32.jpg

Igumenitsa (także: Igumenica, gr. Ηγουμενίτσα) - miasto w Grecji, 17 tys. mieszkańców (stan z roku 2006), ośrodek administracyjny prefektury Tesprotia w regionie administracyjnym Epir. Miasto usytuowane jest nad Morzem Jońskim.
Igumenitsa jest oddalona o 480 km od Aten i 460 km od Salonik. Port morski dysponuje codziennymi połączeniami promowymi do Włoch (Bari, Brindisi, Wenecja, Ancona) oraz do portu Patras na Peloponezie. Lokalne połączenia promowe to Korfu, Paksos i Antipaksos.

Janina (grec. Ιωάννινα – trb. Joanina) - miasto w północno-zachodniej Grecji, w Epirze, na zachodnim brzegu jeziora Joaninon (Pamwotida). Około 70 tys. mieszkańców. Stolica nomosu Janina.
Ośrodek przemysłowy i handlowy Epiru. Przemysł skórzany, obuwniczy, wyrób dywanów. Rzemiosło artystyczne, jubilerstwo, uniwersytet (1966), port lotniczy.
Miasto założone w czasach bizantyjskich, prawdopodobnie w X w. W 1081 na krótko opanowane przez Normanów. Od 1204 jedno z głównych miast despotatu Epiru. W 1262 ponownie w granicach Bizancjum. W 1345 podbite przez Serbów, w 1431 opanowane przez Turków. Okres rozkwitu przeżyło w latach 1788-1822 pod rządami Alego Paszy z Tepeleny. W 1913, w trakcie I wojny bałkańskiej, przyłączone do Grecji.
Zabytki: twierdza, mury obronne, meczet (muzeum) Aslan Aga z 1619, Rezerwat geologiczny

Klasztory
Na szczytach skał umiejscowiony jest zespół prawosławnych klasztorów (monastyrów). Początkowo wszelkie materiały potrzebne do budowy i życia mnichów wciągane były na linach, również odwiedzający mogli dostać się do monastyrów jedynie na linach. Obecnie część z monastyrów udostępniona jest dla zwiedzających i dla ich wygody wybudowano schody i pomosty.
Pierwsze wspólnoty religijne pojawiły się w Meteorach pod koniec X w., mieszkając w jaskiniach i pustelniach.
Legenda głosi, że św. Atanazy, założyciel Wielkiego Meteora (Megalo Meteoro), najstarszego monastyru, wzniósł się na szczyt na skrzydłach orła. Tak czy inaczej, założył on pierwszy klasztor w 1336 r. Było to podczas wojen Bizancjum z Serbią i klasztory były dobrym, bo niedostępnym, schronieniem. Ukrywał się tu m.in. Jan Paleolog – następca tronu serbskiego. Okres świetności klasztory przeżywały za panowania osmańskiego sułtana Sulejmana Wspaniałego (1520-1566).
Monastyry gromadziły wtedy ogromne skarby, czerpiąc zyski z posiadłości ziemskich w Tesalii, Wołoszczyźnie i Mołdawii.
Od XVIII w. klasztory zaczęły podupadać (głównie na skutek kłótni opatów i erozji nieumiejętnie budowanych i konserwowanych budynków). W sumie wybudowano 24 klasztory (każdy na innej skale). Współcześnie tylko sześć klasztorów jest zamieszkanych i toczy się w nich normalne życie monastyczne. Są to cztery klasztory męskie i dwa żeńskie

Kalambaka została zbudowana na miejscu starego miasta Eginion, które wstawiło się bohaterską obroną przeciw Rzymianom. Jest położona blisko rzeki Pinios. Dokładnie tam gdzie rzeka przepływa koło urwiska Pindosu. Kiedyś znajdowała się tam świątynia Apollona. Na jej miejscu znajduje się dzisiaj bizantyjski kościół, który zdobią cudowne freski, napisy, wielokolorowe marmurowe kolumny. Miasteczko znajduje się 21 km od Trikkali i 5 km od Meteorów, na wys. 240m n.p.m.
Jak podają historycy, niedaleko stąd znajdowało się starożytne miasto Aiginon. Było to miasto Tymfeansa i miało naturalne granice z Trikki i Aitikia. Po znanej bitwie pod Pydną, Aigion odmówił rzymskiemu konsulowi Paulowi Emiliusowi podporządkowania się. Dlatego w niedługim czasie zostało zdobyte i złupione przez Rzymian. Od czasu do czasu wydobywane są fragmenty budowli pochodzących z tego czasu. Są one wbudowane w mury współczesnej Kalambaki.
W końcu X wieku Kalambaka znana była jako Stagi. Znajdowała się tutaj siedziba biskupa. Dopiero od czasów rządów tureckich miejsce to znane jest jako Kalambaka, kiedy rządy sprawował tu Pasza z Larisy.