Niepodległy - opowieść o Januszu Krupskim (2012).avi

the.ville / Filmy dokumentalne / Polska / Biografie / Niepodległy - opowieść o Januszu Krupskim (2012).avi

Download: Niepodległy - opowieść o Januszu Krupskim (2012).avi

Pobierz plik

683,21 MB

Czas trwania: 53 min

Fabularyzowana opowieść o Januszu Krupskim, działaczu opozycji demokratycznej w PRL - u, urzędniku państwowym, który zginął tragicznie w katastrofie pod Smoleńskiem. Film w sposób chronologiczny przedstawia drogę życiową Janusza Krupskiego, człowieka niezłomnego, uczciwego, z mocną kartą opozycyjną. Opowiadają o nim przyjaciele, znajomi, dawni działacze opozycyjni. Wielkim atutem filmu jest wykorzystanie nagrania z samym Januszem Krupskim, który mówi o swoich wyborach życiowych i swojej misji służenia ojczyźnie, bo w takiej kategorii postrzegał swoje życie.

Komentarze:

Nie ma jeszcze żadnego komentarza. Dodaj go jako pierwszy!

Aby dodawać komentarze musisz się zalogować

the.ville

Idź do chomika

Inne foldery z plikami do pobrania

Inne pliki do pobrania z tego chomika

Zawód - prymas Polski (2007).mkv

Film realizowany we współpracy z Instytutem Pamięci Naro ...

Film realizowany we współpracy z Instytutem Pamięci Narodowej - na podstawie nieznanych, niepublikowanych dokumentów z archiwum IPN, w oparciu o materiały archiwalne filmowe z archiwum dotąd nieujawnionego, a będącego w gestii IPN.Ks. kardynał Stefan Wyszyński jawi się w tych aktach jako "Polak nieznany", jako nadzwyczaj jednoznaczny człowiek, którego życie nie miało meandrów i wahań moralnych. Życiorys kapłański Stefana Wyszyńskiego ukazany został tym razem z zupełnie nieznanego punktu, z "punktu obserwacyjnego" SB, służb wojskowych, których zadaniem było zniszczenie i upokorzenie tego kandydata na ołtarze, a z nim zniszczenie Kościoła i wiary w Polsce. Największą bronią kardynała była mądrość godna świętego, absolutna wierność powołaniu kapłańskiemu, zasadom Polaka i patrioty, oddanego całkowicie Bogu i ojczyźnie.

Obywatel poeta (2000).mkv

Jeden z największych poetów naszych czasów urodził się w 1924 roku we Lwowie. W dzieciństwie boleśnie przeżył śmierć brata, potem na młodzieńca spadły kolejne ciosy - sowiecka i niemiecka okupacja. Koniec wojennej zawieruchy zastał go w podkrakowskich Proszowicach. Zbigniew Herbert był wówczas mocno zaangażowany w działalność konspiracyjną. Po wojnie zapisał się do uczelni plastycznej, aktorskiej oraz do handlowej. Zdał egzaminy wstępne do wszystkich trzech, wybrał szkołę handlową. Studia kontynuuował w Toruniu na Wydziale Prawa UMK. Świeżo upieczony prawnik otrzymał przydział do prokuratury wojskowej. Wtedy postanowił się "zgubić". Wyjechał do Warszawy, roztopił w tłumie. Biedował, niedojadał. Imał się różnych, nader "egzotycznych" zajęć, między innymi projektował urządzenia sanitarne, pracował w przedsiębiorstwie eksploatacji torfu i redakcji "Głosu Kupieckiego". Nie utrzymywał kontaktów ze środowiskiem twórczym. Choć marzył o pisarstwie i literackim sukcesie, odrzucił pokusy, którym uległo wtedy wielu ludzi kultury. Świadomie wybrał życiową drogę, skazał się na niedostatek i zapomnienie. Czekał nadejścia czasów swobody i wolności. Zdawało mu się, że upragniony przełom nadszedł w 1956 roku. Po "Październiku" wydał tomy poezji "Struna światła" oraz "Hermes, pies i gwiazda", a później, w roku 1961, "Studium przedmiotu". Wtedy już wiedział, że na spełnienie pragnień o wolności trzeba będzie poczekać. Nie czekał bezczynnie. Nieustannie swarzył się z władzą, prowokował ją, zaskakiwał. Choć wiele czasu spędzał poza granicami kraju, we Włoszech, Francji i w Stanach Zjednoczonych, gdzie wykładał na Uniwersytecie Kalifornijskim, nie zdecydował się na emigrację. Za upór i bezkompromisowość przyszło mu płacić - kłopotami z publikacją kolejnych dzieł i innymi szykanami czynionymi przez władzę, ostracyzmem części środowiska twórczego, nieporozumieniami z kolegami po piórze, utratą przyjaciół, zdrowiem, wreszcie - przedwczesną śmiercią. O życiowej drodze Zbigniewa Herberta, jego trudnych zmaganiach i trudnych wyborach mówią, między innymi, Jan Adamski, Andrzej Dobosz, Gustaw Herling Grudziński, Antoni Libera, Zbigniew Najder, Jacek Trznadel i Rafał Żebrowski.

Pulkownik Kuklinski (1997).mkv

Bohaterem filmu jest płk Ludowego Wojska Polskiego Jerzy ...

Bohaterem filmu jest płk Ludowego Wojska Polskiego Jerzy Ryszard Kukliński, jedna z najbardziej kontrowersyjnych postaci w historii współczesnej Polski. Dla jednych był bohaterem narodowym, który uchronił Polskę przed inwazją wojsk radzieckich, dla innych - zwykłym szpiegiem i zdrajcą. Dokument przedstawia przebieg jego kariery zawodowej: od wstąpienia do wojska w 1947 rok, w wieku 17 lat, poprzez objęcie wysokiego stanowiska w Sztabie Generalnym w 1964 r., ukończenie w 1976 r. kursu w Akademii Wojskowej w Moskwie, gdzie szkolono oficerów najwyższej rangi, po awans - w tym samym roku - na szefa oddziału do spraw strategicznego planowania obronnego. Po ujawnieniu Zachodowi planów wprowadzenia stanu wojennego w Polsce, w listopadzie 1981 r. zagrożony zdemaskowaniem Kukliński został ewakuowany przez Amerykanów do Berlina. Stamtąd wraz z rodziną poleciał do Stanów Zjednoczonych. Jego obydwaj synowie zginęli w tajemniczych okolicznościach. Starszy został przejechany przez samochód, młodszy - Igor, wraz ze swym przyjacielem, przepadł bez śladu podczas wyprawy jachtem u wybrzeży Florydy. Choć śledztwa nie przyniosły żadnych rezultatów, wielu podejrzewa, że były to zabójstwa na zlecenie. W maju 1984 r. Sąd Warszawskiego Okręgu Wojskowego skazał zaocznie Ryszarda Kuklińskiego na karę śmierci za współpracę z obcym wywiadem i przekazywanie tajnych informacji. W 1989 roku, na mocy ustawy amnestyjnej, karę śmierci zamieniono na 25 lat więzienia. 2 września 1997 r. prokuratura umorzyła postępowanie karne przeciwko płk. Ryszardowi Kuklińskiemu. Ilustracją są fragmenty archiwalnych kronik filmowych i stare zdjęcia. Dokument został po części opracowany na podstawie wywiadu Benjamina Weisera z pułkownikiem Kuklińskim dla "Washington Post". O bohaterze filmu mówią m.in.: Jan Nowak-Jeziorański, płk. dypl. Sławomir Radaj, prof. Zbigniew Brzeziński, gen. William Odom, były dyrektor Agencji Bezpieczeństwa Narodowego USA do spraw strategii i polityki nuklearnej, David Forden, oficer prowadzący płk. Kuklińskiego, były szef Wydziału CIA ds. ZSRR i Europy Wschodniej, oraz Richard T. Davies, były ambasador USA w Polsce i Robert Gates, były dyrektor CIA.

Pistolet do wynajęcia czyli prywatna wojna Rafała Gan-....mkv

Pistolet do wynajęcia czyli prywatna wojna Rafała Gan-Ganowicza 1997.mkv

Miał siedem lat, kiedy zbłąkana niemiecka kula zabiła mu ...

Miał siedem lat, kiedy zbłąkana niemiecka kula zabiła mu matkę. Kilka lat później ojciec umieścił go w piwnicy wraz z kobietami i dziećmi i poszedł walczyć w powstaniu warszawskim. Już nie wrócił. Wkrótce Rafał zetknął się z Armią Czerwoną i poraziła go niszczycielska, bezmyślna, barbarzyńska siła zwycięzców. Odtąd - jak mówi - zżerała go nienawiść do "czerwonego". Konspirował więc przeciwko nowej władzy. Kiedy dowiedział się, że są na jego tropie, postanowił "zgubić się" na Ziemiach Zachodnich. Znalazł się w tłumie kłębiącym się na dworcu. Chciał dostać się do pociągu do Wrocławia. Próbował przejść między wagonami. I wtedy dostrzegł pociąg do Berlina. W ciągu kilkudziesięciu sekund musiał podjąć decyzję. Ta minuta wyznaczyła mu los. Wczołgał się na półeczkę pod berlińskim pociągiem. Tak wyjechał z Polski. Został wartownikiem przy Armii Amerykańskiej przekonany, że to da mu możliwość walki w kolejnej wojnie światowej, która wybuchnie lada chwila. Nie wybuchła. A jego zżerała nienawiść. Ta nienawiść zawiodła go potem, jako najemnika, do Konga i Jemenu, gdzie walczył z wzniecanymi przez ZSRR rewolucjami. Rafał Gan-Ganowicz, z rodu polskich Tatarów, "pies wojny", najemnik, korespondent Radia Wolna Europa, opowiada w filmie o swych losach paląc papierosa za papierosem. Idzie po dawnych śladach - do Polski, Berlina, Brukseli, Paryża. Wspomina Afrykę: lęk, emocje, zabijanie, smak walki, przyjaźni i męskiego sprawdzenia się. Próbuje wyjaśnić swe racje, znaleźć przyczyny zwichrowania życia. Tej opowieści, zdjęciom współczesnym i archiwalnym, towarzyszy też lektura fragmentów jego książki zatytułowanej "Kondotierzy".

Kaziu Polska Ci dziękuje (2006).avi

Filmowa opowieść o życiu Kazimierza Górskiego. Kazimierz ...

Filmowa opowieść o życiu Kazimierza Górskiego. Kazimierz Górski urodził się we Lwowie 2 marca 1921 roku. Karierę piłkarską rozpoczął od pozycji napastnika. Występował m. in. w drużynach: RKS Lwów, Spartak Lwów, Dynamo Lwów oraz Legia Warszawa. Pierwszą samodzielną pracę szkoleniowca zaczął w 1954 roku, kiedy to prowadził drużynę Marymont Warszawa. Trenował m. in. drużyny: Legii Warszawa, Gwardii Warszawa, Lublinianki, Łódzkiego KS, greckie drużyny: Panathinaikos Ateny, Kastoria oraz Olimpiakos Pireus. W latach 1956 - 66 prowadził reprezentację Polski juniorów, a latach 1966 - 70 pierwszą reprezentację narodową. Był to czas jego największych sukcesów. Wywalczył wówczas z tą ekipą złoty medal na igrzyskach olimpijskich w Monachium w 1972 roku, srebrny medal na mistrzostwach świata w 1974 roku oraz srebrny krążek na igrzyskach olimpijskich w Montrealu w 1976 roku. Po zakończeniu kariery szkoleniowca Kazimierz Górski od 1986 roku zasiadał we władzach Polskiego Związku Piłki Nożnej. Od 1987 roku był wiceprezesem Związku, a w latach 1991-1995 - jego prezesem. Od 3 lipca 1995 roku był honorowym prezesem PZPN.

Demon komizmu - Antoni Fertner (1987).avi

"Demon komizmu", "arcymistrz humoru", "król komedii", "p ...

"Demon komizmu", "arcymistrz humoru", "król komedii", "przedwojenny Louis de Funes" to tylko niektóre etykietki, przypinane Antoniemu Fertnerowi (1874 - 1959) zarówno za życia, jak i po śmierci. Jedno nie ulega wątpliwości. Był wybitnym aktorem komediowym, obdarzonym na tyle dużą skalą emocji, że jego ojcowie, kupcy, ziemianie, prominentni urzędnicy państwowi, gubernatorzy i prezesi nie stanowili powielanego do znudzenia farsowego stereotypu. Każdemu z nich ofiarowywał Fertner cząstkę własnej wrażliwości i wyobraźni. Każdego starał się wyposażyć w rys indywidualności, przykuwający uwagę widza i pozostający w pamięci. Niski wzrost, okrągła twarz, niespecjalny głos, wyraźna nadwaga i postępująca łysina dla większości aktorów stanowiłyby źródło kompleksów i przyczynę zawodowych niepowodzeń. Antoni Fertner z defektów swej fizjonomii uczynił atut. Bez jego korpulentnej sylwetki nie sposób sobie już dziś wyobrazić takich filmów, jak "Romeo i Julcia", "Antek policmajster", "Jaśnie pan szofer", "Ada, to nie wypada", "Będzie lepiej" czy "Papa się żeni". Lecz nie tylko dlatego nazwisko Fertnera zawsze już będzie przywoływane, gdy mowa o historii rodzimego kina. Drugim powodem jest fakt, że przyszły "demon komizmu" zagrał w 1908 roku główną rolę w pierwszym polskim filmie fabularnym pt. "Antoś pierwszy raz w Warszawie". W owego Antosia wcielał się później jeszcze kilkadziesiąt razy, zarówno w Polsce, jak i w Rosji, zyskując i tu, i tam ogromne powodzenie. Coraz bardziej zaawansowany wiek nie przeszkadzał mu w artystycznym rozwoju. W wieku 64 lat zadebiutował jako aktor...śpiewający. Było to w "Zapomnianej melodii" Konrada Toma i Jana Fethkego, zrealizowanej w 1938 roku. Po wojnie Fertner nie wrócił już do filmu. Skoncentrował się na pracy w teatrze i pisaniu wspomnień. Film Tadeusza Pawłowicza i Zbigniewa Wawra to próba biografii "demona komizmu", bogato ilustrowana fotografiami z jego życia rodzinnego i zawodowego. Nie zabrakło oczywiście fragmentów najsłynniejszych ról Fertnera.

Zwyczajny bohater (2005).mkv

Ksiądz Ignacy Skorupka szczególnie zasłużył się podczas wojny polsko-bolszewickiej. 31 lipca 1920 roku duchowny otrzymał nominację na kapelana wojskowego. W sierpniu jego batalion wyruszył na front. W bitwie pod Ossowem ksiądz wykazał się niezwykłym bohaterstwem i poległ na polu chwały. W filmie pokazano miejsca związane z życiem kapelana Ignacego Skorupki oraz relację z jego pogrzebu. Usłyszymy również wypowiedzi historyków na temat tej szczególnej postaci w naszych dziejach.

Credo. Jerzy Duda-Gracz (2005).avi

Należał do najbardziej znanych i cenionych rysowników i ...

Należał do najbardziej znanych i cenionych rysowników i malarzy. Fascynował wnikliwością obserwacji, umiejętnością syntezy. Jego drapieżny, karykaturalny i nieco plebejski humor jednych zachwycał, innych oburzał. Nikt jednak nie mógł odmówić gruzłowatej, bulwiastej, przaśnej rzeczywistości jego obrazów trafności ujęcia, zgodności ze stanem faktycznym. Zmarły w 2004 r. Jerzy Duda-Gracz miał dar wnikliwej obserwacji otaczającego go świata, umiejętność syntezy, operowania symbolami. Często złośliwie i ironicznie piętnował nasze wady i przywary, ale nie brak mu było również ciepła i liryzmu. Zmuszał do refleksji nad losem jednostki i narodu. Wywodził się z "zapyziałej, parszywej, powiatowej Częstochowy lat 40. i 50.", jak sam ją określał. "To jest mój świat i z nim się utożsamiam: świat drugorzędności, tandety, kiczu, śmiecia, odpadu" - mówił. Pokazywał rzeczywistość drobnomieszczańską, rzeczywistość ciemnogrodu i kruchty, ale też mieszkańców dzielnic autentycznej nędzy, zapijaczonych i ogłupiałych w swoim upodleniu. Z czasem młodzieńcze emocje w nim wygasły, coraz częściej wracał myślami do lat dzieciństwa, do odciśniętych w pamięci wspomnień, do tych, co już odeszli, do pierwszych miłości i rozczarowań. Młodzieńcza zajadłość ustąpiła miejsca doświadczeniu i rozwadze, tęsknocie i melancholii. Artysta uświadomił sobie bowiem, że nowa, drapieżna, szalona rzeczywistość wypiera nieubłaganie świat jego dzieciństwa, zastępuje jego swojską przaśność zachodnim blichtrem. Nie takiego ucywilizowania kraju i rodaków pragnął. Nie chciał, żeby Polska była skansenem, ale żeby zachowała tradycje, to, co dla nas charakterystyczne. Do tego dochodziła coraz silniejsza świadomość przemijania wszystkiego i wszystkich, stopniowa afirmacja Boga, przeciw któremu kiedyś się burzył. Efektem tych wewnętrznych przemian był cykl prac ukazujących Jezusa w różnych współczesnych sytuacjach. Nie tworzył ich, podobnie jak swych wcześniejszych prac, z myślą o tym, czy to się dobrze sprzeda. Chciał być w zgodzie z samym sobą, niekoniecznie "modny" i "na czasie". Takiego właśnie, skupionego i poważnego, wykładającego rzeczowo swoje racje, pokazuje artystę kamera twórców filmu "Credo". W swojej katowickiej pracowni, ale także wśród ruin dawnej kopalni węgla, na tle śląskich familoków Jerzy Duda-Gracz opowiada o swojej drodze artystycznej, filozofii tworzenia obrazów. Mówi o swych inspiracjach, marzeniach, malarskich kanonach. Komentuje rzeczywistość, przemiany, jakie dokonały się w ostatnich latach w kraju i w ludziach, nasz stosunek do owych zmian i do świata. Czy już ze świadomością własnego bliskiego końca?

Ostatni partyzant Powstania Styczniowego (2013).avi

Opowieść o ks. Stanisławie Brzósce (1832 1865) – ostatni ...

Opowieść o ks. Stanisławie Brzósce (1832 1865) – ostatnim partyzancie Powstania Styczniowego. Schwytany wiosną 1865 r. został wyrokiem sądu polowego skazany na śmierć i powieszony 23 maja tegoż roku na rynku w Sokołowie Podlaskim w obecności 10 tys. ludzi. Niezwykła ta postać, związana z Lubelszczyzną i Podlasiem, weszła do panteonu narodowej pamięci, ale też przetrwała w pamięci pokoleń mieszkańców terenów, na których działał i walczył.

Troska i pieśń (1971).avi

Film w reżyserii Jana Łomnickiego poświęcony Władysławow ...

Film w reżyserii Jana Łomnickiego poświęcony Władysławowi Broniewskiemu.

więcej plików z tego folderu...

Zgłoś jeśli naruszono regulamin