2. Nibelungi - Zemsta Krymhildy - Die Nibelungen. Kriemhilds Rache [1924] 720p BRRip. NAPISY PL WGRANE.mkv

Kopia tinta digital mastering - wspaniała jakość
Zygfryd nie żyje, Hagen triumfuje, a Krymhilda poprzysięga zemstę mordercom męża, nawet jeżeli będzie musiała stanąć przeciwko rodzinie…

Z tymi akcentami wprowadza na Fritz Lang w kolejną część starogermańskiej epopei o Nibelungach. O ile pierwsza miała w sobie sporo z fantastyki i opowieści heroicznej, o tyle drugiej części bliżej do epickiego kina historycznego, a co za tym idzie - zobaczymy wiele scen masowych nakręconych przy udziale całej armii statystów. Historia zostanie również przeniesiona z dziewiczych lasów mitycznej Germanii na otwarte przestrzenie, na których to dopełni się los Nibelungów.

Fabuła jest oparta na legendach narosłych wokół zdarzeń historycznych, jakie miały miejsce na przełomie IV i V wieku n.e. Wtedy to miały miejsce słynne Wędrówki Ludów, czyli barbarzyńskich plemion uciekających na tereny upadającego Cesarstwa Rzymskiego przed nawałnicą dzikich Hunów pod przywództwem Attyli, występującego w legendach jako Etzel.

Monumentalność obrazu jest niepodważalna, a przepych i sceny masowe robią wrażenie nawet po wielu latach. Lasy i komnaty germańskich grodów ustępują miejsca otwartym przestrzeniom, na których spotkamy konne hordy Hunów. Film przywodzi rozmachem na myśl obrazy D.W. Griffitha "Nietolerancja" i "Narodziny narodu". Jego nacjonalistyczna wymowa dodatkowo zbliża go do tego ostatniego. Właśnie sam fakt przesłania filmu postawił go pod znakiem zapytania i dalej go tam pozostawia. "Zemsta Krymhildy" aż kipi od nacjonalizmu niemieckiego, sławiąc na każdym niemal kroku siłę, lojalność i odwagę zachodnich sąsiadów. Nic dziwnego, że film z miejsca stał się ulubionym obrazem Josepha Goebbelsa, a sam Hitler również cenił go wysoko. Przypisywanie mu jednak łatki kina narodowosocjalistycznego byłoby ogromną niesprawiedliwością. Reżyser nazistów nienawidził i uciekł z ich powodu do Stanów Zjednoczonych, sam film miał raczej na celu pokrzepienie serc narodu pokonanego kilka lat wcześniej w I wojnie światowej i bliżej mu do patriotycznego eposu aniżeli szowinistycznego kina jakie zatriumfowało w Niemczech lat 30. i 40.

Pomimo patosu, archaicznego przesłania i samego faktu, że to kino nieme, obraz broni się i to mocno. Przede wszystkim rozmachem i epickością, którą wzmacnia muzyka Gottfrieda Huppertza, w dalszej zaś kolejności niezwykłą historią, która godna jest tylko równie niezwykłej ekranizacji. Aktorzy są niezapomniani w swoich rolach, jak lodowata Margarete Schön w roli Krymhildy, czy Rudolf Klein-Rogge, który jako Attyla jest paskudny ale jednocześnie żałosny i nie budzący respektu, czego już na korzyść filmu nie można zapisać.

Wizja reżysera wciąga i pozostaje w pamięci, a cały dyptyk jest zdecydowanie wart poświęcenia nań pięciu godzin.