Maślak pstry.jpg

BIRDWATCHER / ZDROWIE, ŻYWIENIE / Atlas grzybów / Maślak pstry.jpg

Download: Maślak pstry.jpg

Pobierz

22 KB

(250px x 188px)

Maślak pstry (Suillus variegatus) – gatunek grzybów należący do rodziny maślakowatych (Suillaceae). Nazwy regionalne: grzyb twardzioszek, borowik pstry, bagnik, murzynek, twardak, ugacz, piasecznik, piaskowiec, hubanek.

Kapelusz
O średnicy 5–14 cm, u młodych okazów półkolisty z podwiniętymi brzegami, potem poduchowaty z ostrym brzegiem. Skórka za młodu na kolor od żółtego lub żółtosiwego przez oliwkowy do brudnopomarańczowego i jest pilśniowata, potem staje się ochrowobrązowa do bladopomarańczowej. Jej powierzchnia pokryta jest drobnymi kosmkami, które u starszych okazów czasami zanikają. Od miąższu oddziela się dość trudno.
Rurki
Dość krótkie, za młodu żółte lub bladopomarańczowe, potem ciemnooliwkowe. Po uciśnięciu najpierw sinieją, potem brązowieją. Pory okrągławe i podobnej barwy jak rurki.
Trzon
Wysokość 4-10 cm, grubość 2-4 cm. Jest walcowaty, gładki i dołem zgrubiały. Ma żółty lub żółtobrązowawy kolor z lekkim czerwonawym odcieniem.
Miąższ
Twardy, bladożółty lub bladopomarańczowy, po przekrajaniu lekko błękitniejący nad rurkami i pod powierzchnią trzonu cytrynowożółty, po przekrojeniu miejscami lekko sinieje (lekko błękitnieje). Smak nieznaczny, zapach oryginalny, nieco przypominający igliwie.
Wysyp zarodników
Oliwkowobrązowy. Zarodniki o średnicy 7,5-12 × 3–5 µm, gładkie, wrzecionowatego kształtu.

Występowanie

Owocniki wyrastają od lata do jesieni. W Polsce miejscami jest pospolity. Występuje w lasach iglastych, szczególnie pod sosną i na wrzosowiskach. w miejscach wilgotnych (stąd jedna z nazw – bagniak).
Znaczenie

Grzyb jadalny średniej wartości. Ma swoisty zapach, w smaku nie najlepszy. Dobry do marynowania. Pełnię smaku tego grzyba najlepiej wykorzystać sporządzając sos śmietankowo-grzybowy gotowany na lekkim ogniu co najmniej 30 min.
Gatunki podobne

Podobny jest maślak sitarz (Suillus bovinus), ale ma większe pory i nie posiada charakterystycznego zapachu.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

BIRDWATCHER

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Grzyby (Fungi T. L. Jahn & F. F. Jahn ex R. T. Moore) – królestwo należące do domeny jądrowców (Eucaryota). Dawniej, w zależności od ujęcia systematycznego takson ten miał rangę podkrólestwa (Fungi R.T. Moore, 1971), podtypu, (Fungi Engl. 1889) i klasy (Fungi Bartling, 1830).

Istnienie grzybów zaobserwowano we wszystkich strefach klimatycznych, przede wszystkim na lądach, rzadziej w wodach. Do tej pory opisano ok. 120 tysięcy gatunków grzybów. Szacuje się, że co roku charakteryzuje się średnio 1700 nowych gatunków grzybów. Korzystając z danych uzyskanych z obszarów, na których rozpoznano większość organizmów żywych, przypuszcza się, że istnieje ok. 1,5 miliona gatunków grzybów (5 razy więcej niż roślin nasiennych).
Ze względu na ograniczone zdolności ruchu, typ wzrostu i odmienność morfologiczną od zwierząt, w tradycyjnych podziałach uwzględniających tylko dwie domeny świata ożywionego (systemy Arystotelesa, Linneusza i in.), grzyby zaliczane były do roślin, np. do niewydzielanej we współczesnych systemach grupy plechowców. W świadomości potocznej tak jest nadal. Także w uproszczonych wykazach, mających zastosowanie praktyczne (np. listach gatunków chronionych), grzyby bywają łączone z roślinami. Podobnie w programach nauczania nauka o grzybach (mikologia) bywa włączana do botaniki, a ogół grzybów zasiedlających dane środowisko bywa nazywany florą lub - od jakiegoś czasu - mikoflorą.

Obecnie taki status jest uważany za niewłaściwy. Grzyby są uznawane za jedną z linii rozwojowych w obrębie supergrupy Opisthokonta (jednej z sześciu, na które podzielono jądrowce), do której zalicza się także m.in. zwierzęta. Poświadczeniem wspólnego pochodzenia grzybów, zwierząt i wiciowców kołnierzykowych są pewne cechy anatomiczne i biochemiczne (obecność wici umieszczonej na tylnym biegunie komórki, obecność chityny, glikogenu i in.) Z kolei pewne cechy niegdyś uważane za łączące grzyby z roślinami (np. obecność celulozy) obecne są jedynie u lęgniowców, które współcześnie odłączone zostały od grzybów i ulokowane w obrębie supergrupy siostrzanej dla roślin - Chromalveolata. Większość cech wspólnych dla całej supergrupy występuje u skoczkowców. Prawdopodobnie jest to takson parafiletyczny - jednokomórkowi i posiadający wici kuzyni grzybów wielokomórkowych. Zaliczani czasem do (pod-)królestwa Protista.

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Piaskowiec kasztanowaty.jpg

Piaskowiec kasztanowaty (Gyroporus castaneus (Bull.) Qué ...

Piaskowiec kasztanowaty (Gyroporus castaneus (Bull.) Quél.) – gatunek jadalnych grzybów z rodziny piaskowcowatych (Gyroporaceae). Morfologia Kapelusz Rdzawy lub kasztanowobrązowy, za młodu wypukły, w dojrzałym owocniku płaski lub poduchowaty. Skórka kapelusza początkowo zamszowata, później łysa, podczas suszy pęka na poletka. Rurki Za młodu białe, potem żółtawe, nie sinieją po przekrojeniu. Pory drobne, okrągłe, białe, potem żółte. Trzon Nieregularnie cylindryczny, różnie powyginany. Powierzchnia naga, sucha, czerwonobrązowa. Wewnątrz początkowo pełny, potem gąbczasty, wreszcie całkiem pusty lub z pustymi komorami. Miąższ Biały, nie zmieniający zabarwienia po przekrojeniu, za młodu twardy, jędrny, w starszych okazach kruchy. Smak nieznaczny, zapach niewyraźny. Wysyp zarodników Bladożółty. Zarodniki o średnicy 7-10 x 4-6 µm, jajowate, gładkie, prawie bezbarwne. Występowanie Rośnie od lipca do listopada. W Polsce występuje w ciepłych i suchych lasach dębowych, na piaszczystych gruntach, unika gleb wapiennych. Jest gatunkiem rzadkim. Znaczenie Grzyb jadalny, ale nie dorównuje jakościowo piaskowcowi modrzakowi. Nadaje się głównie do suszenia, bo ugotowane świeże owocniki są gorzkie. Piaskowca kasztanowatego nie można pomylić z żadnym innym grzybem borowikowatym.

Maślak pstry.jpg

Maślak pstry (Suillus variegatus) – gatunek grzybów nale ...

Maślak pstry (Suillus variegatus) – gatunek grzybów należący do rodziny maślakowatych (Suillaceae). Nazwy regionalne: grzyb twardzioszek, borowik pstry, bagnik, murzynek, twardak, ugacz, piasecznik, piaskowiec, hubanek. Kapelusz O średnicy 5–14 cm, u młodych okazów półkolisty z podwiniętymi brzegami, potem poduchowaty z ostrym brzegiem. Skórka za młodu na kolor od żółtego lub żółtosiwego przez oliwkowy do brudnopomarańczowego i jest pilśniowata, potem staje się ochrowobrązowa do bladopomarańczowej. Jej powierzchnia pokryta jest drobnymi kosmkami, które u starszych okazów czasami zanikają. Od miąższu oddziela się dość trudno. Rurki Dość krótkie, za młodu żółte lub bladopomarańczowe, potem ciemnooliwkowe. Po uciśnięciu najpierw sinieją, potem brązowieją. Pory okrągławe i podobnej barwy jak rurki. Trzon Wysokość 4-10 cm, grubość 2-4 cm. Jest walcowaty, gładki i dołem zgrubiały. Ma żółty lub żółtobrązowawy kolor z lekkim czerwonawym odcieniem. Miąższ Twardy, bladożółty lub bladopomarańczowy, po przekrajaniu lekko błękitniejący nad rurkami i pod powierzchnią trzonu cytrynowożółty, po przekrojeniu miejscami lekko sinieje (lekko błękitnieje). Smak nieznaczny, zapach oryginalny, nieco przypominający igliwie. Wysyp zarodników Oliwkowobrązowy. Zarodniki o średnicy 7,5-12 × 3–5 µm, gładkie, wrzecionowatego kształtu. Występowanie Owocniki wyrastają od lata do jesieni. W Polsce miejscami jest pospolity. Występuje w lasach iglastych, szczególnie pod sosną i na wrzosowiskach. w miejscach wilgotnych (stąd jedna z nazw – bagniak). Znaczenie Grzyb jadalny średniej wartości. Ma swoisty zapach, w smaku nie najlepszy. Dobry do marynowania. Pełnię smaku tego grzyba najlepiej wykorzystać sporządzając sos śmietankowo-grzybowy gotowany na lekkim ogniu co najmniej 30 min. Gatunki podobne Podobny jest maślak sitarz (Suillus bovinus), ale ma większe pory i nie posiada charakterystycznego zapachu.

Koźlarz czerwony.jpg

Koźlarz czerwony (Leccinum aurantiacum) – gatunek grzyba ...

Koźlarz czerwony (Leccinum aurantiacum) – gatunek grzyba z rodziny borowikowatych. Ma wiele regionalnych nazw, m.in: czerwony grzyb, czerwonogłówka, czerwony łebiec, kraśniak, osak, osowiak, osiczak, osiniak, podosiniak, podosinnik, osiczak, podosowik, trzepietak, panek[2]. Dawniej wyróżniany jako odrębny gatunek koźlarz dębowy (Leccinum quercinum) na podstawie nowszych badań genetycznych uznany został za synonim koźlarza czerwonego. Morfologia Kapelusz Średnica 3-15 cm. Za młodu jest kulisty, potem półkulisty, na końcu staje się niskołukowaty. Kolor pomarańczowoczerwony, czerwonopomarańczowy, ciemno lub ceglastoczerwony. Brzeg kapelusza cienki, skórka na obwodzie starszych okazów zwykle zwisa poza rurki w postaci cienkiej błonki. Rurki Siwawe o oliwkowym odcieniu. Pory okrągłe, drobne, początkowo białe, potem siwawochrowe, na koniec oliwkowe. Trzon O wysokości 5-18 cm, cylindryczny, pełny, dołem szerszy. Jest białawy i pokryty za młodu białawymi, później pomarańczowoczerwonymi łuskami. Pod kapeluszem łuski długo pozostają białe. Miąższ Gruby, twardy, soczysty, biały, po przekrojeniu ciemniejący. Smak nieznaczny, łagodny, zapach niewyraźny. U starszych okazów miąższ w trzonie staje się łykowaty, natomiast w kapeluszu bardziej miękki i wodnisty. Wysyp zarodników Brązowy lub oliwkowobrązowy. Zarodniki o średnicy 13-17 x 4-5 µm, gładkie, żółtobrązowawe. Gatunki podobne Bardzo podobny jest koźlarz pomarańczowożółty (Leccinum versipelle). Jest jaśniejszy i rośnie pod brzozami. Koźlarz świerkowy (Leccinum piceinum) na razie ma nieokreślony status (tzn. nie wiadomo, czy jest to odrębny gatunek, czy też tylko synonim). Występowanie W Europie Środkowej jest szeroko rozprzestrzeniony, ale występuje nierównomiernie; w niektórych regionach jest dość częsty, w innych rzadki. Żyje w mikoryzie z osiką. Rośnie w lasach osikowych lub pod osikami poza lasem. W Polsce jest rzadki. Znaczenie Grzyb jadalny: smaczny, nadaje się zwłaszcza do duszenia, a także do suszenia. Podczas gotowania czernieje. Dodatek kwasu (np. octu) zapobiega czernieniu, stąd też koźlarz czerwony marynowany w occie zachowuje naturalne kolory.

Goryczak żółciowy – grzyb często mylony z borowikiem s....jpg

Atlas grzybów - Goryczak żółciowy grzyb często mylony z borowikiem szlachetnym.jpg

Borowik szlachetny często mylony jest z innymi gatunkami ...

Borowik szlachetny często mylony jest z innymi gatunkami borowików, do niedawna uważanymi raczej za jego odmiany. W Europie środkowej najłatwiej pomylić go z borowikiem ciemnobrązowym, który wygląda prawie identycznie jak borowik szlachetny. Jedyną cechą, która różni te dwa gatunki jest kolor kapelusza, który u borowika ciemnobrązowego jest znacznie ciemniejszy niż u szlachetnego. Podobny borowik usiatkowany (Boletus reticulatus) ma zwykle popękaną skórkę kapelusza i ciemniejszy trzon z wyraźniejszą siatką. Z kolei borowik sosnowy (Boletus pinophilus) wyróżnia się zarówno kapeluszem, jak i trzonem o barwie czerwonobrązowej. Poza tym borowik szlachetny odróżnia się od borowika sosnowego i usiatkowanego miejscem najczęstszego występowania. Borowika szlachetnego najczęściej znaleźć można pod świerkami, borowika sosnowego pod sosnami, a borowika usiatkowanego pod dębami i bukami. W Ameryce Północnej najbardziej podobne gatunki to: Boletus variipes, B. nobilis, B. barrowsii. "Borowik jadalny" jest także bardzo często mylony z goryczakiem żółciowym (Tylopilus felleus), powszechnie spotykanym w Polsce niejadalnym grzybem, który ma bardzo gorzki smak (po zmieszaniu z grzybami jadalnymi psuje wszelkie walory smakowe potrawy) i może wywołać niedyspozycje żołądkowe. W młodym stadium goryczak wygląda bardzo podobnie do borowika szlachetnego, jednak jego rurki niebawem stają się lekko różowe lub przybierają odcień winnej czerwieni. Po dotknięciu goryczak żółciowy brązowieje, w przeciwieństwie do borowika, który nie zmienia swojej barwy. Sprawą, która pozwala bez wątpienia stwierdzić, że znaleziony grzyb to goryczak żółciowy, a nie borowik szlachetny jest trzon, który w przypadku goryczaka ma barwę jasnożółtawą i jest pokryty ciemniejszą, brązowawą, wypukłą i wyczuwalną siateczką, która jest znacznie wyraźniejsza niż w przypadku "prawdziwka".

Maślak sitarz.jpg

Maślak sitarz (Suillus bovinus) – gatunek jadalnego grzy ...

Maślak sitarz (Suillus bovinus) – gatunek jadalnego grzyba z rodziny maślakowatych. Morfologia Kapelusz Średnica 4-10 cm, kolor żółtobrązowy lub czerwonoochrowy, gładki, nagi po deszczach bardzo śluzowaty. U młodych okazów jest półkulisty, potem płaski, u starszych staje się powyginany, a nawet płytkowklęsły. Skórka daje się łatwo zdjąć w całości. Rurki Przyrośnięte do trzonu, a nawet zbiegające po nim. Na młodych owocnikach szarożółtawe, później żółte, w końcu brązowe. Od miąższu kapelusza oddzielają się trudno[2]. Pory rurek bardzo duże i przypominają swoim wyglądem oczka sita. Stąd też pochodzi nazwa gatunkowa Trzon Wysokość 2-8 cm. Jest cylindryczny, pełny, włóknisty, bez pierścienia. U góry żółtawy lub żółtobrązowy, u podstawy czerwonobrązowy. Miąższ Lepki i elastyczny, nie łamliwy. W kapeluszu elastyczny, bladożółty, w trzonie włóknisty, czerwonobrązowy. Wysyp zarodników Żółtooliwkowy. Zarodniki o średnicy 7-13 x 3-5 µm. Siedlisko Jest gatunkiem występującym na suchych, piaszczystych glebach towarzyszącym sośnie zwyczajnej, z którą współżyje w mikoryzie. W Polsce bardzo pospolity, miejscami występuje masowo. Owocniki pojawiają się od lipca do października. Znaczenie Grzyb jadalny: Grzyb o średniej wartości smakowej i odżywczej. Smak nieznaczny, niekiedy kwaskowaty, zapach niewyraźny, smakowo gorszy niż inne gatunki maślaków. Nadaje się do suszenia i marynowania z innymi, smaczniejszymi grzybami. Często bywa też silnie zarobaczywiony.

Maślak zwyczajny.jpg

Maślak zwyczajny (Suillus luteus (L.) Roussel) – gatunek ...

Maślak zwyczajny (Suillus luteus (L.) Roussel) – gatunek grzyba z rodziny maślakowatych. Nazwy zwyczajowe i regionalne: grzyb maślak, borowik maślak, maśluk, maślarz, maśloch, maślicha, maślórka, ślimak, pępek, sośniak. Morfologia Kapelusz Średnica 4 – 12 cm, ciemnobrązowy, czekoladowobrązowy, czasami żółtobrązowy. Na młodych grzybach półkulisty, potem spłaszczony, szeroki. Skórka promieniście żyłkowana, lepka i błyszcząca, w czasie suszy wyschnięta. Daje się łatwo oddzielić od miąższu. Rurki Długość 6 – 12 mm, cytrynowożółte rurki, u młodych owocników zakryte białą, błoniastą osłoną częściową. U osobników dorosłych resztki tej osłony pozostają na trzonie w postaci białofioletowego, przyrośniętego pierścienia. Pory rurek początkowo okrągławe, na starszych okazach kanciaste. Trzon Wysokość 3 – 11 cm, grubość 1 – 2,5 cm, walcowaty, twardy i pełny. Jest jasnożółty, na górnej części występują brązowe ziarenka. Bardzo charakterystyczną cechą jest występowanie na trzonie skórkowatego pierścienia. Po tym można go rozróżnić od bardzo podobnego maślaka ziarnistego, który nie ma tego pierścienia. Miąższ Początkowo twardy, potem miękki. Ma białażółtawy kolor koloru, i tylko w dole trzony jest lekko brązowy. Smak i zapach przyjemny. Wysyp zarodników Rdzawoochrowy. Zarodniki gładkie, elipsoidalne, o rozmiarach 7 – 11 × 2,5 – 4 μm. Występowanie Jest szeroko rozprzestrzeniony. Występuje na całej półkuli północnej na obszarach o klimacie umiarkowanym. Rośnie w lasach iglastych, głównie pod sosnami, gdyż współżyje z ich korzeniami – zjawisko mikoryzy. Występuje od maja do jesieni, ale przy ciepłej jesieni i późnej zimie znajdowano dorodne osobniki w połowie grudnia. W całej Polsce bardzo pospolity, z wyjątkiem wyższych położeń górskich. Znaczenie Grzyb jadalny : jeden z najsmaczniejszych gatunków zbieranych w Polsce. Nadaje się do duszenia, smażenia i marynowania, nie nadaje się do suszenia, ani do transportu. Skórkę z kapelusza należy usunąć przed spożyciem (jest kwaśna). Jest bardzo często atakowany przez owady, powodujące jego robaczywienie.

Koźlarz grabowy.jpg

Koźlarz grabowy (Leccinum pseudoscabrum (Kallenb.) Šutar ...

Koźlarz grabowy (Leccinum pseudoscabrum (Kallenb.) Šutara) – gatunek grzyba z rodziny borowikowatych. Morfologia Ma szarobrązowy kapelusz wielkości 4-12 cm i białe pory. Miąższ czerniejący przy ucisku. Występowanie Występuje od lata do jesieni w lasach liściastych, przede wszystkim pod grabami. Dość częsty, ciepłolubny. Owocniki wyrastają pod grabami od początku lata, głównie w wilgotnych lasach dębowo-grabowych i lipowo-grabowych.

Koźlarz babka.jpg

Kapelusz Średnica dochodzi do 20 cm, u młodych egze ...

Kapelusz Średnica dochodzi do 20 cm, u młodych egzemplarzy półkolisty do poduszkowatego, u starszych – gładki. Przy wilgotnej pogodzie powierzchnia kapelusza jest śliska, lekko śluzowata. Barwa od jasno- do ciemnobrązowej. Trzon Grubość do 3,5 cm, wysokość do 17 cm. Pełny, cylindryczny, smukły, zwężający się w kierunku kapelusza. Biały, pokryty licznymi ciemno-brązowymi do czarnych kosmkami. Rurki Do 25 mm długości, głęboko wcięte przy trzonie. Barwa od białawej u młodych, do szaro-brązowej u starszych egzemplarzy. Pory niemal okrągłe i drobne. Rurki uszkodzone nie zmieniają barwy. Miąższ Biały do biało-kremowego, u podstawy może być biało-zielonkawy. Włóknisty, u młodych egzemplarzy jędrny, do miękkiego, wodnisty u starych. Uszkodzony nie zmienia barwy. Smak i zapach przyjemny, słaby. Wysyp zarodników Brązowy do oliwkowo-brązowego. Zarodniki gładkie, wrzecionowate o rozmiarach 14-20 × 4,5-6,5 μm. Dość często bywa mylony z podobnie wyglądającym goryczakiem żółciowym (Tylopilus felleus), który na gorzki smak i jest niejadalny. Podobny jest też koźlarz grabowy (Leccinum pseudoscabrum), ale rośnie on tylko pod grabami i jego miąższ po uszkodzeniu barwi się na kolor od brudnoróżowego do czarniawego. Na wrzosowiskach występuje podobny, ale mający bardzo jasne, niemal białe ubarwienie koźlarz białawy (Leccinum holopus). W Europie Środkowej jest pospolity. Również w Polsce występuje pospolicie od lata do jesieni. Rośnie ma ziemi, w liściastych oraz mieszanych, często także poza lasem. Rośnie wyłącznie pod brzozami, tworzy bowiem mikoryzę z brzozami.

Maślak ziarnisty.jpg

Maślak ziarnisty (Suillus granulatus) - gatunek jadalneg ...

Maślak ziarnisty (Suillus granulatus) - gatunek jadalnego grzyba z rodziny maślakowatych. Charakterystyka Kapelusz Początkowo brązowy lub rdzawoczerwony, w dojrzałych okazach żółtoochrowy, nagi śluzowaty, ze skórką łatwo oddzielającą się od miąższu. Za młodu kulisty, dojrzały poduchowaty, o średnicy 50-100 mm. Pory jasnożółte, za młodu drobne, dojrzałe większe, wydzielają białe kropelki mlecznego płynu, które po zaschnięciu pozostawiają na porach i szczycie trzonu brązowe ziarenka. Rurki Najpierw bladożółte, później ochrowe, wreszcie brążowożółte, przyrośnięte do trzonu. Trzon Cylindryczny, pełny, bez pierścienia, bladożółty, u góry z brązowymi brodaweczkami. W dojrzałych owocnikach przy podstawie brązowawy. Miąższ Białawy, później żółtawy, nie zmieniający zabarwienia po przekrojeniu, w kapeluszu za młodu miękki jak masło, później aż wodnisty, w trzonie włóknisty. Smak nieznaczny, przyjemny, zapach niewyraźny. Wysyp zarodników Żółtobrązowe. Zarodniki o średnicy 8-12 x 2,5-4 µm, gładkie, bladożółte. Biotop W Polsce jest gatunkiem częstym, występującym pod sosnami od czerwca do października.

Borowik szlachetny.jpg

Borowik szlachetny (Boletus edulis Bull.) – gatunek grzy ...

Borowik szlachetny (Boletus edulis Bull.) – gatunek grzyba jadalnego z rodziny borowikowatych. Występuje w Europie i Ameryce Północnej (głównie na zachód od Gór Skalistych, rzadziej w części centralnej i wschodniej kontynentu). Poza tym został zawleczony do Nowej Zelandii i południowej Afryki. W Polsce często spotykany zwłaszcza w górach, rzadziej na niżu, zwykle rzadki w okolicach wielkich miast. Jest jednym z najbardziej poszukiwanych grzybów jadalnych, wysoko ceniony ze względu na walory smakowe. Nadaje się do bezpośredniego spożycia, marynowania, suszenia i do wszelkich innych rodzajów przerobu. Jest wykorzystywany w przemyśle spożywczym.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin