3.jpeg
-
1970 - Joe Cocker – Joe Cocker -
1970 - Joe Cocker – Mad Dogs & Englishmen -
1973 - Joe Cocker – Something To Say -
1975 - Joe Cocker – Jamaica Say You Will -
1976 - Joe Cocker – Stingray -
1978 - Joe Cocker – Luxury You Can Afford -
1982 - Joe Cocker – Sheffield Steel -
1984 - Joe Cocker – Civilized Man -
1986 - Joe Cocker – Cocker -
1986 - Joe Cocker – The Collection -
1987 - Joe Cocker – Unchain My Heart -
1989 - Joe Cocker – One Night Of Sin -
1990 - Joe Cocker – Joe Cocker Live -
1991 - Joe Cocker – Night Calls -
1992 - Joe Cocker – The Best Of Joe Cocker -
1994 - Joe Cocker – Have A Little Faith -
1995 - Joe Cocker - The Essential -
1996 - Celtic Nights -
1996 - Joe Cocker – Organic -
1996 - Return of the Guardians -
1997 - Joe Cocker – Across From Midnight -
1997 - Joe Cocker - Famous -
1997 - Joe Cocker - On Air CD -
1998 - Joe Cocker - Gold -
1998 - Joe Cocker – Greatest Hits -
1999 - Joe Cocker – No Ordinary World -
1999 - Troika (David Arkenstone) - Faeries -
2000 - Joe Cocker – Hit Collection 2000 -
2000 - Troika (David Arkenstone) - Shaman -
2001 - Aquaria - A Liquid Blue Trancescape -
2001 - Joe Cocker – Joe Cocker! -
2001 - The Healing Spirit -
2002 - Aquaria-2 - Jewel In The Sun -
2002 - Joe Cocker – Respect Yourself -
2003 - Joe Cocker – Greatest Love Songs -
2004 - Joe Cocker – Heart & Soul -
2006 - Joe Cocker – Gold -
2007 - Joe Cocker - Classic Cocker -
2007 - Joe Cocker – Hymn For My Soul -
2008 - Joe Cocker – Greatest Hits -
2010 - Joe Cocker – Hard Knocks -
2013 - Joe Cocker – Fire It Up Live -
Belfer -
CD 1 -
CD 2 -
CD1 -
CD2 -
CD3 -
CD4 -
Joe Cocker
Swoje pierwsze estradowe doświadczenia zdobywał koncertując z orkiestrami tanecznymi w stolicy Argentyny. W latach 70. podjął studia kompozytorskie u Jacobo Fichera, co nadało jego muzyce wyrazistego, indywidualnego charakteru. Stał się popularnym instrumentalistą i kompozytorem, o którego względy zabiegały argentyńskie orkiestry grające tango oraz zespoły folkowe. Szczególnie ważna okazała się wieloletnia współpraca z saksofonistą Gato Barbierim, z którym Saluzzi lansował nowe, jazzowe oblicze tanga, samby i latin jazzu. Saluzzi występuje również z własnymi zespołami. Na początku lat 80. pojawił się z kwartetem latynoskim w Europie, i to właśnie wtedy jego jazzowe tango porównywać zaczęto do muzyki Astora Piazzolli. Zrealizowane wówczas z orkiestrą wybitnego szwajcarskiego muzyka Georga Gruntza nagrania były ważnym wydarzeniem europejskiego jazzu i pozwoliły bandeoniście zaistnieć także i na tym rynku.
Saluzzi współpracował między innymi z Pallem Mikkelborgiem, Charliem Hadenem, Pierrem Favrem, Enrico Ravą, Eddiem Gomezem, Anthonym Copem, Davidem Friedmanem, Tomaszem Stańką, Palle Danielsonem. Koncertował i nagrywał także z niemieckim kwartetem Rosamunde. Z wiolonczelistką zespołu, Anją Lechner, połączyła go wówczas przyjaźń, a ich współpraca trwa do dziś. W 2007 roku ukazała się nagrana wspólnie płyta Ojos Negros. Muzykę z tego albumu artyści wykonali w listopadzie ubiegłego roku w Bielsku-Białej podczas VI Jesieni Jazzowej. Wówczas udało mi się porozmawiać z Anją Lechner i Dino Saluzzim. Opowiadali o swojej współpracy i muzyce, inspiracjach i istocie tanga. Dino Saluzzi mówił dlaczego nie jest Astorem Piazzollą, dlaczego nie lubi promocji własnej muzyki, co sądzi o współczesnym świecie i jak ważny jest dla niego Bóg.