z17294629V,-Carte-blanche-.jpg

Download: z17294629V,-Carte-blanche-.jpg

Pobierz

52 KB

(424px x 318px)

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

an5

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inspirowany prawdziwymi wydarzeniami „Carte blanche”
opowiada historię lubelskiego nauczyciela, który ukrywa przed światem poważną chorobę.
Wszystko zaczęło się od reportażu Małgorzaty Szlachetki w "Wyborczej" o Macieju Białku, nauczycielu historii z Lublina. Gdy zdiagnozowano u niego nieodwracalne barwnikowe zwyrodnienie siatkówki, tak bardzo obawiał się utraty zawodu, kontaktu z młodzieżą i pracy, że zataił informację o chorobie. Jego pole widzenia nieuchronnie się zmniejszało, a on przez kilka lat (w filmie - krócej) przychodził do szkoły, udając widzącego.
Stosował inteligentne wybiegi, rozwiewał podejrzenia. Swoje trasy znał na pamięć, uczniów też. Zdołał nawet przejść rutynowe badanie wzroku. Jego choroba długo była dla otoczenia niezauważalna. Gdy w końcu wyszła na jaw, posłużyła za argument na jego korzyść. Sprawdził się i mógł pozostać w szkole. Uczy nadal.
Film Jacka Lusińskiego („Piksele”) to kolejne, po „Chce się żyć” Macieja Pieprzycy czy niedawnych „Bogach” Łukasza Palkowskiego, podnoszące na duchu świadectwo bezpardonowej walki z przeciwnościami losu i ogromnej siły, jaką niesie pozytywne nastawienie do życia.
Carte Blanche to niewątpliwie jeden z tych polskich filmów, które poruszają ważny społecznie problem jakim jest wykluczenie społeczne osób niepełnosprawnych. Historia nauczyciela, który dowiadując się, że traci wzrok i postanawia za wszelką cenę przygotować swoich uczniów do matury potrafi poruszyć.
Oszukać okulistę na badaniach okresowych, ucząc się na pamięć kolejności liter na planszy, to żaden wyczyn. Ale prowadzić normalne życie, chodzić do pracy, ba, uczyć w liceum!, gdzie przecież „ta okropna młodzież” tylko czyha, by znaleźć na nauczyciela przysłowiowego „haka” – to już wyższa szkoła jazdy. Kurczące się z dnia na dzień pole widzenia bohatera, odbarwienia, plamy i rozmyte kształty uchwycone w obiektywie Witolda Płóciennika („Wymyk”, „Paradoks”) pozwalają na natychmiastowe zanurzenie się w świecie osoby niedowidzącej, która musi poznawać swoje otoczenie od nowa. Kacper uczy się rozkładu pomieszczeń na pamięć, odlicza kroki od pokoju nauczycielskiego do sali historycznej, do wypełniania dziennika angażuje najbardziej rozgarniętą uczennicę w klasie (bardzo dobra Eliza Rycembel!), a nawet kiedy nie widzi ściągającego ucznia, wyraźnie słyszy szelest kartek podręcznika i szepty podpowiadających.
Za całą metafizykę starcza w filmie ujęcie-refren: druty trolejbusowe i sunący po nich pałąk. Te druty dokądś prowadzą i wciąż starcza napędu. Wszystko jest do zniesienia, najbardziej krańcowa sytuacja ma swoją normalność. Byle do przodu.
Starsza od Białka o całe pokolenie niewidoma dziennikarka i poetka Jadwiga Stańczakowa, chora na tę samą Retinitis pigmentosa, w autobiograficznej książce "Ślepak" pisała, jak trudno jej było przejść na drugą stronę, odnieść pojęcie "niewidomy" do siebie. Czy nie jest tak, że w pewnym sensie niewidomy "udaje" całe życie, ucząc się sposobów widzenia świata nie przez oczy? "Czy to życie jest gorsze? Trudniejsze - tak. Ale gorsze - nie. Bo daje się niemal bez granic rozbudować do środka".
Wart obejrzenia...GORĄCO P O L E C A M!!!
obrazek