tumblr_opb0l0mpPi1ripa0eo1_1280.jpg

Download: tumblr_opb0l0mpPi1ripa0eo1_1280.jpg

Pobierz

82 KB

(564px x 802px)

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

an5

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

O PÓŁNOCY W PARYŻU
Film Woodego Allena jest w zasadzie lekką, pogodną i przesiąkniętą inteligentnym dowcipem komedią romantyczną, w której istotną rolę odgrywa fantastyczny wątek... przenoszenia się w czasie.
Na samym początku reżyser serwuje nam kilkuminutową sekwencję najpiękniejszych ujęć Paryża – w takt urokliwej muzyki. W ten sposób przekonani przez Allena, że Paryż przepięknym miastem jest, po chwili poznajemy głównego bohatera opowieści – hollywoodzkiego scenarzystę filmowego Gila (Owen Wilson) oraz Inez (Rachel McAdams), jego piękną narzeczoną.
Od pierwszego dialogu dwojga zakochanych bez większego trudu możemy się domyślić, że kompletnie do siebie oni nie pasują; trochę żałuję, że jest to aż tak ewidentne. Niemal z każdą kolejną sceną utwierdzamy się w tym przekonaniu, obserwujemy także, jak stopniowo świadomość ta dociera także do Gila, który, choć długi czas z powodzeniem ją wypiera, zaczyna dostrzegać, że jego związek nie jest tak udany, jak można by sobie tego życzyć.
Zanim jednak dojdzie do olśnienia, Gil będzie musiał stawiać czoła rodzicom swojej narzeczonej i jej bufonowatym przyjaciołom, znieść kilka upokorzeń, doskonalić się w sztuce unikania towarzyskich zobowiązań oraz... przeżyć przygodę swojego życia.
To, że Gil chce unikać takiego towarzystwa, jest wręcz naturalną koleją rzeczy. Jego wielka przygoda zaczyna się, kiedy pewnego wieczoru, lekko zawiany, decyduje się nie iść z Inez i Paulem oraz jego towarzyszką na tańce, a zamiast tego wybiera spacer uliczkami wieczornego Paryża. A kiedy gubi drogę i zegar wybija północ...
Paryż lat 20’ XX wieku – to czas i miejsce najbardziej ukochane przez Gila – miasto o niezwykłym klimacie, wypełnione znakomitymi twórcami i twórczyniami kultury, których ostatecznie dane jest mu spotkać. Nieoczekiwanie wędruje w czasie i poznaje: Zeldę i Scotta Fitzgeraldów, Ernesta Hemingwaya, Gertrudę Stein, Pabla Picasso, Salvadora Daliego, Luisa Bunela... Dopiero wśród nich, po początkowym szoku, czuje się jak ryba w wodzie; bez trudu się zaprzyjaźnia, choć dotąd był raczej odludkiem, wysłuchuje przydatnych rad Hemingwaya, a sama Gertruda Stain pomaga mu w pracy nad powieścią. Wreszcie – poznaje tajemniczą, wyzwoloną, pełną wdzięku, na wskroś paryską Adrianę (Marion Cotillard), muzę wielkich artystów...
Film O północy w Paryżu obejrzałam z prawdziwą przyjemnością, od początku do końca zainteresowana historią. Dałam się poprowadzić Woody'emu Allanowi przez Paryż widziany jego oczami, dałam się rozbawić gagom i wciągnąć historii. Nie przeszkadzało mi specjalnie to, że w swojej wizji cudownego Paryża Allan aż ociera się o kicz i przedstawia nam obraz miasta wyidealizowany i podrasowany jak pocztówka. Nie przeszkodziło mi także to, że nie jest to "wielkie kino”, ale raczej lekka, choć ambitna komedia, zdecydowanie – na poprawę nastroju. Poszukiwaczy moralnych niepokojów i głębokiej filozofii ostrzegam, że tych pierwszych brak całkowicie, zaś filozofia jest cokolwiek prosta, choć mocno "życiowa”. Wszystkich, którzy chcą sobie poprawić nastrój – Zachęcam do obejrzenia!!!

obrazek