Edward Hopper Film.avi
-
(1991) Wysokie obcasy - Tacones lejanos -
(1993) Kika -
(1997) Drżące ciało - Carne trémula -
(2002) Porozmawiaj z nią - Hable con ella -
(2004) Złe wychowanie - La Mala educación -
(2006) Volver -
(2009) Przerwane objęcia - Los Abrazos rotos -
~Nude Photography - The Art And the Craft -
● Quentin Tarantino -
● Roman Polański -
● Stanley Kubrick -
● Werner Herzog -
Alfred STIEGLITZ -
All Hope Is Gone [2008] -
Andre KERTESZ -
Andreas FEININGER -
Arakimentari-pl -
Crowz (Unreleased) [1997] -
Diane ARBUS -
Edward Hopper -
Edward STEICHEN -
film o fotografach -
Filozofia -
FOTO -
Garry WINOGRAND -
Harry CALLAHAN -
Helmut NEWTON -
Henri CARTIER-BRESSON -
Historia Sztuki - tom IV -
Illusion 1 -
Illusion 2 -
Illusion 3 -
Illusion 4 - Bolilol Tour -
Illusion 6 -
IOWA [2001] -
Isabel ELLSEN -
Kałużyński Zygmunt - Dzieła zebrane -
Krzysztof Pomian- Zbieracze i osobliwości -
Mate Feed Kill Repeat [1996] -
Miś uszatek -
Nobuyoshi Araki(1) -
Opowieści galicyjskie - Stasiuk -
pearl jam -
PILIPIUK ANDRZEJ -
Sebastião SALGADO -
Self-Portrait -
Slipknot [1999] -
Spawn - OST -
W. Eugene SMITH -
Wacław Wantuch
W 1908 r. osiedlił się w Nowym Jorku. Miał pracownię przy Washington Square North 3, tam malował przez całe swoje życie - ponad pięćdziesiąt lat. Miesiące letnie spędzał w South Truro na półwyspie Cape Cod. W 1930 r. kupił tam działkę i wybudował dom z pracownią.
Po raz pierwszy uczestniczył w wystawie w nowojorskim Harmonie Club. W 1913 r. wziął udział w znaczącej wystawie sztuki nowoczesnej Armory Show, prezentując obraz pt. Żeglowanie. W kilku kolejnych latach tworzył niewiele, intensywnie zajął się malarstwem na początku lat dwudziestych. Jego pierwsza wystawa indywidualna miała miejsce w 1922 roku, w Whitney Studio Club. Rok później zaprezentował sześć akwarel w Brooklyn Museum.
W 1924 r. ożenił się z malarką Josephine Nivison. Byli przeciwieństwami: Hopper był zamkniętym w sobie, nieśmiałym konserwatystą, a jego żona – osobą otwartą, towarzyską, o liberalnych poglądach. W kolejnych latach artysta wiódł spokojne życie, na co pozwalało zainteresowanie jego pracami ze strony kolekcjonerów. Ceny za obrazy Hoppera rosły, i nie zaszkodził im nawet wielki kryzys – w latach 30. amerykańskie muzea płaciły za nie tysiące dolarów.
W 1933 roku Muzeum Sztuki Nowoczesnej w Nowym Jorku zorganizowało pierwszą wystawę retrospektywną Hoppera. W latach 30. i na początku lat 40. artysta malował dużo, pod koniec lat 40. tworzył mniej, głównie z powodów zdrowotnych. W latach 50. i 60. powstało jeszcze wiele znaczących prac.
Zmarł w swoim nowojorskim studio, w 1967 roku.
Twórczość
Hopper darzył ogromnym szacunkiem kulturę europejską. Był wielbicielem poezji Johanna Wolfganga Goethego, Charlesa Baudelaire'a i Paula Verlaine'a, podczas podróży po Europie zafascynowało go malarstwo Rembrandta, Gustawa Courbeta i zwłaszcza Edgara Degasa, który miał największy wpływ na jego sztukę. Hoppera nie interesowały eksperymenty kubistyczne czy abstrakcjonistyczne. Początkowo próbował malować plenerowe obrazy w duchu impresjonizmu (krajobrazy wiejskie oraz nadmorskie), ale zarzucił ten kierunek i skupił się na realizmie.
Od lat 20. dominującym tematem twórczości Hoppera było współczesne amerykańskie miasto i jego mieszkańcy: przedstawiciele klasy średniej, urzędnicy i sekretarki, klienci sklepów i barów, dojrzałe kobiety w pokojach hotelowych. W swych obrazach ukazywał typowy, pozbawiony charakteru i przygnębiający pejzaż miejski, z biurami, stacjami benzynowymi, kinami, zimnymi wnętrzami tanich hoteli i moteli. Na tym tle przedstawiał ludzi – zagubionych, samotnych i obojętnych wobec siebie. Charakterystyczne dla stylu Hoppera są obrazy Soir Bleu (1914), Dom przy torach kolejowych (1925), Automat (1927), Wczesny niedzielny poranek (1930), Pokój w Nowym Jorku (1932), Biuro w nocy (1940), Nocne jastrzębie (Nighthawks, 1942), Poranne słońce (1952) czy Nowojorskie biuro (1962).
Wewnętrzne wyciszenie, lakoniczność motywów i sugestywność wizji przy jednoczesnej oszczędności środków wyrazu sprawiają, że przedstawiani przez Hoppera ludzie i rzeczy zdają się istnieć poza realnym czasem i przestrzenią, co nadaje jego obrazom niemal metafizyczny charakter. Austriacki pisarz Peter Handke łączył jego pejzaże z metafizycznymi pustymi placami Chirico[1] i opustoszałymi miejskimi dżunglami w poświacie księżyca stworzonymi przez Maxa Ernsta[2] oraz z obrazem Królestwo świateł II René Magritte'a.
Za życia Hopper protestował przeciwko przyporządkowywaniu go do nurtów narodowego i sentymentalnego, obecnych w sztuce amerykańskiej w latach 30., w dobie kryzysu ekonomicznego. "Ja reprezentuję tylko siebie samego"