Żółwie morskie.jpg

Viola_Valeriana222 / 🌺 Magiczny Świat / Magiczne miejsca / Magiczny świat / Żółwie morskie.jpg

Download: Żółwie morskie.jpg

Pobierz

54 KB

(800px x 533px)

Żółwie morskie istnieją od dziesiątków milionów lat. Samce całe życie spędzają w oceanie. Samice raz na dwa lata wychodzą na plaże, gdzie kopią doły o głębokości 40–50 cm, składają w nich jaja, zasypują je piachem i szybko wracają do morza.

Jeden z najstarszych gatunków na Ziemi

Mimo że można je spotkać w większości tropikalnych i subtropikalnych wód, kilka gatunków żółwi znajduje się na liście gatunków zagrożonych wyginięciem. Cztery z nich – wśród nich żółw szylkretowy – żyją w Morzu Karaibskim. Pożywiają się i odbywają gody pośród raf koralowych, a jaja składają na piaszczystych plażach od Barbadosu na wschodzie po Meksyk na zachodzie i od Florydy na północy po Kolumbię na południu.

Żółw szylkretowy jest jednym z najmniejszych morskich żółwi – dorasta do długości około metra i waży do 120 kg. Ludzie polują na nie od stuleci dla przepysznego mięsa. Teraz ich przetrwaniu zagraża dodatkowo globalne ocieplenie.

Podnoszenie się poziomu mórz, wzrost temperatur i zakwaszenia oceanów oraz nasilenie anomalii pogodowych mogą doprowadzić do zniszczenia raf koralowych, wokół których żyją i rozmnażają się żółwie, a także do erozji plaż, na których samice składają jaja. Chociaż żółwie morskie są w stanie migrować tysiące kilometrów i dojrzewają przez 30 lat, w okresie godowym zawsze wracają na plażę, na której przyszły na świat.

Kolejnym zagrożeniem są rosnące temperatury piasku. Żółwie nie mają chromosomów odpowiedzialnych za płeć i to temperatura otoczenia, w tym wypadku piasku, decyduje, czy wykluwające się młode będą samcami czy samicami. Im cieplejszy piach, tym krótszy czas inkubacji i większe prawdopodobieństwo, że młode będzie samicą. Innymi słowy, cieplejsze piaski mogą spowodować dramatyczne zmniejszenie liczby samców, co może postawić pod znakiem zapytania przetrwanie jednego z najstarszych gatunków na Ziemi.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Viola_Valeriana222

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Magiczne miejsca świata
Są takie miejsca, obok których nikt nie przejdzie obojętnie. Niektóre zachwycają naturą, inne architekturą. Wszystkie mają w sobie magię, która przyciąga miliony turystów. Oto kilka z nich.

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Wyspa Komodo.jpg

Za sprawą zjawiskowych dziewiczych raf koralowych, pełny ...

Za sprawą zjawiskowych dziewiczych raf koralowych, pełnych ławic dużych i małych ryb o najróżniejszych kolorach i kształtach, morze otaczające Komodo oraz przyległe wyspy jest jednym z najlepszych miejsc do nurkowania na świecie. 250 gatunków koralowców, dzięki którym rozkwita życie Wyspa Komodo stanowi fragment Parku Narodowego Komodo założonego w 1980 roku z myślą o ochronie żyjących na niej waranów. Warany z Komodo to największe jaszczurki na świecie. Osiągają nawet do 3 m długości i wagę ponad 70 kg. Od chwili ustanowienia parku jego zadaniem jest ochrona zróżnicowanych organizmów lądowych i wodnych; w 1986 roku park został wpisany na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO. Komodo zawdzięcza różnorodność podwodnego życia silnym prądom i mieszaniu się ciepłych, tropikalnych wód morza Flores z chłodniejszymi prądami Oceanu Indyjskiego. Stałe temperatury w granicach 24–28°C zapewniają optymalne warunki rozwoju 250 gatunkom koralowców, które stanowią nieodłączną część ekosystemu. Rafy dają schronienie niemal tysiącowi gatunków ryb, w tym rekinom wielorybim, mantom i pławikonikom żółtym, a także licznym gatunkom ośmiornic i żółwi morskich. Dzięki nim jest to jeden z najbardziej fascynujących podwodnych mikrokosmosów na Ziemi. Następstwem zmian klimatycznych może być zachwianie równowagi tutejszej przyrody. Podnoszący się poziom mórz może spowodować znacznie silniejsze falowanie, a tym samym degradację lasów namorzynowych i plaż, na których rokrocznie składają jaja żółwie morskie. Zwiększające się zakwaszenie morza oraz wzrost temperatury jego przypowierzchniowej warstwy mogą ostatecznie unicestwić organizmy rafowe. Jeśli znikną rafy koralowe, to nie tylko zabraknie bariery chroniącej wybrzeże, lecz także ulegnie zniszczeniu piękne i różnorodne podwodne życie.

Las mgielny Monte Verde.jpg

Las mgielny Monte Verde to tropikalny las deszczowy rosn ...

Las mgielny Monte Verde to tropikalny las deszczowy rosnący w środkowej Kostaryce na wysokości około 1700 m n.p.m. Pośród majestatycznych, porośniętych mchem drzew, z których malowniczo zwieszają się orchidee, bromelie, paprocie i pnącza, żyje mnóstwo rzadkich gatunków roślin i zwierząt. 100% wilgotności przez 100% czasu Monte Verde to po hiszpańsku „zielona góra”. Rosnący tu las mgielny jest schronieniem dla ponad 100 gatunków ssaków, 400 gatunków ptaków, w tym 30 gatunków kolibrów. Wśród dziesiątek tysięcy przeróżnych owadów żyje tu ponad 5000 gatunków ciem. Dodajmy do tego 2500 gatunków roślin, między innymi 420 odmian orchidei, a otrzymamy jedną z najbardziej wyjątkowych ostoi dzikiej przyrody w tropikach Nowego Świata. Przez tysiące lat ekosystem lasu mgielnego przystosowywał się do panującej tu temperatury i wilgotności, uzależnionych od chmur otaczających góry. Wilgotność prawie przez cały rok utrzymuje się na poziomie niemal 100%, więc nawet najmniejsza zmiana temperatury i ilości chmur poważnie odbiłaby się na funkcjonowaniu tego ekosystemu. Wzrost temperatury powietrza pociągnie za sobą zmiany jego wilgotności i przemieszczanie się warstw chmur do góry. Przewidywane ocieplenie rzędu 1–2°C w ciągu najbliższych 50 lat silnie wpłynęłoby na zróżnicowanie i strukturę gatunkową lasów mgielnych. Nawet na obszarach, gdzie ocieplenie postępuje stosunkowo powoli, wielu gatunkom grozi wymarcie, gdyż nie są one w stanie ani zaadaptować się do nowych warunków środowiskowych, ani przenieść się w wyższe partie gór. Pesymistyczne prognozy dla Kostaryki zakładają, że do 2080 roku ilość opadów zmniejszy się o 5–10%, przy jednoczesnym wzroście temperatury o mniej więcej 2,5°C.

Badżawowie.jpg

Badżawowie od wieków prowadzą koczowniczy tryb życia na ...

Badżawowie od wieków prowadzą koczowniczy tryb życia na wodach mórz Sulu i Celebes w tropikalnym klimacie monsunowym. Lud ten przybył tu z południowo-zachodniego wybrzeża Filipin, a teraz zamieszkuje obszar całego „koralowego trójkąta”, rozciągającego się między Filipinami, Indonezją i Malezją. Tak wielka, że widać ją z Księżyca Badżawowie łowią ryby, jedzą i śpią w ręcznie budowanych łodziach zwanych lipa-lipa. Łodzie te są wyposażone w wykonane z mat i pali zadaszenia, które chronią ich część mieszkalną. Posiłki są przygotowywane na przenośnych glinianych paleniskach. Badżawowie łowią ryby za pomocą włóczni lub trzymanej w dłoniach żyłki, a podczas bezksiężycowych nocy wabią ryby, oświetlając morze latarniami. Ich wędrówki są w dużej mierze uzależnione od występowania strzykw, w wielu azjatyckich krajach uważanych za wyjątkowy przysmak. W ich poszukiwaniu potrafią nurkować na głębokość nawet 30 m. Choć Badżawowie to głównie sunnici, niektórzy z nich nadal kultywują dawne rytuały, takie jak wypuszczanie w morze specjalnych łodzi, które mają odpędzać złe duchy. Wielu członków tej grupy etnicznej osiedliło się na stałym lądzie – zostali rolnikami i hodowcami bydła, tak że obecnie na łodziach żyje około 10% Badżawów. Jednak kultywowanie tradycyjnego trybu życia staje się dla nich coraz trudniejsze. Z powodu zbyt intensywnego rybołówstwa oraz wykorzystywania nielegalnych metod połowu, takich jak używanie ładunków wybuchowych czy trucizn, niszczone są rafy koralowe i inne naturalne siedliska ryb oraz strzykw. W wyniku zmian klimatycznych powodujących wzrost temperatury powierzchni morza oraz zwiększenie jego zakwaszenia degradacja raf może być w przyszłości jeszcze dotkliwsza. Ostatecznie może to doprowadzić do zaniknięcia tradycyjnego stylu życia Badżawów.

Wielka Rafa Koralowa.jpg

Wielka Rafa Koralowa zajmuje obszar 344 000 km2 i rozcią ...

Wielka Rafa Koralowa zajmuje obszar 344 000 km2 i rozciąga się na długości ponad 2000 km wzdłuż północno-wschodniego wybrzeża Australii. Jest tak wielka, że widać ją z kosmosu. Tak wielka, że widać ją z Księżyca Ten największy koralowy ekosystem na Ziemi ma powierzchnię większą niż Wielka Brytania, Holandia i Szwajcaria razem wzięte. Wielka Rafa Koralowa daje schronienie 400 gatunkom koralowców we wszystkich kolorach tęczy. Żyje tu 1500 gatunków ryb i ponad 4000 różnych gatunków mięczaków i skorupiaków, których istnienie zależy od obecności korali. Wzrost temperatury morza może się okazać brzemienny w skutki dla rafy koralowej, podobnie jak zwiększenie zakwaszenia wody w oceanie. Po podniesieniu się temperatury wody o 1,5–2°C wiele organizmów budujących rafę straci doskonałe warunki rozwoju i być może zginie. Wzrost o 3°C doprowadziłby do wymarcia większości gatunków żyjących na rafie. Prognozuje się, że do 2100 roku na skutek globalnego ocieplenia temperatura wody podniesie się o co najmniej 2°C. Innymi słowy, bardzo prawdopodobne, że Wielka Rafa Koralowa zniknie z powierzchni Ziemi.

Kraina Kakadu.jpg

Kraina Kakadu w północnej Australii od ponad 40 000 lat ...

Kraina Kakadu w północnej Australii od ponad 40 000 lat jest ojczyzną aborygeńskich klanów. Założono tu Park Narodowy Kakadu, słynący z wyjątkowego połączenia kultury z przyrodą, czego przykładem są naskalne malowidła sprzed ponad 25 000 lat. Wilgotny klimat monsunowy zapewnia tu doskonałe warunki rozwoju bogatej faunie i florze. Kraina żywej kultury Podmokłe, żyzne tereny Kakadu są domem dla ponad 60 gatunków ptaków wodnych, a wiosną przyciągają także około 30 gatunków ptaków migrujących z siedlisk godowych na Syberii i w Chinach. Wzdłuż rozlewisk ciągną się lasy bagienne z dominacją melaleuki, dające schronienie miodojadom, lorom oraz innym ptakom żywiącym się nektarem kwiatów. Lasy bagienne są niezwykle cenne dla ludności aborygeńskiej. Budowane przez Aborygenów z rosnących tu drzew czółna powstają przez wyginanie długich pojedynczych płatów kory. W Parku Narodowym Kakadu mieszka około 500 Aborygenów, którzy nadal żyją w zgodzie z odwieczną zasadą: troszczyć się o ziemię. Ich egzystencja w dużej mierze zależy od licznych turystów odwiedzających tutejsze porośnięte liliami szlaki wodne. Zmiany klimatyczne zagrażają obecnie całemu ekosystemowi Kakadu, co negatywnie wpłynie także na warunki życiowe Aborygenów. Podnoszenie się poziomu morza spowoduje intruzję słonej wody w głąb lądu, co może zniszczyć lasy bagienne, a także zmienić część żyznych rozlewisk w zasolone, wysychające błotnisko. Jeśli tak się stanie, wiele gatunków ptaków opuści park, co będzie tragiczne w skutkach dla całej przyrody mokradeł. Z pewnością zmniejszy to również turystyczną atrakcyjność regionu..

Państwo Tuvalu.jpg

Między Australią a Hawajami, w jednym z najodleglejszych ...

Między Australią a Hawajami, w jednym z najodleglejszych zakątków świata leży państwo Tuvalu. Jego powierzchnia to zaledwie 26 km2 , co czyni je czwartym wśród najmniejszych państw. Na terytorium Tuvalu składają się rozsiane na wodach Oceanu Spokojnego, na długości prawie 700 km, tropikalne wysepki. Tworzą one niewielkie atole koralowe, otaczające zamknięte między nimi błękitne laguny. Czwarte miejsce na liście najmniejszych państw świata Dziewięć atoli koralowych Tuvalu zamieszkuje obecnie zaledwie 11 000 ludzi. Pielęgnują oni niepowtarzalną polinezyjską kulturę i tradycyjny styl życia, w którym każda rodzina odgrywa określoną rolę w społeczności, zajmując się na przykład łowieniem ryb lub budowaniem domów. Nazwa kraju oznacza „ósemka stojąca razem” i wywodzi się z czasów, kiedy tylko osiem spośród dziewięciu atoli było zamieszkanych. Możliwe jednak, że w przyszłości na żadnym z nich nie będzie żywego ducha. Najwyższy punkt Tuvalu ma wysokość 5 m n.p.m., dlatego państewko jest jednym z najniżej położonych miejsc na Ziemi, wyjątkowo wrażliwym na sztormy i wahania poziomu morza. Jeśli zgodnie z przewidywaniami poziom ten podniesie się o 60 cm do końca XXI wieku, część płaskich wysp znajdzie się pod wodą, intruzje słonej wody morskiej spowodują zaś degradację zasobów wody słodkiej i gleb, co negatywnie wpłynie na jakość i ilość zbiorów tak ważnych roślin użytkowych, jak palma kokosowa, kolokazja (taro) czy banany. Ponadto rosnąca temperatura oceanu oraz jego zanieczyszczenie będą miały destrukcyjny wpływ na rozwój koralowców. Może to doprowadzić do powolnego zanikania budowanych przez nie raf, co oznaczałoby stopniową utratę ważnego elementu ochrony wybrzeża i fundamentu życia na wyspach. Tuvalu cierpi również na tak zwany efekt King Tide – wysokiej fali, która podnosi poziom oceanu ponad przeciętny. Jeśli dodać do tego globalne podwyższenie się poziomu oceanu światowego, może to doprowadzić do całkowitego zatopienia Tuvalu i zmusić mieszkańców do opuszczenia kraju.

Zahara de la Sierra.jpg

U podnóża ruin średniowiecznego mauretańskiego zamku w A ...

U podnóża ruin średniowiecznego mauretańskiego zamku w Andaluzji, krainie w południowej Hiszpanii, leży małe, otoczone zielonymi pastwiskami i oliwnymi gajami miasteczko Zahara de la Sierra – jedno ze słynnych andaluzyjskich „pueblos blancos”, czyli „białych miast”. Gaje oliwne w krainie Maurów Najważniejszą rośliną uprawną w regionie są oliwki; ich plantacje zajmują 1,6 miliona ha dolin oraz pagórkowatych zboczy okolicznych gór. Lasy i góry obfitują w liczne gatunki zwierząt i roślin, czasami bardzo rzadkich, a ludzie mieszkają tu od zarania dziejów, o czym świadczą słynne malowidła skalne w jaskini La Pileta. Przewiduje się, że w wyniku zmian klimatycznych roczne opady deszczu w południowej Hiszpanii zmniejszą się o niemal 40%, podczas gdy temperatury mają do końca wieku wzrosnąć o 4°C. Co za tym idzie, Andaluzja, podobnie jak inne krainy Półwyspu Iberyjskiego, stoi w obliczu poważnego zagrożenia. Grozi jej desertyfikacja, inaczej mówiąc – pustynnienie, czyli przekształcanie się zielonych pastwisk w jałowe półpustynie, a w rezultacie gwałtowne załamanie produkcji rolniczej oraz zmniejszenie powierzchni gajów oliwnych.

Grecja.jpg

Grecki krajobraz jest usiany ruinami imponujących świąty ...

Grecki krajobraz jest usiany ruinami imponujących świątyń, współczesnych świadectw wielkości starożytnej Grecji. Na południu kraju, na półwyspie Peloponez, leży dolina Olimpii – skupisko świątyń oraz obiektów sportowych. To tutaj odbyły się pierwsze igrzyska olimpijskie. Gdzie sportowcy spotykają bogów Najstarszą budowlą Olimpii jest pochodząca z 600 roku p.n.e. świątynia Hery, żony Zeusa. Olimpia przeżywała rozkwit między V a IV wiekiem p.n.e., kiedy powstała majestatyczna świątynia Zeusa. Podstawy i kolumny obu świątyń, podobnie jak starożytne łaźnie i stadiony, zostały odrestaurowane i dziś stoją w cieniu pinii, topoli oraz drzew oliwnych. Przyjmuje się, że pierwsze igrzyska olimpijskie odbyły się właśnie tutaj w 776 roku p.n.e. Były one poświęcone bogom, a wielkie, poruszające tłumy wyczyny sportowców obrosły legendą. Tradycję igrzysk kultywowano przez blisko 12 wieków, do czasu gdy w 393 roku n.e. chrześcijański cesarz Teodozjusz I zakazał ich organizowania, nazywając igrzyska „pogańskim kultem”. Obecnie znicz olimpijski znów zapala się w świątyni Hery przed startem sztafety niosącej go do miasta gospodarza nowożytnej odmiany igrzysk. W ostatnich latach wskutek niezwykle upalnych i suchych okresów letnich wzrosła w Grecji liczba pożarów lasów. Szczególnie dotkliwe były te z 2007 roku, kiedy trzy długotrwałe fale upałów przyniosły pożary, które zniszczyły lasy, wiele wsi i pól uprawnych oraz spowodowały śmierć 64 osób. Chociaż skutki pożarów z 2007 roku dotknęły także Olimpię, jak dotąd samo stanowisko archeologiczne pozostało nietknięte. Z powodu prognozowanego wzrostu temperatur oraz zmniejszenia się ilości opadów deszczu pojawia się widmo jeszcze częstszych i gwałtowniejszych pożarów. Pytanie brzmi: jak długo będzie istnieć jeden z najważniejszych obiektów należących do światowego dziedzictwa kulturowego?

Masai Mara w Kenii.jpg

Pokryta sawanną pagórkowata wyżyna Masai Mara w Kenii tw ...

Pokryta sawanną pagórkowata wyżyna Masai Mara w Kenii tworzy z równiną Serengeti w Tanzanii unikatowy ekosystem o łącznej powierzchni około 25 000 km2– Serengeti-Mara. Jest to miejsce największych, najdłuższych i najbardziej zróżnicowanych migracji zwierząt roślinożernych, między innymi stad antylop gnu liczących 1,3 miliona sztuk. Miejsce największych migracji zwierząt na Ziemi W lipcu każdego roku antylopy gnu migrują w towarzystwie dużych stad zebr i gazeli na północ, z równiny Serengeti w kierunku zielonych pastwisk Masai Mara. Olbrzymie antylopy z gatunku gnu pręgowanych zapewniają stadom ochronę przed wygłodniałymi drapieżnikami – lwami, gepardami i lampartami – które ani na krok nie odstępują takiego zbiorowiska roślinożerców. Na niedojedzone resztki czyhają też hieny cętkowane, marabuty afrykańskie oraz inni padlinożercy. W październiku stada migrujących zwierząt zawracają na południe, by udać się z powrotem w kierunku sawanny Serengeti. Na terenie Serengeti-Mara utworzono Park Narodowy Serengeti oraz Rezerwat Narodowy Masai Mara. Oba te obszary chronione otoczone są zabudową miejską oraz prywatnymi gospodarstwami, nie ma więc mowy o rozszerzeniu ich granic. Wzrost trawy na pastwiskach zależy od sezonowych opadów deszczu, a obecne tendencje w ewolucji klimatu zapowiadają zmiany w układzie opadów atmosferycznych w tym regionie. Trudno z dużym prawdopodobieństwem oszacować, gdzie w najbliższej przyszłości będą padać deszcze, jednak wydaje się, że większość opadów przeniesie się poza granice ekosystemu Serengeti-Mara. Każda tego typu zmiana może stanowić poważne zagrożenie nie tylko dla tego obszaru chronionego, lecz nawet dla przetrwania migrujących gatunków.

Delta Nilu.jpg

Delta Nilu od tysiącleci jest spichlerzem dla wielu kult ...

Delta Nilu od tysiącleci jest spichlerzem dla wielu kultur istniejących w Egipcie. Od ponad tysiąca lat produkty rolne przewozi się z urodzajnych terenów delty na pokładach tradycyjnych arabskich łodzi zwanych „dau”. Dar bogów dla Egipcjan Nil, najdłuższa rzeka na Ziemi, bierze początek na Wyżynie Wschodnioafrykańskiej. Za jego źródłowy odcinek uznaje się rzekę Kagerę, wypływającą w Burundi i uchodzącą do Jeziora Wiktorii. Z tego jeziora wypływa on jako Nil Wiktorii, nieco dalej zmienia zaś nazwę na Nil Biały. W Sudanie przyjmuje największy dopływ – Nil Błękitny, który wypływa z jeziora Tana na Wyżynie Abisyńskiej. Od niepamiętnych czasów to właśnie Nil zapewniał przetrwanie Egiptowi. Faraonowie wierzyli, że jest on darem bogów. Po przemierzeniu ponad 6500 km rzeka przepływa przez Kair, stolicę Egiptu, i rozlewa się, tworząc deltę. Delta Nilu zajmuje powierzchnię około 20 000 km2 i rozciąga się wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego – od Aleksandrii na zachodzie do Port Saidu na wschodzie. Ludzie nadal uprawiają ziemię zarówno wzdłuż samej rzeki, jak i na obszarze delty, tak jak to robili ponad 5000 lat temu. Bez wody i żyznej gleby, które zapewnia Nil, Egipt prawdopodobnie by nie istniał, a na pewno nie w takim kształcie, jaki znamy dzisiaj. Właśnie dlatego rzeka oraz jej delta są tak ważne dla kraju. Delta Nilu jest wyjątkowo wrażliwa na zmiany wywołane gospodarką człowieka. Wzrost poziomu morza, wywołany ociepleniem klimatu, będzie powodować erozję brzegową oraz zalewanie słoną morską wodą cennych pól uprawnych i wód gruntowych. Na to nakłada się słabsze zasilanie terenów delty w osady rzeczne niesione przez Nil i akumulowane tutaj od wieków. Jest to skutek wybudowania w Asuanie wielkiej zapory i powstania zbiornika wodnego, w którym obecnie te osady się gromadzą. Z tych powodów do 2050 roku przeszło milion mieszkańców delty może zostać zmuszonych do opuszczenia domów. W samym Egipcie przewiduje się także zmiany w opadach atmosferycznych oraz wzrost parowania. W połączeniu z ciągle rosnącą liczbą mieszkańców Egiptu może to doprowadzić do ograniczenia dostępu do zasobów słodkiej wody.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin