jaź.jpg

jendrzej49 / Ksiazki / Atlasy-Mapy-Encyklopedie / Atlas ryb / jaź.jpg

Download: jaź.jpg

Pobierz

5 KB

(456px x 198px)

Nazwa polska: Jaź
Nazwa lacińska: Leuciscus idus
Rodzina: karpiowate
Cyprinidae

Rysunek #1 Rysunek #2
Wygląd: wydłużone, nieco wygrzbiecone, bocznie spłaszczone ciało o małej głowie z wąskim, nieznacznie skośnie ku górze skierowanym otworem gębowym. Male łuski koliste (cykloidalne), 56-61 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 11[-12], odbytowa z 12-13 promieniami; dolna krawędź płetwy odbytowej wcięta lub prosta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 3.5-5.3. Ubarwienie: grzbiet zielono- lub czarnoszary, boki jaśniejsze, silnie srebrzycie lśniące, brzuch białawy. Tęczówka oka żółta. Płetwy grzbietowa i ogonowa szaroniebieskie, pozostałe czerwonawe. Długość: 30-40 cm (masa ciała do 1 kg), rzadziej 50 cm i 2 kg, wyjątkowo do 80-100 cm (do 8 kg).
Występowanie: szeroko rozmieszczony w Europie od dorzecza Renu na północ od Alp aż po Ural oraz na Zakaukaziu.
Środowisko: w większych rzekach (kraina brzany) i połączonych z nimi jeziorach, a także w wodach słonawych.
Tryb życia: żyjące zwykle samotnie lub w niedużych stadkach jazie przebywają przeważnie, zwłaszcza pod wieczór, w warstwach przypowierzchniowych wody; kilkukrotnie w ciągu roku gromadzą się w olbrzymie ławice przy dnie rzek lub jezior - dzieje się tak w porze tarła, intensywnego żerowania lub zbierania się na zimowiska.
Rozród: tarło w kwietniu i maju. Lepkie jaja (40000-115000 na samicę) przyklejają się do kamieni i roślin wodnych.
Pokarm: skąposzczety, drobne skorupiaki mięczaki, larwy owadów i spadające na wodę owady.
Gdzie łowimy: Środkowe biegi większych rzek, kanały i przepływowe jeziora. Wrażliwy na zanieczyszczenie wody, przebywa często przy ujściach czystych dopływów. Lubi także pobliże brzegu porośniętego drzewami i krzewami, z których raz po raz na powierzchnię opada jakiś kąsek. Trzyma się również okolic główek. Wiosną i jesienią woli głębie, latem wypływa w miejsca płytsze, o niezbyt prądzie szybkim.
Kiedy łowimy: Żeruje cały rok, także spod lodu. Najlepsze wyniki osiąga się w maju, a potem w końcu sierpnia i we wrześniu, kiedy to bierze przez cały dzień. Latem tylko z rzadka ożywia się w południe; normalnie pozostają głównie ranki i wieczory.
Na co łowimy: Wszelkie drobne przynęty zwierzęce i roślinne, z tych drugich szczególnie groch. Żywe owady. Sztuczne muszki. Małe błystki obrotowe, w zimie — podlodowe.
Jak łowimy: Przede wszystkim niezbędna jest ostrożność, począwszy od cichego zachowania na brzegu czy w łodzi, unikania ubioru kontrastującego z otoczeniem, po ciche zarzucanie wędki. Haczyk dobrze jest chować nawet w przynęcie, z której normalnie grot się wystawia. Wszelkie odmiany przepływanki, przystawka, sztuczna mucha sucha i mokra, na dotyk (głównie w czerwcu), spinningowanie. Pomarańczowa odmiana jazia, zwana złotą orfą, bywa hodowana dla ozdoby stawów parkowych.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

jendrzej49

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

ambia1.jpg

Nazwa polska: Amur biały Nazwa lacińska: Ctenopharyngodo ...

Nazwa polska: Amur biały Nazwa lacińska: Ctenopharyngodon idella Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: wydłużone, wrzecionowate, bardzo słabo bocznie spłaszczone ciało o dość dużej głowie z tępym pyskiem i półdolnym otworem gębowym. Wąsików brak. Duże łuski, 42-45 wzdłuż linii bocznej, poniżej której znajduje się 5, podczas gdy u podobnego do amura klenia tylko 3-4 szeregi łusek. Płetwa grzbietowa z 10, odbytowa z 11 promieniami, z których pierwsze 3 to promienie twarde. Zęby gardłowe dwuszeregowe, spłaszczone bocznie, o skośnie ściętych, głęboko bruzdowanych krawędziach, (1)2.(4)5-5(4).2. Ubarwienie: grzbiet ciemnozielony do zielonoczarnego, boki jaśniejsze, zielonkawe, brzuch białawy, łuski z ciemnymi krawędziami, tworzącymi siatkowaty rysunek. Długość: do 120 cm (32 kg). Występowanie: początkowo wschodnia Azja od dolnego biegu Amuru po Rzekę Czerwoną, choć obecnie trudno ustalić granicę pierwotnego zasięgu, ponieważ już od X w. był hodowany w Chinach; współcześnie aklimatyzowany lub hodowany w wielu krajach wszystkich kontynentów. Do Polski sprowadzony po raz pierwszy w 1964 r., obecnie żyje w licznych jeziorach, stawach i rzekach. Środowisko: ciepłe, głębokie rzeki i jeziora. Tryb życia: amur biały jest rybą ciepłolubną; najchętniej żeruje na nagrzanych płyciznach, często pływa tuż pod powierzchnią wody. Rozród: trze się w miejscach o szybkim prądzie i żwirowatym dnie, między marcem a sierpniem (w Polsce w warunkach naturalnych nie rozmnaża się). Pokarm: początkowo bezkręgowce, później żywi się roślinami. Kiedy łowimy: Od wczesnej wiosny do października, przy czym największe nasilenie przypada na okres od czerwca do września. Na co łowimy: Najbardziej typowe są przynęty roślinne, jak sałata, zielone gałązki wierzby z liśćmi spiętymi haczykiem, młode pędy trzciny, śliwki (świeże lub kompotowe), kasza manna ugotowana na gęsto z cukrem waniliowym, a także rosówki oraz białe i czerwone robaczki Jak łowimy: Przystawka; przepływanka - zazwyczaj najskuteczniejsze jest łowienie przy dnie, ale można na różnych głębokościach, czasem także z powierzchni; zdecydowaną wyższość wykazują metody odległościowe. Sprzęt musi być dostosowany do siły i waleczności amura, który rzuca się w nieoczekiwanie szybkie ucieczki w róznych kierunkach, w tym także z podobnym do kleniowego biciem w brzeg.

aloza1.jpg

Nazwa polska: Aloza finta Nazwa lacińska: Alosa alosa Ro ...

Nazwa polska: Aloza finta Nazwa lacińska: Alosa alosa Rodzina: śledziowate Clupeidae Rysunek #1 Rysunek #2 Rysunek #3 Wygląd: wydłużone, bocznie spłaszczone ciało pokryte kolistą (cykloidalną) iuską, 70-80 w rzędzie wzdłuż ciała. Brak linii bocznej. Głowa naga. Płetwa grzbietowa krótka. Górna szczęka z dobrze wykształconym wcięciem. Żuchwa sięga aż do tylnego brzegu oka (cecha charakterystyczna gatunków z rodzajów Alosa i Caspialosa). Na lemieszu brak zębów (w przeciwieństwie do gatunków z rodzaju Caspialosa). Długie, bardzo delikatne wyrostki filtracyjne w liczbie 90-130. Ubarwienie: grzbiet niebieskawozielony do brązowego, boki i brzuch srebrzystobiałe o mosiężnym połysku. Przy górnej krawędzi szczeliny skrzelowej duża czarna plama, za nią 1 lub 2 mniejsze, niewyraźne plamki. Dlugość: 35-40, maksymalnie 70 cm. Występowanie: wody przybrzeżne pn-wsch. Atlantyku od pd. Norwegii do pn. Afryki; zach. część Morza Śródziemnego, 2 podgatunki w Grecji i w Morzu Czarnym. W wodach Polski gatunek pojawiający się sporadycznie, ginący, pod ochroną gatunkową. Tryb życia: ryba zmiennośrodowiskowa, anadromiczna, (dojrzałość płciową osiąga w 3-4 roku życia); dawniej aloza docierała daleko w górę biegu rzek pod koniec XIX w. notowano ją w Wiśle pod Warszawą, a w Odrze pod Wrocławiem. Rozród: tarło odbywa w maju i czerwcu; ikra unosi się swobodnie nad dnem. Po osiągnięciu 8-12 cm długości młode alozy w okresie od sierpnia do października ciągną do morza. Pokarm: zooplankton. Uwagi: obecnie aloza finta jest gatunkiem niemal wymarłym.

karpienpr1.jpg

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Apha ...

Nazwa polska: Karpieńczyk pręgowany Nazwa lacińska: Aphanius fasciatus Rodzina: karpieńcowate Cyprinodontidae Rysunek #1 Wygląd: umiarkowanie wydłużone, nieco bocznie spłaszczone ciało o płaskiej z wierzchu głowie. Niewielki, skośnie ku górze skierowany otwór gębowy; szczęki z małymi, trójwierzchołkowymi zębami. Duże łuski, 25-30 w rzędzie wzdłuż boku; brak linii bocznej. Przesunięta w pobliże ogona płetwa grzbietowa z 10-13, odbytowa z X12 promieniami. Ubarwienie: samce z 10-15 szerokimi, ciemnymi pręgami na bokach ciała; grzbiet oliwkowoniebieskozielony, brzuch biały ze srebrzystym połyskiem, płetwy żółte lub żółtozłote. Płetwa grzbietowa z ciemnym obrzeżeniem, ogonowa z szeroką, ciemną przepaską. Samice są jasno ubarwione, szarozielone, z niewyraźnymi, wąskimi pręgami i jasnoszarymi, przezroczystymi płetwami. Długość: samce do 5,5, samice do 6 cm. Występowanie: obszar śródziemnomorski od pd. Francji, Korsyki, Sardynii, Włoch do Azji Mniejszej, Cypru i Bliskiego Wschodu, a wzdłuż wybrzeża afrykańskiego od Libii do Maroka. Środowisko: wody słodkie i słonawe. Tryb życia: niewymagająca, bardzo odporna ryba przebywająca zwykle przy powierzchni wody. Rozród: tarło od wiosny do jesieni. Duże jaja są składane na delikatnych częściach roślin wyższych i plechach glonów. Wylęg następuje po 10-15 dniach. K. pręgowany dojrzewa płciowo pod koniec 1. roku życia. Pokarm: plankton, larwy i poczwarki owadów, glony, części roślinne i detrytus. Gatunki pokrewne: w Turcji żyją pokrewne gatunki karpieńczyków: A. anatolias, A. chantrei i A. cypris.

karas1.jpg

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius ...

Nazwa polska: Karaś Nazwa lacińska: Carassius carassius Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wygląd: silnie wygrzbiecone, krępe, spłaszczone bocznie ciało. Wąsików brak. Duże łuski, 31-55 wzdłuż linii bocznej. Płetwa grzbietowa z 17-25 promieniami, wysoka, o zaokrąglonej górnej krawędzi; jej najdłuższy promień jest stosunkowo miękki, elastyczny, a jego tylna krawędź jedynie delikatnie piłkcwana. Płetwa odbytowa z 8-11 promieniami. Płetwa ogonowa lekko wcięta. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 4-4. Na pierwszym łuku skrzelowym 23-33 wyrostki filtracyjne. Ubarwienie: grzbiet brązowawy z zielonym połyskiem, boki jaśniejsze, żółtawobrązowe, brzuch z do brudnobiałego. Długość: 20-35 cm (masa ciała do 2,5 kg), maksymalnie 50 cm. Występowanie: od Anglii i Francji po wschodnią Rosję. W wielu krajach wsiedlony. Środowisko: głównie płytkie, obficie zarośnięte stawy, starorzecza, torfowiska, glinianki, jeziora, spokojne odcinki rzek. Tryb życia: jedna z najbardziej plastycznych ekologicznie ryb karpiowatych, znosząca nawet znaczne zanieczyszczenie wód i niedobór w nich tlenu. W zimie zagrzebuje się w mulistym dnie i zapada w coś w rodzaju snu zimowego; również gdy dojdzie do wyschnięcia zbiornika, w którym żyje, potrafi przetrwać ukryty w mule. Rozród: trze się w maju i czerwcu w płytkich, obficie zarośniętych miejscach. Samica składa 150 000-400 000 lepkich jaj, przyklejających się do wodnych roślin. Rozwój zarodkowy trwa 3-7 dni. Pokarm: niewielkie bezkręgowce. a także zjadane wraz z nimi rośliny wodne. Gdzie łowimy: Nagrzane i zarośnięte wody stojące, zwłaszcza starorzecza, stawy, doły potorfowe. Dzięki niespotykanej odporności na niedostatek tlenu (przez pewien czas może się całkiem obejść bez niego) przebywa w całkiem nawet bagnistych bajorkach, gdzie żadna inna ryba nie wytrzyma. W wodach bieżących występuje rzadko. Trzyma się na ogół dna — w warunkach mu odpowiadających najczęściej mulistego. Kiedy łowimy: Od wiosny do jesieni; zimę spędza w odrętwieniu, zagrzebany w mule. Najlepszy okres przypada na lipiec i sierpień. Na ochłodzenie reaguje zaprzestaniem brań. Na co: Wszelkie drobne przynęty roślinne i zwierzęce, najlepsze ochotki i małe czerwone robaczki. Jak łowimy: Z zanętą rozproszoną (twarda więzłaby w mule), przynętą najczęściej umieszczoną kilka centymetrów nad dnem. Sposób brania taki, że wymaga bardzo precyzyjnego obciążenia; w przeciwnym razie może się ono nie odbić na zachowaniu spławika. On sam także przy łowieniu odległościowym zamocowany raczej dwupunktowo, jedynie w obecności przeszkadzających prądów powierzchniowych lepiej przejść na jednopunktowy, chyba że wystarczy zmiana na cięższy. Małe karasie należą do żywych przynęt najczęściej stosowanych, ze względu na dużą żywotność; nie wszędzie jednak wykazują skuteczność.

jelec2.jpg

Nazwa polska: Jelec Nazwa lacińska: Leuciscus leuciscus ...

Nazwa polska: Jelec Nazwa lacińska: Leuciscus leuciscus Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Rysunek #2 Wygląd: zależnie od miejsca przebywania mniej lub bardziej wydłużone, niemal okrągłe na przekroju ciało o niedużej głowie z wąskim, przesuniętym nieco w dolne położenie otworem gębowym. Duże łuski koliste (cykloidalne), 47-53 wzdłuż linii bocznej. Płetwy piersiowe z 16-20, brzuszne z X11, grzbietowa z 10[-12], odbytowa z 10[-11] promieniami; krawędź płetwy odbytowej wcięta. Zęby gardłowe dwuszeregowe 2.5-5.2[3]. Ubarwienie: grzbiet stalowoszary z ołowianym połyskiem, boki żółtawo srebrzyste, brzuch białawy lub lekko szary. Płetwy piersiowe i brzuszne oraz płetwa odbytowa żółtawe do pomarańczowych. Linia boczna jest często od góry i dołu ciemniej obwiedziona. Długość: 15-20, do 25 cm. Występowanie: w Europie na północ od Pirenejów i Alp; brak na Płw. Iberyjskim, Płw. Apenińskim, w Szkocji oraz w zach. i pn. Norwegii, a także w zach. i pd, części Bałkanów. W Polsce pospolity na całym obszarze. Środowisko: głównie wody o wartkim prądzie i piaszczystym lub żwirowatym dnie. Tryb życia: towarzyska, najsprawniej spośród karpiowatych pływająca ryba przebywająca zwykle blisko powierzchni wody. Rozród: tarło od kwietnia do maja. W tym okresie samce są całe pokryte drobną, brodawkowatą wysypką godową. Jaja 2-milimetrowej średnicy przyklejają się do podwodnych roślin lub kamieni. Jelec osiąga dojrzałość płciową pod koniec 3. (rzadziej 2.) roku życia. Pokarm: plankton, skąposzczety, ślimaki, larwy owadów, wodne i spadające na wodę owady, rzadziej części roślin. Gdzie łowimy: Wartkie i czyste rzeczki o dnie twardym, najlepiej piaszczystym, ale i żwirowatym. W mniejszych trzyma się środka koryta, w szerszych — pobliża brzegu. W chłodnych porach woli wodę spokojniejszą i głębszą, latem wypływa na piaszczyste płycizny powyżej przykos, głębszych burt i rynien brzegowych. Żerowanie znaczy często kółkami na powierzchni, a czasem także wyskokami. Kiedy łowimy: Zaczyna już w kwietniu, a nawet wcześniej — tuż po zejściu lodów; bywa pierwszą zdobyczą wiosenną. Najlepszy czas nastaje pod koniec lata. Na co: Białe robaczki, dżdżownice, larwy wodne, kasze, ziarna, bułka, żywe owady, sztuczne muszki. Jak łowimy: Przepływanka na różnych głębokościach, w spokojniejszych odcinkach przybrzeżnych i tuż za większymi głębiami — lekka przystawka. Doskonale też łowi się na sztuczne muchy. Warunkiem powodzenia jest ostrożne zachowanie, ze względu na dużą ostrożność jelca. Z tegoż powodu wyższość wykazują wszelkie metody odległościowe.

iglicznia1.jpg

Nazwa polska: Iglicznia czarnomorska Nazwa lacińska: Syg ...

Nazwa polska: Iglicznia czarnomorska Nazwa lacińska: Sygnathus nigrolineatus Rodzina: igliczniowate Syngnathiformes Rysunek #1 Wygląd: bardzo długie, cienkie ciało pokryte cienkimi kostnymi płytkami skórnymi (7 rzędów na tułowiu, 4 na trzonie ogonowym), połączonych ze sobą w pierścienie (15-17 tułowiowych i 37-41 ogonowych). Krótki, rurkowaty pysk (mieszczący się 7, 8-10 razy w długości ciała), lekko bocznie spłaszczony; oczy małe (ich średnica jest 3,8 razy mniejsza od długości pyska). Płetwa grzbietowa wsparta na 29-39 promieniach (położona nad 7-9 pierścieniami tułowiowymi), płetwa ogonowa z 10, odbytowa z 3, a piersiowa z 12-13 promieniami. Brak płetw brzusznych. Linia boczna pełna. Ubarwienie: zielonkawo- lub czerwonawo-brązowe z jaśniejszymi przepaskami, strona brzuszna ciemna. Na płetwie grzbietowej brak plam. Długość: 15-18, maksymalnie 22 cm. Występowanie: Morza Czarne i Azowskie oraz ich zlewiska (dorzecza Dunaju, Dniestru, Dniepru, Donu); w Morzu Kaspijskim i jego dopływach (Ural, Wołga i Kura) żyje jej podgatunek S. n. caspius. W przybrzeżnych wodach europejskich można spotkać również inne gatunki igliczniowatych: iglicznię, i. krótkopyską, i. wielką i wężynkę . Środowisko: obficie zarośnięte wody przybrzeżne, laguny, ujścia i dolny bieg rzek. Tryb życia: osiadła ryba doskonale zamaskowana wśród roślinności. Rozród: tarło od maja do sierpnia. Samiec nosi duże jaja aż do wylęgu w torbie lęgowej, utworzonej na brzuchu z 2 fałdów skórnych. Pokarm: zooplankton, drobne skorupiaki i wyląg ryb.

gorbusz1.jpg

Nazwa polska: Gorbusza Nazwa lacińska: Oncorhynchus gorb ...

Nazwa polska: Gorbusza Nazwa lacińska: Oncorhynchus gorbuscha Rodzina: łososiowate Salmonidae Rysunek #1 Wyględ: krępe, u starszych osobników bardzo silnie wygrzbiecone ciało ze smukłym trzonem ogonowym. Bardzo mała płetwa tłuszczowa. Długa płetwa odbytowa z 3 twardymi i 10-16 miękkimi promieniami. Bardzo drobne łuski, 177-240 wzdłuż linii bocznej. Pierwszy tuk skrzelowy z 263 (zwykle 28) krótkimi wyrostkami filtracyjnymi. Ubarwienie: podczas pobytu w morzu grzbiet zielonkawy lub niebieskawy, boki srebrzyste, połyskujące czerwonawo. Samce w szacie godowej różowe z czarnymi plamami na grzbiecie i pletwie ogonowej. Dlugość: 40-50, maksymalnie 64 cm. Samce większe od samic. Występowanie: Morze Arktyczne oraz szczególnie licznie w północnej część Oceanu Spokojnego; wzdłuż wybrzeży Azji od ujścia Lent' po Koreę i pn. Japonię; u wybrzeży Ameryki Północnej od Colville do San Lorenzo w Kalifornii. Aklimatyzowana w Morzu Białym, w związku z czym dociera niekiedy do brzegów Norwegii, Islandii i Szkocji. Środowisko: przybrzeżne wody morskie. Tryb życia: anadromiczna ryba wędrowna, do momentu osiągnięcia dojrzałości płciowej w 2. roku życia przebywająca w morzu. Rozród: tarło w zależności od miejsca trwa od sierpnia do października, a wędrówka rozpoczyna się w lipcu. Samice w miejscu o szybkim prądzie wygrzebują ogonem w żwirowatym dnie płytkie zagłębienie, do którego składają ikrę. Po tarle gorbusze giną. Rozwój zarodkowy trwa 100-120 dni. Narybek spływa do morza, gdzie szybko rośnie. Pokarm: głównie ryby.

glowaci3.jpg

Nazwa polska: Głowacica Nazwa lacińska: Hucho hucho Rodz ...

Nazwa polska: Głowacica Nazwa lacińska: Hucho hucho Rodzina: łososiowate Salmonidae Rysunek #1 Rysunek #2 Rysunek #3 Wyględ: wrzecionowate, silnie wydłużone ciało. Duża płetwa tłuszczowa. Bardzo drobne łuski, 180-220 Głowacica wzdłuż linii bocznej, 23-27 pomiędzy płetwą tłuszczową a linią boczną. Długa, grzbietobrzusznie spłaszczona głowa z głęlmko wcięiym otworem gębowym. Na 1. łuku skrzelowym 16 wyrostków filtracyjnych. Uzębienie lemiesza: blaszka z 4-8 mocnymi, hakowatymi zębami tworzącymi jeden prosty, poprzeczny szereg, trzon bezzębny. Ubarwienie: grzbiet brązowawo- lub zielonkawoszary, boki jaśniejsze, podczas tarła z miedzianoczerwonym połyskiem, brzuch białawy. Na bokach liczne, nieregularnie rozmieszczone, ciemne plamy. Dlugość: 60-120, maksymalnie 150 do 200 cm. Występowanie: dawniej tylko w dorzeczu środkowego i dolnego Dunaju; obecnie zaaklimatyzowana również w dorzeczu Renu i Rodanu; w Polsce w Czarnej Orawie (występowanie naturalne) oraz w Popradzie i Dunajcu (wsiedlona). Środowisko: zimne, dobrze natlenione, szybko płynące wody o kamienistym dnie. Tryb życia: żyjąca pojedynczo ryba osiadła, o silnie wyrażonym terytorializmie. Rozród: w okresie godowym, w marcu i kwietniu odbywa niedalekie wędrówki w górę rzeki. Samica w niezbyt głębokim miejscu o silnym prądzie i żwirowatym dnie wykonuje płytkie zaglębienie, do którego składa ikrę średnicy ok. 5 mm (mniej więcej 1000 jaj na 1 kg masy ciała samicy). Rozwój zarodkowy przy temperaturze wody 8-10'C trwa średnio 35 dni. Dojrzatość plciową głowacice osiągają po 3-4 latach życia. Pokarm: różne gatunki ryb. Gdzie łowimy: Jako gatunek dorzecza Dunaju w sposób naturalny występuje tylko w Czarnej Orawie i jej dopływach, ale bardzo nielicznie. Główne jej populacje żyją w Dunajcu i Popradzie, dokąd została wsiedlona sztucznie. Najchętniej trzyma się miejsc głębszych, gdzie wartki nurt graniczy ze spokojniejszymi rozlewiskami. Kiedy łowimy: Najlepszym czasem na głowacicę jest przełom jesieni i zimy, aż do końca stycznia; przez cały dzień, ale najlepiej tuż po świcie i przed zmrokiem. Na co: Woblery, błystki wahadłowe silnie wygięte (typu Nerka albo Klamka); w dolnych biegach rzek, nie zaliczonych do krainy ryb łososiowatych i lipienia, także martwe rybki, zwłaszcza głowacze. Jak łowimy: Spinningowanie sprzętem bardzo mocnym. Kotwiczka musi być mocna i bardzo ostra, by wbić się w kościste szczęki ryby. Jej łowienie stanowi przedmiot szczególnej specjalizacji.

czopc1.jpg

Nazwa polska: Czop czarny Nazwa lacińska: Zingel zingel ...

Nazwa polska: Czop czarny Nazwa lacińska: Zingel zingel Rodzina: okoniowate Percidae Rysunek #1 Wygląd: krępe, prawie okrągłe na przekroju ciało o spiczastej, trójkątnej głowie z dolnym otworem gębowym. Smukły trzon ogonowy. Pokrywa skrzelowa z silnym kolcem na tylnym brzegu, tylna krawędź kości przedpokrywowej piłkowato ząbkowana. Drobne łuski grzebykowate, 83-92 w rzędzie wzdłuż boku. Dwie, znacznie od siebie oddalone płetwy grzbietowe: 1. z 13-15 twardymi, ciernistymi, 2. z 1 cierniem i 18-20 miękkimi, płetwa odbytowa z 1-2 cierniami i 11-13 miękkimi promieniami. Brak pęcherza pławnego. Ubarwienie: grzbiet ciemnobrązowy lub ciemnoszary, boki jaśniejsze, żółtobrązowe, z 6-7 ciemnymi, nieregularnymi, rozmytymi pręgami, brzuch białawy. Długość: 20-30, do 50 cm. Występowanie: dorzecza Dunaju i Dniestru. Środowisko: wody bieżące o dnie piaszczystym lub mulistym. Tryb życia: ryba bentoniczna, kryjąca się w ciągu dnia wśród kamieni i korzeni lub w jamach pod nawisami brzegowymi. Na żer udaje się nocą poruszając się gwałtownymi, urywanymi ruchami. "Trze" wówczas brzuchem po dnie wsparty na płetwach piersiowych i ogonowej. Głowa może być skręcana nieco na boki, a oczy mogą się poruszać niezależnie jedno od drugiego. W półmroku oczy silnie zielonkawo opalizują. Rozród: tarło od marca do maja; jaja 1,5-milimetrowej średnicy (ok. 5000 przeciętnie na samicę) są składane na kamienistych ławicach w wartkim nurcie. Pokarm: drobne bezkręgowce bentoniczne, ikra i wyląg ryb.

certa1.jpg

Nazwa polska: Certa Nazwa lacińska: Vimba vimba Rodzina: ...

Nazwa polska: Certa Nazwa lacińska: Vimba vimba Rodzina: karpiowate Cyprinidae Rysunek #1 Wyględ: wydłużone, bocznie spłaszczone ciało o nosowato wyciągniętym, mięsistym pysku z dolnym, podkowiasto wygiętym otworem gębowym. Wzdłuż linii bocznej 53-61 łusek. Płetwa grzbietowa z 11, odbytowa z 20-25 promieniami. Zęby gardłowe jednoszeregowe, 5-5. Ubarwienie: grzbiet ciemny, szary do niebieskawego, boki jaśniejsze, srebrzyste, brzuch białawy. Samiec w szacie godowej: głowa i wierzch ciała (do linii bocznej) czarne, z aksamitnym połyskiem, strona brzuszna pomarańczowa do czerwonej, pojawia się ponadto wysypka perłowa. Płetwy parzyste i odbytowa pomarańczowoczerwone, grzbietowa i ogonowa czarne. Długość: 20-35, maks. 50 cm. Występowanie: pięć podgatunków certy zasiedla zlewiska mórz Północnego i Bałtyckiego, Czarnego, Azowskiego i Kaspijskiego. Środowisko: powoli płynące rzeki o dnie piaszczystym lub mulistym, niektóre obfitujące w pokarm nizinne jeziora, zbiorniki zaporowe i słonawe, przybrzeżne wody morskie. Tryb życia: płochliwa, stadna ryba, latem przebywająca zwykle na przybrzeżnych płyciznach. Wędrowna, anadromiczna. Rozród: certy żyjące w morzach i jeziorach trą się w górnych biegach wpadających do nich rzek. Wędrówkę rozpoczynają zwykle we wrześniu, aby przystąpić do tarła pomiędzy majem a lipcem. Pokarm: małe bezkręgowce denne. Gatunki pokrewne: certa jeziorowa (Vimba elongata) żyje w jeziorach Bawarii i Górnej Austrii, a certa bałkańska' (Vimba melanops) w północnych dopływach Morza Egejskiego. Gdzie łowimy: Naturalnym miejscem występowania certy są przybrzeżne, wysłodzone wody morskie. Na tarło udaje się w górę rzek. Wskutek ich poprzegradzania i miejscowego zanieczyszczenia trasy wędrówek zostały poprzecinane. Spowodowało to wytworzenie się stad osiadłych, wędrujących na tarło tylko tak wysoko, jak warunki pozwalają. Jedna z takich populacji żyje w Zalewie Rożnowskim; tarło odbywa w górnych biegach Dunajca i Popradu. Ogólnie wybiera rzeki bystre, zwłaszcza zaś odcinki o dnie twardym, także kamienistym. W porach chłodnych trzyma się wody głębszej, w lecie pojawia się również w płyciznach. Kiedy łowimy: Żeruje cały rok. Sezon najlepszy przypada na przełom lata i jesieni, po czym — w październiku i listopadzie — następuje okres najsłabszych brań. Dzienny rytm aktywności jest różny w różnych wodach, ale w każdej powtarza się z dużą regularnością. Na co łowimy: Czerwone robaczki, kawałki rosówek, białe robaczki, ochotki, inne larwy wodne, ciasta, kasze, ziarna, bułka, białko z jajek na twardo, ziemniaki, glony. Jak łowimy: Przepływanka z prowadzeniem przynęty po dnie lub tuż nad nim, późną jesienią także przystawki. Zacinać trzeba natychmiast, nawet jeśli zachodzi podejrzenie, że sygnał pochodzi od trącenia przeszkody dennej.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin