6a860164354ac518tl8.jpg

NIMFY
Ich nazwa wywodzi się od greckiego słowa, które dosłownie oznacza:„dziewczyna”. Według mitologii są to istoty wiecznie młode i długowieczne (nie nieśmiertelne). Do ich rasy należą tylko przedstawicielki płci pięknej, które poszczycić się mogą niezwykła urodą i wdziękiem. Ciała ich są smukłe i zgrabne, włosy długie, a twarze o delikatnych rysach. Zazwyczaj kolor ich skóry odpowiada „białej rasie”, lub jest bardziej bladawy. Odziane są w zwiewne suknie, często przyozdabiane kwiatami, lub nie noszą żadnego odzienia. Z charakteru są to istoty: beztroskie, figlarne, uwodzicielskie, ale także: delikatne i bardzo wrażliwe. Nade wszystko kochają przyrodę i opiekują się nią; a także znane są z zamiłowania do wszystkiego co piękne. Miłują się także we śpiewie i muzyce.

W zależności od tego jakie miejsca zamieszkują różni się od siebie nazwą i zakresem swych obowiązków:

-okeanidy- zamieszkują oceany
-nereidy-mieszkanki mórz
-oready- zamieszkują góry i skały
-lejmoniady- mieszkanki łąk i opiekunki kwiatów
I ostanie dwa gatunki nimf, wcześniej wspomniane przeze mnie:
-driady- mieszkanki lasów i ich opiekunki
-hamadriady- nimfy zamieszkujące konkretne drzewo, opiekując się nim i będąc związane z nim na całe życie.

Jeśli zaś chodzi o ich stosunek do ludzi to jest ona jak najbardziej przyjazny. Zwłaszcza tyczy się to nimf rzecznych i lejmoniad. Często same nauczają ludzi śpiewu i muzyki, a także mogą ofiarować im ich najcenniejszy dar- jasnowidzenie.

Same nimfy nie stronią zatem od ludzkiego towarzystwa, a zwłaszcza męskiego. Lubią flirtować z młodzieńcami i uwodzi ich. Z nimi też wiążą się w związki i mają potomstwo. :D Według mitologii greckiej często zdarzało się iż były kochankami bogów, lub były opiekunkami małych: bogów lub herosów.

Na koniec wspomnę o jeszcze innych istotach, pokrewnym nimfom. Miałam poświecić im osobny artykuł, ale ze względu na oczywiste podobieństwo dam je tutaj. Chodzi mi oczywiście o słowiańskie rusałki.

RUSAŁKI
Jak już nieco zasugerowałam są to stworzenia będące odpowiednikiem wspomnianych nimf. Według podań ludowych zamieszkiwały: jeziora i rzeki. Podobnie jak ich „krewniaczki” były to beztroskie dziewczęta przepięknej urody i długich włosach. Na głowach nosiły wianki, a ubrane były w powłóczyste białe suknie. Zdarzało się także iż nie nosiły nic.

W odróżnieniu od nimf, nie były zbytnio rozmowne, ani tak bardzo przychylnie nastawione do ludzi. Ich zwyczajem były nocne tańce przy świetle księżyca i śpiewy. Według niektórych legend pilnowały też ukrytych skarbów. Inną formą spędzania przez nich czasu było przesiadywanie na gałęziach jawora- ich ukochanego drzewa.

Słowiańskie rusałki „rodziły” się na kilka sposobów:

- rusałką mogła zostać dziewczyna, która nigdy jeszcze się nie zakochała. Jeżeli w nocy napotkała się na pochód rusałek, przyłączała się do nich i zostawała z nimi na zawsze. Nigdy już bowiem nie mogła powrócić do swych bliskich.

- drugim sposobem była śmierć młodej dziewczyny poprzez utopienie

Rusałki były szczególnie „niebezpieczne” dla młodych mężczyzn. Wabiły ich swoim przepięknym śpiewem, a później albo topiły albo zatańcywały na śmierć.

A tak ogólnie to :
Demony wodne żyjące nad brzegami rzek i jezior; to zwykle młode dziewczęta o długich wiecznie wilgotnych włosach (niekiedy o przenikliwym ciele, przez które widać wnętrzności); swoim urokiem oraz śpiewem wabiły młodych mężczyzn, a ten który uległ i zbliżył się do kręgu Rusałek tańczył w nim, aż do całkowitego wyczerpania i śmierci lub został zniewolony pieszczotami, które doprowadzały go do śmierci; Rusałki są znane niemalże wyłącznie na Białorusi i są prawdopodobnie słowiańską pożyczką rzymskiej "rosalii" - czas i sposób zapożyczenia nie są jasne; patrz też Wiła
Znane też jako Boginki lub Brzeginie, mają postać pięknych, przystrojonych kwiatami młodych dziewcząt o jasnej karnacji skóry i długich, ciemnych włosach, które po bliższym przyjrzeniu się okazują się być zielone. Zwykle nie noszą żadnego odzienia albo mają na sobie tylko powłóczyste białe szaty, wyraźnie częściej preferowały jednak absolutną nagość.
Uwielbiają muzykę, tańce i śpiewy w równym stopniu co towarzystwo młodych chłopców, których najpierw wabią do siebie a następnie załaskotują na śmierć. Rusałki lubią też bujać się na gałęziach drzew zaczepiwszy się o nie swoimi długimi warkoczami a ich donośny śmiech niesie się na całe mile. Zdarza się też, że pilnują ukrytych skarbów.
Rusałki lęgną się z dusz młodych dziewcząt, które zadały sobie śmierć przez utopienie, a powodem tego aktu była nieodwzajemniona miłość lub porzucenie ich przez niewiernych kochanków.
Rusałki bywały niebezpieczne dla mężczyzn, których to wabiły pięknym śpiewem (i ciałem). Mężczyzna zwabiony przez rusałki tonął także w ich ramionach i wodzie. Nie było przeciwko nim obrony podobnie jak przed AIDS :) jedyną skuteczną ochroną była wierność stałemu partnerowi lub celibat.
Poza Rusałkami Wodnymi, żyjącymi w pobliżu zbiorników wodnych są też rusałki Leśne, które mieszkają w wydrążonych pniach drzew. Jedne i drugie nie lubią piołunu i raczej nie zbliżają się do osób, które mają je przy sobie.