Delta Nilu.jpg

Viola_Valeriana222 / 🌺 Magiczny Świat / Magiczne miejsca / Magiczny świat / Delta Nilu.jpg

Download: Delta Nilu.jpg

Pobierz

93 KB

(800px x 542px)

Delta Nilu od tysiącleci jest spichlerzem dla wielu kultur istniejących w Egipcie. Od ponad tysiąca lat produkty rolne przewozi się z urodzajnych terenów delty na pokładach tradycyjnych arabskich łodzi zwanych „dau”.

Dar bogów dla Egipcjan

Nil, najdłuższa rzeka na Ziemi, bierze początek na Wyżynie Wschodnioafrykańskiej. Za jego źródłowy odcinek uznaje się rzekę Kagerę, wypływającą w Burundi i uchodzącą do Jeziora Wiktorii. Z tego jeziora wypływa on jako Nil Wiktorii, nieco dalej zmienia zaś nazwę na Nil Biały. W Sudanie przyjmuje największy dopływ – Nil Błękitny, który wypływa z jeziora Tana na Wyżynie Abisyńskiej. Od niepamiętnych czasów to właśnie Nil zapewniał przetrwanie Egiptowi. Faraonowie wierzyli, że jest on darem bogów.

Po przemierzeniu ponad 6500 km rzeka przepływa przez Kair, stolicę Egiptu, i rozlewa się, tworząc deltę. Delta Nilu zajmuje powierzchnię około 20 000 km2 i rozciąga się wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego – od Aleksandrii na zachodzie do Port Saidu na wschodzie.

Ludzie nadal uprawiają ziemię zarówno wzdłuż samej rzeki, jak i na obszarze delty, tak jak to robili ponad 5000 lat temu. Bez wody i żyznej gleby, które zapewnia Nil, Egipt prawdopodobnie by nie istniał, a na pewno nie w takim kształcie, jaki znamy dzisiaj. Właśnie dlatego rzeka oraz jej delta są tak ważne dla kraju.

Delta Nilu jest wyjątkowo wrażliwa na zmiany wywołane gospodarką człowieka. Wzrost poziomu morza, wywołany ociepleniem klimatu, będzie powodować erozję brzegową oraz zalewanie słoną morską wodą cennych pól uprawnych i wód gruntowych. Na to nakłada się słabsze zasilanie terenów delty w osady rzeczne niesione przez Nil i akumulowane tutaj od wieków. Jest to skutek wybudowania w Asuanie wielkiej zapory i powstania zbiornika wodnego, w którym obecnie te osady się gromadzą. Z tych powodów do 2050 roku przeszło milion mieszkańców delty może zostać zmuszonych do opuszczenia domów. W samym Egipcie przewiduje się także zmiany w opadach atmosferycznych oraz wzrost parowania. W połączeniu z ciągle rosnącą liczbą mieszkańców Egiptu może to doprowadzić do ograniczenia dostępu do zasobów słodkiej wody.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Viola_Valeriana222

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Magiczne miejsca świata
Są takie miejsca, obok których nikt nie przejdzie obojętnie. Niektóre zachwycają naturą, inne architekturą. Wszystkie mają w sobie magię, która przyciąga miliony turystów. Oto kilka z nich.

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Ałma Ata.jpg

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp ...

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp łańcucha górskiego Tien-szan w Kazachstanie od 3000 lat zależy od wody z lodowców Azji Środkowej. Pradawna ojczyzna jabłek W X wieku na północnym krańcu prastarej sieci dróg handlowych, tak zwanego jedwabnego szlaku, założono osadę Ałma Ata. Nazwa miejscowości oznacza w dosłownym tłumaczeniu „ojciec jabłek”. Rzeczywiście ten region, obfitujący w różne odmiany dzikiej jabłoni, jest uważany za ojczyznę współcześnie hodowanych jabłek. Dziś Ałma Ata jest największym miastem Republiki Kazachstanu, zamieszkanym przez 1,2 miliona ludzi. Cały region jest siłą napędową gospodarki narodowej. Stąd pochodzi 20% całkowitej produkcji przemysłowej, a także 30% produktów rolniczych. Zasoby wodne tego obszaru pochodzą z lodowców, z oddalonego o 2000 km na północ łańcucha górskiego Tien-szan, leżącego na terytorium Kazachstanu, Kirgistanu oraz Chin. Los milionów ludzi w tych trzech krajach zależy od roztopów lodowców, dających im wodę do picia, nawadniania pól oraz do wykorzystania w przemyśle. W ciągu ostatnich 50 lat lodowce straciły około 36% masy na skutek niewielkiego, ale stałego wzrostu średnich rocznych temperatur. W obliczu przewidywanego dalszego postępowania tego procesu, spowodowanego globalnym ociepleniem, przyszłość regionu maluje się w ponurych barwach. Prognozy mówią o dramatycznym zmniejszeniu ilości wody spływającej z lodowców. Jednocześnie na tym dynamicznie rozwijającym się obszarze w szybkim tempie rośnie zapotrzebowanie na wodę. Najmniejszy niedobór tego cennego surowca zagrozi nie tylko rozwojowi kazachskiego przemysłu i rolnictwa, ale może też zakłócić polityczną równowagę w całym regionie. Wiele kurczących się rzek i lodowców przecina granice państwowe, można się więc spodziewać zaostrzenia konkurencji o coraz uboższe zasoby wody.

Honduras.jpg

Leżący w pobliżu granicy trzech płyt tektonicznych Hondu ...

Leżący w pobliżu granicy trzech płyt tektonicznych Honduras został ukształtowany w ciągu milionów lat przez ruchy tektoniczne, które doprowadziły w końcu do powstania tego najbardziej górzystego kraju Ameryki Środkowej. Niemniej jednak na północy znajdziemy również płaskie równiny aluwialne. Ukształtowany przez niespokojną Ziemię Większość z ponadsiedmiomilionowej społeczności Hondurasu zamieszkuje wciśnięte w liczne doliny lub przytulone do górskich zboczy wioski i miasteczka. Na stromych stokach górskich uprawia się kawę, a leżące niżej nadbrzeżne tereny pokrywają plantacje bananów oraz palm olejowych, z których uzyskuje się spożywczy olej palmowy i biopaliwo. Kawa i banany to dwa najważniejsze produkty eksportowe tego najbiedniejszego kraju obu Ameryk. Jednak największym zagrożeniem dla Hondurasu nie są wcale trzęsienia ziemi związane z położeniem w obrębie aktywnych stref tektonicznych, ale występujące tutaj huragany. W roku 1998 Amerykę Środkową nawiedził huragan Mitch, którego skutki najsilniej odczuł właśnie Honduras. W karaibskie wybrzeże uderzały siedmiometrowe fale, a niespotykanie ulewne deszcze sprawiły, że rzeka Choluteca wylała, sześciokrotnie zwiększając swą normalną wielkość przepływu. Powodzie i osuwiska błotne zabrały z sobą całe wioski, drogi i prawie wszystkie mosty, zniszczyły około 80% upraw kawy i bananów, w wielu miejscach doprowadzając do silnej erozji górnych poziomów glebowych i pokrywając plantacje grubą warstwą osadów. Huragan Mitch spowodował również śmierć prawie 6000 osób. Huragan ten był czwartym pod względem siły huraganem zaobserwowanym w basenie Oceanu Atlantyckiego. Problem w tym, że od czasu kiedy uderzył w karaibskie wybrzeża, wystąpiły już trzy silniejsze. Prognozy zmian klimatycznych w Ameryce Środkowej zakładają, że częstotliwość anomalii pogodowych, w tym silnych huraganów, ma się jeszcze zwiększyć. Można się więc spodziewać, że jeszcze nieraz rozwój biednych krajów, takich jak Honduras, zostanie zahamowany przez huragany podobne do Mitcha.

Amazonia.jpg

Amazonia, zwana „płucami Ziemi”, jest pokryta największy ...

Amazonia, zwana „płucami Ziemi”, jest pokryta największym na naszej planecie lasem deszczowym. Ma 5,5 miliona km2 i leży na terytorium siedmiu państw Ameryki Południowej. 60% Amazonii, a tym samym ponad połowa lasów deszczowych na świecie znajduje się na terenie Brazylii. Osada na skraju wyspy W Amazonii żyje 20% wszystkich gatunków roślin i zwierząt występujących na świecie, na przykład 2,5 miliona gatunków owadów oraz dziesiątki tysięcy gatunków drzew i innych roślin. Tutejsza biosfera, której nie da się porównać do żadnej innej na Ziemi, ma również przemożny wpływ na klimat i warunki życia na całej planecie. W ostatnich 30 latach w Brazylii wycięto prawie 600 000 km2 lasu deszczowego. Jeśli takie tempo się utrzyma, do roku 2050 zostanie wykarczowane ponad 30% powierzchni lasu równikowego. Wylesienie tak dużego terytorium nie pozostanie bez wpływu na globalny klimat. Duży ubytek drzew, przetwarzających na tlen główny gaz cieplarniany, którym jest dwutlenek węgla, wpłynie na zwiększenie jego zawartości w troposferze i przyspieszy proces ocieplania. Zresztą pomijając nawet rabunkową gospodarkę leśną w dorzeczu Amazonki, tutejszym lasom deszczowym i tak grozi poważne niebezpieczeństwo. Wiele tropikalnych gatunków roślin jest niezmiernie wrażliwych na najmniejsze nawet zmiany klimatu. Przy wzroście temperatury powietrza o 3°C tereny leśne pewnych części Amazonii skurczyłyby się o 40%, co z jednej strony pociągnęłoby za sobą transformację lasów w trawiastą sawannę, a z drugiej spowodowałoby wymieranie tysięcy endemicznych gatunków roślin i zwierząt (głównie owadów).

Malediwy.jpg

Dzięki 1200 tropikalnym wyspom, śnieżnobiałym plażom, ko ...

Dzięki 1200 tropikalnym wyspom, śnieżnobiałym plażom, kołyszącym się na wietrze palmom i niezwykle barwnym rafom koralowym Malediwy są uważane za prawdziwy raj dla turystów. Tropikalny raj tuż nad wodą Oficjalna nazwa państwa to Republika Malediwów; składa się ono z 26 atoli wraz z wieloma pojedynczymi, porozrzucanymi dookoła nich wysepkami. Malediwy leżą na Oceanie Indyjskim, na południowy zachód od subkontynentu indyjskiego i rozciągają się południkowo na długości niemal tysiąca kilometrów. Tylko 198 wysp jest stale zamieszkanych; wiele spośród pozostałych zmieniło się w turystyczne kurorty. Głównym źródłem utrzymania 320 000 mieszkańców kraju stała się turystyka przynosząca blisko 40% dochodu narodowego, z czego aż 60% w obcych walutach. Ponieważ 80% powierzchni kraju znajduje się mniej niż metr ponad poziomem morza, Malediwy są poważnie zagrożone skutkami zmian klimatu, tym bardziej że prawie wszystkie większe skupiska ludności, infrastruktura oraz przemysł są tu usytuowane blisko brzegu. W ostatnich 15 latach poziom morza otaczającego Malediwy podniósł się o 4,5 cm. Szacuje się, że do końca stulecia może wzrosnąć jeszcze o 20–60 cm. Prognozy mówią także, że w tym regionie zwiększy się intensywność tropikalnych burz. Sytuacja taka byłaby zagrożeniem nie tylko dla tamtejszej branży turystycznej, ale bezpośrednio dla całej Republiki Malediwów. Nie dziwi zatem, że Malediwy były pierwszym krajem na świecie, który podpisał protokół z Kioto.

Półwysep Jamał.jpg

Półwysep Jamał leży na północnym krańcu Syberii, gdzie w ...

Półwysep Jamał leży na północnym krańcu Syberii, gdzie w zimie skute lodem podłoże gleby nigdy nie rozmarza, a temperatury w tundrze spadają do –50ºC. „Jamał” znaczy „koniec świata”. Witamy na końcu świata! Na półwyspie nadal jest prowadzona tradycyjna forma hodowli reniferów. 300 000 dzikich jamalskich reniferów przystosowało się do syberyjskich pór roku. Latem, gdy rozmarza tylko wierzchnia warstwa wieloletniej zmarzliny, czyli tzw. warstwa czynna, zwierzęta pasą się na północy. W czasie siarczystych zimowych mrozów renifery migrują na południe od północnego koła podbiegunowego, w kierunku Niziny Zachodniosyberyjskiej. W ślad za stadami wyruszają Nieńcy, koczowniczy lud zamieszkujący północno-zachodnią Syberię, którego życie i kultura skupiają się wokół reniferów. To jedyni hodowcy zwierząt żyjący w doskonałej harmonii ze swoimi stadami, za którymi w ciągu całego roku przemierzają tysiące kilometrów. W okresie migracji Nieńcy tworzą rozciągające się nawet na 8 km olbrzymie karawany, w których część reniferów ciągnie sanie z ludźmi i sprzętem. Nieńcy chronią się przed niskimi temperaturami, które zimą spadają tu sporo poniżej –25°C, nosząc ubrania zrobione z wielu warstw skóry reniferów. Średnia temperatura ma w ciągu najbliższych 70–90 lat wzrosnąć na skutek globalnego ocieplenia o 7°C, co będzie miało destrukcyjny wpływ na pokrywę wiecznej zmarzliny. Cieplejszy klimat spowoduje, że tereny obecnej tundry, gdzie renifery zdobywają pożywienie, porosną drzewami, a topniejąca wieczna zmarzlina sprawi, że ziemia stanie się zbyt miękka, by zwierzęta mogły przebyć te tereny. Jeśli prognozy się sprawdzą, tysiącletnia nomadyczna kultura Nieńców stanie w obliczu wielkiego zagrożenia. .

Wyspa Komodo.jpg

Za sprawą zjawiskowych dziewiczych raf koralowych, pełny ...

Za sprawą zjawiskowych dziewiczych raf koralowych, pełnych ławic dużych i małych ryb o najróżniejszych kolorach i kształtach, morze otaczające Komodo oraz przyległe wyspy jest jednym z najlepszych miejsc do nurkowania na świecie. 250 gatunków koralowców, dzięki którym rozkwita życie Wyspa Komodo stanowi fragment Parku Narodowego Komodo założonego w 1980 roku z myślą o ochronie żyjących na niej waranów. Warany z Komodo to największe jaszczurki na świecie. Osiągają nawet do 3 m długości i wagę ponad 70 kg. Od chwili ustanowienia parku jego zadaniem jest ochrona zróżnicowanych organizmów lądowych i wodnych; w 1986 roku park został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Komodo zawdzięcza różnorodność podwodnego życia silnym prądom i mieszaniu się ciepłych, tropikalnych wód morza Flores z chłodniejszymi prądami Oceanu Indyjskiego. Stałe temperatury w granicach 24–28°C zapewniają optymalne warunki rozwoju 250 gatunkom koralowców, które stanowią nieodłączną część ekosystemu. Rafy dają schronienie niemal tysiącowi gatunków ryb, w tym rekinom wielorybim, mantom i pławikonikom żółtym, a także licznym gatunkom ośmiornic i żółwi morskich. Dzięki nim jest to jeden z najbardziej fascynujących podwodnych mikrokosmosów na Ziemi. Następstwem zmian klimatycznych może być zachwianie równowagi tutejszej przyrody. Podnoszący się poziom mórz może spowodować znacznie silniejsze falowanie, a tym samym degradację lasów namorzynowych i plaż, na których rokrocznie składają jaja żółwie morskie. Zwiększające się zakwaszenie morza oraz wzrost temperatury jego przypowierzchniowej warstwy mogą ostatecznie unicestwić organizmy rafowe. Jeśli znikną rafy koralowe, to nie tylko zabraknie bariery chroniącej wybrzeże, lecz także ulegnie zniszczeniu piękne i różnorodne podwodne życie.

Las mgielny Monte Verde.jpg

Las mgielny Monte Verde to tropikalny las deszczowy rosn ...

Las mgielny Monte Verde to tropikalny las deszczowy rosnący w środkowej Kostaryce na wysokości około 1700 m n.p.m. Pośród majestatycznych, porośniętych mchem drzew, z których malowniczo zwieszają się orchidee, bromelie, paprocie i pnącza, żyje mnóstwo rzadkich gatunków roślin i zwierząt. 100% wilgotności przez 100% czasu Monte Verde to po hiszpańsku „zielona góra”. Rosnący tu las mgielny jest schronieniem dla ponad 100 gatunków ssaków, 400 gatunków ptaków, w tym 30 gatunków kolibrów. Wśród dziesiątek tysięcy przeróżnych owadów żyje tu ponad 5000 gatunków ciem. Dodajmy do tego 2500 gatunków roślin, między innymi 420 odmian orchidei, a otrzymamy jedną z najbardziej wyjątkowych ostoi dzikiej przyrody w tropikach Nowego Świata. Przez tysiące lat ekosystem lasu mgielnego przystosowywał się do panującej tu temperatury i wilgotności, uzależnionych od chmur otaczających góry. Wilgotność prawie przez cały rok utrzymuje się na poziomie niemal 100%, więc nawet najmniejsza zmiana temperatury i ilości chmur poważnie odbiłaby się na funkcjonowaniu tego ekosystemu. Wzrost temperatury powietrza pociągnie za sobą zmiany jego wilgotności i przemieszczanie się warstw chmur do góry. Przewidywane ocieplenie rzędu 1–2°C w ciągu najbliższych 50 lat silnie wpłynęłoby na zróżnicowanie i strukturę gatunkową lasów mgielnych. Nawet na obszarach, gdzie ocieplenie postępuje stosunkowo powoli, wielu gatunkom grozi wymarcie, gdyż nie są one w stanie ani zaadaptować się do nowych warunków środowiskowych, ani przenieść się w wyższe partie gór. Pesymistyczne prognozy dla Kostaryki zakładają, że do 2080 roku ilość opadów zmniejszy się o 5–10%, przy jednoczesnym wzroście temperatury o mniej więcej 2,5°C.

Wieloryby z Patagonii.jpg

Kiedy brytyjski dziennikarz Bruce Chatwin porzucił pracę ...

Kiedy brytyjski dziennikarz Bruce Chatwin porzucił pracę w „Sunday Timesie” w Londynie dla kariery pisarskiej (zanim jeszcze powstały jego znakomite powieści podróżnicze i eseje), wysłał swoim przełożonym słynny telegram: „Wyjechałem do Patagonii”. „Wyjechałem do Patagonii” Gdyby wieloryby biskajskie południowe umiały mówić, z pewnością powtórzyłyby te słowa. Każdego roku te ogromne ssaki – mierzące do 18 m długości i ważące do 130 t – migrują z zimnych wód oceanicznych wokół Antarktydy, gdzie żerują, w okolice półwyspu Valdés w argentyńskiej Patagonii, gdzie odbywają gody. W obu miejscach czują się doskonale. W zasobnych wodach oceanicznych Antarktyki żywią się żyjącym w ogromnych ławicach krylem, czyli drobnymi skorupiakami występującymi w zimnych wodach. Z nadejściem jesieni migrują na północ wzdłuż wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej, gdzie w cieplejszych wodach wokół półwyspu Valdés rozmnażają się i wychowują młode w bezpiecznych zatokach Nuevo i San José. Wieloryby dzielą te wody z dużymi koloniami uchatek patagońskich i słoni morskich. Często bawiąc się z młodymi, podpływają nawet na odległość 200 m od brzegu. Widok ten przyciąga rzesze turystów z całego świata. Szczególnie zachwyceni są ci, którym uda się zobaczyć, jak dorosłe wieloryby uczą swoje młode ewolucji znanej tylko temu gatunkowi, zwanej żeglowaniem, polegającej na wynurzeniu płetwy i łapaniu w nią wiatru, aby szybciej sunąć po oceanie. Kryl – główny pokarm wielorybów biskajskich południowych – żywi się planktonem roślinnym (głównie glonami). Wzrost temperatury wody morskiej oraz szybsze topnienie pokrywy lodowej wokół Antarktydy spowodują wielkie zmiany w bardzo delikatnym ekosystemie morskim. W efekcie zmniejszy się zarówno biomasa roślinnego planktonu, jak i samego kryla, co poważnie zagrozi przetrwaniu tych coraz rzadszych waleni. Zaobserwowano, że w tych latach, w których antarktyczne lato jest cieplejsze niż zwykle, rodzi się mniej wielorybów, przypuszczalnie na skutek poronień wywołanych niedoborem pożywienia. Jak wynika z badań, młode wieloryby od pokoleń uczą się od matek, gdzie w przepastnym oceanie szukać pokarmu. Jeśli kryl zniknie z tych wód, wielorybom będzie bardzo trudno zmienić miejsce żerowania.

Wielka Rafa Koralowa.jpg

Wielka Rafa Koralowa zajmuje obszar 344 000 km2 i rozcią ...

Wielka Rafa Koralowa zajmuje obszar 344 000 km2 i rozciąga się na długości ponad 2000 km wzdłuż północno-wschodniego wybrzeża Australii. Jest tak wielka, że widać ją z kosmosu. Tak wielka, że widać ją z Księżyca Ten największy koralowy ekosystem na Ziemi ma powierzchnię większą niż Wielka Brytania, Holandia i Szwajcaria razem wzięte. Wielka Rafa Koralowa daje schronienie 400 gatunkom koralowców we wszystkich kolorach tęczy. Żyje tu 1500 gatunków ryb i ponad 4000 różnych gatunków mięczaków i skorupiaków, których istnienie zależy od obecności korali. Wzrost temperatury morza może się okazać brzemienny w skutki dla rafy koralowej, podobnie jak zwiększenie zakwaszenia wody w oceanie. Po podniesieniu się temperatury wody o 1,5–2°C wiele organizmów budujących rafę straci doskonałe warunki rozwoju i być może zginie. Wzrost o 3°C doprowadziłby do wymarcia większości gatunków żyjących na rafie. Prognozuje się, że do 2100 roku na skutek globalnego ocieplenia temperatura wody podniesie się o co najmniej 2°C. Innymi słowy, bardzo prawdopodobne, że Wielka Rafa Koralowa zniknie z powierzchni Ziemi.

Sanowie.jpg

W nieprzyjaznym klimacie pustyni Kalahari w południowej ...

W nieprzyjaznym klimacie pustyni Kalahari w południowej Afryce żyją Sanowie – wędrowny lud Buszmenów, nieustannie zmieniający miejsce pobytu w poszukiwaniu pożywienia (głównie owoców), a także wody i zwierzyny łownej. Tych znanych z wyjątkowych umiejętności łowieckich ludzi uważa się za potomków pierwszych mieszkańców południowej Afryki. Potrafią oni, naśladując ruchy zwierząt, zbliżyć się do stada na tyle, że mogą zabijać swe ofiary za pomocą zatrutych strzał. Jak znaleźć wodę, tam gdzie jej nie ma Sanowie z pokolenia na pokolenie przekazują wiedzę o tym, jak znaleźć wodę i pożywienie, a z ich umiejętności tropienia korzystali europejscy kolonizatorzy, którym Buszmeni pomagali wyśledzić kłusowników lub partyzantów. Ostatnio ich znajomość pustynnych roślin doprowadziła do odkrycia leku na otyłość – substancji niwelującej apetyt. Plemiona Buszmenów doświadczyły więcej zmian w ciągu ostatnich 50 lat niż przez poprzednie 40 000. Kiedyś były ich setki tysięcy; dziś tradycyjny styl życia, w którym dominuje łowiectwo i zbieractwo, kultywuje niespełna dwutysięczna społeczność. Konflikty Sanów z sąsiednimi plemionami oraz przybyszami z Europy zmusiły ich do wycofania się w głąb Kalahari. Będzie im coraz trudniej znaleźć żyzne ziemie, gdyż obszary krzewiastego buszu zamieniane są w prywatne gospodarstwa rolne, a roślinności bardzo zagraża proces pustynnienia, spowodowany wzrastającą temperaturą powietrza, zmniejszeniem się ilości opadów deszczu w porze zimowej o 40% oraz degradacją gleb. Zmiany klimatu światowego, przez jego osuszenie na tym obszarze, mogą w końcu uniemożliwić ostatnim plemionom Sanów zarówno polowanie, jak i zbieranie pożywienia na pustyni.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin