1006po_swierk_klujacy_glauca_globosa.jpg

Świerk kłujący
Picea pungens
grupa roślin: Drzewa
podgrupa roślin: ozdobne ulistnienie, iglaste, parkowe
Charakterystyka rośliny
wysokość: 30 m
dekoracyjność: ulistnienie
korona: gęsta, stożkowata, wąska
gleba: małe wymagania glebowe
stanowisko: słońce
zastosowanie: zieleń miejska, parki, ogrody przydomowe, w grupie, pojedynczo, szpalery, żywopłoty

Świerk kłujący pochodzi z górzystych regionów zachodniej części Ameryki Północnej. Został znaleziony dopiero w 1862 r. i wkrótce po tym wprowadzony do uprawy w Europie, gdzie szybko zyskał powszechne uznanie.

Drzewo to osiąga 30-40 m wysokości, chociaż w naszych warunkach klimatycznych nie przekracza zwykle 20 m. Tworzy bardzo ładne, gęste, regularne, stożkowate korony. Większe gałęzie wyrastają z pnia niemal pod kątem prostym. Igły są dość sztywne i kłujące. U formy pierwotnej ich barwa jest ciemnozielona, ale takie typy są coraz rzadsze. Przeważnie igły są mniej lub bardziej zielononiebieskie, a u wielu odmian ogrodowych niebieskie lub srebrzystoniebieskie.

Świerk kłujący jest drzewem bardzo wytrzymałym na niskie temperatury i na susze. Odznacza się również wysoką odpornością na zanieczyszczenia powietrza. Dobrze rośnie w miastach. Jest mało wymagający w stosunku do gleby i utrzymuje się nawet na bardzo suchych glebach piaszczystych i żwirowatych. Natomiast bardzo źle znosi zacienienie i powinien być sadzony tylko miejscach słonecznych. W cieniu wszystkie typy o srebrnych lub niebieskawych igłach mają gorszą barwę.

Kiedyś świerki kłujące rozmnażano przez szczepienie. Ostatnio częściej praktykuje się siew nasion, a później selekcjonuje siewki wybierając okazy ładnie wybarwione. Takie rośliny rosną szybciej niż okazy szczepione i od początku mają regularny stożkowy pokrój. W uprawie otrzymano bardzo liczne odmiany w formie zarówno drzew jak i krzewów, różniące się intensywnością i odcieniem zabarwienia, wielkością i pokrojem korony, itd.

Świerk kłujący wykorzystywany jest jako krzew lub drzewo ogrodowe – na szpalery i żywopłoty chroniące przed wiatrem i nadmiernym nasłonecznieniem. W parkach i w zieleni osiedlowej najlepiej sadzić go pojedynczo lub w luźnych grupach, tak aby rośliny przez wiele lat nie ocieniały się wzajemnie i zachowywały pełne ugałęzienie koron. Gatunek ten stosowany jest również na choinki bożonarodzeniowe.