►Wcielenie, zbawienie

Strony źrółowe:
mateusz.pl/czytania/2016/20160104.htm
mateusz.pl/czytania/2014/20141222.htm
mateusz.pl/czytania/2014/20141223.htm
mateusz.pl/czytania/2015/20150611.htm
mateusz.pl/czytania/2016/20160123.htm
mateusz.pl/czytania/2016/20160427.htm
~~~


Bóg Ojciec od wieków chciał podnieść ludzi do godności synów swoich i dlatego obdarzył naszych pierwszych rodziców nie tylko życiem przyrodzonym, ale także nadprzyrodzonym. Lecz oni utracili je przez grzech. Ale Bóg przewidział ten upadek i dopuścił go jedynie dla spełnienia planu o wiele wspanialszego od pierwotnego, planu, który miał okazać w sposób niezrównany Jego miłość i miłosierdzie nieskończone. Tym planem jest Wcielenie Jego Syna Jednorodzonego abyśmy przez Niego „dostąpili przybrania za synów” (Ga 4, 5).


WCIELENIE
WIELKA TAJEMNICA

Bóg jest miłością, a więc nic dziwnego, że historia Jego działania na rzecz człowieka jest historią miłości, i to miłości najmiłosierniejszej. Plan stworzenia i odkupienia „wypływa ze źródła miłości, czyli z miłości Boga Ojca, który... w swej niezmiernej i pełnej miłosierdzia dobroci stwarza nas dobrowolnie i powołuje łaskawie do uczestnictwa z sobą w życiu i w chwale” (DM 2). Pierwszy etap tego planu to wieczne przeznaczenie człowieka do oglądania Boga i posiadania Jego życia wewnętrznego, drugi zaś – to tajemnica Wcielenia.

Grzech Adama zburzył pierwszy plan podniesienia ludzkości do stanu nadprzyrodzonego. Wszyscy utracili ten porządek przydając do grzechu pierworodnego swoje własne winy: „Wszyscy zgrzeszyli i pozbawieni są chwały Bożej”, mówi św. Paweł (Rz 3, 23). Bóg mógł wszystko przebaczyć, lecz Jego świętość i sprawiedliwość nieskończona wymagała odpowiedniego zadośćuczynienia, do którego człowiek był absolutnie niezdolny. I wówczas spełniło się najwznioślejsze dzieło miłosierdzia Bożego: druga Osoba Trójcy Przenajświętszej przyszła spełnić za człowieka to, czego człowiek nie mógł uczynić: oto Słowo, Jednorodzony Syn Boga, „dla nas ludzi i dla naszego zbawienia zstąpił z nieba i za sprawą Ducha Świętego przyjął ciało w łonie Dziewicy Maryi” („Wierzę”). Objawiając się w ten sposób, najmiłosierniejsza miłość Boga sięga szczytu. Jak nie ma większej niewdzięczności i większej nędzy niż grzech, tak nic może być większej miłości ponad tę, która skłania się ku tak wielkiemu upadkowi, by odkupić i przyprowadzić człowieka z powrotem do pierwotnego blasku. I Bóg to czyni, nie przez jakiegoś proroka lub też najwznioślejszego anioła, lecz czyni to sam osobiście. Cała Trójca Przenajświętsza dokonuje Wcielenia, którego celem jest połączenie natury ludzkiej z Osobą Słowa. Syn Boży przychodzi zbawić człowieka, którego On sam ukształtował z mułu. On jest Stworzycielem, Królem wszystkich narodów, On naprawia sam dzieło swoich rąk i staje się fundamentem Kościoła, w którym pragnie zjednoczyć wszystkie swoje rozproszone dzieci.

...

SŁOWO STAŁO SIĘ CIAŁEM

„Słowo stało się ciałem” (J 1, 14). Słowo, jako Bóg, jest wieczne i niezmienne, ponieważ pozostaje koniecznie tym, czym było: „manet quod erat!” Lecz nic nie przeszkadza, aby Ono, razem z Ojcem i Duchem Świętym, stworzyło w czasie taką naturę ludzką, która zamiast ograniczonego i słabego ja człowieka posiadała całkowicie naturę boskiego ja. Stało się to zaś w ten sposób: natura ludzka jaką Słowo przyjęło, jest taka sama jak natura człowieka, jednak nie przynależy do ja ludzkiego, lecz do ja boskiego, do Osoby samoistnej Słowa, a zatem również działania i skłonności tej natury ludzkiej są działaniami i skłonnościami Słowa. Słowo, po Wcieleniu, ma dwojaką naturę: jedną naturę boską, którą posiada razem z Ojcem i Duchem Świętym; natura ludzka zaś jest taka sama i posiada te same przymioty co natura człowieka.

Słowo pozostało tym, czym było, a jednak będąc Bogiem nie wzgardziło upadłą przez grzech naturą ludzką: „Ogołocił samego siebie, przyjąwszy postać sługi, stawszy się podobnym do ludzi. A w zewnętrznym przejawie’ uznany za człowieka uniżył samego siebie” (Flp 2, 7-8). W ten sposób Słowo odwieczne stało się prawdziwie Emanuelem, „Bogiem z nami”, przyszło rozbić swój namiot wśród ludzi, stawszy się we wszystkim podobne do nich, by uwolnić ich z niewoli grzechu, spod jarzma szatana.

Tego dokonała niezmierzona miłość Boga. On, pełen litości dla swojego stworzenia upadłego w przepaść grzechu, nic zawahał się postanowić zbawczego Wcielenia Jednorodzonego Syna swojego. „Chrystus został posłany na świat jako prawdziwy pośrednik między Bogiem a ludźmi... a zatem Syn Boży przyszedł drogą prawdziwego Wcielenia, aby uczynić ludzi uczestnikami boskiej natury” (DM 3). To jest owoc wielkiej miłości, jaką Bóg nas umiłował (Ef 2, 4).

...

TAJEMNICA MIŁOŚCI

Wszelkie działanie Boga skierowane ku pożytkowi ludzi wyraża się w niezgłębionej tajemnicy miłości, jaką żywi On, Dobro najwyższe i nieskończone, podnosząc człowieka do siebie i czyniąc go uczestnikiem swojego własnego życia. Właśnie po to, by udzielić ludziom życia boskiego i zjednoczyć ich z Bogiem, „Słowo stało się ciałem i zamieszkało wśród nas” (J 1, 14); Bóstwo w Jego Osobie zjednoczyło się z człowieczeństwem jak najpełniej i jak najdoskonalej. Zjednoczyło się bezpośrednio z świętym człowieczeństwem Jezusa, a przez nie z całym rodzajem ludzkim. W ten sposób droga do zjednoczenia z Bogiem stoi dla człowieka otworem: Syn Boży, stając się człowiekiem i umierając na krzyżu, nie tylko usunął przeszkody w tym zjednoczeniu, ale również podał wszystkie doń środki, co więcej, sam stał się drogą: człowiek, jednocząc się z Nim, jednoczy się z Bogiem. I właśnie tutaj miłość Jezusowa, przekraczając wszelkie granice, znalazła sposób zjednoczenia się z każdym człowiekiem jak najściślej i jak najbardziej osobiście, mianowicie Eucharystię, „Ten, na którego Aniołowie patrzą ze drżeniem... — mówi św. Jan Chryzostom — stał się naszym pokarmem; z Nim się łączymy i zlewamy, stając się w ten sposób przez Chrystusa jednym ciałem”. Przez Wcielenie Syn Boży, przyjmując ciało ludzkie, zjednoczył się raz na zawsze z rodzajem ludzkim; przez Eucharystię zaś Syn Boży, stawszy się człowiekiem, nie przestaje łączyć się z każdym człowiekiem z osobna. Oto dlaczego Eucharystia, „zdaniem świętych Ojców, ma być uważana za przedłużenie i dalszy ciąg Wcielenia. Przez nie bowiem Słowo wcielone jednoczy się z każdym człowiekiem i odnawia w sposób przedziwny ofiarę Kalwarii” (Leon XIII). Zamysł nieskończonej miłości, która pragnie zjednoczyć ludzi z Bogiem i udzielić im uczestnictwa w naturze i życiu Bożym, znajduje swoje ostateczne i najwyższe dopełnienie w Eucharystii.

...

Miłość Chrystusa przynagla nas, pomnych na to, że skoro Jeden umarł za wszystkich, to wszyscy pomarli. A właśnie za wszystkich umarł /Chrystus/ po to, aby ci, co żyją, już nie żyli dla siebie, lecz dla Tego, który za nich umarł i zmartwychwstał. Tak więc i my odtąd już nikogo nie znamy według ciała; a jeśli nawet według ciała poznaliśmy Chrystusa, to już więcej nie znamy Go w ten sposób. Jeżeli więc ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem. To, co dawne, minęło, a oto wszystko stało się nowe. (2Kor 5,14-17)


Bóg w Eucharystii ofiarowuje nam swoją miłość, abyśmy nie stawiali innym wymagań ponad ich siły, ale przyjmowali ich takimi, jakimi są. Abyśmy nie tyle wymagali od innych miłości, ile sami uczyli się kochać.

Mira Majdan & Agnieszka Wędrychowska, „Oremus” styczeń 2000, s. 90


ZBAWIENIE

Zbawienie jest darem łaski Bożej. Co jakiś czas pojawia się w nas jednak pokusa samozbawienia, myślenia, jakoby zbawienie było rodzajem zapłaty za wierne wypełnianie religijnych przepisów. Jest to mniemanie całkowicie fałszywe, wypaczające samą istotę chrześcijaństwa. To tak, jakby gałązka winorośli mogła przynieść owoc, będąc odłączona od całego krzewu. Nasza wierność i zdolność wypełniania przykazań jest już sama w sobie skutkiem działania w nas łaski Boga. Potrzeba tylko jednego: wytrwania przy Chrystusie i Jego słowie, a owoc daje On sam.

Ks. Maciej Zachara MIC, „Oremus” Okres Wielkanocny 2004, s. 127?


~~~
Zobacz też:
O ZBAWIENIU
MOC W SŁABOŚCI o Adam Szustak konferencja niedziela (youtube.com/watch?v=BzE-7agw1nQ)
-przypowieść o pasterzu szukającym zagubionej owcy
-przypowieść o kobiecie szukającej drachmy
-przypowieść o ojcu syna marnotrawnego
"Spowiedź św. Piotra" - Adam Szustak OP (youtube.com/watch?v=zj_qLl3VPqk)
"Spowiedź Judasza" - Adam Szustak OP (youtube.com/watch?v=i9k90bbBpC8)
O. Adam Szustak OP - Wszyscy jesteśmy z Jerycha, czyli jak się nawrócić (youtube.com/watch?v=jzwMh3bC2iI)
O. Adam Szustak: Czy Jezus znajdzie wiarę, kiedy przyjdzie? (youtube.com/watch?v=RwJFHuqPa-Q)

Krzyż	Maryja	Nadzieja powszechnego zbawienia

Nie ma plików w tym folderze