szparagi_rys_PL.jpg

a ] Szparagi
Ze świeżych młodych szparagów można przyrządzać zarówno eleganckie dania, jak i naturalne preparaty, które pomogą złagodzić wiele dolegliwości. Dla celów leczniczych wykorzystuje się również niejadalne części podziemne (korzenie i kłącza) oraz nasiona i owoce.
Przed tysiącami lat w basenie Morza Śródziemnego dziko rosnące szparagi wykorzystywano początkowo do celów leczniczych. Gdy stały się modnym przysmakiem, zaczęto masowo je uprawiać, by zaspokoić stale rosnący popyt wśród wyższych sfer. Z czasem rozpowszechniły się na całą Europę i Azję, a także trafiły za sprawą pierwszych osadników za ocean.
Nie przestając być iście królewskim przysmakiem, szparagi często wykorzystywano w medycynie ludowej, a także oficjalnej. Są bogatym źródłem wapnia, potasu, magnezu i cynku. Dostarczają witamin, przede wszystkim z grupy B, w tym szczególnie kwasu foliowego, a także prowitaminy A, witamin C, E. Są przy tym niskokaloryczne i bogate w błonnik. Z tej obfitości bierze się niezwykła wszechstronność zastosowań leczniczych.
Sok z całych młodych roślin szparagów (zarówno części nadziemnych, jak i podziemnych) stosuje się przy niedomaganiach nerek, pęcherza moczowego, w kamicy nerkowej, a także przy nieżytach przewodu pokarmowego, owrzodzeniach żołądka i dwunastnicy, stanach przedrakowych żołądka, chorobliwym wychudzeniu i w początkowych stadiach cukrzycy. Jest on także pomocny przy przewlekłych nieżytach oskrzeli, którym towarzyszy suchy kaszel. Okłady nasączone tym sokiem pomagają w niektórych chorobach skóry, jak egzema, łuszczyca, róża, trądzik, odleżyny, owrzodzenia (szczególnie żylakowe podudzi) i przy trudno gojących się ranach.

cd. b]