Łazarzu, wyjdź!.jpg

Wielki Tydzień we wszystkich Kościołach wschodnich zaczyna się dzień przed Niedzielą Palmową, czyli w Sobotę Wskrzeszenia Łazarza - na czwarty dzień po śmierci swojego przyjaciela Łazarza Jezus przybywa do Betanii znajdującej się blisko Jerozolimy, by go wskrzesić. Jest to zapowiedź tego, co się stanie za osiem dni oraz powszechnego zmartwychwstania, a także Jego największy cud – lud się cieszy, faryzeusze widzą w Nim zagrożenie. Postanawiają Go zabić, proroczo mówiąc, iż „lepiej, by zginął jeden, niż cały naród” (w ich zamyśle - naród żydowski, zaś w zamyśle Bożym cała ludzkość), a będzie okazja, bo wkrótce Pascha żydowska. Jest to jedyny przypadek w roku, kiedy Liturgię Zmartwychwstania sprawuje się w inny dzień, niż niedziela. J 11, 1-54

Sobota Św. Łazarza i Niedziela Palmowa są ściśle ze sobą związane, co widać dobrze w tekstach liturgicznych (jeden z troparionów jest ten sam; zdaje się, że jedyny taki przypadek).
Niedziela Palmowa jest z jednej strony bardzo radosnym świętem, z drugiej - kilka dni później ten wiwatujący tłum pośle Jezusa na krzyż, o czym Kościół wspomina wieczorem, kiedy czytana jest Męka Pańska (w Kościele Koptyjskim The General Funreal, w Kościele syryjskim i Kościele maronickim Nahire, w Kościele ormiańskim tzw. ceremonia Otwarcia Drzwi). W Dzień, kiedy wybierano Baranka na ofiarę na drugi dzień Paschy żydowskiej, Chrystus na osiołku tryumfalnie wjeżdża do Jerozolimy – po wskrzeszeniu Łazarza tłum widzi w Nim oczekiwanego Mesjasza. I tak jest w istocie, w tym roku to ma być prawdziwa Ofiara – Baranek to Chrystus. W ciągu następnych trzech dni na noclegi Jezus udaje się do pobliskiej Betanii do domu Łazarza, a w ciągu dnia naucza w Jerozolimie.
Mt 21, 1-10. Łk 19,29-39

"Spełniwszy pożyteczną dla dusz Czterdziesiątnicę,
prosimy o ujrzenie Świętego Tygodnia Twojej Męki, Przyjacielu człowieka,
aby wysławiać w nim wspaniałość Twoją i niewypowiedzianą Twoja Opatrzność względem nas, jednomyślnie śpiewającym: Panie, chwała Tobie

Spełniwszy pożyteczną dla dusz Czterdziesiątnicę,
zawołajmy: Raduj się, miasto Betanio, ojczyzno Łazarza.
Radujcie się, Marto i Mario, jego siostry, bowiem jutro przyjdzie Chrystus ożywić słowem zmarłego brata. Gdy usłyszawszy gorzka i nienasycona otchłań usłyszy Jego głos, zadrży
ze strachu i bardzo zajęczawszy wypuści Łazarza związanego przepaskami.
Zobaczywszy ten cud zgromadzenie hebrajskie zadziwi się i z palmami oraz
gałązkami spotka Go, i ukażą się sławiące dzieci, ktorym zazdroszczą ojcowie.
Błogosławiony, ktory idzie w imię Pańskie, Król Izraela."
[prawosławne hymny wieczerni czterdziestego a zarazem ostatniego dnia Wielkiego Postu
przypadający w piątek, dzień przed Sobotą Wskrzeszenia Łazarza; jest to de facto ostatnie nabożeństwo Wielkiego Postu]

Jeszcze krótki tekst o. Antoniego Coniarisa: Po wyjściu Łazarza z grobu w pełni blasku południowego słońca, ktoś mógłby pomyśleć, iż każdy powinien był uwierzyć. Lecz cuda nie są lekarstwem na niewiarę. Niektórzy nie uwierzą nawet jeśli ktoś został wskrzeszony. To zmartwychwstanie Łazarza przyniosło tłumy w Niedzielę Palmową, ale to także zbudowało krzyż; jak pisze Apostoł Jan, „Od tego dnia spiskowali, by zginął [Jezus]”.