Download: Kochajcie mnie, proszę!.mp4
Ukraina, 2010, 76 min.
język: polski lektor
Szersze spojrzenie na rosnący w siłę ruch faszystowski w Rosji.
“Wyzwolimy się z niewolniczych kajdan fałszywego liberalizmu!”, “Ojczyzna wzywa!”, “Budujemy mocarną Rosję! Dołącz do nas!”, “Władza, prawa, konstytucje przychodzą i odchodzą, ale Rosjanie pozostają zawsze tacy sami!” – to tylko kilka z haseł propagandowych, wysuwanych przez rosyjskich neonazistów. Potomkowie żołnierzy Armii Czerwonej, którzy ponad pół wieku wcześniej pomagali zniszczyć nazistowską ideologię, łączą się we wspólnotę zaprzeczającą tamtym postawom. Pragną czystości białej rasy, chcą wypędzić wszystkie imigranckie ścierwa i kapitalistycznych złodziei, niszczących ich ukochaną ojczyznę.
Kamera rejestruje nienawiść młodych wylewającą się z ideologicznych haseł, ostrych, jadowitych piosenek oraz wszelkiego rodzaju amatorskich filmów internetowych. Zestawia te nagrania ze szczegółową relacją z brutalnego morderstwa dwójki aktywistów. Stanisław Markiełow, trzydziestoczteroletni adwokat, istotna postać ruchu antyfaszystowskiego i Anastazja Baburowa, bezkompromisowa dwudziestopięcioletnia dziennikarka, zostali zamordowani z zimną krwią w biały dzień w środku miasta. Wydarzenie to wywołało lawinę reakcji, prokurując szeroko zakrojoną ideologiczną debatę, która po raz pierwszy pozwoliła oszacować skalę i siłę faszystowskiego napływu.
Balayan buduje wymowę swojego filmu za pomocą najprostszych środków. Pozwala wypowiadać się za siebie dumnym internetowym “gadającym głowom”. Przeplata przejmujące wypowiedzi rodziców i przyjaciół zmarłej dziennikarki z polityczno-społecznymi niesnaskami, powstałymi z tłumionych przez służby porządkowe antyfaszystowskich demokracji. Uzupełnia suchą dziennikarską relację z zabójstwa Baburowej i Markiełowa makabrycznymi komentarzami anonimowych internautów, którzy bezceremonialnie bezczeszczą pamięć o zmarłych.
Przedstawiona w tym filmie Rosja jest państwem na krawędzi mroku, pełnym wewnętrznych kontrastów, rozsadzanym od środka przez niszczycielskie siły. Z drugiej jednak strony świadectwo, które Baburowa, cicha bohaterka filmu, pozostawiła po sobie, staje się niepisanym mottem tego filmu. “Moją ojczyzną jest człowieczeństwo” – zwykła mawiać młoda dziennikarka, która po śmierci przyczyniła się do zmiany sposobu myślenia wielu Rosjan o świecie.
Film był pokazywany na Międzynarodowym Festiwalu Praw Człowieka 2011 i PLANETE+ DOC 2011.