Rzeka Missisipi.jpg

Viola_Valeriana222 / 🌺 Magiczny Świat / Magiczne miejsca / Magiczny świat / Rzeka Missisipi.jpg

Download: Rzeka Missisipi.jpg

Pobierz

78 KB

(800px x 533px)

Rzeka Missisipi wypływa z jeziora Itasca w Minnesocie, po czym przepływa ponad 3700 km na południe, aż dociera do Luizjany, gdzi uchodzi do Zatoki Meksykańskiej. Oto delta Missisipi – wilgotny podzwrotnikowy krajobraz z 25 000 km2 rzek, słodkich i słonych mo czarów oraz płaskich, nisko położonych wysp Siedliska ma tu wiele gatunków skorupiaków ptaków, ryb i małych ssaków.

Naturalna strefa buforowa Luizjany

W Nowym Orleanie – mieście położonym na brzegach rzeki – mieszka prawie 1,2 miliona ludzi. Miasto leży, przeciętnie rzecz biorąc, pół metra poniżej poziomu morza. Delta ma dla Nowego Orleanu wielkie znaczenie gospodarcze: region jest drugim co do wielkości producentem ryb w Stanach Zjednoczonych, stąd pochodzi również 16–18% wydobywanej w Stanach ropy naftowej.

Na obrzeżu delty, w najbardziej wysuniętym na wschód punkcie Luizjany, znajduje się grupa wysp Chandeleur. Ten ułożony w półksiężyc łańcuch wysepek, zmieniających kształty w zależności od siły wiatru, tropikalnych burz oraz pływów, jest ojczyzną zagrożonych gatunków, takich jak pelikan brunatny. Żywe zainteresowanie ochroną tutejszej przyrody wykazywał prezydent Theodore Roosevelt.

W połączeniu z mokradłami delty wyspy Chandeleur tworzą strefę buforową chroniącą gęsto zaludnione okolice Luizjany przed skutkami huraganów i fal pływowych. Już teraz odnotowano wzrost gwałtowności sztormów na Oceanie Atlantyckim i w Zatoce Meksykańskiej, najprawdopodobniej jako następstwo zmian klimatycznych. W 2005 roku huragan Katrina zmniejszył powierzchnię wysp Chandeleur o połowę, a znaczne połacie mokradeł i bagien znalazły się pod wodą. Naukowcy przewidują, że w przyszłości siła i gwałtowność huraganów nadal będą rosły.

Na domiar złego spowodowany globalnym ociepleniem wzrost poziomu morza spowalnia tempo potencjalnej regeneracji wybrzeża, Luizjana będzie zatem jeszcze bardziej narażona na powodzie, co może pociągnąć za sobą katastrofalne konsekwencje, zarówno dla ekosystemu, jak i mieszkańców całego stanu.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Viola_Valeriana222

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Magiczne miejsca świata
Są takie miejsca, obok których nikt nie przejdzie obojętnie. Niektóre zachwycają naturą, inne architekturą. Wszystkie mają w sobie magię, która przyciąga miliony turystów. Oto kilka z nich.

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Bhutan - Kraj Grzmiącego Smoka.jpg

Od 1200 lat buddyzm pozostaje dominującą religią w niewi ...

Od 1200 lat buddyzm pozostaje dominującą religią w niewielkim królestwie Bhutanu, wciśniętym między Tybet a Indie, na południowych zboczach Himalajów. Kraj zajmuje powierzchnię ponad 47 000 km2 (prawie taką jak Słowacja), w większości urwiste stoki, głębokie doliny oraz ośnieżone szczyty. Kraj Grzmiącego Smoka Tubylcy nazywają swój kraj Druk Yul, czyli „Kraj Grzmiącego Smoka”. Oficjalna nazwa Bhutan prawdopodobnie wywodzi się z sanskrytu i oznacza „szczyt Tybetu”. W XVII wieku, do obrony przed tybetańskimi najeźdźcami, wybudowano w całym kraju klasztory-fortece, nazywane dzong. Wiele działa po dziś dzień, lecz kilka z nich spłonęło, na przykład Sey Dzong, którego ruiny leżą u podnóża masywu Czomolhari. Zanim Bhutan został członkiem ONZ w latach siedemdziesiątych XX wieku, był to kraj na własne życzenie odizolowany od reszty świata. Żaden z ówczesnych 600 000 jego mieszkańców nigdy nie opuszczał kraju, nie wpuszczano też tu obcokrajowców. Od stuleci mieszkańcy tego regionu są uzależnieni od wody spływającej z topniejących lodowców, której używają do nawadniania pól. W ostatnich latach Bhutan zaczął także wykorzystywać wodę do produkcji energii elektrycznej. Zmiany klimatyczne w znacznym stopniu przyspieszają proces topnienia lodowców. W związku z tym przybywa wody w wysokogórskich jeziorach, co może zagrozić mieszkańcom dolin. Istnieje pewne ryzyko, że misy jeziorne nie wytrzymają naporu gromadzącej się wody, czego skutkiem będą powodzie, siejące spustoszenie wśród pól uprawnych, zabudowań, infrastruktury technicznej oraz wiekowych klasztorów. Globalne ocieplenie może także wpłynąć w przyszłości na całkowity zanik pól lodowych na szczycie Czomolhari – świętej góry Tybetańczyków, jak też na innych szczytach bhutańskich Himalajów.

Saamowie.jpg

Zimną i jałową tundrę w północnej Skandynawii zamieszkuj ...

Zimną i jałową tundrę w północnej Skandynawii zamieszkują Saamowie – koczowniczy lud hodowców reniferów, którego przetrwanie jest uzależnione od tych właśnie zwierząt. Kierunek wędrówek reniferów zależy z kolei od warunków pogodowych – wiatru i śniegu. Saamowie spędzają rocznie nawet dziewięć miesięcy w górach. Lud bez granic Saamowie są uznawani za jedną z ostatnich rdzennych grup etnicznych Europy. Zamieszkują rozległą Laponię, leżącą na terenie czterech państw i rozciągającą się od środkowej Norwegii przez Szwecję i północną Finlandię aż do wschodnich rejonów Półwyspu Kolskiego w Rosji. Nie wiadomo dokładnie, ilu ich jest, ale według szacunków Saamowie stanowią populację liczącą od około 60 000 do 70 000 osób, w większości zamieszkującą norweską część Laponii. W języku lapońskim istnieje ponad 400 słów na określenie reniferów, umożliwiających ich odróżnianie w zależności od płci, koloru, wyglądu itp. I choć coraz mniej Saamów prowadzi tradycyjny styl życia, hodowla reniferów nadal stanowi ważną część ich kultury. Saamowie mają bogatą wiedzę na temat gór oraz polarnej tundry Półwyspu Skandynawskiego. Jednak ze względu na zmiany klimatyczne wiedza ta nie jest już tak niezawodna jak kiedyś. Wzrost temperatury i nieco łagodniejsze zimy sprawiły, że lód pokrywający jeziora i rzeki stał się kruchy i niepewny, a pokryte tundrą dawne pastwiska reniferów zaczęły zarastać zaroślami i niskimi lasami. Zimą zamiast śniegu często padają deszcze przysparzające Saamom i ich stadom kolejnych kłopotów. Krople padające na zamarzniętą ziemię tworzą dodatkową warstwę lodu, która utrudnia reniferom dotarcie do pożywienia. Prognozowany wzrost temperatur na całej Ziemi stanowi poważne zagrożenie dla populacji reniferów oraz tożsamości Saamów, którzy już teraz muszą stawić czoło konsekwencjom globalnego ocieplenia.

Rzeka Okawango.jpg

Dzieci z ludu Bayei, jednego z wielu zamieszkujących del ...

Dzieci z ludu Bayei, jednego z wielu zamieszkujących deltę rzeki Okawango, uczą się krótkiego wierszyka: „Jestem rzeką. Na powierzchni niosę życie. Niżej czyha śmierć”. „Śmierć” odnosi się do żyjących w tych wodach krokodyli, zagrażających zarówno ludziom, jak i zwierzętom. Dziki raj na powierzchni oraz pod wodą Z kosmosu delta wygląda jak ślad ptasiej stopy. Ten labirynt jezior, lagun i ukrytych kanałów rozciągający się na powierzchni ponad 15 000 km2 tworzy największą śródlądową deltę świata. Rzeka Okawango nie łączy się z morzem – uchodzi do kotliny i wpada w pułapkę spękanej i wysuszonej pustyni Kalahari. Jak magnes przyciąga zwierzęta, których egzystencja zależy od delty, zwłaszcza od sezonowych wylewów rzeki. Każdego roku do delty trafia 11 km3 wyjątkowo czystej wody, a to z uwagi na brak jakiekolwiek działalności rolniczej czy przemysłowej na brzegach okolicznych rzek. Deltę zamieszkuje pięć grup etnicznych, spośród których każda ma odrębną tożsamość oraz język. Ludzie ci dzielą swoją ziemię z niezliczonymi gatunkami zwierząt, takich jak słonie afrykańskie, bawoły, hipopotamy, różne gatunki antylop, żyrafy, lwy, likaony, zebry, ibisy i wiele, wiele innych – w tym oczywiście krokodyle. W końcu to jeden z najbogatszych w faunę i florę zakątków planety. Jeśli zmiany klimatu będą postępować, to zmniejszy się ilość opadów zasilających wody dorzecza Okawango. Spowoduje to wysychanie bagien na terenie delty, zwiększając tym samym ryzyko pożarów uwalniających do atmosfery duże ilości gazów cieplarnianych. Plemiona zamieszkujące deltę mogą być zmuszone do opuszczenia swoich domów. W najlepszym wypadku, aby przetrwać, będą musiały dostosować się do nowych warunków. Tak czy inaczej, jedyna w swoim rodzaju społeczność delty Okawango jest zagrożona.

Kilimandżaro.jpg

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya ...

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya „Śniegi Kilimandżaro”, ten pokryty śnieżną czapą wschodnioafrykański szczyt nie tylko zyskał popularność, ale wręcz stał się legendą. Białe śniegi w Domu Boga Jednak dla Masajów, zamieszkujących równiny u stóp Kilimandżaro, góra ta była żywą legendą od niepamiętnych czasów. Nazywają ją Ngàja Ngái, co oznacza „Dom Boga”. Kiedy się patrzy z równin, szczyt Kilimandżaro wygląda jakby wynurzał się z pierścienia mgły i chmur okalających dolne, porośnięte lasem partie góry. Kiedy szczyt został opisany przez Hemingwaya, śnieżna czapa już powoli zaczynała topnieć. Między rokiem 1912 a 2003 zmiany klimatyczne spowodowały zmniejszenie pokrywy lodowej o 80%, a jak się szacuje, resztki śnieżnej czapy znikną zupełnie do 2020 roku. Samo zniknięcie śniegu ze szczytu Kilimandżaro nie będzie miało większego wpływu na ekosystem, gdyż daje on źródło zaledwie kilku potokom. Jednak symboliczny wymiar tej zmiany będzie ogromny: unaoczni, w jak błyskawicznym tempie zmienia się klimat. Na niższej położonych stokach góry już zaobserwowano zmniejszenie się ilości ciężkich chmur, które przynosząc górskim lasom mgielnym opady atmosferyczne i parę wodną, nawadniają lasy i zasilają rzeki. Jest to spowodowane wzrostem temperatury powietrza i zmniejszeniem ilości wilgoci w atmosferze. Tendencja ta prawdopodobnie będzie się nasilała, ale już teraz odnotowuje się zwiększoną częstotliwość pożarów lasów. Jeśli dodać do tego wynikające z działalności ludzkiej wycinanie lasów, zamienianych na obszary uprawne i osadnicze, ilość opadów jeszcze bardziej się zmniejszy. Miałoby to dalsze tragiczne konsekwencje dla zbiorowisk leśnych, a także ograniczyłoby dostęp do wody ludów Chagga i Masajów, zamieszkujących podnóże Kilimandżaro.

Kauai.jpg

Kauai, czwarta pod względem wielkości wyspa Hawajów, jes ...

Kauai, czwarta pod względem wielkości wyspa Hawajów, jest jednym z najwilgotniejszych miejsc na Ziemi – średnie roczne sumy opadów wynoszą tu 11 700 mm. Duże obszary tej górzystej wyspy są zawsze otulone chmurami. Wilgotne pasaty znad Pacyfiku uderzają w surowe góry i strome klify. Chmury zatrzymują się na przełęczach, dzięki czemu lasy są tu niezwykle bujne, a drzewa porośnięte mchami. Hawajki ukryte w chmurach Wysoko w zwrotnikowym lesie mgielnym, gdzie panuje wilgotny i chłodniejszy klimat, żyją piękne, kolorowe hawajki, czyli sierpodzioby. Te rzadkie ptaki o długich, wygiętych w dół dziobach służących do spijania nektaru z kwiatów unoszą się w powietrzu jak kolibry i wydają różnorodne dźwięki, od nosowych pisków po melodyjne trele. Endemiczne dla wysp gatunki hawajek żyją na wysokości powyżej 1500 m n.p.m., gdzie jest zbyt chłodno dla moskitów. Większość hawajek ma zaledwie 10–13 cm długości i waży nie więcej niż 10 g. Są one wyjątkowo podatne na choroby, takie jak ptasia malaria. Lasy mgielne na Hawajach tworzą jeden z najbardziej wrażliwych na zmiany klimatyczne ekosystemów świata. W ostatnich latach siedliska hawajek zostały bardzo ograniczone na skutek wycinania lasów oraz przez konkurencję gatunków alochtonicznych (obcych), takich jak zdziczałe świnie i kozy. Dziś te ptaki należą do gatunków zagrożonych. Jeśli sprawdzą się przewidywania dotyczące stopniowego ocieplania się klimatu, moskity będą mogły opanować wyższe partie gór Kauai, co może doprowadzić do całkowitego wyginięcia rodzimych dla tej wyspy hawajek.

Wodospad Niagara, Kanada USA.jpg

Wodospad Niagara, Kanada/USA Niagara położona jest na ...

Wodospad Niagara, Kanada/USA Niagara położona jest na granicy USA i Kanady. Ma 50 metrów wysokości i w sumie 1200 metrów szerokości. Przez wodospad przepływają 2 tryliony litrów wody na godzinę. Znacznie lepszy widok jest od strony kanadyjskiej. Szczególnie romantycznie wodospad wygląda o zmroku. Podświetlają go światła w kolorach tęczy.

Mont Saint-Michel, Francja.jpg

Mont Saint-Michel, Francja Mont-Saint-Michel jest jed ...

Mont Saint-Michel, Francja Mont-Saint-Michel jest jednym z najchętniej odwiedzanych miejsc we Francji. Jest to wyspa, którą pomimo niebezpieczeństw, co roku odwiedza ponad 100 tys. turystów. Zatoka, nad którą rozciąga się wysepka, podlega zjawisku ruchomych piasków, opisanych przez Victora Hugo.

Zahara de la Sierra, Hiszpania.jpg

Zahara de la Sierra, Hiszpania U podnóża ruin średnio ...

Zahara de la Sierra, Hiszpania U podnóża ruin średniowiecznego mauretańskiego zamku w Andaluzji, krainie w południowej Hiszpanii, leży małe, otoczone zielonymi pastwiskami i oliwnymi gajami miasteczko Zahara de la Sierra – jedno ze słynnych andaluzyjskich „pueblos blancos”, czyli „białych miast”. Najważniejszą rośliną uprawną w regionie są oliwki; ich plantacje zajmują 1,6 miliona ha dolin oraz pagórkowatych zboczy. Lasy i góry obfitują w liczne gatunki zwierząt i roślin, czasami bardzo rzadkich, a ludzie mieszkają tu od zarania dziejów, o czym świadczą słynne malowidła skalne w jaskini La Pileta.

Guilin, Chiny.jpg

Guilin, Chiny Chińskie malarstwo i poezja od stuleci ...

Guilin, Chiny Chińskie malarstwo i poezja od stuleci czerpały inspirację z krasowego pejzażu okolic Guilin. Powstanie tych formacji datuje się na czterysta milionów lat temu, kiedy to na dnie morza gromadziły się osady wapienne. Wytworzone w ten sposób skały wypiętrzyły się około 180 milionów lat temu. Poddane działaniu wody i powietrza zaczęły ulegać erozji, która nadała im dzisiejsze niezwykłe kształty.

Pustynia Namib.jpg

Pustynia Namib jest uznawana za najstarszą pustynię świa ...

Pustynia Namib jest uznawana za najstarszą pustynię świata. Rozciąga się wzdłuż wybrzeża Atlantyku w południowo-zachodniej Afryce i stanowi największe skupisko ruchomych wydm na Ziemi – za przyczyną tworzących je wiatrów znad oceanu osiągają one nawet 300 m wysokości. „Namibia” znaczy „kraina otwartych przestrzeni”, a nazwę tę kraj zawdzięcza właśnie pustyni. Kraina otwartych przestrzeni Wydmy poruszają się z prędkością około 20 m rocznie. Przesuwając się w głąb lądu, zmieniają krajobraz buszu i sawanny, z dominującymi tu trawami, pojedynczymi drzewami oraz wieloma rzadkimi gatunkami roślin i zwierząt występującymi tylko w tym regionie. Koczownicze plemiona od wieków przemierzają te tereny w poszukiwaniu pastwisk dla bydła. Dla ginących gatunków fauny i flory, a także w ogóle dla życia sawanny i buszu, bezcenna jest woda, występująca tu zwykle pod postacią mgieł i rzadko padających deszczów niesionych zachodnim wiatrem znad morza. Zmiany klimatyczne prawdopodobnie spowodują nasilenie atlantyckich wiatrów i częstsze susze na pustyni Namib. Co za tym idzie, radykalnie zwiększy się liczba wędrujących wydm, które jeszcze szybciej będą się przemieszczały na wschód, w głąb lądu, zagrażając roślinności, dzikiej zwierzynie oraz tradycyjnej formie życia nomadów. Szacuje się, że wzrost średniej temperatury o 2,1°C spowodowałby wyginięcie 41–51% gatunków żyjących obecnie jedynie w Namibii. Jak wynika z prognoz, w ciągu następnych 80 lat temperatury mają tam wzrosnąć nawet o 3,5°C.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin