Celebrując różnice*

Każdy z nas jest jedyny i niepowtarzalny.
Nikt nie widzi świata dokładnie takim, jakim my go widzimy.
Nikt nie ma naszego uśmiechu, sposobu chodzenia i mówienia słów.
Różnimy się od siebie na tysiące sposobów:
charakterem pisma i odciskami palców,
sposobem myślenia i poczuciem humoru.

W całej historii nie przydarzyła się druga taka sama osoba.
A ponieważ jesteśmy odmienni niż wszyscy, tworzymy odmienną historię i inny czas.
Naszą historię i nasz czas.
Nasz dzień.
Obecną chwilę.
To, jak będzie wyglądał nasz dzień, jak wygląda nasze „teraz”
w przeważającej mierze zależy od nas.
Od naszych priorytetów i wyborów, od upodobań i zainteresowań.
Nikt przecież nie może przeżywać naszego życia za nas.
A ono jest jedyne i niepowtarzalne.
Jest nasze.

Każdy wnosi w życie jedyny w swoim rodzaju temperament i styl.
To nasz specjalny dar dla świata.
Jak monotonne byłyby dni,
gdybyśmy wszyscy wyrażali siebie w ten sam przewidywalny sposób!
Różnice czynią ludzi fascynującymi.

Niektórzy nie wahają się podejmować ryzyka,
inni wolą bezpieczne rozwiązania.
Jedni nie potrafią żyć bez nieustannej obecności kogoś innego,
inni zaś są typami samotników.
Niektórzy są bardzo spontaniczni,
inni planują wszystko z największą dokładnością.
Niektórzy smakują z rozkoszą każdą chwilę,
inni są raczej ostrożni.
Jedni są perfekcjonistami,
inni zaś mniej dokładni.

Różnice pomiędzy ludźmi najwyraźniej rysują się wówczas,
gdy powstaje pomiędzy nimi więź.
By więź utrzymać i zacieśnić, należy uznać różnice.
Więź czyni przestrzeń dla różnic.
Gdy pozostajemy na nie otwarci, jesteśmy ubogaceni.

Ten może czuć się szczęśliwy,
kto odnajdzie swoją rolę, choćby najmniejszą, odmienną od roli drugiego.
Taka osoba będzie pełna wewnętrznego pokoju,
emanującego na zewnątrz i udzielającego się innym.
Roztaczać będzie wokół siebie klimat wdzięczności i harmonii.
I będzie w spokoju kontynuować swoją wędrówkę aż po horyzont.
ks.M.Rosik....mój Ziomal:)