Pablo Picasso .jpg
-
1) Emisja 23.08.1919-07.02.1920 -
1919 emitowane w 1924 -
1925 -
1929 -
1930 -
1931 -
1932 -
1934 -
1936 -
1939 -
1940 -
1941 -
Bank Emisyjny w Polsce -
Bank Polski -
Corka kapitana okrętu - Irena Szczepańska -
Darlehnskasse Ost (Kowno 1918) -
Emisja 1914-1918 -
Emisja 1918-1924 -
Emisja 1919 -
Emisja 1922 -
Emisja 1923 -
Emisja 1924-1939 -
Emisja 1944 seria -nie obowiazkowym- -
Emisja 1944 seria -obowiazkowym- -
Emisja 1945-1977 -
Emisja 1948.07.01-1965.10.29 -
Emisje p. II Wojny Światowej -
Generalne Gubernatorstwo -
Generalne Gubernatorstwo Warszawskie -
Iny Lorentz -
Jerzy Jankowski -Monarsze sekrety -
Madonny w polskich kościołach -
Ministerstwo Skarbu -
O -
Obrazy Koronowane -
Okupacja Terenów wschodnich -
Olson Lynne & Cloud Stanley -
Opowieści -
Polska Rzeczpospolita Ludowa -
Polskie banknoty 1918 - 2005 -
Popławska Halina -
PRL-u banknoty -
Propaganda PRLu -
Reichskreditkassen -
Sandemo Margit -
Seria-Generał- -
Seria-Jenerał- -
Tajemnica czarnych rycerzy -
Wydanie Banku Polskiego na Emigracji -
z)Emisje po 1989
Był przede wszystkim malarzem, ale zajmował się także rzeźbą, grafiką oraz ceramiką.
Picasso i Georges Braque byli twórcami nurtu malarstwa zwanego kubizmem.
Pablo Picasso - właściwie Picasso Ruiz Blasco - malarz hiszpański, studiował w Barcelonie i Madrycie; 1900-1902 kilkakrotnie przebywał we Francji, gdzie 1904 osiadł na stałe. Wcześnie osiągnął dojrzałość warsztatową, z łatwością adaptując aktualne tendencje artyst., ok. 1901 wykształcił cechy stylu (tzw. okres błękitny). Od 1905 zmienił kolorystykę i tematykę obrazów (okres różowy). W dalszej ewolucji pod wpływem rzeźby murzyńskiej i iberyjskiej doszedł do znacznej deformacji bryły i przestrzeni (Panny z Awinionu 1907). Od 1909 współpracował ściśle z G. Braque'em. W tzw. analitycznej fazie kubizmu obaj artyści wypracowali koncepcję strukturalnego rozłożenia przedmiotu i umownej przestrzeni będącą zanegowaniem tradycyjnego perspektywicznego ujmowania przestrzeni i bryły. W kolejnej, tzw. syntetycznej fazie kubizmu Picasso sięgnął po niemal. tworzywa, komponując z nich kolaże i obrazy-reliefy. W tę linię poszukiwań wplótł się cykl kompozycji realist. i klasycyzujących, zainspirowanych pobytem we Włoszech, gdzie Picasso współpracował z J. Cocteau nad wystawieniem Parad przez balet S.P. Diagilewa. W latach 20., nie biorąc udziału w ruchu surrealist., Picasso adaptował i przekształcał niektóre jego propozycje. Najważniejsze dzieła z lat 30. to cykle Minotauromachia, Sny i kłamstwa generała Franco oraz obraz Guernica, przeznaczony do pawilonu hiszp. na Wystawie Świat. w Paryżu (1937). Po II wojnie światowej Picasso wstąpił do Komunist. Partii Francji i okresowo zaangażował się w działalność publiczną (udział w Kongresie Obrońców Pokoju we Wrocławiu, 1948). Powojenna twórczość Picassa nie podlegała już gwałtowniejszym przemianom. Przez całe życie niezwykle wszechstronny i płodny, Picasso tworzył w wielu technikach i gatunkach sztuki (rzeźba, grafika, ilustratorstwo, ceramika). Próbował też sił w literaturze. Dzieła Picassa łączą śmiałość nowatorskich poczynań z przywiązaniem do śródziemnomorskiej tradycji sztuki figuratywnej. Pozostają też w żywym dialogu z dokonaniami wielkich mistrzów malarstwa europejskiego. Wyznaczając drogi rozwoju XX-wiecznej sztuki, nie dają się sprowadzić do żadnego prądu czy kierunku, pozostają poza gł. nurtami artystycznymi. Oddziałały na kilka pokoleń artystów.
Nowa encyklopedia powszechna PWN