P

Film Doroty Kędzierzawskiej. "Pora umierać" to wielki hołd złożony Danucie Szaflarskiej, która w filmie tworzy jedną z najlepszych kreacji, jakie mogliśmy oglądać w kinie w ostatnich latach. Ale przede wszystkim pozwala nam obcować z kinem autorskim w najlepszym wydaniu. Danuta Szaflarska jest w pewnym sensie symbolem polskiego kina. Zagrała w słynnych "Zakazanych piosenkach" Leopolda Buczkowskiego, pierwszym powojennym filmie, a teraz, po 60 latach, Kędzierzawska, obsadzając ją w głównej roli, składa niejako hołd całej filmowej tradycji. Choć oczywiście czyni to we właściwy sobie osobny, ale naznaczony autorskim piętnem sposób.
Film jest w zasadzie monologiem jednego aktora. Kamera nie opuszcza Szaflarskiej nawet na chwilę. To wielkie wyzwanie, któremu sprostać mogła tylko aktorka jej klasy. Trudno ją przecenić, zwłaszcza że ciekawych postaci kobiecych mamy w polskim kinie jak na lekarstwo.
Kędzierzawska i Artur Reinhart (operator i producent) mają wizję swojego świata. Rzadko w polskim kinie mamy okazję oglądać obrazy tak drobiazgowo dopracowane - od scenariusza, po zdjęcia i scenografię. Czarno-białe zdjęcia Reinharta estetyzują rzeczywistość, ale nigdy nie osuwają się w kicz czy zwykłe efekciarstwo. Kędzierzawska jak ognia boi się oniryzmu, dlatego umiejętnie wyważa proporcję między baśniowością, a realizmem. Jest w tym filmie siła pokrzepienia, ale nie tego prostego, naiwnego, tylko wynikającego z wiary w siłę kreacji. Świata, w którym się żyje. Filmowego świata Anieli Kędzierzawskiej . WIĘCEJ