Atol Ontong Java na Wyspach Salomona.jpg

Viola_Valeriana222 / 🌺 Magiczny Świat / Magiczne miejsca / Magiczny świat / Atol Ontong Java na Wyspach Salomona.jpg

Download: Atol Ontong Java na Wyspach Salomona.jpg

Pobierz

114 KB

(800px x 512px)

Mieszkańcy atolu Ontong Java na Wyspach Salomona łowią ryby i zbierają orzechy kokosowe, tak jak to robili ich przodkowie od co najmniej 2000 lat.

Rybacka laguna na końcu świata

Mimo że jest to jeden z większych atoli na Ziemi, całkowita powierzchnia jego lądu to zaledwie 12 km2 , a wysokość wysepek rzadko przekracza dwa metry ponad poziom morza – 122 wysepki koralowe, z których tylko dwie są na stałe zasiedlone, otaczają lagunę o powierzchni 2500 km2 . Łącznie mieszka tu 2000 osób; ludność atolu Ontong Java jest jedną z najmniejszych i najbardziej odosobnionych społeczności na świecie.

Mieszkańcy atolu żywią się głównie rybami i kokosami. Na większych wyspach uprawia się tropikalną roślinę – kolokazję, ważny element tutejszej kuchni. Kolokazje są sadzone pod warstwą mułu, w sztucznie pogłębionych słodkowodnych bagnach.

Rafy koralowe i laguny obfitują w przeróżne owoce morza, a wyłowione przez tubylców strzykwy trafiają na targ w Hongkongu. Mieszkańcy atolu wymieniają też koprę – suszony miąższ orzechów kokosowych – na inne towary lub gotówkę.

Zmiany klimatyczne mogą w czasie krótszym niż pół wieku całkowicie zmienić atol. Koralowce, których szczątki są budulcem atolu, działają jak bariera ochronna wybrzeża. Grozi im wyginięcie, którego przyczyną jest wzrost temperatury morza oraz jego zakwaszenie. Wzrost poziomu morza spowoduje również intruzję słonej wody do słodkich wód i na pola uprawne oraz zalewanie nisko położonych części wysp. Ucierpią na tym: atol Ontong Java, jego mieszkańcy, ptactwo, które tu odbywa gody, oraz wiele gatunków ryb zamieszkujących rafy koralowe.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Viola_Valeriana222

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Magiczne miejsca świata
Są takie miejsca, obok których nikt nie przejdzie obojętnie. Niektóre zachwycają naturą, inne architekturą. Wszystkie mają w sobie magię, która przyciąga miliony turystów. Oto kilka z nich.

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Herbata.jpg

Herbata pochodzi z Chin, gdzie tradycja jej picia istnie ...

Herbata pochodzi z Chin, gdzie tradycja jej picia istnieje od kilku tysięcy lat. Według legendy chiński cesarz odkrył ten napój w 2737 roku p.n.e., kiedy kilka listków herbaty przypadkowo wpadło mu do garnka z gotującą się wodą. Uznana marka zapewnia byt 700 000 ludzi Herbata rozpowszechniła się w Europie na początku XVII wieku, ale jej produkcja na skalę przemysłową rozpoczęła się dopiero w pierwszych latach XIX stulecia, z chwilą założenia przez Brytyjczyków plantacji herbaty w Indiach i na Cejlonie (dzisiejszej Sri Lance). Pierwsze plantacje herbaty na Cejlonie powstały w 1840 roku. Obecnie Sri Lanka jest trzecim co do wielkość producentem herbaty na świecie, a znak towarowy „Pure Ceylon Tea – pakowane w Sri Lance” uznawany jest na świecie za gwarancję jakości. Herbata przynosi państwu większe zyski na międzynarodowym rynku niż jakakolwiek inna gałąź gospodarki. W przemyśle herbacianym pracuje ponad 700 000 osób, utrzymujących dzięki temu całe rodziny. Na sektor ten składają się duże, państwowe, ale zarządzane prywatnie i działające na zasadzie udziału w zyskach przedsiębiorstwa, a także prywatne gospodarstwa rolne. Te ostatnie stanowią 44% wszystkich plantacji, jednak dają aż 58% z 300 000 000 kg czarnej herbaty produkowanej tu rocznie. Herbatę uprawia się głównie na stokach górskich w centrum i na południowym zachodzie Sri Lanki, na wysokości ponad 760 m n.p.m., ale nierzadko także powyżej 1800 m n.p.m. Tutejsze wyżyny doskonale nadają się do uprawy herbaty, która wymaga równomiernych opadów deszczu przez cały rok, temperatur powietrza od 18 do 25°C oraz dobrego nasłonecznienia. W ciągu następnych 60 lat globalne ocieplenie może spustoszyć plantacje herbaty. Bardzo prawdopodobne, że w wyniku wyższych temperatur i bardziej suchego klimatu przyjdą susze powodujące zmniejszenie zbiorów, a także zniszczenie wielu roślin. Warunki do uprawy herbaty pogorszą się jeszcze bardziej w następstwie wzrostu częstości okresowych ulewnych deszczy, powodujących erozję gleby oraz osuwanie się zwietrzeliny na stromych stokach pozbawionych ochrony drzew.

Masai Mara w Kenii.jpg

Pokryta sawanną pagórkowata wyżyna Masai Mara w Kenii tw ...

Pokryta sawanną pagórkowata wyżyna Masai Mara w Kenii tworzy z równiną Serengeti w Tanzanii unikatowy ekosystem o łącznej powierzchni około 25 000 km2– Serengeti-Mara. Jest to miejsce największych, najdłuższych i najbardziej zróżnicowanych migracji zwierząt roślinożernych, między innymi stad antylop gnu liczących 1,3 miliona sztuk. Miejsce największych migracji zwierząt na Ziemi W lipcu każdego roku antylopy gnu migrują w towarzystwie dużych stad zebr i gazeli na północ, z równiny Serengeti w kierunku zielonych pastwisk Masai Mara. Olbrzymie antylopy z gatunku gnu pręgowanych zapewniają stadom ochronę przed wygłodniałymi drapieżnikami – lwami, gepardami i lampartami – które ani na krok nie odstępują takiego zbiorowiska roślinożerców. Na niedojedzone resztki czyhają też hieny cętkowane, marabuty afrykańskie oraz inni padlinożercy. W październiku stada migrujących zwierząt zawracają na południe, by udać się z powrotem w kierunku sawanny Serengeti. Na terenie Serengeti-Mara utworzono Park Narodowy Serengeti oraz Rezerwat Narodowy Masai Mara. Oba te obszary chronione otoczone są zabudową miejską oraz prywatnymi gospodarstwami, nie ma więc mowy o rozszerzeniu ich granic. Wzrost trawy na pastwiskach zależy od sezonowych opadów deszczu, a obecne tendencje w ewolucji klimatu zapowiadają zmiany w układzie opadów atmosferycznych w tym regionie. Trudno z dużym prawdopodobieństwem oszacować, gdzie w najbliższej przyszłości będą padać deszcze, jednak wydaje się, że większość opadów przeniesie się poza granice ekosystemu Serengeti-Mara. Każda tego typu zmiana może stanowić poważne zagrożenie nie tylko dla tego obszaru chronionego, lecz nawet dla przetrwania migrujących gatunków.

Pustynia Namib.jpg

Pustynia Namib jest uznawana za najstarszą pustynię świa ...

Pustynia Namib jest uznawana za najstarszą pustynię świata. Rozciąga się wzdłuż wybrzeża Atlantyku w południowo-zachodniej Afryce i stanowi największe skupisko ruchomych wydm na Ziemi – za przyczyną tworzących je wiatrów znad oceanu osiągają one nawet 300 m wysokości. „Namibia” znaczy „kraina otwartych przestrzeni”, a nazwę tę kraj zawdzięcza właśnie pustyni. Kraina otwartych przestrzeni Wydmy poruszają się z prędkością około 20 m rocznie. Przesuwając się w głąb lądu, zmieniają krajobraz buszu i sawanny, z dominującymi tu trawami, pojedynczymi drzewami oraz wieloma rzadkimi gatunkami roślin i zwierząt występującymi tylko w tym regionie. Koczownicze plemiona od wieków przemierzają te tereny w poszukiwaniu pastwisk dla bydła. Dla ginących gatunków fauny i flory, a także w ogóle dla życia sawanny i buszu, bezcenna jest woda, występująca tu zwykle pod postacią mgieł i rzadko padających deszczów niesionych zachodnim wiatrem znad morza. Zmiany klimatyczne prawdopodobnie spowodują nasilenie atlantyckich wiatrów i częstsze susze na pustyni Namib. Co za tym idzie, radykalnie zwiększy się liczba wędrujących wydm, które jeszcze szybciej będą się przemieszczały na wschód, w głąb lądu, zagrażając roślinności, dzikiej zwierzynie oraz tradycyjnej formie życia nomadów. Szacuje się, że wzrost średniej temperatury o 2,1°C spowodowałby wyginięcie 41–51% gatunków żyjących obecnie jedynie w Namibii. Jak wynika z prognoz, w ciągu następnych 80 lat temperatury mają tam wzrosnąć nawet o 3,5°C.

Rzeka Okawango.jpg

Dzieci z ludu Bayei, jednego z wielu zamieszkujących del ...

Dzieci z ludu Bayei, jednego z wielu zamieszkujących deltę rzeki Okawango, uczą się krótkiego wierszyka: „Jestem rzeką. Na powierzchni niosę życie. Niżej czyha śmierć”. „Śmierć” odnosi się do żyjących w tych wodach krokodyli, zagrażających zarówno ludziom, jak i zwierzętom. Dziki raj na powierzchni oraz pod wodą Z kosmosu delta wygląda jak ślad ptasiej stopy. Ten labirynt jezior, lagun i ukrytych kanałów rozciągający się na powierzchni ponad 15 000 km2 tworzy największą śródlądową deltę świata. Rzeka Okawango nie łączy się z morzem – uchodzi do kotliny i wpada w pułapkę spękanej i wysuszonej pustyni Kalahari. Jak magnes przyciąga zwierzęta, których egzystencja zależy od delty, zwłaszcza od sezonowych wylewów rzeki. Każdego roku do delty trafia 11 km3 wyjątkowo czystej wody, a to z uwagi na brak jakiekolwiek działalności rolniczej czy przemysłowej na brzegach okolicznych rzek. Deltę zamieszkuje pięć grup etnicznych, spośród których każda ma odrębną tożsamość oraz język. Ludzie ci dzielą swoją ziemię z niezliczonymi gatunkami zwierząt, takich jak słonie afrykańskie, bawoły, hipopotamy, różne gatunki antylop, żyrafy, lwy, likaony, zebry, ibisy i wiele, wiele innych – w tym oczywiście krokodyle. W końcu to jeden z najbogatszych w faunę i florę zakątków planety. Jeśli zmiany klimatu będą postępować, to zmniejszy się ilość opadów zasilających wody dorzecza Okawango. Spowoduje to wysychanie bagien na terenie delty, zwiększając tym samym ryzyko pożarów uwalniających do atmosfery duże ilości gazów cieplarnianych. Plemiona zamieszkujące deltę mogą być zmuszone do opuszczenia swoich domów. W najlepszym wypadku, aby przetrwać, będą musiały dostosować się do nowych warunków. Tak czy inaczej, jedyna w swoim rodzaju społeczność delty Okawango jest zagrożona.

Kilimandżaro.jpg

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya ...

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya „Śniegi Kilimandżaro”, ten pokryty śnieżną czapą wschodnioafrykański szczyt nie tylko zyskał popularność, ale wręcz stał się legendą. Białe śniegi w Domu Boga Jednak dla Masajów, zamieszkujących równiny u stóp Kilimandżaro, góra ta była żywą legendą od niepamiętnych czasów. Nazywają ją Ngàja Ngái, co oznacza „Dom Boga”. Kiedy się patrzy z równin, szczyt Kilimandżaro wygląda jakby wynurzał się z pierścienia mgły i chmur okalających dolne, porośnięte lasem partie góry. Kiedy szczyt został opisany przez Hemingwaya, śnieżna czapa już powoli zaczynała topnieć. Między rokiem 1912 a 2003 zmiany klimatyczne spowodowały zmniejszenie pokrywy lodowej o 80%, a jak się szacuje, resztki śnieżnej czapy znikną zupełnie do 2020 roku. Samo zniknięcie śniegu ze szczytu Kilimandżaro nie będzie miało większego wpływu na ekosystem, gdyż daje on źródło zaledwie kilku potokom. Jednak symboliczny wymiar tej zmiany będzie ogromny: unaoczni, w jak błyskawicznym tempie zmienia się klimat. Na niższej położonych stokach góry już zaobserwowano zmniejszenie się ilości ciężkich chmur, które przynosząc górskim lasom mgielnym opady atmosferyczne i parę wodną, nawadniają lasy i zasilają rzeki. Jest to spowodowane wzrostem temperatury powietrza i zmniejszeniem ilości wilgoci w atmosferze. Tendencja ta prawdopodobnie będzie się nasilała, ale już teraz odnotowuje się zwiększoną częstotliwość pożarów lasów. Jeśli dodać do tego wynikające z działalności ludzkiej wycinanie lasów, zamienianych na obszary uprawne i osadnicze, ilość opadów jeszcze bardziej się zmniejszy. Miałoby to dalsze tragiczne konsekwencje dla zbiorowisk leśnych, a także ograniczyłoby dostęp do wody ludów Chagga i Masajów, zamieszkujących podnóże Kilimandżaro.

Kanion Antylopy, USA.jpg

Kanion Antylopy, USA Krajobraz Ameryki Północnej obfi ...

Kanion Antylopy, USA Krajobraz Ameryki Północnej obfituje w malownicze formacje skalne. Jedną z nich jest szczelinowy Kanion Antylopy. Leży na terenie rezerwatu plemienia Nawaho, w stanie Arizona. Wyjątkowe formy powstały na skutek tzw. błyskawicznych powodzi, podczas których woda wyrzeźbiła w piaskowcu prawdziwe cuda.

Zahara de la Sierra, Hiszpania.jpg

Zahara de la Sierra, Hiszpania U podnóża ruin średnio ...

Zahara de la Sierra, Hiszpania U podnóża ruin średniowiecznego mauretańskiego zamku w Andaluzji, krainie w południowej Hiszpanii, leży małe, otoczone zielonymi pastwiskami i oliwnymi gajami miasteczko Zahara de la Sierra – jedno ze słynnych andaluzyjskich „pueblos blancos”, czyli „białych miast”. Najważniejszą rośliną uprawną w regionie są oliwki; ich plantacje zajmują 1,6 miliona ha dolin oraz pagórkowatych zboczy. Lasy i góry obfitują w liczne gatunki zwierząt i roślin, czasami bardzo rzadkich, a ludzie mieszkają tu od zarania dziejów, o czym świadczą słynne malowidła skalne w jaskini La Pileta.

Ałma Ata.jpg

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp ...

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp łańcucha górskiego Tien-szan w Kazachstanie od 3000 lat zależy od wody z lodowców Azji Środkowej. Pradawna ojczyzna jabłek W X wieku na północnym krańcu prastarej sieci dróg handlowych, tak zwanego jedwabnego szlaku, założono osadę Ałma Ata. Nazwa miejscowości oznacza w dosłownym tłumaczeniu „ojciec jabłek”. Rzeczywiście ten region, obfitujący w różne odmiany dzikiej jabłoni, jest uważany za ojczyznę współcześnie hodowanych jabłek. Dziś Ałma Ata jest największym miastem Republiki Kazachstanu, zamieszkanym przez 1,2 miliona ludzi. Cały region jest siłą napędową gospodarki narodowej. Stąd pochodzi 20% całkowitej produkcji przemysłowej, a także 30% produktów rolniczych. Zasoby wodne tego obszaru pochodzą z lodowców, z oddalonego o 2000 km na północ łańcucha górskiego Tien-szan, leżącego na terytorium Kazachstanu, Kirgistanu oraz Chin. Los milionów ludzi w tych trzech krajach zależy od roztopów lodowców, dających im wodę do picia, nawadniania pól oraz do wykorzystania w przemyśle. W ciągu ostatnich 50 lat lodowce straciły około 36% masy na skutek niewielkiego, ale stałego wzrostu średnich rocznych temperatur. W obliczu przewidywanego dalszego postępowania tego procesu, spowodowanego globalnym ociepleniem, przyszłość regionu maluje się w ponurych barwach. Prognozy mówią o dramatycznym zmniejszeniu ilości wody spływającej z lodowców. Jednocześnie na tym dynamicznie rozwijającym się obszarze w szybkim tempie rośnie zapotrzebowanie na wodę. Najmniejszy niedobór tego cennego surowca zagrozi nie tylko rozwojowi kazachskiego przemysłu i rolnictwa, ale może też zakłócić polityczną równowagę w całym regionie. Wiele kurczących się rzek i lodowców przecina granice państwowe, można się więc spodziewać zaostrzenia konkurencji o coraz uboższe zasoby wody.

Amazonia.jpg

Amazonia, zwana „płucami Ziemi”, jest pokryta największy ...

Amazonia, zwana „płucami Ziemi”, jest pokryta największym na naszej planecie lasem deszczowym. Ma 5,5 miliona km2 i leży na terytorium siedmiu państw Ameryki Południowej. 60% Amazonii, a tym samym ponad połowa lasów deszczowych na świecie znajduje się na terenie Brazylii. Osada na skraju wyspy W Amazonii żyje 20% wszystkich gatunków roślin i zwierząt występujących na świecie, na przykład 2,5 miliona gatunków owadów oraz dziesiątki tysięcy gatunków drzew i innych roślin. Tutejsza biosfera, której nie da się porównać do żadnej innej na Ziemi, ma również przemożny wpływ na klimat i warunki życia na całej planecie. W ostatnich 30 latach w Brazylii wycięto prawie 600 000 km2 lasu deszczowego. Jeśli takie tempo się utrzyma, do roku 2050 zostanie wykarczowane ponad 30% powierzchni lasu równikowego. Wylesienie tak dużego terytorium nie pozostanie bez wpływu na globalny klimat. Duży ubytek drzew, przetwarzających na tlen główny gaz cieplarniany, którym jest dwutlenek węgla, wpłynie na zwiększenie jego zawartości w troposferze i przyspieszy proces ocieplania. Zresztą pomijając nawet rabunkową gospodarkę leśną w dorzeczu Amazonki, tutejszym lasom deszczowym i tak grozi poważne niebezpieczeństwo. Wiele tropikalnych gatunków roślin jest niezmiernie wrażliwych na najmniejsze nawet zmiany klimatu. Przy wzroście temperatury powietrza o 3°C tereny leśne pewnych części Amazonii skurczyłyby się o 40%, co z jednej strony pociągnęłoby za sobą transformację lasów w trawiastą sawannę, a z drugiej spowodowałoby wymieranie tysięcy endemicznych gatunków roślin i zwierząt (głównie owadów).

Wieloryby z Patagonii.jpg

Kiedy brytyjski dziennikarz Bruce Chatwin porzucił pracę ...

Kiedy brytyjski dziennikarz Bruce Chatwin porzucił pracę w „Sunday Timesie” w Londynie dla kariery pisarskiej (zanim jeszcze powstały jego znakomite powieści podróżnicze i eseje), wysłał swoim przełożonym słynny telegram: „Wyjechałem do Patagonii”. „Wyjechałem do Patagonii” Gdyby wieloryby biskajskie południowe umiały mówić, z pewnością powtórzyłyby te słowa. Każdego roku te ogromne ssaki – mierzące do 18 m długości i ważące do 130 t – migrują z zimnych wód oceanicznych wokół Antarktydy, gdzie żerują, w okolice półwyspu Valdés w argentyńskiej Patagonii, gdzie odbywają gody. W obu miejscach czują się doskonale. W zasobnych wodach oceanicznych Antarktyki żywią się żyjącym w ogromnych ławicach krylem, czyli drobnymi skorupiakami występującymi w zimnych wodach. Z nadejściem jesieni migrują na północ wzdłuż wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej, gdzie w cieplejszych wodach wokół półwyspu Valdés rozmnażają się i wychowują młode w bezpiecznych zatokach Nuevo i San José. Wieloryby dzielą te wody z dużymi koloniami uchatek patagońskich i słoni morskich. Często bawiąc się z młodymi, podpływają nawet na odległość 200 m od brzegu. Widok ten przyciąga rzesze turystów z całego świata. Szczególnie zachwyceni są ci, którym uda się zobaczyć, jak dorosłe wieloryby uczą swoje młode ewolucji znanej tylko temu gatunkowi, zwanej żeglowaniem, polegającej na wynurzeniu płetwy i łapaniu w nią wiatru, aby szybciej sunąć po oceanie. Kryl – główny pokarm wielorybów biskajskich południowych – żywi się planktonem roślinnym (głównie glonami). Wzrost temperatury wody morskiej oraz szybsze topnienie pokrywy lodowej wokół Antarktydy spowodują wielkie zmiany w bardzo delikatnym ekosystemie morskim. W efekcie zmniejszy się zarówno biomasa roślinnego planktonu, jak i samego kryla, co poważnie zagrozi przetrwaniu tych coraz rzadszych waleni. Zaobserwowano, że w tych latach, w których antarktyczne lato jest cieplejsze niż zwykle, rodzi się mniej wielorybów, przypuszczalnie na skutek poronień wywołanych niedoborem pożywienia. Jak wynika z badań, młode wieloryby od pokoleń uczą się od matek, gdzie w przepastnym oceanie szukać pokarmu. Jeśli kryl zniknie z tych wód, wielorybom będzie bardzo trudno zmienić miejsce żerowania.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin