Buchheide,_Toepfers_Grotte1.jpg

Hans H. Saltzwedel tłumaczenie powyższego fragmentu jego książki Portalu Miłośników Dawnego Szczecina sedina.pl.
Dziadek Toepffer

Park o powierzchni około 500 akrów (ok. 200 hektarów), który został zakupiony razem z posiadłością. Ten pagórkowaty krajobraz był naturalnym rajem pełnym starych buków, rosnących gdzie tylko się spojrzało. Cały teren nazywał się Buchheide (po polsku Puszcza Bukowa). W miarę upływu czasu obszar ten stał się ulubionym miejscem dziennych wycieczek dla mieszkańców Szczecina, którzy kochali naturę. Mniej więcej w 1906 r. mój dziadek wzniósł swoją rezydencję w parku, w odległości około mili (ponad półtora km) od ulicy. Wkrótce pałac stał się znany jako „Parkhaus” (dom w parku). Zalety były liczne: wspaniała posiadłość była łatwo dostępna, ponieważ znajdowała się w posiadaniu właściciela fabryki cementu, dzieliło ją kilka kroków od biur fabryki, zakłady zaś wytwarzały własny prąd, a pałac został podłączony do tej sieci. Nawet podczas wojny dostarczano posiadłości niezbędną energię. Prądu nigdy nie brakowało.

Wjazd, który wiódł do samego pałacu, był przyozdobiony piękną bramą, w której posiadanie dziadek wszedł podczas międzynarodowej wystawy w Paryżu. Wzdłuż drogi do domu wybudowano stajnie dla koni oraz kwatery dla lokaja i woźnicy, do których to prowadziła druga brama. W niższej partii parku znajdowała się sztucznie utworzona grota ze stalaktytami i stalagmitami, które były pięknie podświetlone wielobarwnym światłem. Pracownicy fabryki bawili się tam na festynach, zabawach i piknikach.

Przed wejściem do groty znajdowały się dwa duże łuki: jeden gruby i ciężki, wykonany z normalnego cementu, a drugi znacznie cieńszy, z żelbetu. Oba obiekty odznaczały się jednakową wytrzymałością na rozciąganie i prezentowały zalety niedawno wynalezionego betonu. Na szczycie łuków zbudowano pawilon muzyczny w subtelnym stylu japońskim, który pełnił funkcje rozrywkowe. Polacy żyjący tam obecnie wciąż używają groty. Przerobili ją na piękną restaurację. [obecnie grota, mieszcząca się przy ul. Grabowej, nie jest użytkowana, choć niedawno wyłoniono w przetargu nowego dzierżawcę – przyp. tłum.] Pawilon muzyczny i łuk z żelbetu nie przetrwały.