Apulejusz - Amor i Psyche.pdf
Pobierz42,66 MB
Metamorfozy Apulejusza (125-po 175 r.) to jedyny w całości zachowany łaciński romans. W zasadniczą część utworu, którą stanowią dzieje przemienionego w osła, lecz wciąż obdarzonego ludzką świadomością i wrażliwością Lucjusza z Koryntu, zręcznie wplecione zostały rozmaite nowele. Najbardziej znaną jest opowieść o AMORZE i PSYCHE. Metamorfozy, łącząc wątki fantastyczno-romantyczny z realistyczno-komicznym, są obfitym źródłem informacji o obyczajowości świata antycznego, a także znakomitą, zaskakującą bogactwem wyobraźni i doskonałością formy artystycznej lekturą.
Komentarze:
Aby dodawać komentarze musisz się zalogować
-
Alan Campbell -
Aleksander Kondratow -
Aleksandra Ruda -
Alexandra Adornetto -
Apulejusz -
Arthur Powell -
Barbara Marciniak -
Blake Charlton -
Carlos Castaneda -
Catharose de Petri, Jan van Rijckenborgh -
Czasy najnowsze -
Czasy nowożytne -
DLA DOROSŁYCH -
Gustav Meyrink -
Henryk Panas -
Henryk Sienkiewicz -
Ilja Ilf, Jewgienij Pietrow -
Informatyka -
Italo Calvino -
Jan Pająk -
Jan van Helsing -
Język chiński -
Joe Abercrombie -
Johannes von Buttlar -
Joseph Campbell -
Karla Turner -
Kate Mosse -
Kazimierz Bzowski -
Krzysztof Boruń -
Léon Denis -
Liliana Bodoc -
Literatura naukowa -
Literatura popularnonaukowa -
Lyssa Royal -
Michael Newton -
Mircea Eliade -
Ogólnie -
Oliver Bowden -
Patrick Geryl -
Pitigrilli -
Poradniki -
Publicystyka literacka i eseje -
Raymond A. Moody -
seria Rodowody Cywilizacji -
Starożytność -
Sztuka -
Średniowiecze -
Thorwald Dethlefsen -
Zbigniew Nienacki -
Zecharia Sitchin
Apulejusz z Madaury (Lucius Apuleius) (ur. ok. 125 w Madaurze, zm. po 170) – rzymski pisarz, filozof i retor. Urodził się w numidyjskim mieście Madaura ok. 125, jak można się domyślać na podstawie wzmianek w jego pismach. Rok urodzenia poświadcza św. Augustyn w Państwie Bożym (VIII, 14) i w listach (102, 32). Żył w czasach Antoninów, które uważano za złoty wiek cesarstwa rzymskiego, wobec braku niszczących wojen i panującego dobrobytu. Nie znamy jego imienia – imię Lucjusz przekazuje wiele rękopisów, może ono jednak pochodzić z utożsamienia Apulejusza z głównym bohaterem jego powieści Metamorfozy. Według niego samego był pół Numidijczykiem i pół Getulem. Jego ojciec, który piastował w Madaurze stanowisko duumwira (duumvir iuri dicundo – jeden z dwóch burmistrzów), zostawił mu w spadku dwa miliony sesterców. Pierwsze nauki pobierał w rodzinnym mieście.
W roku 158 do miasta Sabrata, leżącego w pobliżu Oei, zjechał świeżo mianowany namiestnik Klaudiusz Maksym, aby jako przewodniczący sądu rozstrzygnąć narosłe w tej prowincji spory. Na wokandzie wśród innych spraw znajdowała się i sprawa Pudentilli przeciwko Graniuszom, w którą w jakiś sposób wmieszany był także Emilian. Pod nieobecność Pudentilli jej rzecznikiem w sądzie był Apulejusz. I wówczas adwokaci Emiliana, wykorzystując rozsiewane wieści, jakoby Apulejusz parał się magią, próbowali tym sposobem podważyć w sądzie jego dobre imię.
Podobno Apulejusz miał jedynie pięć dni czasu na zebranie materiałów i przygotowanie obrony, zdołał jednak obmyślić niezwykle zręczny i chytry plan. Wykorzystując znane powszechnie upodobanie Klaudiusza Maksyma do filozofii, przedstawił się jako reprezentant wszystkich filozofów, a więc wszelkie napaści na siebie samego uznał za napaści na filozofię w ogóle i obronę własną wygłosił jako apologię tej najpotężniejszej z nauk.
Aby jednak długa i drobiazgowa obrona nie stała się dla słuchaczy nużąca, mówca ubarwia ją i ożywia przeróżnymi sposobami. [...]
Zapewne zdoła więc zaciekawić także i współczesnego jej odbiorcę.
Czytelnik bowiem nie tylko dowie się o sposobie, w jaki mówca bronił się przed stawianymi mu zarzutami, lecz będzie podziwiał cięty język i dowcip Apulejusza, jego umiejętności przekazania zamierzonych treści w koronkowym niemal układzie mowy. Może też poznać jednocześnie wiele szczegółów z życia i kultury ówczesnego społeczeństwa Afryki Północne
"Metamorfozy" to powieść awanturnicza - pierwsze tego typu dzieło, które znamy w całości, ale jest w nim już wszystko, co lubią czytelnicy: przygody, erotyka, magia. Swoją niezwykłą historię opowiada narrator zamieniony w osła. Jego oczami oglądamy wiedźmy, zbójców, wędrownych kapłanów-oszustów i całą galerię ludzkich typów zaludniających Tessalię, która w starożytności uchodziła za krainę czarów. Jest tu też miejsce na piękną baśń o Amorze i Psyche, zamkniętą wewnątrz powieści jak klejnot w drogocennej szkatule. Dziwnym zrządzeniem losu sam Apulejusz oskarżony został o uprawianie czarów. Podczas procesu wygłosił mowę obrończą, Apologię, w której rozprawia się z zarzutami swych wrogów. Daje nam ona niezwykle ciekawy obraz życia w północnej Afryce, ojczyźnie Apulejusza, będącej wówczas kwitnącą prowincją rzymskiego cesarstwa.Ozdobą tomu jest przypomniana tu piękna przedmowa Jana Parandowskiego, która towarzyszyła pierwszemu polskiemu wydaniu "Metamorfoz".
Maksymilian Kawczyński (ur. 29 grudnia 1842 w Ostrorogu, zm. 12 kwietnia 1906 w Krakowie), polski historyk literatury, filolog, od 1890 profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, członek Akademii Umiejętności (1890).
Apulejusz - rzymski pisarz, filozof i retor.
Urodzony około 125 roku w numidyjskiej Madaurze w zamożnej rodzinie rzymskiej, dawno osiadłej w Afryce. Rok śmierci nieznany. Z twórczości ocalała jedna z jego mów sądowych, Apologia, wygłoszona we własnej obronie, gdy został oskarżony o czary i praktyki magiczne, oraz Florida, wyciąg z mów popisowyc, ważna jako źródło szczegółów i reminiscencji autobiograficznych. Jako filozof propagował w swoich pismach naukę Platona, lecz nie był to platonizm w czystej postaci: zawierał bowiem wiele przymieszek z wierzeń i filozofii wschodu oraz neopitagoreizmu.
Jakie czynniki umożliwiały rozwój pisma łacińskiego?
Co to była minuskuła karolińska, kursywa gotycka czy bastarda?
Jakie były rodzaje duktów pisarskich, techniki pisania i gesty pisarskie?
Wznowiony po ponad 25 latach klasyczny i wciąż niezbędny podręcznik z zakresu historii pisma łacińskiego autorstwa jednego z najwybitniejszych polskich historyków, Aleksandra Gieysztora, wyczerpująco odpowiada na wszystkie pytania związane z zagadnieniami paleograficznymi. Autor podaje wnikliwą i przekonywającą analizę pisma łacińskiego w średniowieczu i różne okoliczności jego zmian.
Publikacja stanowi niezbędną pomoc przy opracowywaniu źródeł historycznych i analizie pisma dokumentów źródłowych. Pokazuje także znaczenie pisma w procesach kulturowych i społecznych wieków średnich. Zawiera wiele rycin przedstawiających rodzaje omawianego pisma.
Każdy z pomysłem może napisać książkę – nie tylko dla swojej własnej przyjemności, ale także aby ją opublikować oraz aby każdy mógł ją zobaczyć (i być może przeczytać). Jeśli łapiesz się na tkaniu opowieści w głowie po przeczytaniu ulubionej książki czy relaksując się w parku, rozważ ich spisanie. Chociaż może to wydawać się trudne, uwierz – możesz to zrobić! Dam ci kilka wskazówek, jak to osiągnąć.
Oddajemy do rąk Czytelnika książkę specjalną. Specjalną przynajmniej z kilku powodów. Jest ona skrótem obszernej – trzytomowej pracy przygotowywanej przez ostatnie 12 lat. W tej monumentalnej pracy, szczegółowo przedstawiono ważne aspekty obyczajowości dworów papieskich, zwłaszcza w okresie od V do XVII wieku.
Z motywami wiąże się chyba większość tematów na ustną maturę z języka polskiego. Sam swego czasu męczyłem się nad „motywem rycerza w literaturze i filmie”. Ale co to właściwie jest? Pominę może encyklopedyczne formułki i postaram się stworzyć własną definicję. Motywem w literaturze może być każde charakterystyczne zdarzenie, obiekt lub postać (tudzież ich kreacja), ważne na tyle, by powtarzało się w innych dziełach. Motyw powtarzający się wystarczająco długo i często wskakuje na wyższy level i otrzymuje rangę toposu. Mamy więc motyw masakry na dresiarzach w twórczości Andrzeja Pilipiuka (ach, cudny temat na maturę) lub mniej fajny motyw ojczyzny w literaturze polskiego oświecenia.