Kawa - Meksyk.jpg

Viola_Valeriana222 / 🌺 Magiczny Świat / Magiczne miejsca / Magiczny świat / Kawa - Meksyk.jpg

Download: Kawa - Meksyk.jpg

Pobierz

124 KB

(800px x 541px)

Kawa jest nie tylko jednym z najpopularniejszych napojów na świecie – dla wielu krajów to także podstawowy towar eksportowy. Jednym z nich jest Meksyk. Większość uprawianej tu kawy pochodzi ze 100 000 niewielkich farm, drugim zaś co do wielkości producentem kawy w Meksyku jest leżący w centrum kraju stan Veracruz, dający około 20% zbiorów.

Gdzie życie tętni nad i pod wodą

Wielu drobnych plantatorów prowadzi na wzgórzach stanu Veracruz zacienione plantacje kawy, wykorzystując tradycyjne metody uprawy, czyli sadząc kawowce pod osłoną innych drzew, zwykle strączkowych. Oprócz cienia drzewa te dają również glebie substancje odżywcze, kiedy ich liście i strąki spadają na ziemię. Dzięki temu kawowce są silniejsze i zdrowsze.

Gdy owoce kawy dojrzeją, farmerzy zrywają je ręcznie z krzewów. Następnie pozyskują ziarna metodą „na mokro”, wrzucając owoce do pojemników z wodą, bądź „na sucho”, rozkładając je na płachtach, by wyschły na słońcu, i często ręcznie obracając. W owocach znajdują się ziarna kawy – po dwa w każdym.

W porównaniu z nowoczesnymi metodami tradycyjna uprawa kawy jest czasochłonna i daje mniejsze plony, nie wymaga jednak użycia pestycydów ani nawozów, jest więc bardziej przyjazna środowisku. Poza tym tak uprawiana kawa ma intensywniejszy smak.

Drobni plantatorzy z Veracruz, stosujący tradycyjne metody upraw, ucierpieli z powodu niskich cen kawy, które utrzymywały się przez wiele lat. Teraz muszą stawić czoło kolejnym trudnościom. Naukowcy przewidują, że w niedalekiej przyszłości zmiany klimatyczne będą powodować w porze letniej zarówno susze, jak i powodzie, zimy zaś staną się mroźniejsze. W rezultacie wiele obszarów Veracruz nie będzie się nadawać na tradycyjne plantacje kawy. Do roku 2020 może się okazać, że uprawy w Veracruz staną się nierentowne i liczni drobni plantatorzy będą zmuszeni wycofać się z kawowego interesu.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

Viola_Valeriana222

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Magiczne miejsca świata
Są takie miejsca, obok których nikt nie przejdzie obojętnie. Niektóre zachwycają naturą, inne architekturą. Wszystkie mają w sobie magię, która przyciąga miliony turystów. Oto kilka z nich.

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Delta Nilu.jpg

Delta Nilu od tysiącleci jest spichlerzem dla wielu kult ...

Delta Nilu od tysiącleci jest spichlerzem dla wielu kultur istniejących w Egipcie. Od ponad tysiąca lat produkty rolne przewozi się z urodzajnych terenów delty na pokładach tradycyjnych arabskich łodzi zwanych „dau”. Dar bogów dla Egipcjan Nil, najdłuższa rzeka na Ziemi, bierze początek na Wyżynie Wschodnioafrykańskiej. Za jego źródłowy odcinek uznaje się rzekę Kagerę, wypływającą w Burundi i uchodzącą do Jeziora Wiktorii. Z tego jeziora wypływa on jako Nil Wiktorii, nieco dalej zmienia zaś nazwę na Nil Biały. W Sudanie przyjmuje największy dopływ – Nil Błękitny, który wypływa z jeziora Tana na Wyżynie Abisyńskiej. Od niepamiętnych czasów to właśnie Nil zapewniał przetrwanie Egiptowi. Faraonowie wierzyli, że jest on darem bogów. Po przemierzeniu ponad 6500 km rzeka przepływa przez Kair, stolicę Egiptu, i rozlewa się, tworząc deltę. Delta Nilu zajmuje powierzchnię około 20 000 km2 i rozciąga się wzdłuż wybrzeża Morza Śródziemnego – od Aleksandrii na zachodzie do Port Saidu na wschodzie. Ludzie nadal uprawiają ziemię zarówno wzdłuż samej rzeki, jak i na obszarze delty, tak jak to robili ponad 5000 lat temu. Bez wody i żyznej gleby, które zapewnia Nil, Egipt prawdopodobnie by nie istniał, a na pewno nie w takim kształcie, jaki znamy dzisiaj. Właśnie dlatego rzeka oraz jej delta są tak ważne dla kraju. Delta Nilu jest wyjątkowo wrażliwa na zmiany wywołane gospodarką człowieka. Wzrost poziomu morza, wywołany ociepleniem klimatu, będzie powodować erozję brzegową oraz zalewanie słoną morską wodą cennych pól uprawnych i wód gruntowych. Na to nakłada się słabsze zasilanie terenów delty w osady rzeczne niesione przez Nil i akumulowane tutaj od wieków. Jest to skutek wybudowania w Asuanie wielkiej zapory i powstania zbiornika wodnego, w którym obecnie te osady się gromadzą. Z tych powodów do 2050 roku przeszło milion mieszkańców delty może zostać zmuszonych do opuszczenia domów. W samym Egipcie przewiduje się także zmiany w opadach atmosferycznych oraz wzrost parowania. W połączeniu z ciągle rosnącą liczbą mieszkańców Egiptu może to doprowadzić do ograniczenia dostępu do zasobów słodkiej wody.

Zatoka Ha Long, Wietnam.jpg

Zatoka Ha Long, Wietnam Żaden pobyt w północnej częśc ...

Zatoka Ha Long, Wietnam Żaden pobyt w północnej części Wietnamu nie może odbyć się bez wizyty w Vinh Ha Long (Zatoka Ha Long). To jeden z cudów natury współczesnego świata, zapewne najbardziej spektakularny krajobraz w Wietnamie. Na zatoce rozsianych jest ok. 1900 skalistych wysp i wysepek. Większość z nich ma formę wapiennych słupów wyłaniających się wysoko ponad powierzchnię turkusowej wody. W skałach widnieją liczne jaskinie i groty. Zbocza porasta gęsty, soczysto-zielony las tropikalny.

Masai Mara w Kenii.jpg

Pokryta sawanną pagórkowata wyżyna Masai Mara w Kenii tw ...

Pokryta sawanną pagórkowata wyżyna Masai Mara w Kenii tworzy z równiną Serengeti w Tanzanii unikatowy ekosystem o łącznej powierzchni około 25 000 km2– Serengeti-Mara. Jest to miejsce największych, najdłuższych i najbardziej zróżnicowanych migracji zwierząt roślinożernych, między innymi stad antylop gnu liczących 1,3 miliona sztuk. Miejsce największych migracji zwierząt na Ziemi W lipcu każdego roku antylopy gnu migrują w towarzystwie dużych stad zebr i gazeli na północ, z równiny Serengeti w kierunku zielonych pastwisk Masai Mara. Olbrzymie antylopy z gatunku gnu pręgowanych zapewniają stadom ochronę przed wygłodniałymi drapieżnikami – lwami, gepardami i lampartami – które ani na krok nie odstępują takiego zbiorowiska roślinożerców. Na niedojedzone resztki czyhają też hieny cętkowane, marabuty afrykańskie oraz inni padlinożercy. W październiku stada migrujących zwierząt zawracają na południe, by udać się z powrotem w kierunku sawanny Serengeti. Na terenie Serengeti-Mara utworzono Park Narodowy Serengeti oraz Rezerwat Narodowy Masai Mara. Oba te obszary chronione otoczone są zabudową miejską oraz prywatnymi gospodarstwami, nie ma więc mowy o rozszerzeniu ich granic. Wzrost trawy na pastwiskach zależy od sezonowych opadów deszczu, a obecne tendencje w ewolucji klimatu zapowiadają zmiany w układzie opadów atmosferycznych w tym regionie. Trudno z dużym prawdopodobieństwem oszacować, gdzie w najbliższej przyszłości będą padać deszcze, jednak wydaje się, że większość opadów przeniesie się poza granice ekosystemu Serengeti-Mara. Każda tego typu zmiana może stanowić poważne zagrożenie nie tylko dla tego obszaru chronionego, lecz nawet dla przetrwania migrujących gatunków.

Kilimandżaro.jpg

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya ...

Kiedy w 1936 roku ukazała się powieść Ernesta Hemingwaya „Śniegi Kilimandżaro”, ten pokryty śnieżną czapą wschodnioafrykański szczyt nie tylko zyskał popularność, ale wręcz stał się legendą. Białe śniegi w Domu Boga Jednak dla Masajów, zamieszkujących równiny u stóp Kilimandżaro, góra ta była żywą legendą od niepamiętnych czasów. Nazywają ją Ngàja Ngái, co oznacza „Dom Boga”. Kiedy się patrzy z równin, szczyt Kilimandżaro wygląda jakby wynurzał się z pierścienia mgły i chmur okalających dolne, porośnięte lasem partie góry. Kiedy szczyt został opisany przez Hemingwaya, śnieżna czapa już powoli zaczynała topnieć. Między rokiem 1912 a 2003 zmiany klimatyczne spowodowały zmniejszenie pokrywy lodowej o 80%, a jak się szacuje, resztki śnieżnej czapy znikną zupełnie do 2020 roku. Samo zniknięcie śniegu ze szczytu Kilimandżaro nie będzie miało większego wpływu na ekosystem, gdyż daje on źródło zaledwie kilku potokom. Jednak symboliczny wymiar tej zmiany będzie ogromny: unaoczni, w jak błyskawicznym tempie zmienia się klimat. Na niższej położonych stokach góry już zaobserwowano zmniejszenie się ilości ciężkich chmur, które przynosząc górskim lasom mgielnym opady atmosferyczne i parę wodną, nawadniają lasy i zasilają rzeki. Jest to spowodowane wzrostem temperatury powietrza i zmniejszeniem ilości wilgoci w atmosferze. Tendencja ta prawdopodobnie będzie się nasilała, ale już teraz odnotowuje się zwiększoną częstotliwość pożarów lasów. Jeśli dodać do tego wynikające z działalności ludzkiej wycinanie lasów, zamienianych na obszary uprawne i osadnicze, ilość opadów jeszcze bardziej się zmniejszy. Miałoby to dalsze tragiczne konsekwencje dla zbiorowisk leśnych, a także ograniczyłoby dostęp do wody ludów Chagga i Masajów, zamieszkujących podnóże Kilimandżaro.

Kapadocja, Turcja.jpg

Kapadocja, Turcja Ten surrealistyczny, baśniowy krajo ...

Kapadocja, Turcja Ten surrealistyczny, baśniowy krajobraz, między Urgüp a Nevsehir: grzyby skalne z kapeluszami i tufowe stożki, w których wykuto domy, wyrzeźbiła sama natura deszczem i wiatrem. Z małą pomocą dłuta w ręku człowieka. Kapadocja to kraina położona w Turcji, we wschodniej części Anatolii Środkowej. Jej wizytówką jest Göreme. Można zamieszkać tam w jednym z licznych pensjonatów - wydrążonych pieczarach, które z okienkami wyglądają jak ogromne kopce termitów. W czasach Bizancjum pustelnicy wykuwali w skałach samotnie. Mnisi łączyli się w większe grupy i kuli świątynie ozdabiając je freskami przedstawiającymi postaci świętych i sceny biblijne.

Zahara de la Sierra, Hiszpania.jpg

Zahara de la Sierra, Hiszpania U podnóża ruin średnio ...

Zahara de la Sierra, Hiszpania U podnóża ruin średniowiecznego mauretańskiego zamku w Andaluzji, krainie w południowej Hiszpanii, leży małe, otoczone zielonymi pastwiskami i oliwnymi gajami miasteczko Zahara de la Sierra – jedno ze słynnych andaluzyjskich „pueblos blancos”, czyli „białych miast”. Najważniejszą rośliną uprawną w regionie są oliwki; ich plantacje zajmują 1,6 miliona ha dolin oraz pagórkowatych zboczy. Lasy i góry obfitują w liczne gatunki zwierząt i roślin, czasami bardzo rzadkich, a ludzie mieszkają tu od zarania dziejów, o czym świadczą słynne malowidła skalne w jaskini La Pileta.

Ałma Ata.jpg

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp ...

Los rolników i hodowców bydła z północnych równin u stóp łańcucha górskiego Tien-szan w Kazachstanie od 3000 lat zależy od wody z lodowców Azji Środkowej. Pradawna ojczyzna jabłek W X wieku na północnym krańcu prastarej sieci dróg handlowych, tak zwanego jedwabnego szlaku, założono osadę Ałma Ata. Nazwa miejscowości oznacza w dosłownym tłumaczeniu „ojciec jabłek”. Rzeczywiście ten region, obfitujący w różne odmiany dzikiej jabłoni, jest uważany za ojczyznę współcześnie hodowanych jabłek. Dziś Ałma Ata jest największym miastem Republiki Kazachstanu, zamieszkanym przez 1,2 miliona ludzi. Cały region jest siłą napędową gospodarki narodowej. Stąd pochodzi 20% całkowitej produkcji przemysłowej, a także 30% produktów rolniczych. Zasoby wodne tego obszaru pochodzą z lodowców, z oddalonego o 2000 km na północ łańcucha górskiego Tien-szan, leżącego na terytorium Kazachstanu, Kirgistanu oraz Chin. Los milionów ludzi w tych trzech krajach zależy od roztopów lodowców, dających im wodę do picia, nawadniania pól oraz do wykorzystania w przemyśle. W ciągu ostatnich 50 lat lodowce straciły około 36% masy na skutek niewielkiego, ale stałego wzrostu średnich rocznych temperatur. W obliczu przewidywanego dalszego postępowania tego procesu, spowodowanego globalnym ociepleniem, przyszłość regionu maluje się w ponurych barwach. Prognozy mówią o dramatycznym zmniejszeniu ilości wody spływającej z lodowców. Jednocześnie na tym dynamicznie rozwijającym się obszarze w szybkim tempie rośnie zapotrzebowanie na wodę. Najmniejszy niedobór tego cennego surowca zagrozi nie tylko rozwojowi kazachskiego przemysłu i rolnictwa, ale może też zakłócić polityczną równowagę w całym regionie. Wiele kurczących się rzek i lodowców przecina granice państwowe, można się więc spodziewać zaostrzenia konkurencji o coraz uboższe zasoby wody.

Saamowie.jpg

Zimną i jałową tundrę w północnej Skandynawii zamieszkuj ...

Zimną i jałową tundrę w północnej Skandynawii zamieszkują Saamowie – koczowniczy lud hodowców reniferów, którego przetrwanie jest uzależnione od tych właśnie zwierząt. Kierunek wędrówek reniferów zależy z kolei od warunków pogodowych – wiatru i śniegu. Saamowie spędzają rocznie nawet dziewięć miesięcy w górach. Lud bez granic Saamowie są uznawani za jedną z ostatnich rdzennych grup etnicznych Europy. Zamieszkują rozległą Laponię, leżącą na terenie czterech państw i rozciągającą się od środkowej Norwegii przez Szwecję i północną Finlandię aż do wschodnich rejonów Półwyspu Kolskiego w Rosji. Nie wiadomo dokładnie, ilu ich jest, ale według szacunków Saamowie stanowią populację liczącą od około 60 000 do 70 000 osób, w większości zamieszkującą norweską część Laponii. W języku lapońskim istnieje ponad 400 słów na określenie reniferów, umożliwiających ich odróżnianie w zależności od płci, koloru, wyglądu itp. I choć coraz mniej Saamów prowadzi tradycyjny styl życia, hodowla reniferów nadal stanowi ważną część ich kultury. Saamowie mają bogatą wiedzę na temat gór oraz polarnej tundry Półwyspu Skandynawskiego. Jednak ze względu na zmiany klimatyczne wiedza ta nie jest już tak niezawodna jak kiedyś. Wzrost temperatury i nieco łagodniejsze zimy sprawiły, że lód pokrywający jeziora i rzeki stał się kruchy i niepewny, a pokryte tundrą dawne pastwiska reniferów zaczęły zarastać zaroślami i niskimi lasami. Zimą zamiast śniegu często padają deszcze przysparzające Saamom i ich stadom kolejnych kłopotów. Krople padające na zamarzniętą ziemię tworzą dodatkową warstwę lodu, która utrudnia reniferom dotarcie do pożywienia. Prognozowany wzrost temperatur na całej Ziemi stanowi poważne zagrożenie dla populacji reniferów oraz tożsamości Saamów, którzy już teraz muszą stawić czoło konsekwencjom globalnego ocieplenia.

Rzeka Okawango.jpg

Dzieci z ludu Bayei, jednego z wielu zamieszkujących del ...

Dzieci z ludu Bayei, jednego z wielu zamieszkujących deltę rzeki Okawango, uczą się krótkiego wierszyka: „Jestem rzeką. Na powierzchni niosę życie. Niżej czyha śmierć”. „Śmierć” odnosi się do żyjących w tych wodach krokodyli, zagrażających zarówno ludziom, jak i zwierzętom. Dziki raj na powierzchni oraz pod wodą Z kosmosu delta wygląda jak ślad ptasiej stopy. Ten labirynt jezior, lagun i ukrytych kanałów rozciągający się na powierzchni ponad 15 000 km2 tworzy największą śródlądową deltę świata. Rzeka Okawango nie łączy się z morzem – uchodzi do kotliny i wpada w pułapkę spękanej i wysuszonej pustyni Kalahari. Jak magnes przyciąga zwierzęta, których egzystencja zależy od delty, zwłaszcza od sezonowych wylewów rzeki. Każdego roku do delty trafia 11 km3 wyjątkowo czystej wody, a to z uwagi na brak jakiekolwiek działalności rolniczej czy przemysłowej na brzegach okolicznych rzek. Deltę zamieszkuje pięć grup etnicznych, spośród których każda ma odrębną tożsamość oraz język. Ludzie ci dzielą swoją ziemię z niezliczonymi gatunkami zwierząt, takich jak słonie afrykańskie, bawoły, hipopotamy, różne gatunki antylop, żyrafy, lwy, likaony, zebry, ibisy i wiele, wiele innych – w tym oczywiście krokodyle. W końcu to jeden z najbogatszych w faunę i florę zakątków planety. Jeśli zmiany klimatu będą postępować, to zmniejszy się ilość opadów zasilających wody dorzecza Okawango. Spowoduje to wysychanie bagien na terenie delty, zwiększając tym samym ryzyko pożarów uwalniających do atmosfery duże ilości gazów cieplarnianych. Plemiona zamieszkujące deltę mogą być zmuszone do opuszczenia swoich domów. W najlepszym wypadku, aby przetrwać, będą musiały dostosować się do nowych warunków. Tak czy inaczej, jedyna w swoim rodzaju społeczność delty Okawango jest zagrożona.

Guilin, Chiny.jpg

Guilin, Chiny Chińskie malarstwo i poezja od stuleci ...

Guilin, Chiny Chińskie malarstwo i poezja od stuleci czerpały inspirację z krasowego pejzażu okolic Guilin. Powstanie tych formacji datuje się na czterysta milionów lat temu, kiedy to na dnie morza gromadziły się osady wapienne. Wytworzone w ten sposób skały wypiętrzyły się około 180 milionów lat temu. Poddane działaniu wody i powietrza zaczęły ulegać erozji, która nadała im dzisiejsze niezwykłe kształty.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin