Boże Miłosierdzie.gif

Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. Weźcie moje jarzmo na siebie i uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem, a znajdziecie ukojenie dla dusz waszych. Albowiem jarzmo moje jest słodkie, a moje brzemię lekkie. (Mt 11:28-30)

Wszyscy cierpimy - w różnym stopniu spotykamy w naszym życiu rzeczy, które nas przerastają, których chcielibyśmy uniknąć. Każdy z nas budzi się pewnego dnia wewnętrznie miotany jakimś bólem, rozterką. Wisi nad głową jakaś sytuacja, której naprawdę chcielibyśmy uniknąć, która nas przerasta, która jest bolesna, trudna, upokarzająca. Każdy z nas ma takie ciężary - ciężar czyjegoś niezrozumienia, straconej miłości - i do tego ciężaru cierpienia dołącza się coś jeszcze. U jednych się właśnie dołącza, u innych - nie. Jedni potrafią z tego drugiego, o czym zaraz powiem, zrezygnować, a inni nie. Mianowicie do doznawanego cierpienia dołącza się udręka szamotania, takich obaw co będzie dalej? Już nie tylko mnie coś boli, ale myślę o tym, że mnie boli i tak może być do końca życia, co to będzie, jak ja z tym wszystkim sobie poradzę? Dzisiaj Pan Jezus nas wzywa, mówi: przyjdźcie do mnie wszyscy, którzy utrudzeni, obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię. On nam wcale nie obiecuje, że zdejmie z naszych ramion rzeczy trudne i bolesne - tego nam nie obiecuje. Prawdopodobnie będzie ich jeszcze więcej, jeśli pójdziemy za Chrystusem. Natomiast obiecuje nam to, że uwolni nasze serce od tego miotania się, rozpaczliwego miotania się w beznadziejnym poczuciu, że cierpienie, którego doznaję będzie trwać wiecznie, całego takiego szamotania się, które niczego nie zmienia, które jest tylko nakręcaniem się niekiedy powodującym jeszcze głębszą beznadzieję i jeszcze większą udrękę. On może uwolnić i uwalnia nasze serce od tego zbędnego lęku, od tego zbędnego niepokoju, który jeszcze właśnie potęguje nasze cierpienie, udrękę i utrudzenie