecji, Niemiec i Polski. Tryb życia i rozród: peluga trze się w listo i grudniu w miejscach o piaszczystym lub watym dnie. Jedna samica składa do 105000 Wylęg następuje po 3-4 miesiącach. Pelugi żyjące w ujściowych partiach rzek płyną na w górę, a po tarle wracają na swe d stanowiska. Narybek dopiero po roku śladem rodziców. Pokarm: niemal wyłącznie zooplankton. Gatunki pokrewne: omul (C. autumnalis) i sun (C. muksun), uważany niekiedy za gatunek pelugi, którego masa ciała dochodzi 14 kg (prowadzone są próby aklimatyzacji muksuna w Polsce).

pardill1.jpg

Nazwa polska: Pardilla Nazwa lacińska: Rutilus lemmingi ...

Nazwa polska: Pardilla Nazwa lacińska: Rutilus lemmingi Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: smukłe, wydłużone ciało o tępym pysku i stosunkowo małym, przesuniętym nieznacznie w dolne położenie otworze gębowym. Małe łuski koliste, 59-63 wzdłuż linii bocznej. Płetwy piersiowe z 17-18, grzbietowa z 10, odbytowa również z 10 promieniami. Przednia krawędź wysokiej, wąskiej płetwy grzbietowej wypukła. Zęby gardłowe jednoszeregowe 6-5. Ubarwienie: grzbiet ciemny, oliwkowozielony o niebieskawym, metalicznym połysku, boki srebrzyste z ciemną, podłużną smugą ciągnącą się od pokrywy skrzelowej do nasady płetwy ogonowej, brzuch białawy, w porze tarła opalizujący czerwonawo. Dlugość: 13-15, maksymalnie do 20 cm. Występowanie: dorzecza Duero, Gwadiany i Gwadalkiwiru na Półwyspie Iberyskim. Środowisko: wody stojące i wolno płynące. Tryb życia: stadna ryba przebywająca głównie w przydennych warstwach wody; jej tryb życia, podobnie jak biologia p. alpejskiej jaziowatej, jest poznany bardzo słabo. Rozród: dojrzałe płciowo płocie gromadzą się w kwietniu i maju na tarło w pobliżu brzegów; trą się stadami w płytkich, zarośniętych roślinnością miejscach. Kleiste jaja, jak również wylęgające się larwy, osiadają na roślinach wodnych. Po 2-5-dniowym okresie bezruchu larwy zaczynają aktywnie pływać i zdobywać aokarm w postaci zoo- i fitoplanktonu. Wraz z wiekiem zaczynają stopniowo przenosić się coraz głębsze warstwy wody. Pokarm: drobne bezkręgowce żyjące przy dniee, takie jak skąposzczety i larwy owadów.

paliaje1.jpg

Nazwa polska: Palia jeziorna Nazwa lacińska: Salvelinus ...

Nazwa polska: Palia jeziorna Nazwa lacińska: Salvelinus mamaycuch Rodzina: łososiowate Salmonidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, u starszych osobników wygrzbiecone ciało ze smukłym trzonem ogonowym. Duże samce z hakowato wygiętą żuchwą. Bardzo małe łuski, około 200 wzdłuż linii bocznej. Uzębienie lemiesza: blaszka z 6-8 długimi, mocnymi zębami, trzon bezzębny. Bardzo głęboko wcięty otwór gębowy. Ponad 90 wyrostków odźwiernikowych na granicy żołądka i jelita środkowego. Tylna krawędź płetwy ogonowej silnie wklęsta. Ubarwienie: grzbiet i boki oliwkowe, strona brzuszna żółtawa do czerwonawej. Głowa, tułów, ogon i płetwa grzbietowa pokryte jasnymi, nieregularnymi plamami. Płetwy parzyste i płetwa odbytowa różowe, z białymi przednimi krawędziami. Dlugość: 40-80, do 126 cm. Występowanie: wielkie jeziora środkowej i południowej Kanady po Labrador oraz północne stany Nowej Anglii. Zasiedlenie wielkich jezior amerykańskich przez minoga morskiego spowodowało silny spadek jej liczebności. W Europie aklimatyzowana m.in. w Szwajcarii. Środowisko: palia jeziorowa, zwana także niezbyt fortunnie p. amerykańską (tak nazywany bywa równieź pstrąg źródlany), preferuje głębokie warstwy wód (do 120 m). Rozród: ryba ta osiąga dojrzałość płciową dopiero w 6.-8. roku życia (ale żyje do 25 lat). Tarło ciągnie się od września do listopada. Samica długości 80 cm może złożyć do 18 000 jaj. Po tarle ryby wracają na głębiny. Rozwój zarodkowy trwa 100-150 dni. Narybek przebywa blisko brzegu. Pokarm: bezkręgowce; w starszym wieku ryby, zwłaszcza głąbiele

pachy1.jpg

Nazwa polska: Pachychlon ozdobny Nazwa lacińska: Pachych ...

Nazwa polska: Pachychlon ozdobny Nazwa lacińska: Pachychilon pictum Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: smukłe, wydłużone, bocznie spłaszczone ciało o spiczastym pysku z szerokim, ukośnie ku górze skierowanym otworem gębowym, otoczonym grubymi wargami. Brak łusek; linia boczna w pełni wykształcona. Płewy piersiowe z 17-18, brzuszne z 10, grzbietowa z 10-11, ogonowa z 19 i odbytowa z 11-12 promieniami. Pierwszy promień płetwy grzbietowej jest o połowę krótszy od następnych i wyraźnie od nich odgraniczony. Ubarwienie: grzbiet brązowawoszary do czarniawego, wierzch głowy bardzo ciemny, pokrywy skrzelowe srebrzyście błyszczące, boki ciała jasnobrązowawe lub jasnożółtawe, pokryte od grzbietu do strefy poniżej linii bocznej małymi, nieregularnie rozmieszczonymi brązowymi punktami i plamkami, brzuch białawy; płetwy grzbietowa i odbytowa żółtawe. W czasie tarła brzuch różowieje. Długość: 12-15, do 16 cm. Występowanie: pd.zach. część Półwyspu Bałkańskiego w rejonie Jeziora Szkoderskiego na granicy Czarnogóry i Albanii oraz Jeziora Ochrydzkiego na granicy Macedonii i Albanii. Środowisko: wody stojące i wolno płynące. Tryb życia: ta ławicowa ryba przebywa na przybrzeżnych płyciznach jeziornych. Rozród: tarło od maja do sierpnia. Dojrzałe płciowo pachychylony gromadzą się na zarośniętych płyciznach przybrzeżnych. Lepkie jaja przyklejają się do wodnych roślin, korzeni ziaren żwiru na dnie. Pokarm: głównie planktoniczne skorupiaki i larwy owadów oraz owady spadające na wodę i okazyjnie drobne organizmy bentoniczne.

okon1.jpg

Nazwa polska: Okoń Nazwa lacińska: Perca fluviatilis Rod ...

Nazwa polska: Okoń Nazwa lacińska: Perca fluviatilis Rodzina: okoniowate Percidae Rysunek #1 Wygląd:mniej lub bardziej wygrzbiecone ciało o tępym pysku z szerokim, końcowym otworem gębowym. Pokrywa skrzelowa w tylnej części spiczasto wyciągnięta i zakończona mocnym kolcem. Drobne łuski grzebykowate, 57-74 wzdłuż linii bocznej. Dwie oddzielone od Okoń siebie płetwy grzbietowe: 1. z 13-17 twardymi, ciernistymi, 2. z 1-3 cierniami i 13-15 miękkimi promieniami; płetwa odbytowa z 2-3 twardymi, ciernistymi i 8-10 miękkimi promieniami. Ubarwienie: grzbiet ciemnoszary do niebieskiego lub oliwkowozielonkawego, boki jaśniejsze z 6-9 ciemnymi pręgami lub rozwidlonymi przepaskami, brzuch biały do czerwonawego ze srebrzystym połyskiem. Pierwsza płetwa grzbietowa z czarną plamą na tylnej krawędzi; płetwy brzuszne i odbytowa czerwonawe. Samce są jaskrawiej ubarwione od samic. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 1,2 kg), maksymalnie 50 cm (i masie do 2 kg; w delcie Kubania do 4 kg). Występowanie: w Europie szeroko rozmieszczony, w Polsce należy do najpospolitszych gatunków ryb. Środowisko: stojące i płynące wody po krainę lipienia (do wysokości 1000 m n.p.m.). Tryb życia: ryba osiadła, preferująca czyste wody o spokojnym nurcie nad twardym dnem. Rozród: tarło od wczesnego marca do czerwca; drobne jaja połączone śluzem zawisają w postaci długich taśm lub zasłon na wodnych roślinach, kamieniach i zatopionych gałęziach. Wyląg następuje po 2-3 tygodniach. Pokarm: bezkręgowce, ikra i wyląg, małe ryby. Gdzie łowimy: Wszelkie wody płynące i stojące, z wyjątkiem najbystrzejszych odcinków górskich oraz ubogich w tlen bajorek. Zdecydowanie jednak lubi wodę dobrze natlenioną. Trzyma się pobliża kryjówek: kamieni, zatopionych drzew itd. W jeziorach duże stada żerują w różnych miejscach i na różnych wysokościach, w miarę jak przemieszczają się ławice drobnicy, podążającej za skupiskami planktonu. Miejsce okoniowych łowów wskazują czasem stada rybitw, polujących z góry na rybki uciekające ku powierzchni. Kiedy łowimy: Cały rok. Najlepszy sezon rozpoczyna się w sierpniu i trwa do pierwszych przymrozków. Spod lodu — najlepiej w grudniu i styczniu. Na co łowimy: Czerwone i białe robaczki, kawałki rosówek, ochotki; żywe i martwe rybki; woblery i błystki obrotowe, których skuteczność znacznie podnosi czerwony wabik; sztuczne muszki typu nimfa; błystki podlodowe i mormyszki, których atrakcyjność zwiększa założenie na haczyk oka złowionego okonia; skrawki okoniowego mięsa. Jak łowimy: Wszelkie metody spławikowe i przystawki; spinningowanie woblerami, błystkami lub systemikami z martwą rybką, latem bliżej powierzchni, w pozostałych porach przy dnie; podlodówka i muchówka. Holować trzeba ostrożnie, bo ma kruche wargi. Małe okonie stanowią doskonałą przynętę na różne drapieżniki. Nie ma potrzeby obcinania im płetwy grzbietowej. Mięso bardzo smaczne, ale wielu zniechęca konieczność skrobania mocno przylegającej łuski. Są jednak i na to sposoby.

minrze1.jpg

Nazwa polska: Minog rzeczny Nazwa lacińska: Lampetra flu ...

Nazwa polska: Minog rzeczny Nazwa lacińska: Lampetra fluviatilis Rodzina: minogowate Petromyzoniformes Rysunek #1 Wygląd: górna powierzchnia lejka gębowego szeroka, z 1 silnym zębem z każdej strony, dolna z 5-9 (przeważnie 7) silnymi, ostrymi zębami. Przyssawka gębowa w górnej części pokryta jest nielicznymi zewnętrznymi zębami wargowymi; zęby wewnętrzne są silne, dwu lub trójwierzchołkowe. Przedni brzeg języka z 9-17 (zwykle 13-15) ząbkami, z których środkowy jest największy i najszerszy. Przed uzyskaniem dojrzałości obie płetwy grzbietowe są od siebie oddzielone, w okresie rozrodu łączą się. Ubarwienie: grzbiet ciemnoołowianoszary do zielonkawoniebieskiego, brzuch białawy; płetwy opalizują liliowo. Dlugość: samce 31-32 cm, samice 32-34 cm, maksymalnie do 40 cm. Występowanie: europejskie wody przybrzeżne i rzeki zlewisk Bałtyku, Morza Północnego, Morza Śródziemnego i Adriatyku do Włoch i Dalmacji; w Polsce w Bałtyku oraz w rzekach na obszarze całego kraju, liczniejszy tylko w pn. części, jako jedyny gatunek minoga został objęty ochroną gatunkową tylko w stadium rozwoju larwalnego w rzekach. Środowisko: morskie wody przybrzeżne. Tryb życia i pokarm: minog wędrowny, pasożytujący na rybach. Po roku spędzonym w moren osiąga długość do 30 cm i grubość kciuka, jesienią wpływa do rzek na tarło. Rozród: dojrzałość płciową osiąga w rzekach wiosną następnego roku. Trze się w kwietniu i maju. W płytkich gniazdach na żwirowa ławicach składa do 40 000 jaj. Po 3 latach I przeobrażają się i wywędrowują do morza. Uwagi: przed zanieczyszczeniem i zabud rzek minog rzeczny był u nas pospolity.

mietus1.jpg

Nazwa polska: Miętus Nazwa lacińska: Lota lota Rodzina: ...

Nazwa polska: Miętus Nazwa lacińska: Lota lota Rodzina: dorszowate Gadiformes Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, w przedniej części walcowate, w tylnej bocznie spłaszczone ciało o szerokiej, płaskiej głowie. Szeroki, słabo półdolny otwór gębowy; szczęki z drobnymi zębami. Jeden dłuższy wąsik na podbródku i 2 bardzo krótkie na szczęce górnej przy otworach nosowych. Drobne, delikatne łuski koliste. Linia boczna niepełna. Pierwsza płetwa grzbietowa wsparta 9-16, druga 67-85 promieniami. Płetwy brzuszne przesunięte na gardło. Ubarwienie: grzbiet brązowy, żółtoolwkowy lub zielonkawy z ciemnym, niewyraźnym marmurkowaniem, boki jaśniejsze, żółtawe, brzuch białawy. Długość: 30-60 rm (masa 0,5-2 kg), do 120 cm (ponad 25 kg). Występowanie: szeroko rozmieszczony od zach. i środk. Europy do Amuru i okolic jeziora Bajkał. W Polsce niezbyt licznie we wszystkich wodach śródlądowych, zalewach oraz w przybrzeżnych wodach Bałtyku. Środowisko: od słonawych wód ujść rzecznych i portów do chłodnych, głębokich wód jezior i rzek aż po krainę pstrąga; w jeziorach alpejskich do wysokości 1200 m n.p.m. Tryb życia: aktywna o zmierzchu i w nocy ryba bentoniczna, wiodąca samotniczy tryb życia. Rozród: tarło od listopada do marca przy temperaturze wody 0,5-4°C. Jaja (ok. 1000000 na kg masy ciała samicy) unoszą się swobodnie w wodzie. Rozwój zarodków trwa 6-10 tygodni. Przy długości 6-7 mm larwy unoszące się do tej pory w wodzie przechodzą do bentonicznego trybu żrycia. Małe miętusy kryją się pod kamieniami. Pokarm: drobne zwierzęta bentoniczne, później również ikra i wylęg ryb. Gdzie łowimy: Dobrze natlenione, zimne i czyste wody płynące, a także głębsze partie jezior o podobnych warunkach (np. niektóre akweny Mamr). Trzyma się podmytych brzegów, kamiennych nawisów, dołów wybitych pod spadkami wody, wykrotów pod korzeniami itp. Lubi dno twarde, piaszczyste lub żwirowe. Kiedy łowimy: Za najlepszy czas uważa się powszechnie listopad, a potem koniec zimy, do marca; łowi się jednak również i w pozostałych miesiącach. Zdecydowanie lepiej żeruje przy niskich temperaturach, najczęściej wieczorem i w nocy. Tylko przy silnie zmętnionej wodzie oraz zimą podczas dużego zachmurzenia bierze w ciągu dnia. Ogólna zasada: im gorzej, tym lepiej, czyli jest to ryba psiej pogody. Na co łowimy: Żywe i martwe rybki (najlepiej głowacze), fileciki, paski mięsa, dżdżownice i w ogóle wszystko co mięsne. Jak łowimy: Przede wszystkim przystawki. Sprzęt musi być solidny — nie tyle ze względu na rybę, która nie walczy szczególnie energicznie, co z powodu bliskości zawad. Podczas łowienia w nocy konieczne są akustyczne (np. dzwonek) lub świetlne wskaźniki brań. Co pewien czas trzeba wędkę sprawdzić, gdyż zdarza się, że miętus bierze niezauważalnie i pozostaje w miejscu, przyprawiając łowiącego o zbędne czekanie. Sportowo mało atrakcyjny, mięso ma bardzo smaczne. Za szczególny już przysmak uchodzi wątroba.

lososzl1.jpg

Nazwa polska: Łosoś szlachetny (Łosoś atlantycki) Nazwa ...

Nazwa polska: Łosoś szlachetny (Łosoś atlantycki) Nazwa lacińska: Salmo salar Rodzina: łososiowate Salmonidae Rysunek #1 Rysunek #2 Rysunek #3 Rysunek #4 Rysunek #5 Rysunek #6 Wygląd: wydłużone ciało o wąskim trzonie ogonowym. Łuski drobne, 120-130 wzdłuż linii bocznej. Stosunkowo mała głowa o spiczastym pysku z szeroko wyciętym otworem gębowym (sięgającym aż poza oko). Wszystkie wyrostki filtracyjne 1. łuku skrzelowego pałeczkowate. Uzębienie lemiesza: jego blaszka bezzębna, trzon z podłużnym rzędem zębów, łatwo wypadających wraz ze starzeniem się ryby. Ubarwienie: młode osobniki do ok.15 cm długości z dużymi ciemnymi plamami i czerwonymi punktami na bokach, tososie żyjące w morzu z okrągłymi czarnymi piętnami na głowie i srebrzystymi bokami, tososie w czasie tarta z czerwonymi i czarnymi punktami, samce z czerwonym brzuchem. Dlugość: 50-120, maksymalnie do 150 cm. Występowanie: europejskie wody przybrzeżne od Morza Białego i Islandii przez Morze Północne i Bałtyk po pn. Portugalię. Wskutek zanieczyszczenia wód tarliskowych w wielu miejscach jego lokalne populacje wyginęły. W Polsce chroniony poza obszarem Bałtyku, wód przymorskich, ujść Odry i rzek przymorskich oraz rzek: Drwęcy, Drawy i Wisły od Wlocławka do ujścia. Tryb życia: ryba wędrowna, anadromiczna. Rozród: trze się od listopada do lutego. Samice w żwirowatych miejscach o silnym prądzie wykopują uderzeniami ogona 2-3-metrowej długości gniazda. Larwy wylęgają się po upływie 70-200 dni (zależnie od temperatury wody). Młode łososie pozostają do 5 lat w wodach słodkich, po czym wywędrowują do morza. Pokarm: skorupiaki i ryby.

lipien2.jpg

Nazwa polska: Lipień Nazwa lacińska: Thymallus thymallus ...

Nazwa polska: Lipień Nazwa lacińska: Thymallus thymallus Rodzina: lipieniowate Tymallidae Rysunek #1 Rysunek #2 Rysunek #3 Wygląd: umiarkowanie wydłużone, spłas czone bocznie ciało z małą głową o zae trzonym pysku. Małe łuski, 74-96 wzdłuż Ir bocznej. Niewielki otwór gębowy sięga dalej niż do przedniego brzegu oka. Górna Lipień szczęka dłuższa od żuchwy. Obie szczęki uzębione drobnymi zębami. Początek długiej i wysokiej płetwy grzbietowej znajduje się dam przed nasadami płetw brzusznych; płetwa grzbietowa, odbytowa i płetwy brzuszne samców większe niż samic. Ubarwienie: grzbiet szarozielony lub niebieskawoszary, boki i brzuch srebrzystobiałe do barwy most w okresie godowym z purpurowym połys Na grzbiecie i bokach nieregularnie porozrzucane czarne plamy. Szara płetwa grzbietowa z 4-5 rzędami różnobarwnych plam. Dlugość: 25-35, maksymalnie do 60 cm. Występowanie i środowisko: szybko pły dobrze natlenione wody o twardym, kamienistym dnie w zachodniej, śroa i północnej Europie; w Skandynawii i nej Rosji także w jeziorach. W Lipień wielu rejonach liczebność lipienia ostatnio znacznie spadła. Tryb życia i rozród: lipień jest rybą osiadłą, trącą się od marca do czerwca. Samica zwykle 3000000 jaj, średnicy 3-4 wygrzebanego w źwirowatym dnie w o szybkim prądzie zagłębienia, które płodnieniu ikry przez samca ponownie zasypuje żwirem. Wylęg następuje po około 3 tygodniach. Młode samce osiągają dojrzałość płciową w 2.-3., a samice w 4. roku życia. Pokarm: skąposzczety, mięczaki, małe ryby, ikra. Gdzie łowimy: Górskie i podgórskie pasmo południowe oraz Pomorze Zachodnie. Rzeki czyste i wartkie, o dość głębokiej wodzie, z odcinkami na przemian szybkimi i o prądzie spokojniejszym. Dno żwirowo-piaszczyste i kamieniste, miejscami porośnięte miękką roślinnością. Kiedy łowimy: Od czerwca aż do zimy, przy czym najlepszy okres przypada na październik i listopad, z wyłączeniem okresu, kiedy powierzchnia wody jest pokryta opadającymi liśćmi, uniemożliwiającymi łowienie na sztuczną muszkę. Na co łowimy: Przede wszystkim suche i mokre sztuczne muszki. W rzekach pomorskich także niewielkie błystki obrotowe. Przynęty naturalne są zabronione na praktycznie wszystkich odcinkach lipieniowych. Jak łowimy: Sztuczna muszka i spinning. Konieczny jest sprzęt delikatny — z powodu zarówno ostrożności i płochliwości ryby, jak i kruchości jej wargi. Lipień świeżo wyciągnięty z wody pachnie tymiankiem. Wędkarze starej daty pierwszą złowioną w sezonie sztukę wycierali w czystą białą chusteczkę, którą następnie nosili w butonierce. Mięso lipienia jest wyjątkowo nietrwałe, łatwo ulega zaparzeniu, ze względu na szczególnie wysoką zawartość enzymów autolitycznych, czyli samotrawiennych. Z tego też powodu można je przyrządzać na surowo, np. w soku z cytryn.

lin1.jpg

Nazwa polska: Lin Nazwa lacińska: Tinca tinca Rodzina: k ...

Nazwa polska: Lin Nazwa lacińska: Tinca tinca Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Rysunek #3 Rysunek #4 Wygląd: masywne, silnie zbudowane o wysokim trzonie ogonowym. Oczy małe. Mały, końcowy otwór gębowy, w jego kącikach po jednym wąsiku. Drobne łuski koliste tkwią głęboko w grubej, śluzowatej skórze.90-110 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11-13, odbytowa z 9-12 promieniami. Samice mają wydłużone płetwy brzuszne, których 2 promień jest zgrubiały. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe [4]5-5. Ubarwienie: grzbiet zwykle ciemnozielony lub ciemnobrązowy, boki jaśniejsze z mosiężnym połyskiem, brzuch żółtawobiały Długość: 20-45 cm (masa ciała 1-2 kg),maksymalnie do 60 cm (do 7,5 kg). Występowanie: w całej Europie (poza pn. Szkocją, pn. Skandynawią oraz pd. Grecją i Krymem) oraz na Syberii. W Polsce pospolity. Środowisko: głównie w wodach płynących oraz w płytkich, obficie zarośniętych jeziorach i stawach nad dnem mulistym. Tryb życia: ostrożna, unikająca światła żyjąca samotnie, przebywająca w ciągu dnia przeważnie blisko dna i ożywiająca wraz z nadejściem zmroku. Rozród: w Polsce tarło lina rozciąga się od czerwca od sierpnia. Bardzo małe jaja 0,8-1-milimetrowej średnicy przyklejają się do roślin wodnych. Rozwój zarodków (przy temperaturze wody 20°C) trwa tylko 3 dni, Lin dojrzewa płciowo niekiedy już w 2 roku życia samce wcześniej od samic. Pokarm: drobne bezkręgowce a także rośliny. Gdzie łowimy: Wody niezbyt głębokie, muliste i obficie porośnięte, czyli stawy, starorzecza, spokojne i żyzne (grążelowe) zatoczki jezior. Spotykany także w spokojniejszych miejscach rzek nizinnych, gdzie wystarczy mu czasem niewielka przybrzeżna kępka tataraku czy trzciny. Żerowaniu w dnie towarzyszy często uwalnianie gazów, których bąbelki układają się w charakterystyczne sznurki. Kiedy łowimy: Od pierwszego wiosennego ocieplenia, zazwyczaj wypadającego w połowie maja, do połowy czerwca. Następnie, po tarłowej przerwie — od połowy sierpnia do końca września. Szczególnie korzystne są świty ciepłych dni. Przy pogodzie spokojnej i pochmurnej dobre brania rozciągają się na cały dzień. Na co łowimy: Białe robaczki, poczwarki muchy; popularne i skuteczne dżdżownice (kompostowe i rosówki) są mało praktyczne, gdyż branie trwa w wypadku lina bardzo długo i trudno wybrać moment zacięcia. Bułka (miąższ lub skórka), ciasta, kukurydza, kasze (zwłaszcza manna i kukurydziana). Jak łowimy: Szczególnie przy użyciu przynęt roślinnych wskazane jest nęcenie przyzwyczajające, w wolnych od zarośli miejscach stałego żerowania linów; należą one do ryb niechętnie zbaczających ze stałych szlaków. Zestawy głównie spławikowe, gdyż gęsta roślinność wokół wolnego od niej pola łowienia uniemożliwia na ogół stosowanie przystawek. Przynęta na dnie lub tuż nad nim. Należy uważać, by nie grzęzła w mule. Sprzęt musi być względnie mocny, tak by po zacięciu nie dopuścić do ucieczek ryby w roślinność.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin