Wielkanoc 45.jpg

iwet125 / ŚWIĘTA / WIELKANOC / Wielkanoc 45.jpg

Download: Wielkanoc 45.jpg

Pobierz

52 KB

(720px x 540px)

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

iwet125

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Ofiaruję Tobie, Panie mój...
To, co we mnie jest takie niedoskonałe -
przez nikogo niechciane, niepożądane, wręcz unikane!
Wiem, że Ty Jeden pragniesz mnie całej -
z moimi słabościami, grzechami i wadami;
Bez mrugnięcia okiem - bierzesz wszystko,
bo nie jest dla Ciebie ważne ludzkie osądzanie!
Więc, ja w pokorze przed Tobą staję
i z wdzięcznością się Tobie oddaję :
taką grzeszną i świętą,
zwyczajną, bo do bólu prawdziwą -
czasem płaczącą, a czasem uśmiechniętą,
trochę chimerną,
a jednak przez Serce Twoje umiłowaną,
przez Ciebie wybraną!
Image.aspx?id=253186258

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Pan z nami.jpg

wiel5.jpg

vel36.gif

z4.jpg

t_674.jpg

Chrystus - K. Baczyński Przejść długim płaczem zapomn ...

Chrystus - K. Baczyński Przejść długim płaczem zapomnianych ścieżek przez puste, krwawe wydmy słów i szorstkich spotkań spłynąć wykwitem płatków zmiodnialych na wiosnę jak cisza biała, gęsta, miękką wonią słodka. Przejść... gromnicami drzew odprawić święta, krzyżami wonnych dni zasadzić puste drogi, O łukach nieba, brudnych przechodniach pamiętać, być przyjacielem smutnych i najcichszym bogiem. I siać niepokój sumień w oczy - brudne szyby na pośmiewisko i na kłamstwa wieków. Przez drogi cierpkie, dalekie i gorzkie po coś tu do nas przyszedł, boże czy człowieku? I w końcu kłamstwem rozcięli przymknięte powieki, pękł kobalt nieba szorstkim poszumem błyskawic, niebo spłynęło szybkim w horyzont odbiegłem kroplami sinymi mleka ciszę zadławić. Zastygła wolno krew na zwiędłych kartach księgi, przechodzą bose nogi w pyle, jak co dzień i kiedy konasz co dnia na krzyżach przydrożnych, minę cię nieobaczny, zmęczony przechodzień

t665nh9.jpg

Wielkanocny pacierz - ks. Jan twardowski Nie umie ...

Wielkanocny pacierz - ks. Jan twardowski Nie umiem być srebrnym aniołem - Ni gorejącym krzakiem - Tyle Zmartwychwstań już przeszło- A serce mam byle jakie. Tyle procesji z dzwonami - Tyle już alleluja - A moja świętość dziurawa Na ćwiartce włoska się buja. Wiatr gra mi na kościach mych psalmy - Jak na koślawej fujarce - Żeby choć papież spojrzał Na mnie - przez białe swe palce. Żeby choć Matka Boska Przez chmur zabite wciąż deski - Uśmiech mi Swój zesłała Jak ptaszka we mgle niebieskiej. I wiem, gdy łzę swoją trzymam Jak złoty kamyk z procy - Zrozumie mnie mały Baranek Z najcichszej Wielkiej Nocy. Pyszczek położy na ręku - Sumienia wywróci podszewkę - Serca mojego ocali

43427641fh0.jpg

9c1b.jpg

Cierniami uwieńczoną Cierniami uwieńczoną głębokich ...

Cierniami uwieńczoną Cierniami uwieńczoną głębokich pełno ran, Zbolałą i skrwawioną już głowę skłonił Pan, O głowo mego Boga, pokłon oddaję Ci, Tyś sercu memu droga, bądź pozdrowiona mi. Nim Cię, o święta głowo, na krzyżu skłonił Bóg, Nim rzekł ostatnie słowo, że zwyciężony wróg; Katuszy poniósł wiele, okrutny znosił ból, Na duszy i na ciele, wszechświata cierpiał Król. Sam swe wyciągnął ręce, na krzyż je rozpiąć dał, Jakby choć w srogiej męce, grzesznika objąć chciał. Na tych, co z Niego szydzą, spojrzenie słodkie śle, Przebacza, bo nie wiedzą, że sami czynią źle. Do łask łotra przyjmuje, Janowi Matkę swą Poleca i mianuje te Matką wszystkich Ją. I pragnie, tęskni, woła: Już wykonało się!" O Jezu, któż nie zdoła, żałować, widząc Cię! Tyś dla mnie cierpiał Panie, jam winien, Boże, ja, O Jezu me kochanie, jak wielka miłość Twa! A cóż mi czynić trzeba, by spłacić długi swe? Tyś Stwórcą ziemi, nieba, a ja stworzenie Twe! Cóż Ci za miłość Twoją - za poświęcenie dam? Wszak nic własnością moją, od Ciebie wszystko mam! Nie gardź mym sercem Zbawco, racz w ranie Swej je skryć, I Krwią łask wszelkich, Dawco, chciej winy jego zmyć!

t255ue3.jpg

t248ls9.jpg

Wielkanoc - Krzysztof Kamil Baczyński Sklepienie ...

Wielkanoc - Krzysztof Kamil Baczyński Sklepienie - chwila - a niebo rozsadzi, jest jak pierś w górach coraz szersza, niosąc strumień biały, rzucony jak ogień z powały, który jest słońca promieniem i głosem, a w nim gołębie krążą znacząc ślady lotu i jak pył w świetle cichym zmieniają się w złoto. Takich świątyń gotyku jest w powietrzu wtedy jak lśniących bąków, które krążą z bliska, unoszących spalone wiekami szkielety i spokojnych, wyniosłych jak nieba kołyska na ziemi, gdzie pielgrzymem jest na placach ludnych każde drzewo, a świętym każdy człowiek smutny. Ten czas jak w chwilę grozy przemieni się? Znacząc coś ponad ludzkie zgliszcza i twarze, co w głodzie mają pozór stłuczonych kryształów i płaczą, i jeszcze płaszcz gwardyjski z fantazją uniosą, i jeszcze łzy kryształem, a krew nazwą rosą, i jeszcze wznios ą ramię i nazwą kościoły, choć im się zdają jakby z róż na poły z krzyżami budowane. O ty kraju! w tobie ja znam za wiele oczu, które się dopalą, nim w nich ogień poznają, gdy proch stoczy w grobie, i zbyt wiele znam świątyń, które się rozwalą, nim im świętość przydadzą jak koronę królom. O ty kraju! ja jestem bólem twoim bólem i krwią krwi twojej białej - pszenicy łanowej, i krwi twej purpurowej, co jest w twojej mowie. Więc znów ten czas powraca, a co z nim co? gdy ziemia huczy w nim na kształt miecza i na kształt płomienia jak z michałowych mieczów liść spadły jak z drzewa, który na ziemię lecąc - pali, nie ogrzewa, i wygania raz drugi, jak wtedy, z bram raju. Tak nam przemienia ziemię i serca w tym kraju, w którym wszystko zmienione na popiół - wytrzyma i będzie jak czuwanie skutego olbrzyma, i będzie, gdy zawoła czas i znów dorosną nowe w czerwień jak zieleń drzewo każde wiosną. Więc zawirują kształty najczystszych przeznaczeń, które staną się światłem, chociaż są rozpaczą, które wzniosą się z trwogi, bo w trwodze się staną jedną z tych pięciu - odkupienia raną, jedną z tych pięciu - co głowami płaczą, jedną z tych pięciu - tą w serce zadaną. I kto jest człowiek tylko i cierpiał w tej ziemi, będzie skuty z jej śmiercią i jej przebudzeniem, i choćby w niej umierał jak nędzarz - to zbudzi po cierpieniu, w powstaniu powstawanie ludzi i sam jak człowiek wzejdzie, i sam krew przebaczy, bo wie, co znaczy skonać i cierpieć co znaczy. I niech się święci w świetle wirowanie pyłu, i niech się święci ten dzień, co jest miłość, ten dzień, co niósł na sobie przez trumny i ruchy złożenie w grobie ciałem, a wstawanie duchem.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin