images4.jpeg

To, bez wątpienia, najpopularniejszy w Polsce żeński zespół wokalny lat sześćdziesiątych, którego przeboje przetrwały nie tylko muzyczne mody ale i pokolenia. Bo któż z nas nie pamięta bądź nie jest w stanie zanucić „Batumi", „Parasolek" czy „Walentyny", choć od chwili ich radiowych premier minęło grubo ponad 40 lat.

Jak to z wielkimi karierami bywa - o powstaniu i sukcesie grupy zdecydował przypadek i... odrobina szczęścia. W listopadzie 1959 roku w Technikum Handlowym w Szczecinie powstał szkolny chórek, prowadzony przez nauczyciela śpiewu, Jana Janikowskiego. Początkowo jedyną areną występów 9-osobowej wówczas grupy były rocznicowe akademie i szkolne uroczystości, na repertuar zaś składały się piosenki, które przy takich okazjach należało bądź trzeba było śpiewać. Szybko jednak młodość, naturalność i niezwykły wdzięk śpiewających dziewcząt przesądziły, że o przyszłych Filipinkach mówiło się coraz głośniej poza szkolnymi murami, a patriotyczne pieśni ustąpiły miejsca kompozycjom Janikowskiego oraz utworom, które w tamtym czasie zdobywały sobie w kraju uznanie. We wrześniu 1962 (już w 7-osobowym składzie) grupa postanowiła spróbować swych sił w transmitowanym przez Polskie Radio warszawskim programie „Mikrofon dla wszystkich", którym podbiła serca słuchaczy całego kraju, zdobywając równocześnie wielką sympatię dziennikarzy. Antenowy sukces, a zaraz potem zwycięstwo w ogólnopolskim konkursie amatorskich zespołów wokalnych, otworzyły grupie drogę do zawodowej kariery.

Po przyjęciu nazwy Filipinki (od tytułu poczytnego tygodnika dla dziewcząt) zespół dokonał pierwszych nagrań radiowych i wyjechał na koncerty do NRD, Szwecji i USA. Ogromna popularność nagrań zespołu (w samym tylko 1963 roku w radiowych notowaniach pojawiło się aż 10 jego utworów a piosenka „Batumi" zwyciężyła w plebiscycie na Radiową Piosenkę Roku) była jednak zaledwie prologiem do ogólnopolskiej sławy, jaka czekała Filipinki w roku następnym. Dwie pierwsze „czwórki", mini-LP „Piosenki równieśników" a następnie pełny album „Filipinki - to my" osiągnęły łącznie rekordowy, ponad półmilionowy nakład. Radiowa piosenka „Wala-twist" stała się megaprzebojem na kilka następnych lat, sam zespół zaś (poza stałymi trasami po kraju), regularnie wyjeżdżał na światowe tournees, ciesząc się wśród Polonii większą popularnością niż karolińskie „Mazowsze". Wymownym dowodem uznania dla sukcesów Filipinek było zaproszenie grupy do udziału w 20-minutowym filmie, który z wielkim powodzeniem pokazywano nie tylko w telewizji ale również kinach, jako dodatek po obowiązkowej PKF -co istotne - pierwszym w całości poświęconym wykonawcy muzyki pop. Był także specjalny koncert zorganizowany w ramach II Krajowego Festiwali Polskiej Piosenki w Opolu zatytułowany „Siedem dziewcząt i inni"...
Od końca lat 60. XX wieku zespół tracił popularność. W 1969 roku występ na KFPP w Opolu przeszedł bez echa.
W latach 70. XX wieku zespół przeszedł kolejne zmiany personalne i stracił popularność. Kierownikami muzycznymi grupy byli w latach 1970-1972 Mateusz Święcicki i Janusz Kępski. Filipinki w tamtym okresie występowały często jako chórek podczas występów innych artystów. Współpracowały m.in. ze Stefanem Stuligroszem, oraz zespołem Trubadurzy.

Wkrótce ustabilizowały się jako kwintet, a jeszcze później kwartet, i przyjęły nieco zmienioną nazwę - Nowe Filipinki. Zmieniła się również stylistyka brzmieniowa i artystyczna zespołu. Jednak występ na Międzynarodowym Festiwalu Piosenki w Sopocie w 1972 roku nie przyniósł spodziewanego sukcesu.

Oficjalnie zespół zaprzestał działalności w roku 1974. Stał się wzorem dla innych późniejszych żeńskich grup wokalnych