54.jpg

Jagoda45 / BIBLOTEKA / ☜ ☞Ciekawostki☜ ☞ / Magiczne miejsca świata / 54.jpg

Download: 54.jpg

Pobierz

119 KB

(800px x 532px)

Od lat trzydziestych XIX wieku – czyli od czasu założenia miasta – Chicago jest komunikacyjnym, przemysłowym, finansowym i rozrywko- wym centrum Środkowego Zachodu. Jak powiedziała francuska aktorka Sarah Bernhardt: „Chicago! Oto serce Ameryki”.

„Chicago! Oto serce Ameryki”

Dzisiaj Chicago jest trzecim co do liczby mieszkańców miastem w Stanach Zjednoczonych. Jego obszar metropolitalny, tak zwany Chicagoland, zamieszkuje ponad 9,5 miliona ludzi.

Chicago jest mekką muzyków, ludzi filmu, teatru i pióra. Mieszają się tu kultury potomków imigrantów ze wszystkich stron świata. Chicago odwiedza 45 milionów turystów rocznie.

Jest to również bardzo ważny węzeł komunikacyjny. Liczne autostrady i drogi szybkiego ruchu prowadzące we wszystkich kierunkach łączą Chicago z pozostałymi miastami Środkowego Zachodu, natomiast w samym mieście transport zapewniają między innymi szybka kolej miejska (w tym 20 km pod ziemią), podmiejska i wiele linii autobusowych.

W ostatnich 30 latach w mieście odnotowano średni wzrost temperatury powietrza o 1,5°C. W 1995 roku w wyniku fali upałów zmarło 700 mieszkańców. W latach 1986, 1996 i 2008 miasto było nękane powodziami – ulewne deszcze uniemożliwiły poruszanie się po drogach i zablokowały transport kolejowy, zniszczyły ulice, uszkodziły mosty i podtopiły wiele posesji w całym Chicago.

W XXI wieku w wyniku globalnego ocieplenia miastu coraz częściej mogą zagrażać fale silnych upałów oraz powodzie. Przedłużające się letnie susze, a potem gwałtowne opady deszczu mogą się okazać niezwykle groźne, zwłaszcza dla infrastruktury i komunikacji miejskiej.

Coraz więcej dni z temperaturą przekraczającą 43°C, a także nagłe ulewne deszcze i powodzie mogą wywołać wzrost częstości problemów zdrowotnych związanych z wysokimi temperaturami, szkodząc turystyce w regionie. Możliwe, że pod koniec XXI wieku klimat Chicago będzie przypominać klimat południowych stanów, takich jak Teksas czy Alabama.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Jagoda45

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Magiczne miejsca świata

Są takie miejsca, obok których nikt nie przejdzie obojętnie. Niektóre zachwycają naturą, inne architekturą. Wszystkie mają w sobie magię, która przyciąga miliony turystów. Oto kilka z nich.

Inne pliki do pobrania z tego chomika

bae820aca802cae82337de5d7dd3a28f.jpg

Meteory, Grecja Pionowe skały w kształcie maczug i sz ...

Meteory, Grecja Pionowe skały w kształcie maczug i szpikulców wydają się niedostępne. A jednak na ich szczytach wybudowano klasztory. Do wielu z nich mnisi dostają się w koszach wciąganych na linach. Część jest osiągalna dla turystów, szczyt zdobywa się wchodząc po stromych schodach. Na zwiedzanie warto poświęcić cały dzień. Kręcono tu liczne filmy, m.in. jeden z odcinków Bonda - "Tylko dla twoich oczu" czy film akcji "Sky Riders".

16.jpg

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp ...

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp łańcucha górskiego Tien-szan w Kazachstanie od 3000 lat zależy od wody z lodowców Azji Środkowej. Pradawna ojczyzna jabłek W X wieku na północnym krańcu prastarej sieci dróg handlowych, tak zwanego jedwabnego szlaku, założono osadę Ałma Ata. Nazwa miejscowości oznacza w dosłownym tłumaczeniu „ojciec jabłek”. Rzeczywiście ten region, obfitujący w różne odmiany dzikiej jabłoni, jest uważany za ojczyznę współcześnie hodowanych jabłek. Dziś Ałma Ata jest największym miastem Republiki Kazachstanu, zamieszkanym przez 1,2 miliona ludzi. Cały region jest siłą napędową gospodarki narodowej. Stąd pochodzi 20% całkowitej produkcji przemysłowej, a także 30% produktów rolniczych. Zasoby wodne tego obszaru pochodzą z lodowców, z oddalonego o 2000 km na północ łańcucha górskiego Tien-szan, leżącego na terytorium Kazachstanu, Kirgistanu oraz Chin. Los milionów ludzi w tych trzech krajach zależy od roztopów lodowców, dających im wodę do picia, nawadniania pól oraz do wykorzystania w przemyśle. W ciągu ostatnich 50 lat lodowce straciły około 36% masy na skutek niewielkiego, ale stałego wzrostu średnich rocznych temperatur. W obliczu przewidywanego dalszego postępowania tego procesu, spowodowanego globalnym ociepleniem, przyszłość regionu maluje się w ponurych barwach. Prognozy mówią o dramatycznym zmniejszeniu ilości wody spływającej z lodowców. Jednocześnie na tym dynamicznie rozwijającym się obszarze w szybkim tempie rośnie zapotrzebowanie na wodę. Najmniejszy niedobór tego cennego surowca zagrozi nie tylko rozwojowi kazachskiego przemysłu i rolnictwa, ale może też zakłócić polityczną równowagę w całym regionie. Wiele kurczących się rzek i lodowców przecina granice państwowe, można się więc spodziewać zaostrzenia konkurencji o coraz uboższe zasoby wody.

50.jpg

Półwysep Jamał leży na północnym krańcu Syberii, gdzie w ...

Półwysep Jamał leży na północnym krańcu Syberii, gdzie w zimie skute lodem podłoże gleby nigdy nie rozmarza, a temperatury w tundrze spadają do –50ºC. „Jamał” znaczy „koniec świata”. Witamy na końcu świata! Na półwyspie nadal jest prowadzona tradycyjna forma hodowli reniferów. 300 000 dzikich jamalskich reniferów przystosowało się do syberyjskich pór roku. Latem, gdy rozmarza tylko wierzchnia warstwa wieloletniej zmarzliny, czyli tzw. warstwa czynna, zwierzęta pasą się na północy. W czasie siarczystych zimowych mrozów renifery migrują na południe od północnego koła podbiegunowego, w kierunku Niziny Zachodniosyberyjskiej. W ślad za stadami wyruszają Nieńcy, koczowniczy lud zamieszkujący północno-zachodnią Syberię, którego życie i kultura skupiają się wokół reniferów. To jedyni hodowcy zwierząt żyjący w doskonałej harmonii ze swoimi stadami, za którymi w ciągu całego roku przemierzają tysiące kilometrów. W okresie migracji Nieńcy tworzą rozciągające się nawet na 8 km olbrzymie karawany, w których część reniferów ciągnie sanie z ludźmi i sprzętem. Nieńcy chronią się przed niskimi temperaturami, które zimą spadają tu sporo poniżej –25°C, nosząc ubrania zrobione z wielu warstw skóry reniferów. Średnia temperatura ma w ciągu najbliższych 70–90 lat wzrosnąć na skutek globalnego ocieplenia o 7°C, co będzie miało destrukcyjny wpływ na pokrywę wiecznej zmarzliny. Cieplejszy klimat spowoduje, że tereny obecnej tundry, gdzie renifery zdobywają pożywienie, porosną drzewami, a topniejąca wieczna zmarzlina sprawi, że ziemia stanie się zbyt miękka, by zwierzęta mogły przebyć te tereny. Jeśli prognozy się sprawdzą, tysiącletnia nomadyczna kultura Nieńców stanie w obliczu wielkiego zagrożenia. .

41.jpg

Orangutany, ostatnie małpy człekokształtne żyjące w Azji ...

Orangutany, ostatnie małpy człekokształtne żyjące w Azji, są gatunkiem zagrożonym. Obecnie na wolności żyje jedynie 45 000–50 000 osobników – o połowę mniej niż jeszcze 20 lat temu Zdecydowana większość z nich zamieszkuje wilgotne lasy równikowe wyspy Borneo, a około 7500 osobników – pobliską Sumatrę. Leśni ludzie Orangutany, których ręce są dwukrotnie dłuższe od nóg, to największe zwierzęta na świecie żyjące na drzewach. Rzadko widuje się je na ziemi. Wolą przemieszczać się z drzewa na drzewo, tam jeść owoce, liście, korę i owady, tam spać – w gniazdach wykonanych z gałęzi i listowia. „Orangutan” w językach malajskim i indonezyjskim znaczy „człowiek lasu” – nazwa ta pochodzi od słów orang – człowiek, oraz hutan – las. Małpy te obdarzone są dużą inteligencją, a 96,4% ich kodu DNA odpowiada ludzkiemu, co czyni je naszymi bardzo bliskimi krewnymi. Obserwując orangutany, odkryto, że potrafią jeść za pomocą prymitywnych „sztućców”, a także chronić się przed deszczem, robiąc sobie z dużych liści kapelusze przeciwdeszczowe i nieprzemakalne daszki nad gniazdami. W lesie deszczowym na Borneo nieustannie ubywa drzew. Przyczyną zniszczeń są legalne i nielegalne wyręby, budowa dróg oraz przekształcanie całych połaci lasów w ogromne plantacje palm olejowych. Cierpią na tym zarówno orangutany, jak i inne gatunki, wśród nich zagrożone wyginięciem azjatyckie słonie z Borneo i nosorożce sumatrzańskie. Olej palmowy jest podstawowym towarem eksportowym Indonezji i Malezji, który zaspokaja rosnące zapotrzebowanie Zachodu na oleje roślinne i biopaliwa. Globalne ocieplenie dodatkowo pogarsza sytuację orangutanów. Zmiany klimatyczne (w tym wzrost temperatury) ograniczają dostęp do owoców (drzewa wytwarzają ich mniej), a także wpływają na wzrost liczby pożarów lasu i zachorowań na malarię. Pesymistyczne prognozy zakładają, że do 2022 roku, przede wszystkim na skutek wyrębu drzew pod kolejne plantacje, może zniknąć nawet 98% lasów deszczowych na Borneo i Sumatrze. Jeśli nie zostaną podjęte natychmiastowe działania, orangutan może stać się pierwszym wymarłym gatunkiem wśród małp człekokształtnych

36.jpg

Mieszkańcy atolu Ontong Java na Wyspach Salomona łowią r ...

Mieszkańcy atolu Ontong Java na Wyspach Salomona łowią ryby i zbierają orzechy kokosowe, tak jak to robili ich przodkowie od co najmniej 2000 lat. Rybacka laguna na końcu świata Mimo że jest to jeden z większych atoli na Ziemi, całkowita powierzchnia jego lądu to zaledwie 12 km2 , a wysokość wysepek rzadko przekracza dwa metry ponad poziom morza – 122 wysepki koralowe, z których tylko dwie są na stałe zasiedlone, otaczają lagunę o powierzchni 2500 km2 . Łącznie mieszka tu 2000 osób; ludność atolu Ontong Java jest jedną z najmniejszych i najbardziej odosobnionych społeczności na świecie. Mieszkańcy atolu żywią się głównie rybami i kokosami. Na większych wyspach uprawia się tropikalną roślinę – kolokazję, ważny element tutejszej kuchni. Kolokazje są sadzone pod warstwą mułu, w sztucznie pogłębionych słodkowodnych bagnach. Rafy koralowe i laguny obfitują w przeróżne owoce morza, a wyłowione przez tubylców strzykwy trafiają na targ w Hongkongu. Mieszkańcy atolu wymieniają też koprę – suszony miąższ orzechów kokosowych – na inne towary lub gotówkę. Zmiany klimatyczne mogą w czasie krótszym niż pół wieku całkowicie zmienić atol. Koralowce, których szczątki są budulcem atolu, działają jak bariera ochronna wybrzeża. Grozi im wyginięcie, którego przyczyną jest wzrost temperatury morza oraz jego zakwaszenie. Wzrost poziomu morza spowoduje również intruzję słonej wody do słodkich wód i na pola uprawne oraz zalewanie nisko położonych części wysp. Ucierpią na tym: atol Ontong Java, jego mieszkańcy, ptactwo, które tu odbywa gody, oraz wiele gatunków ryb zamieszkujących rafy koralowe.

32.jpg

Dawno temu na równinach i w górach Libanu szumiały ogrom ...

Dawno temu na równinach i w górach Libanu szumiały ogromne lasy majestatycznych cedrów. Dzisiaj na stromych zboczach góry Makmal na północy kraju można podziwiać pozostałość po nich – tak zwany Las Bożych Cedrów. 32. Góra Makmal – Liban Poniżej granicy lasu leży rozległa, głęboka dolina Ouadi Qadisha, nazywana Świętą Doliną, z malowniczo rozrzuconymi kapliczkami, świątyniami i klasztorami. Podobnie jak wcześniej Fenicjanie i Żydzi, tak i później chrześcijanie do budowy kościołów używali drewna cedrowego. W Świętej Dolinie przybywający tutaj od VII wieku z terenów Syrii mnisi założyli jedne z najstarszych na świecie wczesnochrześcijańskich osad monastycznych. Początkowo pustelnicze życie wiedli w jaskiniach w stromych zboczach doliny, później zaczęli wznosić murowane klasztory. Już w starożytności cedry były cenionym materiałem budowlanym, z powodu wyjątkowej twardości i pięknego zapachu. Drewno cedrowe wykorzystywali Babilończycy i Asyryjczycy, Egipcjanie budowali z niego statki, a żywica z cedrów służyła im do mumifikowania ciał. Te właściwości spowodowały, że lasy cedrowe, pokrywające niegdyś duży obszar Bliskiego Wschodu, zostały doszczętnie zniszczone przez człowieka, a jedynym ich reliktem jest objęta ochroną rezerwatową ostoja w górach Liban. Znaczenie tego drzewa dla libańskiej kultury odzwierciedla flaga narodowa, na której środku widnieje zielony cedr. Ocalałe cedry libańskie uważa się też za jedne ze starszych drzew na Ziemi. Dwanaście spośród „bożych cedrów” liczy ponad tysiąc lat, a pozostałe mają co najmniej sto. W najbliższych latach zmiany klimatyczne poważnie zagrożą ostatnim cedrom libańskim. Prognozy mówią, że w Libanie w ciągu kolejnych 70 lat wzrostowi temperatury powietrza będzie towarzyszyć zmniejszanie się ilości opadów deszczu i śniegu, czego skutkiem będzie suchszy klimat, utrudniający ochronę drzew. Dlatego mimo ochrony, w dalszej przyszłości stare cedry libańskie mogą istnieć już tylko w legendach, a góry Libanu zostaną pozbawione drzew na zawsze.

30.jpg

W nieprzyjaznym klimacie pustyni Kalahari w południowej ...

W nieprzyjaznym klimacie pustyni Kalahari w południowej Afryce żyją Sanowie – wędrowny lud Buszmenów, nieustannie zmieniający miejsce pobytu w poszukiwaniu pożywienia (głównie owoców), a także wody i zwierzyny łownej. Tych znanych z wyjątkowych umiejętności łowieckich ludzi uważa się za potomków pierwszych mieszkańców południowej Afryki. Potrafią oni, naśladując ruchy zwierząt, zbliżyć się do stada na tyle, że mogą zabijać swe ofiary za pomocą zatrutych strzał. Jak znaleźć wodę, tam gdzie jej nie ma Sanowie z pokolenia na pokolenie przekazują wiedzę o tym, jak znaleźć wodę i pożywienie, a z ich umiejętności tropienia korzystali europejscy kolonizatorzy, którym Buszmeni pomagali wyśledzić kłusowników lub partyzantów. Ostatnio ich znajomość pustynnych roślin doprowadziła do odkrycia leku na otyłość – substancji niwelującej apetyt. Plemiona Buszmenów doświadczyły więcej zmian w ciągu ostatnich 50 lat niż przez poprzednie 40 000. Kiedyś były ich setki tysięcy; dziś tradycyjny styl życia, w którym dominuje łowiectwo i zbieractwo, kultywuje niespełna dwutysięczna społeczność. Konflikty Sanów z sąsiednimi plemionami oraz przybyszami z Europy zmusiły ich do wycofania się w głąb Kalahari. Będzie im coraz trudniej znaleźć żyzne ziemie, gdyż obszary krzewiastego buszu zamieniane są w prywatne gospodarstwa rolne, a roślinności bardzo zagraża proces pustynnienia, spowodowany wzrastającą temperaturą powietrza, zmniejszeniem się ilości opadów deszczu w porze zimowej o 40% oraz degradacją gleb. Zmiany klimatu światowego, przez jego osuszenie na tym obszarze, mogą w końcu uniemożliwić ostatnim plemionom Sanów zarówno polowanie, jak i zbieranie pożywienia na pustyni.

22.jpg

Na południowosyberyjskich stepach, u stóp gór Ałtaj w Az ...

Na południowosyberyjskich stepach, u stóp gór Ałtaj w Azji Środkowej, ciągnie się szereg dwudziestometrowych kopców – tak zwanych kurhanów. Kurhany to jedyne zamarznięte grobowce na Ziemi, zawdzięczające przetrwanie przez setki lat pokładom wiecznej zmarzliny, świadectwo obecności na tych ziemiach koczowniczego plemienia Scytów – znakomitych jeźdźców, którzy w I wieku p.n.e. panowali na stepach Eurazji. Przeszłość zamarznięta w Złotych Górach Góry Ałtaj piętrzą się u zbiegu granic Rosji, Mongolii, Chin i Kazachstanu. Rosyjskie partie gór są wpisane na Listę Światowego Dziedzictwa Kulturowego i Przyrodniczego UNESCO ze względu na specyficzne zróżnicowanie roślinności, od stepów przez lasy mieszane do roślinności alpejskiej. „Ałtaj” znaczy „złota góra” – poznawszy bogactwo tutejszej kultury oraz dziewiczość przyrody, nie sposób się nie zgodzić z tą nazwą. Zamieszkujący tereny między Morzem Czarnym a Wyżyną Mongolską Scytowie byli pasterzami i wojownikami, których bronią w starciach z wrogimi plemionami były zatrute strzały. U boku mężczyzn walczyły ubrane w podobne stroje młode niezamężne kobiety. Badacze kurhanów odkryli tu ofiary złożone ze złotych przed- miotów, broni, zwierząt, a czasem nawet ludzi; wszystko to doskonale zachowane. Nawet materiały organiczne, takie jak jedwab, wełna czy skóra, pozostały nienaruszone, podobnie jak zmumifikowane ciała ludzkie. W jednym z kurhanów znaleziono pokryte pięknymi tatuażami, ubrane w niebieską bluzę ciało kobiety, której nadano imię Lodowa Dziewica. Klucz do zrozumienia scytyjskiej kultury leży w zamarzniętych grobowcach w głębi Złotych Gór. Wiele kurhanów znajduje się na obszarach, gdzie wieczna zmarzlina jest niestała, co czyni je niezwykle podatnymi na wzrost temperatur. W ciągu ostatniego stulecia temperatura podniosła się tu o 1–2°C, a w połowie tego wieku można się spodziewać znacznego zmniejszenia powierzchni wiecznej zmarzliny. Wraz z nią będzie zanikać unikatowa przyroda oraz dziedzictwo tej niezwykłej kultury.

25.jpg

Lodowiec Franciszka Józefa jest uważany za klejnot wśród ...

Lodowiec Franciszka Józefa jest uważany za klejnot wśród lodowców zachodniego wybrzeża Nowej Zelandii. Schodzi z wysokości około 3500 m n.p.m. na zaledwie 240 m, niżej niż jakikolwiek inny lodowiec alpejski. Jego topniejący lód zasila rzekę Waiho, płynącą w samym sercu deszczowego lasu podzwrotnikowego. Lód w tropikach Lodowiec zyskał oficjalna nazwę w 1865 roku, na cześć austriackiego cesarza Franciszka Józefa I. Ma również bardziej poetyckie imię: Ka Roimata o Hinehukatere, co w języku Maorysów oznacza „łzy Hinehukatere”. Nazwa wywodzi się z lokalnej legendy o dziewczynie, której ukochany zginął przywalony lawiną. Zgodnie z legendą, jej łzy nadal spływają po zboczach góry, po czym zamarzając, tworzą lodowiec. Podobnie jak inne lodowce i ten ma własny, niezależny od zmian klimatycznych cykl cofania się i postępowania. Po cofnięciu się o kilka kilometrów w latach 1940–1980, w roku 1984 zaczął się powiększać. Jednak w ujęciu długoterminowym lodowiec stale się kurczy, tak jak pozostałe lodowce nowozelandzkich Alp Południowych. W globalnej skali masy lodowców oraz pokrywy wiecznych śniegów na obu półkulach bez przerwy się kurczą. Między rokiem 1991 a 2004 prędkość topnienia lodowców na świecie wzrosła tak bardzo, że w tym samym okresie poziom mórz podnosił się średnio o 0,8 mm rocznie. Lodowce Alp Południowych topnieją od 2000 roku. Te w południowej części łańcucha górskiego zmniejszyły długość średnio o 38%, tracąc przy tym 25% całkowitej powierzchni. Według glacjologów z nowozelandzkich uniwersytetów Can- terbury oraz Victoria Lodowiec Franciszka Józefa może zniknąć z powierzchni Ziemi w ciągu następnych 100 lat. Możliwe więc, że jeszcze w tym wieku Hinehukatere uroni ostatnią łzę.

26.jpg

Jezioro Czad leży na sawannie w regionie Sahel, na połud ...

Jezioro Czad leży na sawannie w regionie Sahel, na południe od Sahary, między czterema państwami – Czadem, Kamerunem, Nigerią i Nigrem. Stanowi ważne źródło wody pitnej, a także łowisko ryb zaopatrujące niemal 20 milionów ludzi. Woda dla 20 milionów Uważa się, że około 13 000 lat temu jezioro Czad było dużym zbiornikiem śródlądowym, który w plejstocenie zajmował imponującą powierzchnię 400 000 km2 . Z uwagi na niewielką głębokość jeziora jego powierzchnia od zawsze podlegała znacznym wahaniom, ale w ostatnich czterech dziesięcioleciach prędkość jego kurczenia osiągnęła niespotykaną wcześniej skalę. W latach sześćdziesiątych XX wieku maksymalna wielkość jeziora Czad dochodziła do 26 000 km2 , a do roku 2000 zmniejszyła się do niespełna 1500 km2. Intensywna gospodarka człowieka powoduje obecnie gwałtowne zmiany poziomu wody. Powstanie systemów irygacyjnych oraz budowa tam na rzekach zasilających jezioro prowadzą do stałego zmniejszania się ilości docierającej do niego wody. Kurczenie się zasobów słodkiej wody oraz nadmierny wypas zwierząt hodowlanych na sawannie prowadzą do dalszej degradacji naturalnej szaty roślinnej. Czynniki te sprawią, że zachodzący tutaj proces pustynnienia spowoduje prawdopodobnie jeszcze szybsze wysychanie jeziora Czad. Niedobory wody zdążyły już doprowadzić do konfliktów między sąsiadującymi państwami oraz do brutalnych starć między rolnikami a rybakami. Ci pierwsi nieustannie rozprowadzają wodę po polach, podczas gdy ci drudzy martwią się o jej coraz mniejszą ilość w jeziorze. Wygląda na to, że jedno z największych jezior na Ziemi czeka smutny koniec. Przewiduje się, że wraz ze zmianami klimatu, które przyniosą wzrost temperatur i stopnia parowania, tereny trawiaste i podmokłe szybko zmienią się w pustynię. Biorąc pod uwagę ogólną biedę oraz istniejące konflikty, można się spodziewać tylko pogorszenia sytuacji w tym i tak już ciężko doświadczonym regionie. .

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin