Na szyi drobnych sznur korali - Anna Achmatowa.jpg

W blaskach zachodu pożółkł świat,
Czule kwietniowy chłód się skrada.
Spóźniłeś się o tyle lat,
A jednak jestem tobie rada.

Siądź bliżej, usiądź przy mnie tuż
I uśmiechając się oczami
Na ten niebieski zeszyt spójrz-
Dziecinny zeszyt mój z wierszami.

Przebacz, że tonąc w smutku złym
Cieszyć się słońcem nie umiałam
Przebacz i to, że w życiu mym
Innych za ciebie często brałam.
Tł. Anatol Stern ( wiersz Achmatowej, który lubię najbardziej! )

Do historii literatury przeszła jako Anna Achmatowa, w rzeczywistości nazywała się Anna Andrejewna Gorienko. Ponieważ jednak Jej ojciec – emerytowany oficer marynarki rosyjskiej – uważał, że to wstyd podpisywać wiersze Jego szacownym nazwiskiem, od 1910 roku zaczęła podpisywać swoje utwory panieńskim nazwiskiem prababki ze strony matki. I przy nim już pozostała, pomimo trzykrotnej zmiany stanu cywilnego. Pierwszym Jej mężem był jeden z najbardziej wówczas znanych poetów rosyjskich Nikołaj Gumilow, uważany za twórcę akmeizmu – kierunku w poezji rosyjskiej początku XX wieku, do którego zalicza się także Annę Achmatową, Michaiła Kuzmina i Osipa Mandelsztama. W latach czerwonego terroru po Rewolucji Październikowej Gumilow został aresztowany za rzekomy udział w spisku kontrrewolucyjnym, skazany na śmierć i rozstrzelany w 1921 roku. Bolszewickie represje w postaci wielokrotnych aresztowań i zsyłek do łagrów dotknęły też innych najbliższych poetki: Lwa Gumilowa - jedynego syna ze związku z pierwszym mężem, Osipa Mandelsztama – bliskiego przyjaciela, a także Nikołaja Punina – trzeciego męża poetki. Dla Mandelsztama i Punina represje te zakończyły się Ich przedwczesną śmiercią w obozach pracy. Sama Achmatowa nie była nigdy aresztowana, co zawdzięcza podobno faktowi, że była ulubioną poetką jedynej córki Józefa Stalina – Swietłany Alliłujewej. Spotkały Ją jednak inne represje – poza już wymienionymi – takie, jak: konfiskata majątku, wysiedlenie z rodzinnego domu, a przede wszystkim zakaz publikacji i wystąpień publicznych, datujący się od 1922 roku i trwający praktycznie ( z krótkimi przerwami) do lat sześćdziesiątych, a więc do ostatnich lat życia poetki. Ze względu na ogromną popularność Jej twórczości, niezbyt podobającej się władzy radzieckiej, zabroniono Achmatowej wszelkich wystąpień publicznych, podobno dlatego, że na Jej wejście na salę publiczność spontanicznie wstawała. Do historii czarnego humoru przeszło pytanie Stalina do swych towarzyszy: „Kto zorganizował to wstawanie?” W 1962 roku Achmatowa była nominowana do literackiej Nagrody Nobla. Wtedy też pozwolono Jej na kilka wyjazdów zagranicznych, m.in. do Włoch – w związku z otrzymaniem nagrody Taormina i do Anglii – na odebranie doktoratu honoris causa Uniwersytetu Oksfordzkiego. Anna Achmatowa zmarła w 1966 roku, po czwartym zawale serca, w wieku 77 lat. Jedna z najwybitniejszych poetek w historii literatury światowej, nazywana duszą rosyjskiego Srebrnego Wieku, porównywana – nie bez racji – z Safoną i Mozartem.
tekst znaleziony na stronie rymierz-wiersze