IMG_3843.jpg

Martynika (fr. Martinique) – departament zamorski Francji[1] , obejmujący karaibską wyspę Martynika, położoną w archipelagu Wysp Zawietrznych w Małych Antylach, między dwoma niezależnymi państwami Dominiką na północy i Saint Lucią na południu.
Martynika to górzysta wyspa pochodzenia wulkanicznego. Posiada ona kilka wulkanów, z których najbardziej znany, a zarazem najwyższy, to Montagne Pelée (1397 m n.p.m.). Podczas erupcji 8 maja 1902 gorąca chmura wulkaniczna zniszczyła całkowicie nadmorskie miasto Saint-Pierre. Zginęło wówczas 30 tysięcy osób. Ostatni wybuch tego wulkanu miał miejsce w 1929.

Na wyspie panuje klimat równikowy wilgotny ze średnimi temperaturami 24-28 °C. Średnie roczne sumy opadów wynoszą od 1250 mm na wybrzeżu po 5000 mm we wnętrzu wyspy.

Na żyznych glebach wulkanicznych rosną bujne lasy równikowe, choć występują tu również sprowadzone z Europy gatunki drzew. Na wybrzeżach spotyka się roślinność namorzynową.




Pierwotni mieszkańcy nazywali ją Madinina, czyli Wyspa Kwiatów. Współcześnie nadal słynie ze wspaniałych ogrodów i bujnych lasów równikowych oraz specyficznej kultury kreolskiej.


Położona w samym sercu archipelagu karaibskiego Martynika należny do grupy Małych Antyli inaczej zwanych „wyspami nawietrznymi”.
Ta skąpana w tropikalnym słońcu wyspa jest otoczona od wschodu wodami Oceanu Atlantyckiego, a od zachodu wodami Morza Karaibskiego.
Oddalona jest ona od Francji o 8000 km.
Martynika ma powierzchnie 1.102 km2 o długości 70 km i szerokości 30 km.