Rzeka Okawango.jpg

Viola_Valeriana222 / 🌺 Magiczny Świat / Magiczne miejsca / Magiczny świat / Rzeka Okawango.jpg

Download: Rzeka Okawango.jpg

Pobierz

248 KB

(800px x 532px)

Dzieci z ludu Bayei, jednego z wielu zamieszkujących deltę rzeki Okawango, uczą się krótkiego wierszyka: „Jestem rzeką. Na powierzchni niosę życie. Niżej czyha śmierć”. „Śmierć” odnosi się do żyjących w tych wodach krokodyli, zagrażających zarówno ludziom, jak i zwierzętom.

Dziki raj na powierzchni oraz pod wodą

Z kosmosu delta wygląda jak ślad ptasiej stopy. Ten labirynt jezior, lagun i ukrytych kanałów rozciągający się na powierzchni ponad 15 000 km2 tworzy największą śródlądową deltę świata.

Rzeka Okawango nie łączy się z morzem – uchodzi do kotliny i wpada w pułapkę spękanej i wysuszonej pustyni Kalahari. Jak magnes przyciąga zwierzęta, których egzystencja zależy od delty, zwłaszcza od sezonowych wylewów rzeki. Każdego roku do delty trafia 11 km3 wyjątkowo czystej wody, a to z uwagi na brak jakiekolwiek działalności rolniczej czy przemysłowej na brzegach okolicznych rzek.

Deltę zamieszkuje pięć grup etnicznych, spośród których każda ma odrębną tożsamość oraz język. Ludzie ci dzielą swoją ziemię z niezliczonymi gatunkami zwierząt, takich jak słonie afrykańskie, bawoły, hipopotamy, różne gatunki antylop, żyrafy, lwy, likaony, zebry, ibisy i wiele, wiele innych – w tym oczywiście krokodyle. W końcu to jeden z najbogatszych w faunę i florę zakątków planety.

Jeśli zmiany klimatu będą postępować, to zmniejszy się ilość opadów zasilających wody dorzecza Okawango. Spowoduje to wysychanie bagien na terenie delty, zwiększając tym samym ryzyko pożarów uwalniających do atmosfery duże ilości gazów cieplarnianych.

Plemiona zamieszkujące deltę mogą być zmuszone do opuszczenia swoich domów. W najlepszym wypadku, aby przetrwać, będą musiały dostosować się do nowych warunków. Tak czy inaczej, jedyna w swoim rodzaju społeczność delty Okawango jest zagrożona.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Viola_Valeriana222

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Magiczne miejsca świata
Są takie miejsca, obok których nikt nie przejdzie obojętnie. Niektóre zachwycają naturą, inne architekturą. Wszystkie mają w sobie magię, która przyciąga miliony turystów. Oto kilka z nich.

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Capensis.jpg

Wokół Kapsztadu, na południowo-zachodnim krańcu Afryki, ...

Wokół Kapsztadu, na południowo-zachodnim krańcu Afryki, rozciąga się obszar powszechnie uznawany za najwspanialsze miejsce na świecie pod względem różnorodności roślin oraz liczby gatunków endemicznych. Nigdzie indziej nie znajdziemy tylu endemitów skupionych na tak małej powierzchni. Najmniejsze państwo roślinne na świecie To najmniejsze państwo roślinne na świecie nosi nazwę Capensis i mimo że tutejsze lasy i zarośla twardolistne zajmują zaledwie 0,5% powierzchni Afryki, rośnie tu blisko 20% wszystkich gatunków afrykańskiej flory. Naukowa nazwa tej formacji roślinnej – fynbos – pochodzi od nazwy niespotykanego nigdzie indziej ekosystemu. W języku afrikaans fynbos oznacza „wspaniały busz”. Główną roślinność stanowią wysokie krzewy, niewielkie byliny o twardych, skórzastych i często pokrytych kutnerem lub woskiem liściach, a także rzadko rozrzucone wiecznie zielone drzewa. Na prawie 90 000 km2 znajdziemy 9000 różnych gatunków roślin, z których jedna trzecia nie występuje nigdzie indziej na Ziemi. Do najbardziej okazałych roślin należą te z rodzaju Protea. Srebrnik królewski (P. cynaroides) jest narodowym kwiatem Republiki Południowej Afryki i został umieszczony w jej godle. Tutejsze gatunki srebrników ewoluowały 6–8 milionów lat temu, kiedy klimat był chłodniejszy niż obecnie. Są to więc rośliny szczególnie wrażliwe na ocieplenie i zmiany klimatyczne. Temperatury w tym regionie mogą do 2050 roku wzrosnąć o 1,8°C, co pociągnie za sobą ogromny wzrost liczby pożarów, które mogą zniszczyć nawet 30% gatunków roślin budujących formację fynbos i zachwiać delikatną równowagę ekologiczną tego ekosystemu. Trzeba jednak wyraźnie podkreślić, że obecnie znacznie większym zagrożeniem jest prowadzona przez człowieka gospodarka żarowa i nadmierna trzebież zarośli twardolistnych.

Chicago.jpg

Od lat trzydziestych XIX wieku – czyli od czasu założeni ...

Od lat trzydziestych XIX wieku – czyli od czasu założenia miasta – Chicago jest komunikacyjnym, przemysłowym, finansowym i rozrywko- wym centrum Środkowego Zachodu. Jak powiedziała francuska aktorka Sarah Bernhardt: „Chicago! Oto serce Ameryki”. „Chicago! Oto serce Ameryki” Dzisiaj Chicago jest trzecim co do liczby mieszkańców miastem w Stanach Zjednoczonych. Jego obszar metropolitalny, tak zwany Chicagoland, zamieszkuje ponad 9,5 miliona ludzi. Chicago jest mekką muzyków, ludzi filmu, teatru i pióra. Mieszają się tu kultury potomków imigrantów ze wszystkich stron świata. Chicago odwiedza 45 milionów turystów rocznie. Jest to również bardzo ważny węzeł komunikacyjny. Liczne autostrady i drogi szybkiego ruchu prowadzące we wszystkich kierunkach łączą Chicago z pozostałymi miastami Środkowego Zachodu, natomiast w samym mieście transport zapewniają między innymi szybka kolej miejska (w tym 20 km pod ziemią), podmiejska i wiele linii autobusowych. W ostatnich 30 latach w mieście odnotowano średni wzrost temperatury powietrza o 1,5°C. W 1995 roku w wyniku fali upałów zmarło 700 mieszkańców. W latach 1986, 1996 i 2008 miasto było nękane powodziami – ulewne deszcze uniemożliwiły poruszanie się po drogach i zablokowały transport kolejowy, zniszczyły ulice, uszkodziły mosty i podtopiły wiele posesji w całym Chicago. W XXI wieku w wyniku globalnego ocieplenia miastu coraz częściej mogą zagrażać fale silnych upałów oraz powodzie. Przedłużające się letnie susze, a potem gwałtowne opady deszczu mogą się okazać niezwykle groźne, zwłaszcza dla infrastruktury i komunikacji miejskiej. Coraz więcej dni z temperaturą przekraczającą 43°C, a także nagłe ulewne deszcze i powodzie mogą wywołać wzrost częstości problemów zdrowotnych związanych z wysokimi temperaturami, szkodząc turystyce w regionie. Możliwe, że pod koniec XXI wieku klimat Chicago będzie przypominać klimat południowych stanów, takich jak Teksas czy Alabama.

Himalajskie lodowce.jpg

Himalajskie lodowce to największa masa lodu na lądach. W ...

Himalajskie lodowce to największa masa lodu na lądach. Więcej lodu znajduje się jedynie na biegunach. Lodowce zasilają rzeki, które są źródłem słodkiej wody dla 1 /3 ludności świata. Ojczyzna Szerpów na Głowie Nieba We wschodniej części Himalajów znajduje się najwyższa góra świata – mierzący 8848 m n.p.m. Mount Everest, przez Nepalczyków nazywany Sagarmatha, czyli „Głowa Nieba”. Góra dała również nazwę Parkowi Narodowemu Sagarmatha. Wysokogórska kraina, której krajobraz tworzą śnieg, lód, skały oraz głębokie doliny porośnięte subalpejską roślinnością, daje schronienie panterom śnieżnym, czyli irbisom, a także piżmowcom himalajskim i pandom małym. Mieszka tu również prawie 6000 ludzi z plemienia Szerpa, o wyjątkowej kulturze i tradycjach. W ostatnich dziesięcioleciach himalajskie lodowce bez przerwy się cofają. Pochodząca z ich topnienia woda tworzy nowe i powiększa już istniejące jeziora polodowcowe, których brzegi mogą w końcu nie wytrzymać naporu gromadzącej się wody, czego skutkiem będą powodzie i osuwiska. Miałoby to katastrofalne skutki dla miejscowej ludności i przyrody. Szybkie topnienie lodowców wpływa też na dalszy wzrost tempa tego procesu. Wynika to z tego, iż pozbawiony wytopionej powłoki śnieżno-lodowej obszar dużo szybciej się nagrzewa, a ponadto wraz z zanikającym śniegiem i lodem kurczy się powierzchnia, od której część promieniowania mogłaby zostać odbita z powrotem w przestrzeń. Ten samonapędzający się proces powoduje dalszy wzrost temperatur. Według najbardziej pesymistycznych prognoz, jeśli tempo globalnego ocieplenia utrzyma się na obecnym poziomie, ostatni himalajski lodowiec stopnieje całkowicie jeszcze przed rokiem 2035. Miałoby to ogromny wpływ na funkcjonowanie sieci rzek i zmniejszyłoby lokalne zasoby wody, co z kolei miałoby równie katastrofalne skutki dla rolnictwa oraz ludności całego regionu.

Półwysep Jamał.jpg

Półwysep Jamał leży na północnym krańcu Syberii, gdzie w ...

Półwysep Jamał leży na północnym krańcu Syberii, gdzie w zimie skute lodem podłoże gleby nigdy nie rozmarza, a temperatury w tundrze spadają do –50ºC. „Jamał” znaczy „koniec świata”. Witamy na końcu świata! Na półwyspie nadal jest prowadzona tradycyjna forma hodowli reniferów. 300 000 dzikich jamalskich reniferów przystosowało się do syberyjskich pór roku. Latem, gdy rozmarza tylko wierzchnia warstwa wieloletniej zmarzliny, czyli tzw. warstwa czynna, zwierzęta pasą się na północy. W czasie siarczystych zimowych mrozów renifery migrują na południe od północnego koła podbiegunowego, w kierunku Niziny Zachodniosyberyjskiej. W ślad za stadami wyruszają Nieńcy, koczowniczy lud zamieszkujący północno-zachodnią Syberię, którego życie i kultura skupiają się wokół reniferów. To jedyni hodowcy zwierząt żyjący w doskonałej harmonii ze swoimi stadami, za którymi w ciągu całego roku przemierzają tysiące kilometrów. W okresie migracji Nieńcy tworzą rozciągające się nawet na 8 km olbrzymie karawany, w których część reniferów ciągnie sanie z ludźmi i sprzętem. Nieńcy chronią się przed niskimi temperaturami, które zimą spadają tu sporo poniżej –25°C, nosząc ubrania zrobione z wielu warstw skóry reniferów. Średnia temperatura ma w ciągu najbliższych 70–90 lat wzrosnąć na skutek globalnego ocieplenia o 7°C, co będzie miało destrukcyjny wpływ na pokrywę wiecznej zmarzliny. Cieplejszy klimat spowoduje, że tereny obecnej tundry, gdzie renifery zdobywają pożywienie, porosną drzewami, a topniejąca wieczna zmarzlina sprawi, że ziemia stanie się zbyt miękka, by zwierzęta mogły przebyć te tereny. Jeśli prognozy się sprawdzą, tysiącletnia nomadyczna kultura Nieńców stanie w obliczu wielkiego zagrożenia. .

Republika Madagaskaru.jpg

Republika Madagaskaru jest nieco większa od państwa, któ ...

Republika Madagaskaru jest nieco większa od państwa, którego kolonią kiedyś była – od Francji – i zajmuje czwartą co do wielkości wyspę na Ziemi. Madagaskar leży na Oceanie Indyjskim, około 800 km od wybrzeża Afryki, od której odłączył się 80 milionów lat temu. Wyspa jest ojczyzną wielu gatunków roślin i zwierząt, jakich nie spotkamy nigdzie indziej na świecie. Namorzyny w niezpieczeństwie Położone w środku wyspy góry chronią 3300 km2 lasów namorzynowych, ciągnących się wzdłuż zachodniego wybrzeża, przed nadciągającymi ze wschodu pasatami i monsunami. Z kolei rafy koralowe zapewniają im ochronę przed martwymi falami oceanicznymi z Kanału Mozambickiego. W gąszczu splątanych korzeni namorzynów żyją niezliczone kolonie mięczaków, skorupiaków, żółwi i tropikalnych ryb. Wszystkie są źródłem pożywienia dla miejscowych rzadkich gatunków ptaków, jak cyraneczka madagaskarska, sieweczka madagaskarska, zimorodek madagaskarski czy bielik madagaskarski. Namorzyny dają również schronienie ptakom wędrownym, takim jak sieweczki, warzęchy i czaple białe. Ze względu na różnice pływów sięgające 4 m oraz napływ słodkiej wody z wielu schodzących z gór rzek, zarówno ekosystem namorzynów, jak i założone tu hodowle krewetek są uzależnione od bardzo chwiejnej równowagi zasolenia. Nawet najmniejszy wzrost poziomu morza lub jego temperatury może ją zakłócić. Wyższa temperatura wody morskiej w połączeniu ze wzrostem jej zakwaszenia może ostatecznie zniszczyć chroniące namorzyny rafy koralowe. W rezultacie obszar zajmowany przez lasy namorzynowe może się radykalnie skurczyć, co nie tylko postawiłoby w trudnej sytuacji hodowców krewetek, ale zagroziło całemu ekosystemowi tutejszej fauny i flory.

Niedźwiedzie polarne.jpg

Gruba warstwa tłuszczu, obfite futro, niewielkie uszy i ...

Gruba warstwa tłuszczu, obfite futro, niewielkie uszy i krótki ogon – oto co sprawia, że niedźwiedzie polarne są tak doskonale przystosowane do życia na mroźnej Północy. Niedźwiedzie polarne wędrują po Morzu Arktycznym oraz przyległych wodach, łącznie z wysuniętą na południe Zatoką Hudsona. Większą część roku spędzają na zamarzniętej lub pokrytej lodowymi krami (tzw. pak lodowy) powierzchni morza w poszukiwaniu fok. Do polowań niedźwiedzie wykorzystują węch. Cierpliwie czatują w pobliżu otworów w lodzie, aż foka wypłynie zaczerpnąć powietrza. Czasem czekają kilka godzin, czasem parę dni. Wzdłuż zachodniego wybrzeża Zatoki Hudsona zamarznięte pola lodowe zaczynają topnieć i pękać późną wiosną. Latem, kiedy pak lodowy wycofuje się na północ, niedźwiedziom znacznie trudniej upolować fokę. W tym czasie wędrują wzdłuż wybrzeży morskich, poszcząc lub odżywiając się skąpą roślinnością tundry (korzonki, jagody, zioła), rybami, lemingami oraz jajami z gniazd licznego o tej porze roku ptactwa wodnego. Niedźwiedzie polarne zalicza się do gatunków bardzo zagrożonych wyginięciem. Obecnie wszystkim osobnikom żyjącym na świecie (ich liczbę szacuje się na 22 000–25 000) zagrażają zmiany środowiskowe. Ze względu na wzrost temperatury z roku na rok topnienie lodów morskich następuje wcześniej i nieco póź-niej tworzy się nowe pole lodowe. To powoduje coraz dłuższe okresy głodowania lub odżywiania się gorszym pokarmem, co z kolei prowadzi do osłabienia ogólnej kondycji niedźwiedzi. Obecnie pokrywa lodowa w zachodniej części Zatoki Hudsona zaczyna pękać nawet trzy tygodnie wcześniej niż w latach siedemdziesiątych XX wieku. Prowadzone obserwacje wykazały związany z tym wyższy wskaźnik śmiertelności młodych niedźwiadków, które rodzą się zimą, a wiosną wychodzą z matką na poszukiwanie foczego mięsa. Krótszy okres istnienia paku lodowego oznacza dla nich mniejszą możliwość zdobywania pokarmu. W ciągu najbliższych 35–50 lat można się spodziewać zmniejszenia liczebności niedźwiedzi polarnych o przeszło 30%, w ciągu zaś 100 lat mogą one całkowicie zniknąć z powierzchni Ziemi.

Morzu Archipelagowe.jpg

Nawigacja po labiryncie wysp położonych na Morzu Bałtyck ...

Nawigacja po labiryncie wysp położonych na Morzu Bałtyckim u południowo-zachodnich wybrzeży Finlandii z uwagi na zróżnicowane głębokości oraz liczne skały stanowi nie lada wyzwanie. Na archipelag składa się przeszło 40 000 wysepek, jeśli liczyć każdą wystającą z morza skałę. Jednak tylko 257 ma powierzchnię przekraczającą kilometr kwadratowy, a zamieszkane są naprawdę nieliczne. Morski labirynt Te powstałe po ostatnim zlodowaceniu, około 10 000 lat temu wyspy nadal podlegają polodowcowym ruchom izostatycznym, które powodują ich podnoszenie się o od 4–10 mm rocznie. Stare wyspy ciągle rosną, a nowe bez przerwy wyłaniają się z płycizn. Średnia głębokość morza w tym regionie to zaledwie 23 m. Podczas mroźnych zim morze zamarza tu całkowicie, a lód jest tak gruby, że nie tylko można po nim jeździć samochodem, ale nawet wytycza się oficjalne lodowe drogi łączące poszczególne wysepki. Od wieków najważniejszym pożywieniem i towarem dla mieszkańców archipelagu były ryby – nawet w czasie nieurodzaju ryb zawsze było pod dostatkiem. Jeszcze teraz, mimo rozwoju turystyki, rybołówstwo stanowi główne źródło dochodu tego regionu, słynącego przede wszystkim ze śledzi bałtyckich oraz troci. Morzu Archipelagowemu zagraża zjawisko zwane eutrofizacją. Polega ono na szybkim rozwoju glonów z powodu dużego zanieczyszczenia wód substancjami odżywczymi. Zawarte są one w ściekach komunalnych i wymytych z terenów rolniczych nawozach, spływających do morza wraz z wodami rzek. Szczególnie podatne na eutrofizację są płytkie morza o małym zasoleniu, właśnie takie jak Morze Archipelagowe. Oprócz zmętnienia wody rozwój glonów powoduje również zmniejszenie ilości tlenu, co decyduje o zmniejszeniu liczebności takich gatunków ryb, jak łosoś, troć czy śledź bałtycki. Globalne zmiany klimatu, w tym wzrost temperatury powietrza i wzmożone opady w okresie zimy, mogą dodatkowo nasilać proces eutrofizacji. Będzie to oznaczać poważne zagrożenie dla wielu występujących tu gatunków, a tym samym dla rybołówstwa, turystyki i rekreacji w obrębie Morza Archipelagowego.

Nowa Zelandia.jpg

Brytyjski podróżnik James Cook dotarł do Nowej Zelandii ...

Brytyjski podróżnik James Cook dotarł do Nowej Zelandii w 1769 roku. Sporządzając mapy wybrzeży, zwrócił uwagę na bogactwo owoców i roślin uprawianych przez Maorysów zamieszkujących północno-wschodnie wybrzeże Wyspy Północnej. Miejsce to nazwał The Bay of Plenty – Zatoką Obfitości. Mnóstwo pożywienia i ludzi Pierwsi Maorysi przybyli do Nowej Zelandii prawie 500 lat przed kapitanem Cookiem i osiedlili się w Mauao (inaczej Mount Maunganui) w centrum zatoki. Przyciągnęła ich tu właśnie obfitość pożywienia. Zatoka Plenty to obszar wybrzeża morskiego zajmujący 9500 km2 , rozciągający się od półwyspu Coromandel na zachodzie do przylądka Runaway na wschodzie. Tutejsze niekończące się plaże, naturalne, wielkie przystanie, ciepłe lata i łagodne zimy przyciągają nurków, kajakarzy, surferów i turystów z całego świata, którzy przybywają tu przez cały rok. Nad wejściem do portu Tauranga góruje święta góra Mauao. Tauranga jest jednym z najszybciej rozwijających się miast Nowej Zelandii. Przez 30 lat liczba jej mieszkańców wzrosła prawie trzykrotnie i wynosi obecnie około 116 000. Dzięki przepięknej linii brzegowej Tauranga i jej okolice stały się niezwykle atrakcyjne, co odzwierciedla rozwój budownictwa w zatoce Plenty w ostatnich latach. Tendencja ta zapewne się utrzyma, tak że do roku 2050 spodziewane jest podwojenie, a nawet potrojenie liczby mieszkańców terenów wokół zatoki. Zgodnie z prognozami podwyższenie poziomu morza oraz silniejsze fale pływowe mogą spowodować erozję oraz zalewanie wybrzeży wokół zatoki Plenty. Podatność obszaru na procesy morskiej erozji zwiększa szybki wzrost zaludnienia, połączony z ciągłą zabudową linii brzegowej. Kolejnym skutkiem globalnych zmian klimatycznych mogą być zapowiadane jeszcze przed 2080 rokiem dotkliwe susze, powtarzające się co 5–10 lat i zwiększające ryzyko pożarów o 10–50%. Doprowadzą one do zniszczeń w okolicznych lasach i na polach uprawnych, czym bezpośrednio zagrożą obfitości pożywienia, której zatoka Plenty zawdzięcza swoją nazwę.

Bhutan - Kraj Grzmiącego Smoka.jpg

Od 1200 lat buddyzm pozostaje dominującą religią w niewi ...

Od 1200 lat buddyzm pozostaje dominującą religią w niewielkim królestwie Bhutanu, wciśniętym między Tybet a Indie, na południowych zboczach Himalajów. Kraj zajmuje powierzchnię ponad 47 000 km2 (prawie taką jak Słowacja), w większości urwiste stoki, głębokie doliny oraz ośnieżone szczyty. Kraj Grzmiącego Smoka Tubylcy nazywają swój kraj Druk Yul, czyli „Kraj Grzmiącego Smoka”. Oficjalna nazwa Bhutan prawdopodobnie wywodzi się z sanskrytu i oznacza „szczyt Tybetu”. W XVII wieku, do obrony przed tybetańskimi najeźdźcami, wybudowano w całym kraju klasztory-fortece, nazywane dzong. Wiele działa po dziś dzień, lecz kilka z nich spłonęło, na przykład Sey Dzong, którego ruiny leżą u podnóża masywu Czomolhari. Zanim Bhutan został członkiem ONZ w latach siedemdziesiątych XX wieku, był to kraj na własne życzenie odizolowany od reszty świata. Żaden z ówczesnych 600 000 jego mieszkańców nigdy nie opuszczał kraju, nie wpuszczano też tu obcokrajowców. Od stuleci mieszkańcy tego regionu są uzależnieni od wody spływającej z topniejących lodowców, której używają do nawadniania pól. W ostatnich latach Bhutan zaczął także wykorzystywać wodę do produkcji energii elektrycznej. Zmiany klimatyczne w znacznym stopniu przyspieszają proces topnienia lodowców. W związku z tym przybywa wody w wysokogórskich jeziorach, co może zagrozić mieszkańcom dolin. Istnieje pewne ryzyko, że misy jeziorne nie wytrzymają naporu gromadzącej się wody, czego skutkiem będą powodzie, siejące spustoszenie wśród pól uprawnych, zabudowań, infrastruktury technicznej oraz wiekowych klasztorów. Globalne ocieplenie może także wpłynąć w przyszłości na całkowity zanik pól lodowych na szczycie Czomolhari – świętej góry Tybetańczyków, jak też na innych szczytach bhutańskich Himalajów.

Las mgielny Monte Verde.jpg

Las mgielny Monte Verde to tropikalny las deszczowy rosn ...

Las mgielny Monte Verde to tropikalny las deszczowy rosnący w środkowej Kostaryce na wysokości około 1700 m n.p.m. Pośród majestatycznych, porośniętych mchem drzew, z których malowniczo zwieszają się orchidee, bromelie, paprocie i pnącza, żyje mnóstwo rzadkich gatunków roślin i zwierząt. 100% wilgotności przez 100% czasu Monte Verde to po hiszpańsku „zielona góra”. Rosnący tu las mgielny jest schronieniem dla ponad 100 gatunków ssaków, 400 gatunków ptaków, w tym 30 gatunków kolibrów. Wśród dziesiątek tysięcy przeróżnych owadów żyje tu ponad 5000 gatunków ciem. Dodajmy do tego 2500 gatunków roślin, między innymi 420 odmian orchidei, a otrzymamy jedną z najbardziej wyjątkowych ostoi dzikiej przyrody w tropikach Nowego Świata. Przez tysiące lat ekosystem lasu mgielnego przystosowywał się do panującej tu temperatury i wilgotności, uzależnionych od chmur otaczających góry. Wilgotność prawie przez cały rok utrzymuje się na poziomie niemal 100%, więc nawet najmniejsza zmiana temperatury i ilości chmur poważnie odbiłaby się na funkcjonowaniu tego ekosystemu. Wzrost temperatury powietrza pociągnie za sobą zmiany jego wilgotności i przemieszczanie się warstw chmur do góry. Przewidywane ocieplenie rzędu 1–2°C w ciągu najbliższych 50 lat silnie wpłynęłoby na zróżnicowanie i strukturę gatunkową lasów mgielnych. Nawet na obszarach, gdzie ocieplenie postępuje stosunkowo powoli, wielu gatunkom grozi wymarcie, gdyż nie są one w stanie ani zaadaptować się do nowych warunków środowiskowych, ani przenieść się w wyższe partie gór. Pesymistyczne prognozy dla Kostaryki zakładają, że do 2080 roku ilość opadów zmniejszy się o 5–10%, przy jednoczesnym wzroście temperatury o mniej więcej 2,5°C.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin