5.Zakynthos, Zatoka Wraku.png

Ateny Akro­pol, Pláka, sta­ro­żyt­ne ruiny i bo­ga­te muzea to ar­gu­men­ty prze­ma­wia­ją­ce za tym, by zwie­dza­nie Gre­cji ko­niecz­nie roz­po­cząć od Aten . Przy pierw­szym ze­tknię­ciu z mia­stem wy­da­je się nie­zwy­kle śród­ziem­no­mor­skie, do­pie­ro póź­niej za­czy­na się do­strze­gać jego eu­ro­pej­sko-orien­tal­ny cha­rak­ter, od­kry­wać mar­mu­ro­we place, bujne życie nocne, sma­ko­wi­te po­tra­wy w knajp­kach .

Meteory Me­te­ory to jedno z naj­bar­dziej nie­sa­mo­wi­tych miejsc nie tylko w Gre­cji, ale i na całym świe­cie . Na szczy­cie pia­skow­co­wych skał, wzno­szą­cych się na ponad pół ki­lo­me­tra w niebo, umiej­sco­wio­ny jest ze­spół pra­wo­sław­nych klasz­to­rów . Po­cząt­ko­wo wszel­kie ma­te­ria­ły po­trzeb­ne do bu­do­wy i życia mni­chów wcią­ga­ne były na li­nach, rów­nież od­wie­dza­ją­cy mogli do­stać się do mo­na­sty­rów je­dy­nie na li­nach . Obec­nie część z mo­na­sty­rów udo­stęp­nio­na jest dla zwie­dza­ją­cych i dla ich wy­go­dy wy­bu­do­wa­no scho­dy i po­mo­sty .

Półwysep Chalkidiki Pół­wy­sep Chal­ki­di­ki sły­nie z nie­zwy­kłe­go kształ­tu oraz ze zło­ci­stych plaż omy­wa­nych przez nie­bie­skie i przej­rzy­ste morze . Trzy po­dłuż­ne przy­ląd­ki, o dłu­go­ści ok. 40 km każdy, róż­nią się mię­dzy sobą nazwą, ukształ­to­wa­niem i cha­rak­te­rem . Naj­bar­dziej za­chod­ni - Kassándra - jest naj­mniej gó­rzy­sty ze wszyst­kich, dość słabo za­le­sio­ny, ob­fi­tu­ją­cy w roz­le­głe piasz­czy­ste plaże . Do tej czę­ści pół­wy­spu naj­le­piej pa­su­je okre­śle­nie Ka­ra­iby Gre­cji . Tutaj sku­pia się naj­wię­cej let­nisk, ho­te­li, ta­wern, dys­ko­tek i oczy­wi­ście ... tu­ry­stów .

Wybrzeża Epiru Wy­brze­ża Epiru cią­gną się brze­giem Morza Joń­skie­go, w for­mie wy­so­kie­go ska­li­ste­go klifu z licz­ny­mi za­tocz­ka­mi i od­pry­ska­mi przy­brzeż­nych wy­se­pek . Plaże nad Mo­rzem Joń­skim cią­gną­ce się u stóp kli­fów wy­glą­da­ją jak pół­księ­ży­ce pia­sku, od­dzie­lo­ne od lądu wy­so­ką ścia­ną skał i zie­le­ni . Więk­szość z nich jest nad­zwy­czaj ma­low­ni­cza, a wszyst­kie czy­ste i oto­czo­ne zie­le­nią .

Kanał Koryncki Kanał Ko­rync­ki z po­zo­ru wy­da­je się wą­skim pasem wody, jed­nak tak na­praw­dę jego wiel­kość jest im­po­nu­ją­ca . Kanał ten prze­ci­na Prze­smyk Ko­rync­ki, od­dzie­la­jąc tym samym pół­wy­sep Pe­lo­po­nez od głów­nej czę­ści Gre­cji, czy­niąc go fak­tycz­nie wyspą . W roku 67 Neron na­ka­zał ko­pa­nie ka­na­łu nie­wol­ni­kom, z czego więk­szość sta­no­wi­li ży­dow­scy jeńcy z Judei . Nie­ste­ty, in­wa­zje Galów unie­moż­li­wi­ły ukoń­cze­nie am­bit­ne­go pro­jek­tu . W 1883 r. po­wró­ci­li do niego Fran­cu­zi, za­chę­ce­ni suk­ce­sem Ka­na­łu Su­eskie­go . Jed­nak firma, któ­rej po­wie­rzo­no za­da­nie, zban­kru­to­wa­ła i bu­do­wę do­koń­czy­li Grecy . Kanał Ko­rync­ki zo­stał otwar­ty w 1893 r.