64.jpg

Jagoda45 / BIBLOTEKA / ☜ ☞Ciekawostki☜ ☞ / Magiczne miejsca świata / 64.jpg

Download: 64.jpg

Pobierz

214 KB

(800px x 531px)

Leżący w pobliżu granicy trzech płyt tektonicznych Honduras został ukształtowany w ciągu milionów lat przez ruchy tektoniczne, które doprowadziły w końcu do powstania tego najbardziej górzystego kraju Ameryki Środkowej. Niemniej jednak na północy znajdziemy również płaskie równiny aluwialne.

Ukształtowany przez niespokojną Ziemię

Większość z ponadsiedmiomilionowej społeczności Hondurasu zamieszkuje wciśnięte w liczne doliny lub przytulone do górskich zboczy wioski i miasteczka. Na stromych stokach górskich uprawia się kawę, a leżące niżej nadbrzeżne tereny pokrywają plantacje bananów oraz palm olejowych, z których uzyskuje się spożywczy olej palmowy i biopaliwo. Kawa i banany to dwa najważniejsze produkty eksportowe tego najbiedniejszego kraju obu Ameryk.

Jednak największym zagrożeniem dla Hondurasu nie są wcale trzęsienia ziemi związane z położeniem w obrębie aktywnych stref tektonicznych, ale występujące tutaj huragany. W roku 1998 Amerykę Środkową nawiedził huragan Mitch, którego skutki najsilniej odczuł właśnie Honduras. W karaibskie wybrzeże uderzały siedmiometrowe fale, a niespotykanie ulewne deszcze sprawiły, że rzeka Choluteca wylała, sześciokrotnie zwiększając swą normalną wielkość przepływu.

Powodzie i osuwiska błotne zabrały z sobą całe wioski, drogi i prawie wszystkie mosty, zniszczyły około 80% upraw kawy i bananów, w wielu miejscach doprowadzając do silnej erozji górnych poziomów glebowych i pokrywając plantacje grubą warstwą osadów. Huragan Mitch spowodował również śmierć prawie 6000 osób.

Huragan ten był czwartym pod względem siły huraganem zaobserwowanym w basenie Oceanu Atlantyckiego. Problem w tym, że od czasu kiedy uderzył w karaibskie wybrzeża, wystąpiły już trzy silniejsze. Prognozy zmian klimatycznych w Ameryce Środkowej zakładają, że częstotliwość anomalii pogodowych, w tym silnych huraganów, ma się jeszcze zwiększyć. Można się więc spodziewać, że jeszcze nieraz rozwój biednych krajów, takich jak Honduras, zostanie zahamowany przez huragany podobne do Mitcha.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Jagoda45

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Magiczne miejsca świata

Są takie miejsca, obok których nikt nie przejdzie obojętnie. Niektóre zachwycają naturą, inne architekturą. Wszystkie mają w sobie magię, która przyciąga miliony turystów. Oto kilka z nich.

Inne pliki do pobrania z tego chomika

16.jpg

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp ...

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp łańcucha górskiego Tien-szan w Kazachstanie od 3000 lat zależy od wody z lodowców Azji Środkowej. Pradawna ojczyzna jabłek W X wieku na północnym krańcu prastarej sieci dróg handlowych, tak zwanego jedwabnego szlaku, założono osadę Ałma Ata. Nazwa miejscowości oznacza w dosłownym tłumaczeniu „ojciec jabłek”. Rzeczywiście ten region, obfitujący w różne odmiany dzikiej jabłoni, jest uważany za ojczyznę współcześnie hodowanych jabłek. Dziś Ałma Ata jest największym miastem Republiki Kazachstanu, zamieszkanym przez 1,2 miliona ludzi. Cały region jest siłą napędową gospodarki narodowej. Stąd pochodzi 20% całkowitej produkcji przemysłowej, a także 30% produktów rolniczych. Zasoby wodne tego obszaru pochodzą z lodowców, z oddalonego o 2000 km na północ łańcucha górskiego Tien-szan, leżącego na terytorium Kazachstanu, Kirgistanu oraz Chin. Los milionów ludzi w tych trzech krajach zależy od roztopów lodowców, dających im wodę do picia, nawadniania pól oraz do wykorzystania w przemyśle. W ciągu ostatnich 50 lat lodowce straciły około 36% masy na skutek niewielkiego, ale stałego wzrostu średnich rocznych temperatur. W obliczu przewidywanego dalszego postępowania tego procesu, spowodowanego globalnym ociepleniem, przyszłość regionu maluje się w ponurych barwach. Prognozy mówią o dramatycznym zmniejszeniu ilości wody spływającej z lodowców. Jednocześnie na tym dynamicznie rozwijającym się obszarze w szybkim tempie rośnie zapotrzebowanie na wodę. Najmniejszy niedobór tego cennego surowca zagrozi nie tylko rozwojowi kazachskiego przemysłu i rolnictwa, ale może też zakłócić polityczną równowagę w całym regionie. Wiele kurczących się rzek i lodowców przecina granice państwowe, można się więc spodziewać zaostrzenia konkurencji o coraz uboższe zasoby wody.

57.jpg

Dzięki 1200 tropikalnym wyspom, śnieżnobiałym plażom, ko ...

Dzięki 1200 tropikalnym wyspom, śnieżnobiałym plażom, kołyszącym się na wietrze palmom i niezwykle barwnym rafom koralowym Malediwy są uważane za prawdziwy raj dla turystów. Tropikalny raj tuż nad wodą Oficjalna nazwa państwa to Republika Malediwów; składa się ono z 26 atoli wraz z wieloma pojedynczymi, porozrzucanymi dookoła nich wysepkami. Malediwy leżą na Oceanie Indyjskim, na południowy zachód od subkontynentu indyjskiego i rozciągają się południkowo na długości niemal tysiąca kilometrów. Tylko 198 wysp jest stale zamieszkanych; wiele spośród pozostałych zmieniło się w turystyczne kurorty. Głównym źródłem utrzymania 320 000 mieszkańców kraju stała się turystyka przynosząca blisko 40% dochodu narodowego, z czego aż 60% w obcych walutach. Ponieważ 80% powierzchni kraju znajduje się mniej niż metr ponad poziomem morza, Malediwy są poważnie zagrożone skutkami zmian klimatu, tym bardziej że prawie wszystkie większe skupiska ludności, infrastruktura oraz przemysł są tu usytuowane blisko brzegu. W ostatnich 15 latach poziom morza otaczającego Malediwy podniósł się o 4,5 cm. Szacuje się, że do końca stulecia może wzrosnąć jeszcze o 20–60 cm. Prognozy mówią także, że w tym regionie zwiększy się intensywność tropikalnych burz. Sytuacja taka byłaby zagrożeniem nie tylko dla tamtejszej branży turystycznej, ale bezpośrednio dla całej Republiki Malediwów. Nie dziwi zatem, że Malediwy były pierwszym krajem na świecie, który podpisał protokół z Kioto.

54.jpg

Od lat trzydziestych XIX wieku – czyli od czasu założeni ...

Od lat trzydziestych XIX wieku – czyli od czasu założenia miasta – Chicago jest komunikacyjnym, przemysłowym, finansowym i rozrywko- wym centrum Środkowego Zachodu. Jak powiedziała francuska aktorka Sarah Bernhardt: „Chicago! Oto serce Ameryki”. „Chicago! Oto serce Ameryki” Dzisiaj Chicago jest trzecim co do liczby mieszkańców miastem w Stanach Zjednoczonych. Jego obszar metropolitalny, tak zwany Chicagoland, zamieszkuje ponad 9,5 miliona ludzi. Chicago jest mekką muzyków, ludzi filmu, teatru i pióra. Mieszają się tu kultury potomków imigrantów ze wszystkich stron świata. Chicago odwiedza 45 milionów turystów rocznie. Jest to również bardzo ważny węzeł komunikacyjny. Liczne autostrady i drogi szybkiego ruchu prowadzące we wszystkich kierunkach łączą Chicago z pozostałymi miastami Środkowego Zachodu, natomiast w samym mieście transport zapewniają między innymi szybka kolej miejska (w tym 20 km pod ziemią), podmiejska i wiele linii autobusowych. W ostatnich 30 latach w mieście odnotowano średni wzrost temperatury powietrza o 1,5°C. W 1995 roku w wyniku fali upałów zmarło 700 mieszkańców. W latach 1986, 1996 i 2008 miasto było nękane powodziami – ulewne deszcze uniemożliwiły poruszanie się po drogach i zablokowały transport kolejowy, zniszczyły ulice, uszkodziły mosty i podtopiły wiele posesji w całym Chicago. W XXI wieku w wyniku globalnego ocieplenia miastu coraz częściej mogą zagrażać fale silnych upałów oraz powodzie. Przedłużające się letnie susze, a potem gwałtowne opady deszczu mogą się okazać niezwykle groźne, zwłaszcza dla infrastruktury i komunikacji miejskiej. Coraz więcej dni z temperaturą przekraczającą 43°C, a także nagłe ulewne deszcze i powodzie mogą wywołać wzrost częstości problemów zdrowotnych związanych z wysokimi temperaturami, szkodząc turystyce w regionie. Możliwe, że pod koniec XXI wieku klimat Chicago będzie przypominać klimat południowych stanów, takich jak Teksas czy Alabama.

51.jpg

Hrabstwo Meath, nieformalnie nazywane „królewskim hrabst ...

Hrabstwo Meath, nieformalnie nazywane „królewskim hrabstwem”, zawsze odgrywało ważną rolę w historii Irlandii. W dosłownym tłumaczeniu jego nazwa oznacza „środkowe hrabstwo”. Można tu znaleźć mogiły z 3500 roku p.n.e., a począwszy od VIII wieku n.e., wywodzili się stąd liczni arcykrólowie Irlandii. W hrabstwie Meath znajduje się zbudowany w 1176 roku największy anglonormandzki zamek w Irlandii – Trim. Królewskie hrabstwo zielonych pastwisk i „jabłek ziemnych” Dzięki urodzajnym ziemiom i bogatym tradycjom rolniczym Meath przoduje w Irlandii pod względem uprawy ziemniaków, nazywanych tu czasem „jabłkami ziemnymi”. Ziemniaki odegrały ogromną rolę w historii Irlandii. Sprowadzone do Europy na początku XVII wieku, szybko stały się podstawowym składnikiem jadłospisu Irlandczyków – jeden rolnik zjadał średnio 6–7 kg ziemniaków dziennie. W 1845 roku i w następnych latach Irlandię nawiedziła zaraza ziemniaczana, która doprowadziła do klęski głodowej. W ciągu roku zbiory zmalały o dwie trzecie, a w latach 1846–1851 1,5 miliona ludzi umarło z głodu lub na skutek wywołanych nim chorób. W tym czasie ponad milion osób wyemigrowało do Stanów Zjednoczonych, a wiele innych do Anglii, Kanady i Australii. Dzisiaj każdy z 4,3 miliona mieszkańców Irlandii spożywa średnio 87,5 kg ziemniaków na rok. Przewiduje się, że w ciągu następnych 45–65 lat wskutek globalnych zmian klimatycznych średnie temperatury lata wzrosną w Irlandii o 2,5–3,5°C, a opady deszczu w okresie letnio-jesiennym zmniejszą się o 25%. W jej wschodniej części, gdzie leży hrabstwo Meath, ilość opadów atmosferycznych może się zmniejszyć nawet o 40%, czego rezultatem będą dotkliwe susze. Zmiany te mogą doprowadzić do zmniejszenia się plonowania, a tym samym spadku produkcji ziemniaków na skalę przemysłową, szczególnie na wschodzie kraju.

48.jpg

Gruba warstwa tłuszczu, obfite futro, niewielkie uszy i ...

Gruba warstwa tłuszczu, obfite futro, niewielkie uszy i krótki ogon – oto co sprawia, że niedźwiedzie polarne są tak doskonale przystosowane do życia na mroźnej Północy. Miejsce narodzin Bolivara Niedźwiedzie polarne wędrują po Morzu Arktycznym oraz przyległych wodach, łącznie z wysuniętą na południe Zatoką Hudsona. Większą część roku spędzają na zamarzniętej lub pokrytej lodowymi krami (tzw. pak lodowy) powierzchni morza w poszukiwaniu fok. Do polowań niedźwiedzie wykorzystują węch. Cierpliwie czatują w pobliżu otworów w lodzie, aż foka wypłynie zaczerpnąć powietrza. Czasem czekają kilka godzin, czasem parę dni. Wzdłuż zachodniego wybrzeża Zatoki Hudsona zamarznięte pola lodowe zaczynają topnieć i pękać późną wiosną. Latem, kiedy pak lodowy wycofuje się na północ, niedźwiedziom znacznie trudniej upolować fokę. W tym czasie wędrują wzdłuż wybrzeży morskich, poszcząc lub odżywiając się skąpą roślinnością tundry (korzonki, jagody, zioła), rybami, lemingami oraz jajami z gniazd licznego o tej porze roku ptactwa wodnego. Niedźwiedzie polarne zalicza się do gatunków bardzo zagrożonych wyginięciem. Obecnie wszystkim osobnikom żyjącym na świecie (ich liczbę szacuje się na 22 000–25 000) zagrażają zmiany środowiskowe. Ze względu na wzrost temperatury z roku na rok topnienie lodów morskich następuje wcześniej i nieco póź-niej tworzy się nowe pole lodowe. To powoduje coraz dłuższe okresy głodowania lub odżywiania się gorszym pokarmem, co z kolei prowadzi do osłabienia ogólnej kondycji niedźwiedzi. Obecnie pokrywa lodowa w zachodniej części Zatoki Hudsona zaczyna pękać nawet trzy tygodnie wcześniej niż w latach siedemdziesiątych XX wieku. Prowadzone obserwacje wykazały związany z tym wyższy wskaźnik śmiertelności młodych niedźwiadków, które rodzą się zimą, a wiosną wychodzą z matką na poszukiwanie foczego mięsa. Krótszy okres istnienia paku lodowego oznacza dla nich mniejszą możliwość zdobywania pokarmu. W ciągu najbliższych 35–50 lat można się spodziewać zmniejszenia liczebności niedźwiedzi polarnych o przeszło 30%, w ciągu zaś 100 lat mogą one całkowicie zniknąć z powierzchni Ziemi.

39.jpg

Od 1200 lat buddyzm pozostaje dominującą religią w niewi ...

Od 1200 lat buddyzm pozostaje dominującą religią w niewielkim królestwie Bhutanu, wciśniętym między Tybet a Indie, na południowych zboczach Himalajów. Kraj zajmuje powierzchnię ponad 47 000 km2 (prawie taką jak Słowacja), w większości urwiste stoki, głębokie doliny oraz ośnieżone szczyty. Kraj Grzmiącego Smoka Tubylcy nazywają swój kraj Druk Yul, czyli „Kraj Grzmiącego Smoka”. Oficjalna nazwa Bhutan prawdopodobnie wywodzi się z sanskrytu i oznacza „szczyt Tybetu”. W XVII wieku, do obrony przed tybetańskimi najeźdźcami, wybudowano w całym kraju klasztory-fortece, nazywane dzong. Wiele działa po dziś dzień, lecz kilka z nich spłonęło, na przykład Sey Dzong, którego ruiny leżą u podnóża masywu Czomolhari. Zanim Bhutan został członkiem ONZ w latach siedemdziesiątych XX wieku, był to kraj na własne życzenie odizolowany od reszty świata. Żaden z ówczesnych 600 000 jego mieszkańców nigdy nie opuszczał kraju, nie wpuszczano też tu obcokrajowców. Od stuleci mieszkańcy tego regionu są uzależnieni od wody spływającej z topniejących lodowców, której używają do nawadniania pól. W ostatnich latach Bhutan zaczął także wykorzystywać wodę do produkcji energii elektrycznej. Zmiany klimatyczne w znacznym stopniu przyspieszają proces topnienia lodowców. W związku z tym przybywa wody w wysokogórskich jeziorach, co może zagrozić mieszkańcom dolin. Istnieje pewne ryzyko, że misy jeziorne nie wytrzymają naporu gromadzącej się wody, czego skutkiem będą powodzie, siejące spustoszenie wśród pól uprawnych, zabudowań, infrastruktury technicznej oraz wiekowych klasztorów. Globalne ocieplenie może także wpłynąć w przyszłości na całkowity zanik pól lodowych na szczycie Czomolhari – świętej góry Tybetańczyków, jak też na innych szczytach bhutańskich Himalajów.

38.jpg

Las mgielny Monte Verde to tropikalny las deszczowy rosn ...

Las mgielny Monte Verde to tropikalny las deszczowy rosnący w środkowej Kostaryce na wysokości około 1700 m n.p.m. Pośród majestatycznych, porośniętych mchem drzew, z których malowniczo zwieszają się orchidee, bromelie, paprocie i pnącza, żyje mnóstwo rzadkich gatunków roślin i zwierząt. 100% wilgotności przez 100% czasu Monte Verde to po hiszpańsku „zielona góra”. Rosnący tu las mgielny jest schronieniem dla ponad 100 gatunków ssaków, 400 gatunków ptaków, w tym 30 gatunków kolibrów. Wśród dziesiątek tysięcy przeróżnych owadów żyje tu ponad 5000 gatunków ciem. Dodajmy do tego 2500 gatunków roślin, między innymi 420 odmian orchidei, a otrzymamy jedną z najbardziej wyjątkowych ostoi dzikiej przyrody w tropikach Nowego Świata. Przez tysiące lat ekosystem lasu mgielnego przystosowywał się do panującej tu temperatury i wilgotności, uzależnionych od chmur otaczających góry. Wilgotność prawie przez cały rok utrzymuje się na poziomie niemal 100%, więc nawet najmniejsza zmiana temperatury i ilości chmur poważnie odbiłaby się na funkcjonowaniu tego ekosystemu. Wzrost temperatury powietrza pociągnie za sobą zmiany jego wilgotności i przemieszczanie się warstw chmur do góry. Przewidywane ocieplenie rzędu 1–2°C w ciągu najbliższych 50 lat silnie wpłynęłoby na zróżnicowanie i strukturę gatunkową lasów mgielnych. Nawet na obszarach, gdzie ocieplenie postępuje stosunkowo powoli, wielu gatunkom grozi wymarcie, gdyż nie są one w stanie ani zaadaptować się do nowych warunków środowiskowych, ani przenieść się w wyższe partie gór. Pesymistyczne prognozy dla Kostaryki zakładają, że do 2080 roku ilość opadów zmniejszy się o 5–10%, przy jednoczesnym wzroście temperatury o mniej więcej 2,5°C.

36.jpg

Mieszkańcy atolu Ontong Java na Wyspach Salomona łowią r ...

Mieszkańcy atolu Ontong Java na Wyspach Salomona łowią ryby i zbierają orzechy kokosowe, tak jak to robili ich przodkowie od co najmniej 2000 lat. Rybacka laguna na końcu świata Mimo że jest to jeden z większych atoli na Ziemi, całkowita powierzchnia jego lądu to zaledwie 12 km2 , a wysokość wysepek rzadko przekracza dwa metry ponad poziom morza – 122 wysepki koralowe, z których tylko dwie są na stałe zasiedlone, otaczają lagunę o powierzchni 2500 km2 . Łącznie mieszka tu 2000 osób; ludność atolu Ontong Java jest jedną z najmniejszych i najbardziej odosobnionych społeczności na świecie. Mieszkańcy atolu żywią się głównie rybami i kokosami. Na większych wyspach uprawia się tropikalną roślinę – kolokazję, ważny element tutejszej kuchni. Kolokazje są sadzone pod warstwą mułu, w sztucznie pogłębionych słodkowodnych bagnach. Rafy koralowe i laguny obfitują w przeróżne owoce morza, a wyłowione przez tubylców strzykwy trafiają na targ w Hongkongu. Mieszkańcy atolu wymieniają też koprę – suszony miąższ orzechów kokosowych – na inne towary lub gotówkę. Zmiany klimatyczne mogą w czasie krótszym niż pół wieku całkowicie zmienić atol. Koralowce, których szczątki są budulcem atolu, działają jak bariera ochronna wybrzeża. Grozi im wyginięcie, którego przyczyną jest wzrost temperatury morza oraz jego zakwaszenie. Wzrost poziomu morza spowoduje również intruzję słonej wody do słodkich wód i na pola uprawne oraz zalewanie nisko położonych części wysp. Ucierpią na tym: atol Ontong Java, jego mieszkańcy, ptactwo, które tu odbywa gody, oraz wiele gatunków ryb zamieszkujących rafy koralowe.

34.jpg

Kiedy brytyjski dziennikarz Bruce Chatwin porzucił pracę ...

Kiedy brytyjski dziennikarz Bruce Chatwin porzucił pracę w „Sunday Timesie” w Londynie dla kariery pisarskiej (zanim jeszcze powstały jego znakomite powieści podróżnicze i eseje), wysłał swoim przełożonym słynny telegram: „Wyjechałem do Patagonii”. „Wyjechałem do Patagonii” Gdyby wieloryby biskajskie południowe umiały mówić, z pewnością powtórzyłyby te słowa. Każdego roku te ogromne ssaki – mierzące do 18 m długości i ważące do 130 t – migrują z zimnych wód oceanicznych wokół Antarktydy, gdzie żerują, w okolice półwyspu Valdés w argentyńskiej Patagonii, gdzie odbywają gody. W obu miejscach czują się doskonale. W zasobnych wodach oceanicznych Antarktyki żywią się żyjącym w ogromnych ławicach krylem, czyli drobnymi skorupiakami występującymi w zimnych wodach. Z nadejściem jesieni migrują na północ wzdłuż wschodnich wybrzeży Ameryki Południowej, gdzie w cieplejszych wodach wokół półwyspu Valdés rozmnażają się i wychowują młode w bezpiecznych zatokach Nuevo i San José. Wieloryby dzielą te wody z dużymi koloniami uchatek patagońskich i słoni morskich. Często bawiąc się z młodymi, podpływają nawet na odległość 200 m od brzegu. Widok ten przyciąga rzesze turystów z całego świata. Szczególnie zachwyceni są ci, którym uda się zobaczyć, jak dorosłe wieloryby uczą swoje młode ewolucji znanej tylko temu gatunkowi, zwanej żeglowaniem, polegającej na wynurzeniu płetwy i łapaniu w nią wiatru, aby szybciej sunąć po oceanie. Kryl – główny pokarm wielorybów biskajskich południowych – żywi się planktonem roślinnym (głównie glonami). Wzrost temperatury wody morskiej oraz szybsze topnienie pokrywy lodowej wokół Antarktydy spowodują wielkie zmiany w bardzo delikatnym ekosystemie morskim. W efekcie zmniejszy się zarówno biomasa roślinnego planktonu, jak i samego kryla, co poważnie zagrozi przetrwaniu tych coraz rzadszych waleni. Zaobserwowano, że w tych latach, w których antarktyczne lato jest cieplejsze niż zwykle, rodzi się mniej wielorybów, przypuszczalnie na skutek poronień wywołanych niedoborem pożywienia. Jak wynika z badań, młode wieloryby od pokoleń uczą się od matek, gdzie w przepastnym oceanie szukać pokarmu. Jeśli kryl zniknie z tych wód, wielorybom będzie bardzo trudno zmienić miejsce żerowania.

32.jpg

Dawno temu na równinach i w górach Libanu szumiały ogrom ...

Dawno temu na równinach i w górach Libanu szumiały ogromne lasy majestatycznych cedrów. Dzisiaj na stromych zboczach góry Makmal na północy kraju można podziwiać pozostałość po nich – tak zwany Las Bożych Cedrów. 32. Góra Makmal – Liban Poniżej granicy lasu leży rozległa, głęboka dolina Ouadi Qadisha, nazywana Świętą Doliną, z malowniczo rozrzuconymi kapliczkami, świątyniami i klasztorami. Podobnie jak wcześniej Fenicjanie i Żydzi, tak i później chrześcijanie do budowy kościołów używali drewna cedrowego. W Świętej Dolinie przybywający tutaj od VII wieku z terenów Syrii mnisi założyli jedne z najstarszych na świecie wczesnochrześcijańskich osad monastycznych. Początkowo pustelnicze życie wiedli w jaskiniach w stromych zboczach doliny, później zaczęli wznosić murowane klasztory. Już w starożytności cedry były cenionym materiałem budowlanym, z powodu wyjątkowej twardości i pięknego zapachu. Drewno cedrowe wykorzystywali Babilończycy i Asyryjczycy, Egipcjanie budowali z niego statki, a żywica z cedrów służyła im do mumifikowania ciał. Te właściwości spowodowały, że lasy cedrowe, pokrywające niegdyś duży obszar Bliskiego Wschodu, zostały doszczętnie zniszczone przez człowieka, a jedynym ich reliktem jest objęta ochroną rezerwatową ostoja w górach Liban. Znaczenie tego drzewa dla libańskiej kultury odzwierciedla flaga narodowa, na której środku widnieje zielony cedr. Ocalałe cedry libańskie uważa się też za jedne ze starszych drzew na Ziemi. Dwanaście spośród „bożych cedrów” liczy ponad tysiąc lat, a pozostałe mają co najmniej sto. W najbliższych latach zmiany klimatyczne poważnie zagrożą ostatnim cedrom libańskim. Prognozy mówią, że w Libanie w ciągu kolejnych 70 lat wzrostowi temperatury powietrza będzie towarzyszyć zmniejszanie się ilości opadów deszczu i śniegu, czego skutkiem będzie suchszy klimat, utrudniający ochronę drzew. Dlatego mimo ochrony, w dalszej przyszłości stare cedry libańskie mogą istnieć już tylko w legendach, a góry Libanu zostaną pozbawione drzew na zawsze.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin