Blondie.jpg
Pobierz
Inne foldery z plikami do pobrania
-
1 -
ADAM SANDLER -
AL PACINO -
BRAD PITT -
BRUCE WILLIS -
CEE_Zone_1 -
CEE_Zone_2 -
Central_and_Eastern_Europe 970_7490 -
Central_Europe_970_7466 -
Central_Europe_970_7490 -
Eastern_Europe_970_7466 -
Eastern_Europe_970_7490 -
Europe TRUCK 1000.8640 -
Europe TRUCK 1015.9113 -
Europe TRUCK 1020-9254 -
Europe TRUCK 1025.9395 -
Europe_970_7466 -
Europe_970_7490 -
Europe_Central_970_7466 -
Europe_Central_970_7490 -
Europe_Central_970_7492 -
Europe_East_970_7466 -
Europe_East_970_7490 -
Europe_TRUCK_971_7497 -
Europe_Zone_Central_970_7467 -
Europe_Zone_East_970_7467 -
FILMY 2017 LEKTOR PL -
FILMY DLA DOROSŁYCH -
FOTORADARY 28.02.2019 -
Italia_970_7467 -
JACK NICHOLSON -
LEONARDO DICAPRIO -
MAPY 1005 luty 2018 -
MAPY 1010 czerwiec 2018 -
MAPY 970 MAJ 2016 -
MEL GIPSON -
PERCE BROSNAN -
Poland_970_7466 -
TOM CRUISE -
v1025 -
XX FILMY NOWOŚCI 2017 -
XXX 04.2016.Kwiecień -
XXX 05. Maj 2016 -
XXX 06. Czerwiec 2016 -
XXX 07. Lipiec 2016 -
XXX 08. Sierpień 2016 -
XXX 09. Wrzesień 2016 -
XXX 10. Październik 2016 -
XXX- 4K Ultra HD - -
XXX- HD - POWYZEJ 1 GB - HD -
Blondie
Grupa amerykańska. Powstała w sierpniu 1974 w Nowym Jorku. Z początku nazwała się Angel And The Snake, ale już po kilku tygodniach przeobraziła się w Blondie (od farbowanych na blond włosów wokalistki). Założyli ją
Debbie Harry (właśc. Deborah Harry; 1.07.1945, Miami, Floryda) - voc i
Chris Stein (5.01.1950, Brooklyn, Nowy Jork) - g, perc, voc.
A w pierwszym składzie znaleźli się też: Fred Smith - b , Bill O'Connor - dr oraz Jackie - voc i Julie - voc.
Harry występowała wcześniej w żeńskim zespole wokalno-tanecznym The Stilettos, a Stein, Smith i O'Connor współpracowali z nim jako muzycy akompaniujący. Niebawem zamiast Jackie i Julie przyjęto Tish -voc i Snooky - voc.
W październiku 1974 dołączył Ivan Kral -g, emigrant z Czechosłowacji, ale już w grudniu tego rok odszedł do zespołu Patti Smith. W marcu 1975 0'Connora zastąpił Clem Burke(właśc. Clement Bozewski; 24.11.1955r Bayonne, Nowy Jork) - dr, voc ze Sweet Revenge, ale gdy miesiąc później Smith wybrał współpracę z Television, formacja nie mogła znaleźć nikogo na jego miejsce.
Stein chciał się wtedy związać z The Heartbreakers, a Harry przekonana, że grupa niebawem się rozsypie, zwolniła Tish i Snooky (założyły później The Sick Fucks).
Jednakże w lipcu 1975 udało się odbudować skład - Stein pozostał w Blondie, a Smitha zastąpił Gary Valentine - b. Natomiast w listopadzie 1975 dołączył Jimmy Destri (właśc. James Mollica; 8.04.1954, Nowy Jork) - k, voc z The Knickers.
Do następnych zmian doszło dopiero w 1977, najpierw, w lipcu, miejsce Valentine'a, który utworzył The Know, zajął Frank "The Freak" Infante - b, a później, w grudniu, dołączył też Nigel Harrison (24.04.1951, Stockport, Wielka Brytania) - b, były muzyk Silverhead i Nite City, i Infante mógł odstawić gitarę basową do kąta, a sięgnąć po gitarę.
W 1982 formacja zawiesiła działalność. W 1996 odrodziła się z inicjatywy Harry, Steina, Destriego i Burke'a, których wsparli Paul Carbonara -g, Leigh Foxx -b i Matt O'Connor - perc.
Już w sierpniu 1974 grupa zaprezentowała się publiczności nowojorskiego klubu CBCB's. W następnych tygodniach często tam występowała u boku m.in. The Ramones i Television. Wykonywała znane utwory w rodzaju Out In The Streets Shangri-Las, Lady Marmalade Labelle, Come On Chucka Berry'ego czy Sunday Morning Nico oraz pierwsze własne kompozycje, jak Platinum Blonde czy Love At The Docks.
Niebawem zaczęła też koncertować w innych miejscowych klubach, jak Max's Kansas City, Mothers czy Club 82. Latem 1975 Alan Betrock, dziennikarz pisma "SoHo News", zorganizował jej próbne nagrania. Zarejestrowała pięć utworów, w tym cztery własne: Platinum Blonde, Puerto Rico, Thin Line i pomyślany jako parodia muzyki disco The Disco Song, ale wynik nie był satysfakcjonujący (ukazały się po latach, w 1994, włączone do programu przekrojowego albumu "The Platinum Collection"). W tym samym czasie zarejestrowano jeden z jej występów w CBGB's z myślą o włączeniu kilku utworów do repertuaru płyty "Live At CBGB's" (Atlantic, 1976), firmowanej przez zespoły związane z klubem. Niestety, magnetofon obnażył niedociągnięcia Blondie i z wykorzystania kompozycji grupy zrezygnowano. Ale na jedną z prób formacji w tym czasie trafił znany producent Richard Gottehrer (były muzyk Strangeloves) i jej chaotyczne, ale kipiące od energii granie zachwyciło go na tyle, że zaproponował muzykom sesję nagraniową.
Wiosna 1976 w nowojorskich Plaza Sound Studios zarejestrowano piosenki Sex Offender i Of The Sun (współproducentem był Craig Leon). Z początku Gottehrer chciał je wydać w małej firmie Instant Records, której był współtwórcą, ale ostatecznie zgodził się na przejście Blondie pod skrzydła wytwórni Private Stock.
Chociaż singel z obydwoma utworami (w obawie, że Sex Offender może wywołać skandal, zmieniono jego tytuł na X Offender) nie odniósł sukcesu, firma zgodziła się, by grupa zrealizowała album. Powstał w sierpniu i wrześniu 1976 w tym samym studiu co mała płyta, oczywiście przy pomocy Cottehrera. Ukazał się w styczniu 1977, zatytułowany po prostu "Blondie". Był dziełem urzekającym, pełnym prostych chwytliwych piosenek wyrosłych z muzyki popularnej lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, zwłaszcza z przebojów dziewczęcych grup wokalnych ze stajni Phila Spectora ( X Offender, In The Flesh), ale wykonywanych z punkowa werwą (np. In The Sun, Rip Her To Shreds, Kung Fu Girls), czasem zaś ożywianych elementami funku (Man Overboard) czy salsy (np. The Attack Of The Ciant Ants). Wiele wdzięku miały teksty, pisane pod wpływem urokliwych, przygodowych i fantastycznych filmów klasy B (np. The Attack Of The Giant Ants, A Shark In Jets Clothing).
Ukazał się też jeszcze jeden singel - In The Flesh/Man Overboard. Ale chociaż grupa promowała swoje pierwsze płyty, koncertując intensywnie w Stanach i Europie, m. in. u boku Iggy'ego Popa i Television, nie zdobyła w tym czasie popularności. Obwiniała o to niezbyt prężna firmę Private Stock i niebawem związała się z inną - Chrysalis.
Album "Plastic Letters" z lutego 1978, jeszcze jeden owoc współpracy z Cottehrerem, był dziełem nieco gładszym, mniej zadziornym, pozbawionym punkowej werwy debiutu (np. Fan Mail, Love At The Pier, Detroit 442, Kidnapper, Contact In Red Square). Miał wszakże wystaraczająco dużo wdzięku, by wprowadzić Blondie na brytyjskie listy przebojów - wielki sukces odniosły w Anglii towarzyszące mu single Denis (Denee) (przeróbka przeboju Randy And The Rainbows z 1963)/Contact In Red Squa-re/Kung Fu Girls z lutego 1978 i (I'm Always Touched By Your) Presence/Poet's Problem/Detroit 442 z kwietnia tego roku. A Debbie Harry okrzyknięta została w tym czasie symbolem seksu ery punk rocka.
Grupa postanowiła pójść za ciosem i następna płytę, "Parallel Lines", przygotowała przy pomocy specjalisty od muzyki z list przebojów, współpracownika Suzi Quatro, Sweet i Smokie - Mike'a Chapmana jako producenta. Wydane we wrześniu 1978 dzieło było w rezultacie dokonaniem bardziej zwartym, dopieszczonym i komercyjnym niż poprzednie. Wielkie kontrowersje wywołała zwłaszcza nowa wersja The Disco Song, zatytułowana Heart Of Glass ~ ukłon w stronę muzyki disco, przekreślający niejako wcześniejsze związki Blondie z punkiem. Tak czy inaczej, właśnie ten album zapewnił grupie wreszcie sukces po obu stronach Atlantyku. Przyniósł jej też pierwszy światowy superprzebój, właśnie Heart Of Glass, wydany na singlu w styczniu 1979 (w Wielkiej Brytanii na stronie B znalazł się utwór Rifle Range, a w Stanach - 11.59}.
Pozostałe małe płytki towarzyszące "Parallel Lines" - Picture This/Fade Away (And Radiate) z sierpnia 1978, Hanging On The Telephone/Will Anything Happen z listopada tego roku i Sunday Girl/l Know But I Don't Know z maja 1979 - były natomiast hitami tylko w Europie.
Płyta "Eat To The Beat" powstała latem 1979 w nowojorskich studiach Power Station, Electric Ladyland i Media Sound, znowu z Chapmanem, w atmosferze beztroski i luzu. Po sukcesie Heart Of Glass formacja miała prawo wierzyć, że zdobyła duży kredyt zaufania u publiczności i nie musi specjalnie zabiegać o jej względy. A jednak wydany w październiku 1979 album, przyjęty bardzo ciepło w Europie, sprzedał się nie najlepiej w Stanach. Wydawał się wszakże bladym odbiciem poprzedniego, a kolejne piosenki w rytmie disco, Atomic i The Hardest Part, nie miały wdzięku Heart Of Class. Tylko w Wielkiej Brytanii towarzyszące mu single pojawiły się wysoko na listach przebojów; były to Dreaming/Sound Asleep z września 1979, Union City Blue/Living in The Real World z listopada tego roku oraz Atomic/Die Young Stay Pretty z lutego 1980 (wersja maksi tego ostatniego zawierała też przeróbkę piosenki Heroes Davida Bowiego, nagrana na żywo z gościnnym udziałem Roberta Frippa).
Grupa powróciła na szczyty światowych list przebojów dzięki współpracy z Giorgio Moroderem, słynnym kompozytorem i producentem muzyki disco. Nagrała jego piosenkę Call Me (z tekstem dopisanym przez Harry), stworzoną specjalnie do filmu American Gigolo (Amerykański żigolak; 1980, reż. Paul Schrader), w Stanach wydaną na singlu w lutym 1980, a w Wielkiej Brytanii dwa miesiące później (na stronie B wersja instrumentalna Call Me).
Następny album, "Autoamerican", przygotowała jednak znowu z Chapmanem. Wydany w listopadzie 1980, zawierał bardziej urozmaicony repertuar niż kiedykolwiek w przeszłości, np. balladę o jazzowym zabarwieniu - Faces (z partią saksofonu w wykonaniu Toma Scotta), pastisz przebojów filmowych okresu międzywojennego - Here's Looking At You, przeróbkę znanej piosenki musicalowej -Follow Me z Camelota Fredericka Loewe'a i Alana Lernera, muzykę reggae - The Tide Is High ,The Paragons, disco -Live It Up, rap - Rapture (prawdopodobnie pierwszy utwór rapowy stworzony przez białych muzyków), a nawet parafrazę dziewiętnastowiecznej muzyki symfonicznej - Europa. Byt dziełem niezwykle wysmakowanym.
Ale chociaż zdobył ogromną popularność, a towarzyszące mu single - The Tide Is High/Suzie And Jeffrey z października 1980 i Rapture/Walk Like Me ze stycznia 1981 - zrobiły furorę na listach przebojów, wielu dawnych fanów nie mogło grupie wybaczyć tak zdecydowanego odejścia od rocka.
Nie powtórzyła sukcesu "Autoamerican" płyta "The Hunter" z maja 1982, nagrana znowu w Power Station i znowu z Chapmanem. Zmęczeni trudami kariery i skłóceni między sobą muzycy zaproponowali tym razem dzieło nieprzemyślane i niedopracowane, mimo kilku udanych piosenek przypominających zawartość "Autoamerican", jak utrzymana w rytmie reggae Island Of Lost Souls, rapowa The Beast czy soulowa, wybrana z dorobku Smokeya Robinsona The Hunter Gets Captured By The Came. Tylko w Wielkiej Brytanii grupa pojawiła się w tym czasie na listach przebojów - z singlem Island Of Lost Souls/Dragnofly z kwietnia 1982. A niepowodzenie "The Hunter" przesądziło los formacji.
Grupa wznowiła działalność już w 1996, ale powoli przygotowywała się do powrotu na scenę, i dopiero jesienią 1998 zaczęta znowu koncertować (wystartowała 26 października występem w Sztokholmie). A w lutym 1999 trafił na rynek jej pierwszy od dawna album - "No Exit". Wyprodukowany przez dawnego współpracownika, Craiga Leona, nagrany przy pomocy takich muzyków, jak James Chance - s, Candy Dulfer - s i Helen Hooke - voc, zachwycił świeżością pomysłów, bogactwem aranżacji, werwą wykonania. Zawierał takie utwory, jak zwariowana mieszanka rapu, heavy metalu oraz cytatów z twórczości Johanna Sebastiana Bacha i Edvarda Griega - No Exit (z gościnnym udziałem Coolia), demoniczne ska - Screaming Skin, połączenie bluesa i disco a la The Rolling Stones i ZZ Top - Happy Dog (For Caggy), niesamowita muzyka rytualna oparta na rytmie wziętym z utworu Tomorrow Never Knows The Beatles - Dig Up The Conjo, stylizacja country -The Dream's Lost On Me, czy jazzowy żart - Boom Boom in The Zoom Zoom Room.
Pierwszy singel towarzyszący płycie, Maria/Screaming Skin (wersja koncertowa)/In The Flesh (wersja koncertowa), wprowadził grupę znowu na listy przebojów. Koncerty Blondie w listopadzie 1998 w Lyceum w Londynie oraz w lutym 1999 w Town Hall w Nowym Jorku, w marcu w House Of Blues w Las Vegas, w czerwcu na Glastonbury Festival i w sierpniu w Riviera Theater w Chicago zostały w końcu roku udokumentowane albumem "Biondie Livid", zawierającym elektryzujące wersje dawnych i nowych przebojów, m.in. Hanging On The Telephone, Heart Of Class, Atomic, Call Me, Rapture i Maria.
Dyskografię uzupełniają m.in. pojedyncze nagrania na składankach, np. koncertowe Ring Of Fire (utwór Johnny'ego Casha) na filmowej "Roadie" (Warner Brothers, 1980) i Hangin' On The Telephone na "Sedated In The 80s, Vol. 4" (The Right Stuff, 1995) oraz wydłużona wersja Call Me na filmowej "American Gigolo" (Polydor, 1980).
Harry po rozwiązaniu Blondie kontynuowała karierę jako solistka, ale przede wszystkim opiekowała się Steinem, który w 1983 zapadł na rzadko spotykaną chorobę skóry i otarł się nawet o śmierć. Z kolei Stein, zanim zaniemógł, podejmował różne działania indywidualne, np. stworzył muzykę do filmów Union City (1978, reż. Mark Reichert) z udziałem Harry i Polyester (Poliester; 1981, reż. John Waters), dał się poznać jako producent nagrań m.in. Casino Music, a także kierował własną firmą płytową Animal Records, która wydawała m.in. płyty Iggy'ego Popa, Johna Cale'a i Gun Club.
Po odzyskaniu zdrowia m.in. gościnnie wziął udział w nagraniu płyty "Dead City Radio" (Island, 1990), zawierającej recytacje słynnego pisarza Williama Burroughsa z tłem muzycznym. Harry i Stein razem napisali wspomnieniową książkę Making Tracks -The Rise Of Blondie (1982).
Burkę współpracował m.in. z zespołami Eurythmics i The Ramones, a razem z Harrisonem trafił do Chequered Past. Później, w latach dziewięćdziesiątych, Burke pojawił się w Dramarama, a Harrison w Brothers Figaro. Destri wydał płytę "Heart On The Wall".
W 2005 roku zespół wystąpił na Festiwalu Jedynki w Sopocie.
Skład
1976-1982:
Debbie Harry - śpiew
Chris Stein - gitara
Nigel Harrison - gitara basowa
Frank Infante - gitara basowa, gitara
Gary Valentine (tylko w 1976) - gitara basowa
Clem Burke - perkusja
Jimmy Destri - instrumenty klawiszowe
od 1998:
Debbie Harry - śpiew
Clem Burke - perkusja
Chris Stein - gitara
Paul Carbonara - gitara
Leigh Foxx - gitara basowa
Jimmy Destri - instrumenty klawiszowe
Kevin Patrick - instrumenty klawiszowe
Dyskografia :
Albumy studyjne
1976 Blondie
1977 Plastic Letters
1978 Parallel Lines
1979 Eat to the Beat
1980 Autoamerican
1982 The Hunter
Płyty CD :
Albumy studyjne
1999 No Exit
2003 The Curse of Blondie
Składanki [edytuj]
1991 The Complete Picture
1993 Blonde & Beyond
1994 The Platinum Collection
1995 Beautiful - The Remix Album
1995 Denis
1995 Remixed, Remade, Remodeled
1998 Atomic - The Very Best of Blondie
2000 Blondie Is the Name of the Band
2002 Greatest Hits
2004 Singles Box
2006 Greatest Hits: Sound & Vision
Deborah Harry podczas koncertu, Dublin 2005
Albumy na liście The Billboard 200
Rok Album pozycja
1977 Plastic Letters 72
1978 Parallel Lines 6
1979 Eat to the Beat 17
1981 Autoamerican 25
1981 The Best of Blondie 30
1982 The Hunter 33
1999 No Exit 18
2003 The Curse of Blondie 160
Grupa amerykańska. Powstała w sierpniu 1974 w Nowym Jorku. Z początku nazwała się Angel And The Snake, ale już po kilku tygodniach przeobraziła się w Blondie (od farbowanych na blond włosów wokalistki). Założyli ją
Debbie Harry (właśc. Deborah Harry; 1.07.1945, Miami, Floryda) - voc i
Chris Stein (5.01.1950, Brooklyn, Nowy Jork) - g, perc, voc.
A w pierwszym składzie znaleźli się też: Fred Smith - b , Bill O'Connor - dr oraz Jackie - voc i Julie - voc.
W październiku 1974 dołączył Ivan Kral -g, emigrant z Czechosłowacji, ale już w grudniu tego rok odszedł do zespołu Patti Smith. W marcu 1975 0'Connora zastąpił Clem Burke(właśc. Clement Bozewski; 24.11.1955r Bayonne, Nowy Jork) - dr, voc ze Sweet Revenge, ale gdy miesiąc później Smith wybrał współpracę z Television, formacja nie mogła znaleźć nikogo na jego miejsce.
Stein chciał się wtedy związać z The Heartbreakers, a Harry przekonana, że grupa niebawem się rozsypie, zwolniła Tish i Snooky (założyły później The Sick Fucks).
Jednakże w lipcu 1975 udało się odbudować skład - Stein pozostał w Blondie, a Smitha zastąpił Gary Valentine - b. Natomiast w listopadzie 1975 dołączył Jimmy Destri (właśc. James Mollica; 8.04.1954, Nowy Jork) - k, voc z The Knickers.
Do następnych zmian doszło dopiero w 1977, najpierw, w lipcu, miejsce Valentine'a, który utworzył The Know, zajął Frank "The Freak" Infante - b, a później, w grudniu, dołączył też Nigel Harrison (24.04.1951, Stockport, Wielka Brytania) - b, były muzyk Silverhead i Nite City, i Infante mógł odstawić gitarę basową do kąta, a sięgnąć po gitarę.
W 1982 formacja zawiesiła działalność. W 1996 odrodziła się z inicjatywy Harry, Steina, Destriego i Burke'a, których wsparli Paul Carbonara -g, Leigh Foxx -b i Matt O'Connor - perc.
Już w sierpniu 1974 grupa zaprezentowała się publiczności nowojorskiego klubu CBCB's. W następnych tygodniach często tam występowała u boku m.in. The Ramones i Television. Wykonywała znane utwory w rodzaju Out In The Streets Shangri-Las, Lady Marmalade Labelle, Come On Chucka Berry'ego czy Sunday Morning Nico oraz pierwsze własne kompozycje, jak Platinum Blonde czy Love At The Docks.
Wiosna 1976 w nowojorskich Plaza Sound Studios zarejestrowano piosenki Sex Offender i Of The Sun (współproducentem był Craig Leon). Z początku Gottehrer chciał je wydać w małej firmie Instant Records, której był współtwórcą, ale ostatecznie zgodził się na przejście Blondie pod skrzydła wytwórni Private Stock.
Chociaż singel z obydwoma utworami (w obawie, że Sex Offender może wywołać skandal, zmieniono jego tytuł na X Offender) nie odniósł sukcesu, firma zgodziła się, by grupa zrealizowała album. Powstał w sierpniu i wrześniu 1976 w tym samym studiu co mała płyta, oczywiście przy pomocy Cottehrera. Ukazał się w styczniu 1977, zatytułowany po prostu "Blondie". Był dziełem urzekającym, pełnym prostych chwytliwych piosenek wyrosłych z muzyki popularnej lat pięćdziesiątych i sześćdziesiątych, zwłaszcza z przebojów dziewczęcych grup wokalnych ze stajni Phila Spectora ( X Offender, In The Flesh), ale wykonywanych z punkowa werwą (np. In The Sun, Rip Her To Shreds, Kung Fu Girls), czasem zaś ożywianych elementami funku (Man Overboard) czy salsy (np. The Attack Of The Ciant Ants). Wiele wdzięku miały teksty, pisane pod wpływem urokliwych, przygodowych i fantastycznych filmów klasy B (np. The Attack Of The Giant Ants, A Shark In Jets Clothing).
Album "Plastic Letters" z lutego 1978, jeszcze jeden owoc współpracy z Cottehrerem, był dziełem nieco gładszym, mniej zadziornym, pozbawionym punkowej werwy debiutu (np. Fan Mail, Love At The Pier, Detroit 442, Kidnapper, Contact In Red Square). Miał wszakże wystaraczająco dużo wdzięku, by wprowadzić Blondie na brytyjskie listy przebojów - wielki sukces odniosły w Anglii towarzyszące mu single Denis (Denee) (przeróbka przeboju Randy And The Rainbows z 1963)/Contact In Red Squa-re/Kung Fu Girls z lutego 1978 i (I'm Always Touched By Your) Presence/Poet's Problem/Detroit 442 z kwietnia tego roku. A Debbie Harry okrzyknięta została w tym czasie symbolem seksu ery punk rocka.
Grupa postanowiła pójść za ciosem i następna płytę, "Parallel Lines", przygotowała przy pomocy specjalisty od muzyki z list przebojów, współpracownika Suzi Quatro, Sweet i Smokie - Mike'a Chapmana jako producenta. Wydane we wrześniu 1978 dzieło było w rezultacie dokonaniem bardziej zwartym, dopieszczonym i komercyjnym niż poprzednie. Wielkie kontrowersje wywołała zwłaszcza nowa wersja The Disco Song, zatytułowana Heart Of Glass ~ ukłon w stronę muzyki disco, przekreślający niejako wcześniejsze związki Blondie z punkiem. Tak czy inaczej, właśnie ten album zapewnił grupie wreszcie sukces po obu stronach Atlantyku. Przyniósł jej też pierwszy światowy superprzebój, właśnie Heart Of Glass, wydany na singlu w styczniu 1979 (w Wielkiej Brytanii na stronie B znalazł się utwór Rifle Range, a w Stanach - 11.59}.
Pozostałe małe płytki towarzyszące "Parallel Lines" - Picture This/Fade Away (And Radiate) z sierpnia 1978, Hanging On The Telephone/Will Anything Happen z listopada tego roku i Sunday Girl/l Know But I Don't Know z maja 1979 - były natomiast hitami tylko w Europie.
Płyta "Eat To The Beat" powstała latem 1979 w nowojorskich studiach Power Station, Electric Ladyland i Media Sound, znowu z Chapmanem, w atmosferze beztroski i luzu. Po sukcesie Heart Of Glass formacja miała prawo wierzyć, że zdobyła duży kredyt zaufania u publiczności i nie musi specjalnie zabiegać o jej względy. A jednak wydany w październiku 1979 album, przyjęty bardzo ciepło w Europie, sprzedał się nie najlepiej w Stanach. Wydawał się wszakże bladym odbiciem poprzedniego, a kolejne piosenki w rytmie disco, Atomic i The Hardest Part, nie miały wdzięku Heart Of Class. Tylko w Wielkiej Brytanii towarzyszące mu single pojawiły się wysoko na listach przebojów; były to Dreaming/Sound Asleep z września 1979, Union City Blue/Living in The Real World z listopada tego roku oraz Atomic/Die Young Stay Pretty z lutego 1980 (wersja maksi tego ostatniego zawierała też przeróbkę piosenki Heroes Davida Bowiego, nagrana na żywo z gościnnym udziałem Roberta Frippa).
Grupa powróciła na szczyty światowych list przebojów dzięki współpracy z Giorgio Moroderem, słynnym kompozytorem i producentem muzyki disco. Nagrała jego piosenkę Call Me (z tekstem dopisanym przez Harry), stworzoną specjalnie do filmu American Gigolo (Amerykański żigolak; 1980, reż. Paul Schrader), w Stanach wydaną na singlu w lutym 1980, a w Wielkiej Brytanii dwa miesiące później (na stronie B wersja instrumentalna Call Me).
Następny album, "Autoamerican", przygotowała jednak znowu z Chapmanem. Wydany w listopadzie 1980, zawierał bardziej urozmaicony repertuar niż kiedykolwiek w przeszłości, np. balladę o jazzowym zabarwieniu - Faces (z partią saksofonu w wykonaniu Toma Scotta), pastisz przebojów filmowych okresu międzywojennego - Here's Looking At You, przeróbkę znanej piosenki musicalowej -Follow Me z Camelota Fredericka Loewe'a i Alana Lernera, muzykę reggae - The Tide Is High ,The Paragons, disco -Live It Up, rap - Rapture (prawdopodobnie pierwszy utwór rapowy stworzony przez białych muzyków), a nawet parafrazę dziewiętnastowiecznej muzyki symfonicznej - Europa. Byt dziełem niezwykle wysmakowanym.
Ale chociaż zdobył ogromną popularność, a towarzyszące mu single - The Tide Is High/Suzie And Jeffrey z października 1980 i Rapture/Walk Like Me ze stycznia 1981 - zrobiły furorę na listach przebojów, wielu dawnych fanów nie mogło grupie wybaczyć tak zdecydowanego odejścia od rocka.
Nie powtórzyła sukcesu "Autoamerican" płyta "The Hunter" z maja 1982, nagrana znowu w Power Station i znowu z Chapmanem. Zmęczeni trudami kariery i skłóceni między sobą muzycy zaproponowali tym razem dzieło nieprzemyślane i niedopracowane, mimo kilku udanych piosenek przypominających zawartość "Autoamerican", jak utrzymana w rytmie reggae Island Of Lost Souls, rapowa The Beast czy soulowa, wybrana z dorobku Smokeya Robinsona The Hunter Gets Captured By The Came. Tylko w Wielkiej Brytanii grupa pojawiła się w tym czasie na listach przebojów - z singlem Island Of Lost Souls/Dragnofly z kwietnia 1982. A niepowodzenie "The Hunter" przesądziło los formacji.
Grupa wznowiła działalność już w 1996, ale powoli przygotowywała się do powrotu na scenę, i dopiero jesienią 1998 zaczęta znowu koncertować (wystartowała 26 października występem w Sztokholmie). A w lutym 1999 trafił na rynek jej pierwszy od dawna album - "No Exit". Wyprodukowany przez dawnego współpracownika, Craiga Leona, nagrany przy pomocy takich muzyków, jak James Chance - s, Candy Dulfer - s i Helen Hooke - voc, zachwycił świeżością pomysłów, bogactwem aranżacji, werwą wykonania. Zawierał takie utwory, jak zwariowana mieszanka rapu, heavy metalu oraz cytatów z twórczości Johanna Sebastiana Bacha i Edvarda Griega - No Exit (z gościnnym udziałem Coolia), demoniczne ska - Screaming Skin, połączenie bluesa i disco a la The Rolling Stones i ZZ Top - Happy Dog (For Caggy), niesamowita muzyka rytualna oparta na rytmie wziętym z utworu Tomorrow Never Knows The Beatles - Dig Up The Conjo, stylizacja country -The Dream's Lost On Me, czy jazzowy żart - Boom Boom in The Zoom Zoom Room.
Pierwszy singel towarzyszący płycie, Maria/Screaming Skin (wersja koncertowa)/In The Flesh (wersja koncertowa), wprowadził grupę znowu na listy przebojów. Koncerty Blondie w listopadzie 1998 w Lyceum w Londynie oraz w lutym 1999 w Town Hall w Nowym Jorku, w marcu w House Of Blues w Las Vegas, w czerwcu na Glastonbury Festival i w sierpniu w Riviera Theater w Chicago zostały w końcu roku udokumentowane albumem "Biondie Livid", zawierającym elektryzujące wersje dawnych i nowych przebojów, m.in. Hanging On The Telephone, Heart Of Class, Atomic, Call Me, Rapture i Maria.
Dyskografię uzupełniają m.in. pojedyncze nagrania na składankach, np. koncertowe Ring Of Fire (utwór Johnny'ego Casha) na filmowej "Roadie" (Warner Brothers, 1980) i Hangin' On The Telephone na "Sedated In The 80s, Vol. 4" (The Right Stuff, 1995) oraz wydłużona wersja Call Me na filmowej "American Gigolo" (Polydor, 1980).
Harry po rozwiązaniu Blondie kontynuowała karierę jako solistka, ale przede wszystkim opiekowała się Steinem, który w 1983 zapadł na rzadko spotykaną chorobę skóry i otarł się nawet o śmierć. Z kolei Stein, zanim zaniemógł, podejmował różne działania indywidualne, np. stworzył muzykę do filmów Union City (1978, reż. Mark Reichert) z udziałem Harry i Polyester (Poliester; 1981, reż. John Waters), dał się poznać jako producent nagrań m.in. Casino Music, a także kierował własną firmą płytową Animal Records, która wydawała m.in. płyty Iggy'ego Popa, Johna Cale'a i Gun Club.
Po odzyskaniu zdrowia m.in. gościnnie wziął udział w nagraniu płyty "Dead City Radio" (Island, 1990), zawierającej recytacje słynnego pisarza Williama Burroughsa z tłem muzycznym. Harry i Stein razem napisali wspomnieniową książkę Making Tracks -The Rise Of Blondie (1982).
Burkę współpracował m.in. z zespołami Eurythmics i The Ramones, a razem z Harrisonem trafił do Chequered Past. Później, w latach dziewięćdziesiątych, Burke pojawił się w Dramarama, a Harrison w Brothers Figaro. Destri wydał płytę "Heart On The Wall".
Skład
1976-1982:
Debbie Harry - śpiew
Chris Stein - gitara
Nigel Harrison - gitara basowa
Frank Infante - gitara basowa, gitara
Gary Valentine (tylko w 1976) - gitara basowa
Clem Burke - perkusja
Jimmy Destri - instrumenty klawiszowe
od 1998:
Debbie Harry - śpiew
Clem Burke - perkusja
Chris Stein - gitara
Paul Carbonara - gitara
Leigh Foxx - gitara basowa
Jimmy Destri - instrumenty klawiszowe
Kevin Patrick - instrumenty klawiszowe
Dyskografia :
Albumy studyjne
1976 Blondie
1977 Plastic Letters
1978 Parallel Lines
1979 Eat to the Beat
1980 Autoamerican
1982 The Hunter
Płyty CD :
Albumy studyjne
1999 No Exit
2003 The Curse of Blondie
Składanki [edytuj]
1991 The Complete Picture
1993 Blonde & Beyond
1994 The Platinum Collection
1995 Beautiful - The Remix Album
1995 Denis
1995 Remixed, Remade, Remodeled
1998 Atomic - The Very Best of Blondie
2000 Blondie Is the Name of the Band
2002 Greatest Hits
2004 Singles Box
2006 Greatest Hits: Sound & Vision
Deborah Harry podczas koncertu, Dublin 2005
Albumy na liście The Billboard 200
Rok Album pozycja
1977 Plastic Letters 72
1978 Parallel Lines 6
1979 Eat to the Beat 17
1981 Autoamerican 25
1981 The Best of Blondie 30
1982 The Hunter 33
1999 No Exit 18
2003 The Curse of Blondie 160
