Download: Jamnik_krótkowłosy_miniaturowy.jpg
Jamnik krótkowłosy standardowy
Jamniki wywodzą się z Niemiec, gdzie hodowano je do polowań na lisy, króliki i borsuki, gdyż niewielkie rozmiary tych psów pozwalały im ścigać zwierzynę nawet w podziemnych norach. Pierwsze jamniki, jeszcze w średniowieczu, były standardowej wielkości. Pod koniec XIX wieku w hodowlach uzyskano mniejsze odmiany, które obecnie są najpopularniejsze. Generalnie wyróżnia się trzy odmiany tej rasy ze względu na wielkość: standardową (max 9 kg), miniaturową (do 5 kg) i króliczą (poniżej 5 kg) oraz trzy ze względu na rodzaj włosa: krótkowłosą, długowłosą i szorstkowłosą. Daje to w sumie dziewięć zupełnie różnych odmian, które na wystawach rozpatrywane i oceniane są oddzielnie. Główną cechą charakteru jamnika jest prawdopodobnie jego upór. Jest to pies o silnej osobowości, nie znoszącej rozkazów, próśb i gróźb. Jamnik sam wie najlepiej, co należy zrobić i niezwykle ciężko jest wpłynąć na jego decyzję. Dlatego niełatwo jest go wyszkolić, chociaż jest bardzo inteligentny i pojętny. Jamnik ma silny instynkt myśliwski, na spacerach może próbować polować na gołębie lub koty, może też szukać zaczepki u innych psów. Nadaje się nawet do niezbyt dużych mieszkań, chociaż bywa hałaśliwy. Szczeniaki dość trudno nauczyć czystości. Jamnik mieszkający w domu z ogródkiem powinien mieć ograniczony dostęp do rabatek kwiatowych, gdyż może je doszczętnie przekopać. Warto pamiętać, że jamnik, pomimo niepozornego wzrostu, nie jest psem kanapowym i potrzebuje dużo ruchu. Jest dzielny, wytrzymały, lubi długie spacery. Dzięki odpowiedniej dawce ruchu nie grozi mu otyłość. Źle znosi samotność, a o swojego właściciela potrafi być zaskakująco zazdrosny. Dla dzieci jest wesołym kompanem, w stosunku do obcych bywa nieufny. Jamnik szczeka wyjątkowo głośno, ma basowy, donośny głos.