0_95c21_c99d4aef_XL v.png

Wziąłeś mnie kiedyś na spacer daleki
nie przez góry,morza czy rzeki,nie po tęczy i obłokach
a po drodze życia ...szliśmy po niej wolniutko
omijając leżące pod nogami kamienie

każdy nawet ten najmniejszy ,może w życiu
coś oznaczać...kroplę bólu,smutek ,łezkę
wspomnień falę, co wciąż wraca ,omijałeś
też skutecznie te największe ,bo mówiłeś



że się kładą głazem w serce wraz z ciężaru
przeznaczeniem..to nie dla nas powiedziałeś
my pójdziemy inną drogą,

bez kamieni i bez głazów ,taką chcę prowadzić Ciebie
byś poczuła zapach życia ,powiew wiatru,cud istnienia
chociaż róże mają kolce i potrafią serce zranić
będę chronił tak jak umiem, z tarczą tu przed Tobą stanę




jak mam słuchać takich przestróg, kiedy serce
się wyrywa oszalałe w swej młodości gdzieś w podniebną
otchłań leci ,by za chwilę w pierś się schować
i nie bardzo chciało wierzyć w jego słowa i kamienie,



w przeznaczenie i istnienie zła ,goryczy, łez co płyną
po policzku nawet wtedy gdy jest blisko,w szczęście
co purpurę kładzie jak kobierzec przed ołtarze , lecz
w zanadrzu swoim chowa róży kolec w serce wbity
obrazek
szłam tak przy nim ..nadal idę, przez te wszystkie
długie lata,ramię w ramię,zawsze blisko..ze spokojem
i ufnością ,te kamienie to budulec, który tak niepostrzeżenie
składa, łączy małe ziarna ,stwarza nas i sens istnienia
................................................................................ ..........
Trzeba, przejść po drodze życia,przebyć ostrych sto zakrętów
by zrozumieć tamte słowa ,by zrozumieć swoje szczęście