10208(1).jpg

cd.A]
Skrzyp skrzypi
Skrzyp jest jedną z najstarszych roślin na Ziemi. Lecznicze właściwości ma tylko jeden z 9 jego gatunków – skrzyp polny. W Polsce rośnie najczęściej w wilgotnych lasach, zaroślach, łąkach i nad wodami. Wzdłuż prostego pędu głównego, osadzone są cienkie pędy boczne, im bliżej szczytu, tym krótsze. Mają intensywny zielony kolor, są szorstkie, a przy pocieraniu jeden o drugi wydają charakterystyczny dźwięk, "skrzypią". Swoją sławę skrzyp zawdzięcza dużej zawartości krzemu. Jest jednym z najłatwiejszych ziół do domowego użytku. Trzeba go zbierać od połowy lipca do końca sierpnia. Najlepiej podczas słonecznych dni, ponieważ mokry skrzyp przy suszeniu czernieje. Żeby go ususzyć trzeba rozłożyć cieniutką warstwę w cieniu i cierpliwie czekać. Można go stosować m.in.: w postaci wywaru – przeciw wypadaniu i przetłuszczaniu się włosów. Działa przeciwbakteryjnie, remineralizująco i regenerująco. Dostarcza organizmowi niezbędnych jonów oraz mikroelementów. Ma właściwości moczopędne i przeciwzapalne. Świeże ziele pobudza przemianę materii.
Pokrzywa jak przyprawa
Choć pierwszy kontakt z pokrzywą najczęściej jest bolesny, nie można jej odmówić wielu cennych właściwości. Lecznicze są liście oraz korzeń. Liście zrywa się przed kwitnieniem, natomiast korzenie jesienią. Najbardziej wartościowym surowcem są liście młodej pokrzywy zbierane w maju i czerwcu. W przypadku pokrzywy zwyczajnej ścina się całe ziele, po czym obrywa liście lub młóci wysuszone ziele. Pokrzywę możemy dodawać do zup, ciasta (np. makaronowego), omletów, jajecznicy, pasztetów, farszy, jogurtów, twarożku i sałatek. Kąpiel pokrzywowa przynosi ulgę w bólach reumatycznych. Wywar z liści i korzenia pokrzywy znakomicie sprawdza się przy trądziku i łojotokowym zapaleniu skóry. Pokrzywy mają też działanie moczopędne, leczą bóle reumatyczne, zaburzenia snu i apetytu.
Rwij chwasta!
Cenny dla organizmu jest również jeden z najtrudniejszych do wytępienia chwastów – perz. W starożytności oraz średniowieczu stosowano go przy stanach zapalnych układu oddechowego, kamicy nerkowej i obstrukcji. Najaktywniejsze leczniczo substancje dostarczają rośliny rosnące na glebach lekkich i piaszczystych. Jego kłącza można zbierać wczesną wiosną lub jesienią. Trzeba je dokładnie umyć, usunąć korzonki i części nadziemne i od razu pociąć na krótkie kawałki. Suszy się je szybko, najlepiej w miejscu słonecznym ale przewiewnym. Otrzymane zioła mają przyjemny zapach i słodkawy smak. Surowe lub ugotowane można dodawać do surówek, sałatek i zup. Związki czynne zawarte w kłączach perzu pobudzają wydzielanie moczu i ułatwiają wydalanie z organizmu toksycznych produktów przemiany materii, np. mocznika. Wskazany przy zatruciach i zaparciach, do nasiadówek przy hemoroidach, niewydolności wątroby, złej przemianie materii i schorzeniach skórnych. Perz jest uważany również za ziele przeciwcukrzycowe.
cd.B]