-
8933 -
9305 -
60650 -
1742
81801 plików
7064,56 GB
Foldery
Gdy cię nie widzę, nie wzdycham, nie płaczę,
Nie tracę zmysłów, kiedy cię zobaczę;
Jednakże gdy cię długo nie oglądam,
Czegoś mi braknie, kogoś widzieć żądam;
I tęskniąc sobie zadaję pytanie:
Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?
Gdy z oczu znikniesz, nie mogę ni razu
W myśli twojego odnowić obrazu?
Jednakże nieraz czuję mimo chęci,
Że on jest zawsze blisko mej pamięci.
I znowu sobie powtarzam pytanie:
Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?
Cierpiałem nieraz, nie myślałem wcale,
Abym przed tobą szedł wylewać żale;
Idąc bez celu, nie pilnując drogi,
Sam nie pojmuję, jak w twe zajdę progi;
I wchodząc sobie zadaję pytanie;
Co tu mię wiodło? przyjaźń czy kochanie?
Dla twego zdrowia życia bym nie skąpił,
Po twą spokojność do piekieł bym zstąpił;
Choć śmiałej żądzy nie ma w sercu mojem,
Bym był dla ciebie zdrowiem i pokojem.
I znowu sobie powtarzam pytanie:
Czy to jest przyjaźń? czy to jest kochanie?
Kiedy położysz rękę na me dłonie,
Luba mię jakaś spokojność owionie,
Zda się, że lekkim snem zakończę życie;
Lecz mnie przebudza żywsze serca bicie,
Które mi głośno zadaje pytanie:
Czy to jest przyjaźń? czyli też kochanie?
Kiedym dla ciebie tę piosenkę składał,
Wieszczy duch mymi ustami nie władał;
Pełen zdziwienia, sam się nie postrzegłem,
Skąd wziąłem myśli, jak na rymy wbiegłem;
I zapisałem na końcu pytanie:
Co mię natchnęło? przyjaźń czy kochanie?
Widzenie
Dźwięk mię uderzył - nagle moje ciało,
Jak ów kwiat polny, otoczony puchem,
Prysło, zerwane anioła podmuchem,
I ziarno duszy nagie pozostało.
I zdało mi się, żem się nagle zbudził
Ze snu strasznego, co mię długo trudził.
I jak zbudzony ociera pot z czoła,
Tak ocierałem moje przeszłe czyny,
Które wisiały przy mnie, jak łupiny
Wokoło świeżo rozkwitłego zioła.
Ziemię i cały świat, co mię otaczał,
Gdzie dawniej dla mnie tyle było ciemnic,
Tyle zagadek i tyle tajemnic,
I nad którymi jam dawniej rozpaczał, -
Teraz widziałem jako w wodzie na dnie,
Gdy na nią ciemną promień słońca padnie.
Teraz widziałem całe wielkie morze,
Płynące z środka, jak ze źródła, z Boga,
A w nim rozlana była światłość błoga.
I mogłem latać po całym przestworze,
Biegać, jak promień, przy boskim promieniu
Mądrości bożej; i w dziwnym widzeniu
I światłem byłem, i źrenicą razem.
I w pierwszym, jednym, rozlałem się błysku
Nad przyrodzenia całego obrazem;
W każdy punkt moje rzuciłem promienie,
A w środku siebie, jakoby w ognisku,
Czułem od razu całe przyrodzenie.
Stałem się osią w nieskończonym kole,
Sam nieruchomy, czułem jego ruchy;
Byłem w pierwotnym żywiołów żywiole,
W miejscu, skąd wszystkie rozchodzą się duchy,
Świat ruszające, same nieruchome:
Jako promienie, co ze środka słońca
Leją potoki blasku i gorąca,
A słońce w środku stoi niewidome.
I byłem razem na okręgu koła,
Które się wiecznie rozszerza bez końca
I nigdy bóstwa ogarnąć nie zdoła.
I dusza moja, krąg napełniająca,
Czułem, że wiecznie będzie się rozżarzać,
I wiecznie będzie ognia jej przybywać;
Będzie się wiecznie rozwijać, rozpływać,
Rosnąć, rozjaśniać, rozlewać się - stwarzać,
I coraz mocniej kochać swe stworzenie,
I tym powiększać coraz swe zbawienie.
Przeszedłem ludzkie ciała, jak przebiega
Promień przez wodę, ale nie przylega
Do żadnej kropli: wszystkie na wskroś zmaca,
I wiecznie czysty przybywa i wraca,
I uczy wodę, skąd się światło leje.
I słońcu mówi, co się w wodzie dzieje.
Stały otworem ludzkich serc podwoje,
Patrzyłem w czaszki, jak alchymik w słoje.
Widziałem. jakie człek żądze zapalał,
Jakiej i kiedy myśli sobie nalał,
Jakie lekarstwa. jakie trucizn wary
Gotował skrycie. A dokoła stali
Duchowie czarni, aniołowie biali,
Skrzydłami studząc albo niecąc żary,
Nieprzyjaciele i obrońcy duszni,
Śmiejąc się, płacząc - a zawsze posłuszni
Temu, którego trzymali w objęciu,
Jak jest posłuszna piastunka dziecięciu
Które jej ojciec, pan wielki, poruczy,
Choć ta na dobre, a ta na złe uczy.
Autor: Adam Mickiewicz
Nie ma plików w tym folderze
-
0 -
0 -
0 -
0
0 plików
0 KB
Chomikowe rozmowy
Pokaż wszystkie
Pokaż ostatnie
passion45 napisano 3.03.2023 23:51
Przed nami zabłysło niebo spadając prosto na ziemię, myśli rozbłysły w oczach pojawiła się ona...polarna zorza. Tliła się w ogniu nieskończoności wiatru słonecznego, zielenią zalewając całe wokół niebo. Serce, ileż w tobie wspomnień, przywołanie któregokolwiek z nich jest rozpaleniem w mym spojrzeniu porannej zorzy. A spowite nią oczy widzą,jak budzi się nadzieja. Będąc blisko na jeden oddech lecz na odległość świetlnych mil i zagubieni w wielkim kosmosie błądząc ciągle szukamy się w nim. Stąpając po snu galaktykach oglądamy się czasem za siebie, gwiezdnym pyłem zebranym wysoko wciąż piszemy słów treści na niebie, oddaleni o tysiące już lat. W zodiakalnych umysłu przestworzach drogą mleczną stąpamy nie raz zanim wzejdzie poranna już zorza.Jak horoskop pisany wśród gwiazd Orbitalne pragnienia spełniają Lecz nie wszystko się spełnia to fakt bo i gwiazdy też czasem spadają.Pozdrawiam ❃ https://youtu.be/VCTulku1Bxk
passion45 napisano 10.07.2023 00:55
Człowiek nigdzie naprawdę nie był, póki nie wróci do domu. Dom jest tam, gdzie chcą, żebyś został dłużej. Dom to oglądanie księżyca wschodzącego nad szałwią i towarzystwo kogoś, kogo można przywołać do okna, żebyście obejrzeli to razem. Dom jest tam, gdzie tańczysz z innymi, a taniec to życie. Pięknych chwil domowych❃ https://youtu.be/G8WxqsnB_G0
passion45 napisano 3.08.2023 02:17
Wszystko, co w życiu zrozumiałem, zrozumiałem tylko dlatego, że kocham (Lew Tołstoj). Pozdrawiam❃ https://youtu.be/JFxDXoEpWfo
Wiola66666 napisano 25.11.2023 19:25
jolenta.t napisano 24.01.2024 22:21
Serdecznie Witam
Dopóki tu na ziemi coś nas trzyma...dopóki jest ktoś...to mamy siłę, nadzieję i wiarę by wstawać o poranku i zasypiać co wieczór... Jak pięknie jest móc budzić się i wstawać z uśmiechem wiedząc, że jest się komuś potrzebnym, że twoja nieobecność kogoś zasmuci… Jak pięknie jest móc zasypiać z myślą, że jest się w czyimś sercu... ...to sens życia...to cel podróży na tym świecie...
jolenta.t 
Zaprzyjaźnione i polecane chomiki (223)
