aloes-tygrysi-_55471335959192.jpg

Niewiele roślin nadających się do uprawy w mieszkaniu posiada tak cenne właściwości lecznicze jak aloes drzewiasty (łac. Aloe arborescens) lub rzadziej spotykany aloes zwyczajny (łac. Aloe vera). Ich sztywne, zielone, ząbkowane na brzegach liście, zawierają w sobie bardzo cenny, galaretowaty miąższ, bogaty m. in. w witaminy (A, C, E i z grupy B), sole mineralne (min. potas, wapń, magnez, fosfor, siarkę, cynk, molibden, miedź), kwasy organiczne (min. cynamonowy, bursztynowy), wielocukry, glikoproteidy (aloektynę) oraz stymulatory biogenne. Dzięki takiemu bogactwu składników, miąższ aloesu wykazuje właściwości bakteriobójcze, regenerujące błonę śluzową i skórę, przeciwzapalne oraz pobudzające układ odpornościowy.

Właściwości lecznicze aloesu.
Zarówno miąższ aloesu, jak i pozyskany z niego sok, wykorzystywane są do leczenia chorób układu pokarmowego, łagodzenia stanów zapalnych jamy ustnej i gardła oraz leczenia chorób skóry (m.in. trudno gojących się ran, oparzeń, egzem, trądziku). Właściwości odżywcze i regenerujące aloesu, wykorzystywane są również w licznych kosmetykach, np. kremach do rak, balsamach do włosów. Wyciąg z aloesu wykorzystuje się też w farmaceutyce przy produkcji preparatu stymulującego działanie układu odpornościowego (Biostyminy).
W warunkach domowych do celów leczniczych wykorzystuje się miąższ z dużych, 2–3-letnich liści pozbawionych gorzkiej, zielonej skórki. Miąższ można stosować bezpośrednio na skórę lub zrobić z niego sok.
Można go z powodzeniem stosować wewnętrznie, wspomagając leczenie niektórych chorób układu pokarmowego (między innymi wrzody żołądka i dwunastnicy, kłopoty z trawieniem) oraz zaparć (wspomaga pracę jelit). Regularne zażywanie preparatów na bazie aloesu, wzmacnia również system immunologiczny naszego organizmu, co zostało nawet wykorzystane w jednym z leków podnoszących odporność (biostymina). Pomaga też obniżyć stężenie cukru we krwi i reguluje poziom cholesterolu. Sok znakomicie regeneruje również błonę śluzową, dlatego poleca się go osobom, borykającym się z kłopotami ze strony gardła (chrypka, suchość) i jamy ustnej.

Samodzielne przygotowanie soku.
W przypadku wykorzystywania do celów leczniczych roślin uzyskanych z własnej hodowli, należy pamiętać, że najwięcej cennych składników mają stosunkowo młode ok. 2-3 letnie egzemplarze. Do przygotowania soku potrzebne są zdrowe i dorodne liście. Po oderwaniu ich z rośliny, należy wydrążyć z środka galaretowaty, przeźroczysty miąższ. Jeśli użyjemy całych liści, sok będzie gorzki, ze względu na właściwości skórki. Uzyskany miąższ należy zmiksować, a następnie przecedzić przez sitko. Gotowy sok wlewamy do ciemnego, szklanego pojemnika, szczelnie zamykamy i przechowujemy w lodówce (nie dłużej niż tydzień).

Jak uprawiać aloes w domu.
Pochodzący z Ameryki Południowej aloes, w naszych warunkach klimatycznych może być uprawiany wyłącznie w pomieszczeniach. Jest zwykle rośliną o sporych rozmiarach, dlatego wymaga dość dużo miejsca. Przez cały rok temperatura uprawy musi być dodatnia (zimą 8–10 st. C, latem 20–25 st. C). Roślinie należy zapewnić bardzo dużo światła. Niedobór światła w okresie zimowym jest największym problemem w domowej uprawie aloesu, gdyż niedostatecznie oświetlone liście wyciągają się i karleją, a cała roślina traci walory ozdobne. Z tego względu zimą najlepiej ustawić doniczkę z aloesem w pobliżu dużego okna lub uprawiać roślinę w ogrodzie zimowym.
Aloes należy do sukulentów (chociaż nie jest kaktusem), dlatego nie lubi nadmiaru wody. Znacznie lepiej zniesie kilkudniowe przesuszenie niż zalanie podłoża. Jeśli nie jest nadmiernie podlewany, z reguły nie choruje i nie wymaga żadnych szczególnych zabiegów pielęgnacyjnych. Roślinę można rozmnażać za pomocą odrostów korzeniowych oraz sadzonek pędowych. Młode, ukorzenione egzemplarze sadzi się do lekkiej, przepuszczalnej ziemi torfowej zmieszanej z piaskiem i gliną lub w gotowe podłoże dla kaktusów.