38.jpg

W pradawnych czasach trzeba było znaleźć sposób, aby łatwo rozróżniać ludzi, mieć możliwość bezpośredniego zwrócenia się do konkretnej osoby, czy opowiadając o kimś, umieć go jednoznacznie określić. Tak właśnie powstały imiona – dla potrzeb międzyludzkiej komunikacji.





Pierwotnie imię odzwierciedlało jakąś rzucającą się w oczy cechę danego człowieka (np. Rufus, czyli „rudowłosy”), jego zawód (np. Łątek – od wyrobu lalek, kukiełek, Szydło – od profesji szewca) albo stanowiło życzenie rodziców co do przyszłości dziecka (np. Wojsław, czyli ten, który będzie „sławnym wojownikiem”), lub nadawano je w intencji ochronnej (np. Anzelm, czyli „strzeżony przez Azów” – bóstwa skandynawskie). Wraz z pojawieniem się zinstytucjonalizowanej formy religii powstały imiona nawiązujące bezpośrednio do Boga (np. Teodor, czyli „dany od Boga”, Bogusław, czyli „sławiący Boga” itp.).

Z historycznego punktu widzenia w pierwszej kolejności powstawały imiona dla mężczyzn. Większość imion żeńskich to po prostu imiona męskie, przekształcone tak, aby stały się także imionami kobiecymi.

Aż do XII w. człowieka określano tylko jednym słowem, a rozróżnienie imienia i nazwiska w ogóle nie istniało. Określenia, nazwania ludzi były jednowyrazowe i nie podlegały dziedziczeniu. Od średniowiecza po wiek XVI w odniesieniu do człowieka używano takich wyrazów jak „imię”, „imiono”, „miano”, „przezwisko”, „przydomek’, „zwanie”. Do końca XIX w. nie było wyrazu jednoznacznie określającego pojęcie dziedzicznego nazwania człowieka, mieszano też dzisiejsze pojęcia imienia, nazwiska, przezwiska i zwania. Współczesne znaczenie wyrazu „imię” utrwaliło się na początku XIX wieku wraz z ustaleniem znaczenia słowa „nazwisko”, zaś ostateczna funkcja imienia jako indywidualnej nazwy konkretnego człowieka, która – w odróżnieniu od nazwiska – nie podlega dziedziczeniu z pokolenia na pokolenie, ukształtowała się dopiero na początku XX wieku.