23.jpg

hase22 / CIEKAWE-Z CHOMICZKÓW / CIEKAWE MIEJSCA / Niezwykłe miejsca / 23.jpg

Download: 23.jpg

Pobierz

83 KB

(800px x 531px)

Kraina Kakadu w północnej Australii od ponad 40 000 lat jest ojczyzną aborygeńskich klanów. Założono tu Park Narodowy Kakadu, słynący z wyjątkowego połączenia kultury z przyrodą, czego przykładem są naskalne malowidła sprzed ponad 25 000 lat. Wilgotny klimat monsunowy zapewnia tu doskonałe warunki rozwoju bogatej faunie i florze.

Kraina żywej kultury

Podmokłe, żyzne tereny Kakadu są domem dla ponad 60 gatunków ptaków wodnych, a wiosną przyciągają także około 30 gatunków ptaków migrujących z siedlisk godowych na Syberii i w Chinach. Wzdłuż rozlewisk ciągną się lasy bagienne z dominacją melaleuki, dające schronienie miodojadom, lorom oraz innym ptakom żywiącym się nektarem kwiatów.

Lasy bagienne są niezwykle cenne dla ludności aborygeńskiej. Budowane przez Aborygenów z rosnących tu drzew czółna powstają przez wyginanie długich pojedynczych płatów kory.

W Parku Narodowym Kakadu mieszka około 500 Aborygenów, którzy nadal żyją w zgodzie z odwieczną zasadą: troszczyć się o ziemię. Ich egzystencja w dużej mierze zależy od licznych turystów odwiedzających tutejsze porośnięte liliami szlaki wodne.

Zmiany klimatyczne zagrażają obecnie całemu ekosystemowi Kakadu, co negatywnie wpłynie także na warunki życiowe Aborygenów. Podnoszenie się poziomu morza spowoduje intruzję słonej wody w głąb lądu, co może zniszczyć lasy bagienne, a także zmienić część żyznych rozlewisk w zasolone, wysychające błotnisko. Jeśli tak się stanie, wiele gatunków ptaków opuści park, co będzie tragiczne w skutkach dla całej przyrody mokradeł. Z pewnością zmniejszy to również turystyczną atrakcyjność regionu..

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

hase22

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

16.jpg

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp ...

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp łańcucha górskiego Tien-szan w Kazachstanie od 3000 lat zależy od wody z lodowców Azji Środkowej. Pradawna ojczyzna jabłek W X wieku na północnym krańcu prastarej sieci dróg handlowych, tak zwanego jedwabnego szlaku, założono osadę Ałma Ata. Nazwa miejscowości oznacza w dosłownym tłumaczeniu „ojciec jabłek”. Rzeczywiście ten region, obfitujący w różne odmiany dzikiej jabłoni, jest uważany za ojczyznę współcześnie hodowanych jabłek. Dziś Ałma Ata jest największym miastem Republiki Kazachstanu, zamieszkanym przez 1,2 miliona ludzi. Cały region jest siłą napędową gospodarki narodowej. Stąd pochodzi 20% całkowitej produkcji przemysłowej, a także 30% produktów rolniczych. Zasoby wodne tego obszaru pochodzą z lodowców, z oddalonego o 2000 km na północ łańcucha górskiego Tien-szan, leżącego na terytorium Kazachstanu, Kirgistanu oraz Chin. Los milionów ludzi w tych trzech krajach zależy od roztopów lodowców, dających im wodę do picia, nawadniania pól oraz do wykorzystania w przemyśle. W ciągu ostatnich 50 lat lodowce straciły około 36% masy na skutek niewielkiego, ale stałego wzrostu średnich rocznych temperatur. W obliczu przewidywanego dalszego postępowania tego procesu, spowodowanego globalnym ociepleniem, przyszłość regionu maluje się w ponurych barwach. Prognozy mówią o dramatycznym zmniejszeniu ilości wody spływającej z lodowców. Jednocześnie na tym dynamicznie rozwijającym się obszarze w szybkim tempie rośnie zapotrzebowanie na wodę. Najmniejszy niedobór tego cennego surowca zagrozi nie tylko rozwojowi kazachskiego przemysłu i rolnictwa, ale może też zakłócić polityczną równowagę w całym regionie. Wiele kurczących się rzek i lodowców przecina granice państwowe, można się więc spodziewać zaostrzenia konkurencji o coraz uboższe zasoby wody.

13.jpg

Pokryta sawanną pagórkowata wyżyna Masai Mara w Kenii tw ...

Pokryta sawanną pagórkowata wyżyna Masai Mara w Kenii tworzy z równiną Serengeti w Tanzanii unikatowy ekosystem o łącznej powierzchni około 25 000 km2– Serengeti-Mara. Jest to miejsce największych, najdłuższych i najbardziej zróżnicowanych migracji zwierząt roślinożernych, między innymi stad antylop gnu liczących 1,3 miliona sztuk. Miejsce największych migracji zwierząt na Ziemi W lipcu każdego roku antylopy gnu migrują w towarzystwie dużych stad zebr i gazeli na północ, z równiny Serengeti w kierunku zielonych pastwisk Masai Mara. Olbrzymie antylopy z gatunku gnu pręgowanych zapewniają stadom ochronę przed wygłodniałymi drapieżnikami – lwami, gepardami i lampartami – które ani na krok nie odstępują takiego zbiorowiska roślinożerców. Na niedojedzone resztki czyhają też hieny cętkowane, marabuty afrykańskie oraz inni padlinożercy. W październiku stada migrujących zwierząt zawracają na południe, by udać się z powrotem w kierunku sawanny Serengeti. Na terenie Serengeti-Mara utworzono Park Narodowy Serengeti oraz Rezerwat Narodowy Masai Mara. Oba te obszary chronione otoczone są zabudową miejską oraz prywatnymi gospodarstwami, nie ma więc mowy o rozszerzeniu ich granic. Wzrost trawy na pastwiskach zależy od sezonowych opadów deszczu, a obecne tendencje w ewolucji klimatu zapowiadają zmiany w układzie opadów atmosferycznych w tym regionie. Trudno z dużym prawdopodobieństwem oszacować, gdzie w najbliższej przyszłości będą padać deszcze, jednak wydaje się, że większość opadów przeniesie się poza granice ekosystemu Serengeti-Mara. Każda tego typu zmiana może stanowić poważne zagrożenie nie tylko dla tego obszaru chronionego, lecz nawet dla przetrwania migrujących gatunków.

12.jpg

Rzeka Missisipi wypływa z jeziora Itasca w Minnesocie, p ...

Rzeka Missisipi wypływa z jeziora Itasca w Minnesocie, po czym przepływa ponad 3700 km na południe, aż dociera do Luizjany, gdzi uchodzi do Zatoki Meksykańskiej. Oto delta Missisipi – wilgotny podzwrotnikowy krajo braz z 25 000 km2 rzek, słodkich i słonych mo czarów oraz płaskich, nisko położonych wysp Siedliska ma tu wiele gatunków skorupiaków ptaków, ryb i małych ssaków. Naturalna strefa buforowa Luizjany W Nowym Orleanie – mieście położonym na brzegach rzeki – mieszka prawie 1,2 miliona ludzi. Miasto leży, przeciętnie rzecz biorąc, pół metra poniżej poziomu morza. Delta ma dla Nowego Orleanu wielkie znaczenie gospodarcze: region jest drugim co do wielkości producentem ryb w Stanach Zjednoczonych, stąd pochodzi również 16–18% wydobywanej w Stanach ropy naftowej. Na obrzeżu delty, w najbardziej wysuniętym na wschód punkcie Luizjany, znajduje się grupa wysp Chandeleur. Ten ułożony w półksiężyc łańcuch wysepek, zmieniających kształty w zależności od siły wiatru, tropikalnych burz oraz pływów, jest ojczyzną zagrożonych gatunków, takich jak pelikan brunatny. Żywe zainteresowanie ochroną tutejszej przyrody wykazywał prezydent Theodore Roosevelt. W połączeniu z mokradłami delty wyspy Chandeleur tworzą strefę buforową chroniącą gęsto zaludnione okolice Luizjany przed skutkami huraganów i fal pływowych. Już teraz odnotowano wzrost gwałtowności sztormów na Oceanie Atlantyckim i w Zatoce Meksykańskiej, najprawdopodobniej jako następstwo zmian klimatycznych. W 2005 roku huragan Katrina zmniejszył powierzchnię wysp Chandeleur o połowę, a znaczne połacie mokradeł i bagien znalazły się pod wodą. Naukowcy przewidują, że w przyszłości siła i gwałtowność huraganów nadal będą rosły. Na domiar złego spowodowany globalnym ociepleniem wzrost poziomu morza spowalnia tempo potencjalnej regeneracji wybrzeża, Luizjana będzie zatem jeszcze bardziej narażona na powodzie, co może pociągnąć za sobą katastrofalne konsekwencje, zarówno dla ekosystemu, jak i mieszkańców całego stanu.

014d168653194db676c9c9bbcda3d477.jpg

Kanion Antylopy, USA Krajobraz Ameryki Północnej obfi ...

Kanion Antylopy, USA Krajobraz Ameryki Północnej obfituje w malownicze formacje skalne. Jedną z nich jest szczelinowy Kanion Antylopy. Leży na terenie rezerwatu plemienia Nawaho, w stanie Arizona. Wyjątkowe formy powstały na skutek tzw. błyskawicznych powodzi, podczas których woda wyrzeźbiła w piaskowcu prawdziwe cuda.

36.jpg

Mieszkańcy atolu Ontong Java na Wyspach Salomona łowią r ...

Mieszkańcy atolu Ontong Java na Wyspach Salomona łowią ryby i zbierają orzechy kokosowe, tak jak to robili ich przodkowie od co najmniej 2000 lat. Rybacka laguna na końcu świata Mimo że jest to jeden z większych atoli na Ziemi, całkowita powierzchnia jego lądu to zaledwie 12 km2 , a wysokość wysepek rzadko przekracza dwa metry ponad poziom morza – 122 wysepki koralowe, z których tylko dwie są na stałe zasiedlone, otaczają lagunę o powierzchni 2500 km2 . Łącznie mieszka tu 2000 osób; ludność atolu Ontong Java jest jedną z najmniejszych i najbardziej odosobnionych społeczności na świecie. Mieszkańcy atolu żywią się głównie rybami i kokosami. Na większych wyspach uprawia się tropikalną roślinę – kolokazję, ważny element tutejszej kuchni. Kolokazje są sadzone pod warstwą mułu, w sztucznie pogłębionych słodkowodnych bagnach. Rafy koralowe i laguny obfitują w przeróżne owoce morza, a wyłowione przez tubylców strzykwy trafiają na targ w Hongkongu. Mieszkańcy atolu wymieniają też koprę – suszony miąższ orzechów kokosowych – na inne towary lub gotówkę. Zmiany klimatyczne mogą w czasie krótszym niż pół wieku całkowicie zmienić atol. Koralowce, których szczątki są budulcem atolu, działają jak bariera ochronna wybrzeża. Grozi im wyginięcie, którego przyczyną jest wzrost temperatury morza oraz jego zakwaszenie. Wzrost poziomu morza spowoduje również intruzję słonej wody do słodkich wód i na pola uprawne oraz zalewanie nisko położonych części wysp. Ucierpią na tym: atol Ontong Java, jego mieszkańcy, ptactwo, które tu odbywa gody, oraz wiele gatunków ryb zamieszkujących rafy koralowe.

3.jpg

Dzieci z ludu Bayei, jednego z wielu zamieszkujących del ...

Dzieci z ludu Bayei, jednego z wielu zamieszkujących deltę rzeki Okawango, uczą się krótkiego wierszyka: „Jestem rzeką. Na powierzchni niosę życie. Niżej czyha śmierć”. „Śmierć” odnosi się do żyjących w tych wodach krokodyli, zagrażających zarówno ludziom, jak i zwierzętom. Dziki raj na powierzchni oraz pod wodą Z kosmosu delta wygląda jak ślad ptasiej stopy. Ten labirynt jezior, lagun i ukrytych kanałów rozciągający się na powierzchni ponad 15 000 km2 tworzy największą śródlądową deltę świata. Rzeka Okawango nie łączy się z morzem – uchodzi do kotliny i wpada w pułapkę spękanej i wysuszonej pustyni Kalahari. Jak magnes przyciąga zwierzęta, których egzystencja zależy od delty, zwłaszcza od sezonowych wylewów rzeki. Każdego roku do delty trafia 11 km3 wyjątkowo czystej wody, a to z uwagi na brak jakiekolwiek działalności rolniczej czy przemysłowej na brzegach okolicznych rzek. Deltę zamieszkuje pięć grup etnicznych, spośród których każda ma odrębną tożsamość oraz język. Ludzie ci dzielą swoją ziemię z niezliczonymi gatunkami zwierząt, takich jak słonie afrykańskie, bawoły, hipopotamy, różne gatunki antylop, żyrafy, lwy, likaony, zebry, ibisy i wiele, wiele innych – w tym oczywiście krokodyle. W końcu to jeden z najbogatszych w faunę i florę zakątków planety. Jeśli zmiany klimatu będą postępować, to zmniejszy się ilość opadów zasilających wody dorzecza Okawango. Spowoduje to wysychanie bagien na terenie delty, zwiększając tym samym ryzyko pożarów uwalniających do atmosfery duże ilości gazów cieplarnianych. Plemiona zamieszkujące deltę mogą być zmuszone do opuszczenia swoich domów. W najlepszym wypadku, aby przetrwać, będą musiały dostosować się do nowych warunków. Tak czy inaczej, jedyna w swoim rodzaju społeczność delty Okawango jest zagrożona.

26.jpg

Jezioro Czad leży na sawannie w regionie Sahel, na połud ...

Jezioro Czad leży na sawannie w regionie Sahel, na południe od Sahary, między czterema państwami – Czadem, Kamerunem, Nigerią i Nigrem. Stanowi ważne źródło wody pitnej, a także łowisko ryb zaopatrujące niemal 20 milionów ludzi. Woda dla 20 milionów Uważa się, że około 13 000 lat temu jezioro Czad było dużym zbiornikiem śródlądowym, który w plejstocenie zajmował imponującą powierzchnię 400 000 km2 . Z uwagi na niewielką głębokość jeziora jego powierzchnia od zawsze podlegała znacznym wahaniom, ale w ostatnich czterech dziesięcioleciach prędkość jego kurczenia osiągnęła niespotykaną wcześniej skalę. W latach sześćdziesiątych XX wieku maksymalna wielkość jeziora Czad dochodziła do 26 000 km2 , a do roku 2000 zmniejszyła się do niespełna 1500 km2. Intensywna gospodarka człowieka powoduje obecnie gwałtowne zmiany poziomu wody. Powstanie systemów irygacyjnych oraz budowa tam na rzekach zasilających jezioro prowadzą do stałego zmniejszania się ilości docierającej do niego wody. Kurczenie się zasobów słodkiej wody oraz nadmierny wypas zwierząt hodowlanych na sawannie prowadzą do dalszej degradacji naturalnej szaty roślinnej. Czynniki te sprawią, że zachodzący tutaj proces pustynnienia spowoduje prawdopodobnie jeszcze szybsze wysychanie jeziora Czad. Niedobory wody zdążyły już doprowadzić do konfliktów między sąsiadującymi państwami oraz do brutalnych starć między rolnikami a rybakami. Ci pierwsi nieustannie rozprowadzają wodę po polach, podczas gdy ci drudzy martwią się o jej coraz mniejszą ilość w jeziorze. Wygląda na to, że jedno z największych jezior na Ziemi czeka smutny koniec. Przewiduje się, że wraz ze zmianami klimatu, które przyniosą wzrost temperatur i stopnia parowania, tereny trawiaste i podmokłe szybko zmienią się w pustynię. Biorąc pod uwagę ogólną biedę oraz istniejące konflikty, można się spodziewać tylko pogorszenia sytuacji w tym i tak już ciężko doświadczonym regionie. .

2.jpg

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya ...

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya „Śniegi Kilimandżaro”, ten pokryty śnieżną czapą wschodnioafrykański szczyt nie tylko zyskał popularność, ale wręcz stał się legendą. Białe śniegi w Domu Boga Jednak dla Masajów, zamieszkujących równiny u stóp Kilimandżaro, góra ta była żywą legendą od niepamiętnych czasów. Nazywają ją Ngàja Ngái, co oznacza „Dom Boga”. Kiedy się patrzy z równin, szczyt Kilimandżaro wygląda jakby wynurzał się z pierścienia mgły i chmur okalających dolne, porośnięte lasem partie góry. Kiedy szczyt został opisany przez Hemingwaya, śnieżna czapa już powoli zaczynała topnieć. Między rokiem 1912 a 2003 zmiany klimatyczne spowodowały zmniejszenie pokrywy lodowej o 80%, a jak się szacuje, resztki śnieżnej czapy znikną zupełnie do 2020 roku. Samo zniknięcie śniegu ze szczytu Kilimandżaro nie będzie miało większego wpływu na ekosystem, gdyż daje on źródło zaledwie kilku potokom. Jednak symboliczny wymiar tej zmiany będzie ogromny: unaoczni, w jak błyskawicznym tempie zmienia się klimat. Na niższej położonych stokach góry już zaobserwowano zmniejszenie się ilości ciężkich chmur, które przynosząc górskim lasom mgielnym opady atmosferyczne i parę wodną, nawadniają lasy i zasilają rzeki. Jest to spowodowane wzrostem temperatury powietrza i zmniejszeniem ilości wilgoci w atmosferze. Tendencja ta prawdopodobnie będzie się nasilała, ale już teraz odnotowuje się zwiększoną częstotliwość pożarów lasów. Jeśli dodać do tego wynikające z działalności ludzkiej wycinanie lasów, zamienianych na obszary uprawne i osadnicze, ilość opadów jeszcze bardziej się zmniejszy. Miałoby to dalsze tragiczne konsekwencje dla zbiorowisk leśnych, a także ograniczyłoby dostęp do wody ludów Chagga i Masajów, zamieszkujących podnóże Kilimandżaro.

19.jpg

U podnóża ruin średniowiecznego mauretańskiego zamku w A ...

U podnóża ruin średniowiecznego mauretańskiego zamku w Andaluzji, krainie w południowej Hiszpanii, leży małe, otoczone zielonymi pastwiskami i oliwnymi gajami miasteczko Zahara de la Sierra – jedno ze słynnych andaluzyjskich „pueblos blancos”, czyli „białych miast”. Gaje oliwne w krainie Maurów Najważniejszą rośliną uprawną w regionie są oliwki; ich plantacje zajmują 1,6 miliona ha dolin oraz pagórkowatych zboczy okolicznych gór. Lasy i góry obfitują w liczne gatunki zwierząt i roślin, czasami bardzo rzadkich, a ludzie mieszkają tu od zarania dziejów, o czym świadczą słynne malowidła skalne w jaskini La Pileta. Przewiduje się, że w wyniku zmian klimatycznych roczne opady deszczu w południowej Hiszpanii zmniejszą się o niemal 40%, podczas gdy temperatury mają do końca wieku wzrosnąć o 4°C. Co za tym idzie, Andaluzja, podobnie jak inne krainy Półwyspu Iberyjskiego, stoi w obliczu poważnego zagrożenia. Grozi jej desertyfikacja, inaczej mówiąc – pustynnienie, czyli przekształcanie się zielonych pastwisk w jałowe półpustynie, a w rezultacie gwałtowne załamanie produkcji rolniczej oraz zmniejszenie powierzchni gajów oliwnych.

29.jpg

Między Australią a Hawajami, w jednym z najodleglejszych ...

Między Australią a Hawajami, w jednym z najodleglejszych zakątków świata leży państwo Tuvalu. Jego powierzchnia to zaledwie 26 km2 , co czyni je czwartym wśród najmniejszych państw. Na terytorium Tuvalu składają się rozsiane na wodach Oceanu Spokojnego, na długości prawie 700 km, tropikalne wysepki. Tworzą one niewielkie atole koralowe, otaczające zamknięte między nimi błękitne laguny. Czwarte miejsce na liście najmniejszych państw świata Dziewięć atoli koralowych Tuvalu zamieszkuje obecnie zaledwie 11 000 ludzi. Pielęgnują oni niepowtarzalną polinezyjską kulturę i tradycyjny styl życia, w którym każda rodzina odgrywa określoną rolę w społeczności, zajmując się na przykład łowieniem ryb lub budowaniem domów. Nazwa kraju oznacza „ósemka stojąca razem” i wywodzi się z czasów, kiedy tylko osiem spośród dziewięciu atoli było zamieszkanych. Możliwe jednak, że w przyszłości na żadnym z nich nie będzie żywego ducha. Najwyższy punkt Tuvalu ma wysokość 5 m n.p.m., dlatego państewko jest jednym z najniżej położonych miejsc na Ziemi, wyjątkowo wrażliwym na sztormy i wahania poziomu morza. Jeśli zgodnie z przewidywaniami poziom ten podniesie się o 60 cm do końca XXI wieku, część płaskich wysp znajdzie się pod wodą, intruzje słonej wody morskiej spowodują zaś degradację zasobów wody słodkiej i gleb, co negatywnie wpłynie na jakość i ilość zbiorów tak ważnych roślin użytkowych, jak palma kokosowa, kolokazja (taro) czy banany. Ponadto rosnąca temperatura oceanu oraz jego zanieczyszczenie będą miały destrukcyjny wpływ na rozwój koralowców. Może to doprowadzić do powolnego zanikania budowanych przez nie raf, co oznaczałoby stopniową utratę ważnego elementu ochrony wybrzeża i fundamentu życia na wyspach. Tuvalu cierpi również na tak zwany efekt King Tide – wysokiej fali, która podnosi poziom oceanu ponad przeciętny. Jeśli dodać do tego globalne podwyższenie się poziomu oceanu światowego, może to doprowadzić do całkowitego zatopienia Tuvalu i zmusić mieszkańców do opuszczenia kraju.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin